/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:”Calibri”,”sans-serif”;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:SimSun;
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:”Times New Roman”;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

(2)“ေရွးေရွးက  ကဗ်ာမ်ားထဲမွ ေတာသူေတာင္သား မ်ားရဲ႕ဘ၀”(ဦးေဆာင္း)

 

“ခ်ဥ္ေပါင္ညဳိ  “

 

အယဥ္ငယ္ၾကီးပါတဲ႔ ဇနီးရယ္ေပ်ာ္လုိ၊

ဖ်ဥ္းနားတုိတြင္၊ခ်ဥ္ေပါင္ညဳိေပၚစဖူးရယ္ႏွင္႔၊

ငါးလူးငယ္မွ်င္မ်ွင္၊ေၾကးမသင္ေရလုံျပဳတ္ပါလုိ႔၊

အင္ကုပ္ကယ္က်ယ္က်ယ္ႏွင္႔၊

မင္းဘြယ္စုိးရ ေလာက္ေပေလး။

 

လယ္ထြန္ျပန္တြင္၊ ႏြားကန္ပစ္ခ်၊

ဆာမြတ္ခ်ိန္က်ေသာေၾကာင္႔၊

ဆံစလိပ္ေခြ ဖားလ်ားေ၀ႏွင္႔၊

အိမ္ေနသူသက္ပန္၊ခ်က္ေျပာငး္ဆန္ကို၊

တပန္းကန္ကုန္ေအာင္၊တက္တက္သာေျပာင္ေတာ႔၊

ကုိေတာင္သူအေန၊ပုိက္၀မ္းေရပါတ္လည္က်ရယ္နွင္႔၊

ယဥ္လွတယ္ေလး။

 

အမရပူရေခတ္စာဆုိေတာ္ ဦးေဆာင္းရဲ႕လက္ရာမြန္ကဗ်ာမ်ားထဲမွတပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးေဆာင္းကေတာ႔ 1181ခုႏွစ္တြင္နန္းတက္တဲ႕စစ္ကိုင္းမင္း(ဘၾကီးေတာ္ဘုရား)လက္ထက္

မွာ္ ေပၚေပါက္လာေသာစာဆုိတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။

လြမး္ခ်ငး္မ်ားအေရးမ်ားတဲ႔အျပင္ ေတာရြာမ်ားမွေတာင္သူလယ္သမားတုိ႔ဘ၀ကုိ ခပ္ေသာေသာေလးနဲ႔ ဖတ္သူျပဳံးေအာင္ဖြဲ႔ဆုိတတ္တယ္လုိ႔ ခံစားမိပါတယ္။

ဦးေဆာင္းနွင္႔ေခတ္ျပဳိင္ဟုယူဆနုိင္သူမ်ားမွာ

ျမ၀တီမင္းၾကီးဦးစ၊ခင္ဆုံ၊ဦးအိ၊ဦးလြမ္းေျပ၊ဦးရႊနး္တုိ႔ျဖစ္ၾကတယ္လုိ႔ သိရဘူးပါတယ္။

အမ်ားအားျဖင္႔လြမ္းခ်င္းမ်ားကုိေရးသားတတ္ပါတယ္။

 

     ဒီ“ခ်ဥ္ေပါင္ညဳိ  “ဆုိတဲ႔ကဗ်ာေလးကေတာ႔ မူရင္းနာမယ္ဟုတ္ခ်င္မွလဲဟုတ္ပါမယ္။

ေတာင္သူလယ္လုပ္တစ္ဦးရဲ႕တစ္ေန႔တာထမင္းတစ္နပ္အေၾကာင္းကုိ ရုိးရုိးေလးဖြဲ႔ဆုိ

ထားတဲ႔ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။

    

      ေပၚဦးေပၚစ ခ်ဥ္ေပါင္ညဳိ အဖူးေလးေတြရယ္ “ငါးလူး”

