က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ရင္အုပ္ကားကားနဲ႔
အသားနီနီ ယာေတာမ်ားက
မီးခိုးလံုး
ေတာစိမ္း
ေခ်ာင္းနက္နဲ႔
ေမွာ္သားျပည့္သိပ္ ေလေတြ
သူ႔အဆုပ္ႀကီးထဲ
ရႈသြင္းပစ္လိုက္တဲ့
ဒီ ျမင့္ခ်ည္နိမ့္ခ်ည္ အသက္႐ႈ ျမင္ကြင္းထဲ
လက္တံရွည္ရွည္ႀကီး ထိုးသြင္းလိုက္သလို
ရထား ဝင္လာၿပီ
ဒါ ဆတ္သြားေပါ့။

နီေျပေျပ ဝါက်ံက်ံ မန္က်ည္းပြင့္
ေသးညွက္ညွက္ကေလးေတြ
အုတ္ကန္ အအိုအမင္းႀကီးထဲ
တစိမ့္စိမ့္ တလိမ့္လိမ့္ အေႏွးေႏွး
အရာအားလံုး ထြားက်ိဳင္း
ဝဖီး
ခိုင္ၿဖီးလြန္းလွတဲ့ ဓာတ္တစ္မ်ိဳး
ထြန္းကားတဲ့ ဒီအရပ္မွာ
ဒါ ဘယ္သူစပ္တဲ့ ကဗ်ာတဲ့လဲ
ဒါဟာ ဆတ္သြားေပါ့။

တစ္ခါကေပါ့
ေက်းေတာသား တစ္ေယာက္ဟာ
ၿမိဳ႕ကေနၿ့ပီး ၿမိဳ႕အဆန္ဆံုး ကိုင္းတစ္ကိုင္း ယူလာ
သူ႔ယာခင္းထဲ
ႀကဲခ်လိုက္တဲ့အခါ
ၿမိဳ႕ကိုင္းဆိုတဲ့ ရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္လာခဲ့
ဒီ အရပ္မွာ။
ဒီမေလ
မူလက
ဒါဟာ ဆတ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ သြားေပါ့။
ခုေတာ့
ၿမိဳ႕ဆန္ဆန္ ၿမိဳ႕အက်ႌနဲ႔ ဆတ္သြား
ကေလးအေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏို႔ပိန္နဲ႔တူတဲ့
ဘတ္သီးေတြ
မမွန္မကန္လင္းတတ္တဲ့ ေနရာ
ေက်ာမွာ
အမာ႐ြတ္ႀကီးလို
အေဝးေျပး ကားလမ္းမ
ခါးမွာ မီးရထားသံလမ္း ခါးပတ္ပတ္လို႔
ဗိုက္ထဲမွာ
ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေခြၽးခံအက်ႌနဲ႔တူတဲ့ ဘီးလိယက္ခံုတစ္ခံု
ခုန္လို႔
ၿမိဳ႕ဟန္ေဆာင္ပါေလ ဆတ္သြားေရ။

သင္တို႔ျမင္ဖူးစ
သင္တို႔စိတ္ေတြ အတစ္လိုက္ အတစ္လိုက္
ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ကြာက်
သစ္ညိဳလံုး ထြားထြားႀကီးေတြအေပၚ
ထြားလို႔ ထြားလို႔
ထြားသြားေနမွာ
ဒါ ဆတ္သြားေပါ့။
ေျမအေက်ာ တစ္မ်ိဳးဓာတ္နဲ႔ ဖြံ႔ထြား
ေမွာ္သားအထည္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ အဆင္အေသြးက်
ကမၻာလံုးဝန္းႀကီးကိုေတာင္မွ
ထည့္ထုပ္ ပစ္လိုက္ႏိုင္တဲ့
အင္ဖက္ ကားကားႀကီးေတြ
သားေပါက္ရာ အရပ္
သစ္ညိဳလံုး ထြားထြားႀကီးေတြ
အိပ္ေမြ႔က်ရာ အရပ္
ေျမြေပြး ဝ၀တုတ္တုတ္ ဖီးဖီးႀကီးေတြ
စည္ကားရာ အရပ္
အလင္းေရာင္ ေဖာေဖာသီသီရတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ေမွာ္သားေလေတြ
လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ဖိတ္လွ်ံတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
အာကာသဓာတ္ေတြ အရည္႐ႊန္းလွတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ခုတ္သားတံုးႀကီး တစ္တံုးက
႐ြာအျဖစ္ အသက္ရွင္ေနတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ယာမီးခိုးလံုးေတြနဲ႔ ေတာစိမ္းေတြ
မိတ္လိုက္ေနတတ္တဲ့

ဒီအရပ္မွာ
ပိသာစီး ငါးတန္ႀကီးေတြ
အသံထြက္ ပြက္က်ေနတဲ့
ဒီအရပ္မွာ
ေလာကဓံတရားထက္ျပင္းတဲ့ အရက္ကို
မခ်စ္က ခ်က္တဲ့
ဒီအရက္မွာ
ဒီဆတ္သြား တစ္ေခ်ာင္းေပၚမွာ
အသားနီနီ ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
ဇာတ္လိုက္ႀကီးေတြ ျဖစ္တယ္
တာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔အသားျပင္ကို ပပ္ၾကားအက္ေစတဲ့
စူး႐ွ႐ွ ေလပူပူကို ခ်စ္ၾကတယ္။
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သြားထိရင္ ေငါက္ခနဲျမည္သံထြက္တဲ့
အသားျမည္သံကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့
ဆူးပင္ေတြကို ခ်စ္ၾကတယ္။
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ထည္ေတြကို
ရွားႏွစ္လို စူးေနေအာင္ ခြၽန္ၾက
သူတို႔က ယာခင္းလို႔ေခၚတဲ့
သူတို႔ဘဝေတြကို
ေသြးေၾကာင္း အရစ္ရစ္ထေအာင္ ထြန္ယက္ၾက
ဒါေၾကာင့္ပဲ
သူတို႔ဘဝ ယာခင္းေတြဟာ
နီရဲေနၾကတာေပါ့။

ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔ရယ္သံေတြကို
ႀကဲပက္ပစ္လိုက္တဲ့အခါတိုင္း
ႏွမ္းခင္းႀကီးေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔ကိုယ္ႀကီးက
ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္ေတြကို
ေျမပဲေတာင့္ထြားထြားႀကီးေတြအျဖစ္
စိုက္ၾကတယ္
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
သူတို႔ေျခလက္ေတြကို ျဖတ္ေတာက္
ေျမႀကီးထဲ ထိုးထည့္လိုက္တဲ့အခါ
အခ်ိဳရည္ ႐ႊန္းလဲ့လဲ့
ႀကံခင္းႀကီးေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ခါသားခ်က္
ေတာဝက္သားဟင္း
ေလာကဓံတရားထက္ ျပင္းတဲ့
မခ်စ္ရဲ႕ အရက္
ေတာကင္းႀကီးေတြဟာ
အဲဒီကႏၱာရ ရင္အံုႀကီးကို စို႔ကာ
ေပ်ာ္ၾက
ဘာမဆို ေမွာ္ထေနလြန္း
ဆတ္သြားတစ္ေခ်ာင္းေပၚက
ဒီအရပ္
ဒီဆပ္သြားဆိုတဲ့ အရပ္ဟာ
အေၾကကို စုန္သလိုလိုနဲ႔
အညာကို ဆန္ဆန္သြားတတ္တဲ့
ခရီးသြား ပိုးဇာခင္း ေျမသားတစ္ခုေပါ့။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္