အေကာင္ေသးေသးေလးေတြကို ေျမအုိးခပ္ေသးေသးထဲ ထည္႔လုိ႔ေရလုံျပဳတ္လုိက္ပါတယ္။

သူရဲ႕ယဥ္ေက်းလွပတဲ႔ဇနီးသည္ခ်က္ထားတဲ႔ဟင္းကေတာ႔ မင္းစုိးရာဇာေတြ အတုိငး္ ခမး္နားတယ္လုိ႔ ခပ္ေငါ႕ေငါ႕ေလးဖြဲ႔ဆုိထားပါတယ္။

လယ္ထြန္ရာက ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ႔ ဆာေလာင္လြန္းလို႔ ႏြားရုိက္တဲ႔တုတ္ကိုေတာင္

ေနရာတက်မထားနုိင္ဘဲ ပစ္ခ်၊ေျပက်ေနတဲ႔ဆံပင္ကိုေတာင္မသိမ္းနုိင္ဘဲ ဇနီးသည္ခ်က္

ထားတဲ႔ ေျပာငး္ဆန္ထမင္းကုိ တစ္ပန္းကန္ တက္တက္ေျပာင္ေအာင္စားလုိက္လို႔ ဗုိက္ကေလး ေတာင္စူပုံ႔ပုံ႔ေလးထြက္ေနတယ္လုိ႔ ခပ္ေသာေသာေလးဆုိထားပါတယ္။

 

“လက္ပံပြင္႔  “

 

လာေဟ႔ ဒြါး………..

သြားေကာက္ခ်ည္စုိ႔၊

ပြင္႔ေျခာက္ကယ္အနားလန္၊ဆက္ရက္ကယ္ညံ၊

ပင္လက္ပံေၾကြခ်ိန္က်ျပီမုိ႔၊

မိဇံလွ နင္လုိ္က္အံုးမလား၊

သုံးစိတ္၀င္ထန္းေလ်ွာ္ေတာင္းရယ္ႏွင္႔၊

ေပါငး္လန္မွ ျပန္ၾကမယ္ေလး။

 

အရီးသာလုံးေၾကးကိုင္တုံးက၊

တုိ႔အိိမ္ေတာင္က က်န္စုံကုန္း၊

တေန႔တုန္းလဲကာေသ။

သားေရႏွင္႔အမဲနံ၊လက္ပံႏွင္႔ခ်ဳိင္ရလွ်င္၊

က်ဳိႏွုိင္ေလ မြမြေပ်ာင္းတာမုိ႔၊

ေျပာင္းဆန္အုိ မ်ဳိမက်ရယ္ႏွင္႔ ျမိန္လွတယ္ေလး။

 

ဒီတပုဒ္ကေတာ႔ ျဖစ္ရာဘ၀မွ ရသမွ်နဲ႔ေက်နပ္ေအာင္ေနတတ္လြန္းတဲ႔ျမန္မာ႔

ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းစုစုရုံးရုံးေလးေနတတ္ပုံေလးကို

ခ်စ္စရာေကာငး္ေအာင္ဖြဲ႔ဆုိထားပါတယ္။

ဒီထဲမွာ “ေပါင္းလံ”ံ ဆုိတဲ႔စကားေလးကေတာ႔ ခုေခတ္မွာအသုံးနည္းျပီထင္ပါတယ္။

ျပည္႔လွ်ံေနတယ္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

ဒီကဗ်ာရဲ႕ဇာတ္ေကာင္ ျဖစ္တဲ႔ လက္ပံပြင္႔အေၾကာင္းေျပာျပရမယ္ဆုိရင္……………….

“တေပါင္း”လေရာက္ရင္ တစ္ပင္လုံးရဲရဲေတာက္ေနေအာင္ပြင္႔တတ္တဲ႔လက္ပံပင္ကေတာ႔

ျမဴေတြဆုိင္းေနတတ္တဲ႔ ရာသီမွာ

မၾကည္မလင္နဲ႔မူန္ျပေနတဲ႔ ပါတ္၀န္းက်င္တခိုက  ျမင္ကြင္းကိုိျမင္ရတာအေတာ္႔ကိုု လြမ္းစရာေကာငး္ပါတယ္။

(လက္ပံပြင္႔ခ်ိန္ဆုိရင္ ေခြးေတြရူးတတ္လုိ႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ေခြးရူးကုိ ဂရုျပဳၾကရပါတယ္)

အထူးသျဖင္႔မန္းေလးအနီးအနားမွာဆုိရင္ ဧရာ၀တီျမစ္ရုိးတေလွ်ာက္ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ကေန ေရႊၾကက္ယက္ ေရႊၾကက္က်ကိုသြားတဲ႔ခရီးတစ္ေလ်ွာက္၊

စစ္ကုိင္းျမိဳ႔အနီးအနားပါတ္၀န္းက်င္၊အင္း၀ျမဳိ႔ထဲေတြမွာအမ်ားဆုံးေတြ႔နုိင္ပါတယ္။

ေနာက္ရန္ကုန္မႏၱေလးလမ္းမၾကီး(လမ္းေဟာငး္ )မွာ ျမစ္ငယ္တံတားနဲ႔ ပုလိပ္ျမဳိ႕အၾကားမွာ

လည္းေတြ႔နုိင္ပါတယ္။

 

 

လက္ပံပြင္႔ခ်ိန္မွာဆုိရင္ ဇရက္ေတြက အုံဖြဲ႔လုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာကလည္း အလွတစ္ခုပါ။

လက္ပံပြင္႔ေတြက အပြင္႔နီနီရဲရဲ တစ္ပင္လုံးေဖြးေနေအာင္ပြင္႔တဲ႔အျပင္ ေလတုိက္ျပီဆုိရင္

၀ဲပ်ံလို႔ ေျမျပင္ကိုဆင္းသက္တတ္ၾကပါတယ္။

 

လက္ပံပြင္႔ကိုခ်ဳပ္ထားစုစည္းထားေပးတဲ႔အစိမ္းေရာင္အဖတ္ကေလးကိုလက္ပံေခါငး္လုိ႔

ေခၚပါတယ္။လက္ပံေခါငး္ကစစျခင္းေတာ႔အစိ္္မ္းေရာင္ေျခာက္သြားရင္ေတာ႔အမဲေရာင္ အျဖစ္ေျပာင္းသြားပါတယ္။

 

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အညာသူ အညာသားမ်ားက အနီေရာင္သမ္းေနတဲ႔ လက္ပံပြင္႔ဖတ္ ကုိ မစားေပမယ္႔ လက္ပံေခါငး္ေလးကိုေတာ႔ အေျခာက္လွမ္းျပီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္းအျဖစ္ခ်က္စားတတ္ၾကပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ အမဲသားအရြတ္ေတြ အမဲရုိးေတြနဲ႔ေရာျပဳတ္လုိ႔ခ်က္စားတတ္

ၾကပါတယ္။လက္ပံေခါင္းခ်ဥ္ရည္ထဲကို ပုန္းေရၾကီးနည္းနည္းထဲ႔၊ ငံျပာရည္ခ်က္ကိုၾကက္သြန္အျဖဴေၾကာ္ေလးအုပ္လုိ႔

အသီးအရြက္ ကုိတုိ႔စရာအျဖစ္နဲ႔တြဲစားလုိက္လုိ႔ကေတာ႔ အေတာ္ေလးကိုထင္းျမိန္ပါတယ္။

 

လက္ပံပြင္႔ကဗ်ာေလးကေတာ႔ ဖတ္လုိက္တာနဲ႔လူတုိင္းနားလည္နုိင္ပါတယ္။

ဒီအထဲမွာ လူတုိင္းမသိနုိင္တာေလးကေတာ႔ ေျပာင္းဆန္ထမင္းပါ။

အထက္ေျမလတ္ပိုင္းေတြမွာ ေစ်းနည္းတဲ႔ ေျပာင္းဆန္ခပ္ေသးေသးကို

ထမင္းနဲ႔ေရာခ်က္လုိ႔စားတတ္ၾကပါတယ္။ထမင္းအသားကေတာ႔ ဆန္ထမင္းေလာက္

မႏူးညံ႔ဘဲ နည္းနည္းမာပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံမွာ ပဲရယ္၊ေျပာင္းရယ္၊ဆန္ရယ္ေရာလုိ႔ သုံးလြန္းတင္ ထမင္း ဆုိျပီးခ်က္တတ္ပါေသးတယ္။

 

 

ဒီလုိရြာသူေလးေတြလက္ပံပြင္႔ေကာက္တဲ႔အေၾကာင္းေလးကို ကြယ္လြန္သူဆရာဂီတလုင္

ေမာင္ကုိကိုကေန “ ေႏြမိန္တေပါင္း ေနရွိန္ေလာင္း ရြက္ေဟာင္းေၾကြက် ေျမခခဲ႔ျပီကြယ္…..”

လို႔ ေရးဖြဲ႔ထားခဲ႔တဲ႔စုေပါငး္ေတးကေလးကလဲ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားထင္ရွားလုိ႔ လက္ပံဆုိတာကို မျမင္ဘူးဘဲနဲ႔လြမး္ခဲဲ႔ၾကရဘူးပါတယ္။

 

 

“တုိ႔ရြာအလုိက္  “

 

မုိးမေသာက္ခင္က၊ခေလာက္ကယ္ေဂ်ာင္ဂ်င္၊

လုပ္ငန္းငယ္ျပင္သည္၊ေခ်ာင္းေရယဥ္သြင္သြင္စီးပါလုိ႔၊

ေကာက္ၾကီးစပါးနွံက သန္လွတယ္ေလး။

သုိ႔ရာအမူ၊တုိ႔ရြာအလုိက္၊

ေခြ်းျပဳိက္ျပဳိက္ကယ္ႏွင္႔၊

ေကာက္စုိက္မူဟန္၊သူ႔အျပန္ကုိ၊

ထမင္းခံေျမလုပ္၊အင္ေစာင္တုတ္ႏွင္႔၊

ဆူးပုပ္ကယ္ရြက္ညိဳ၊ဆီမခတ္ေသာ္လည္း၊

တလတ္ကယ္ခ်ဳိလွတယ္၊

မင္းပ်ဳိတုိ႔ ခုခ်ိန္ခါကုိ ၊

စားစရာ၀ါမေျပာပါဘူ႔၊ေပါလွတယ္ေလး။

 

ေရွးကတည္းက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာေတာသူေတာင္သားေတြနဲ႔ နန္းတြင္းမွာေနရတဲ႔ သူအလွမ္းကြာတာကို ဒီကဗ်ာေလးေတြကို ဖတ္လုိ႔သိရပါတယ္။

ဒီကဗ်ာေလးေတြမွာ ျမင္ရတဲ႔အလွကေတာ႔ ေတာသူေတာင္သားေပမယ္႔လဲယဥ္ေက်းပါတယ္

မညံ႔ပါဘူးဆုိတာေလးကို တဖက္လွည္႔နဲ႔ေျပာျပေနသလုိခံစားရပါတယ္။

ဒီကဗ်ာေလးကေတာ႔ ေက်းေတာရြာကေလးတစ္ရြာရဲ႕သာယာပုံ၊လယ္ယာျဖစ္ထြန္းပုံေလးကို

ေဖာ္ျပထားတဲ႔ကဗ်ာေလးျဖစ္ပါတယ္။

ရွင္းလင္းစြာဖြဲ႔ဆုိထားတဲ႔ ခ်စ္စရာကဗ်ာေလးတပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္(ေရွးကဗ်ာမ်ားကိုျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း)