“ မေမ႔စေကာငး္ …..ေမ႔စေကာင္း ”
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာေတြက တစ္ေန႔ကုိ အနည္းဆုံးထမင္းႏွစ္နပ္ေတာ႔စားေလ႔ရွိၾကပါတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႔သြားေရစာ မစားတတ္တဲ႔သူမ်ားကေတာ႔ မနက္အေစာစာလဲ ထမင္းဘဲစား၊
ေန႔လည္စာေရာ ညစာေရာ ထမင္းဘဲစားေတာ႔ တစ္ေန႔သုံးနပ္ေပါ႔။
ဒီေတာ႔လဲထမင္းစားတယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အတြက္ သာမန္လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္ကိစၥတစ္ရပ္လုိ႔သာ
မွတ္ယူထားလုိ႔ဘဲ မထူးဆန္းတဲ႔ကိစၥဆုိရင္ “ထမင္းစားေရေသာက္”လုိ႔ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔လည္းေလာကမွာ ေန႔စဥ္ ၾကဳံေနၾက မထူးဆန္းဘူးဆုိတာေလးေတြထဲမွာေတာင္မွ
ေမ႔မရနုိင္ေလာက္ေအာင္ထူးထူးျခားျခားမွတ္မိေနစရာေလးေတြရွိတတ္ၾကပါတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ ထူးထူးျခားျခား စားေကာင္းလုိ႔ ၊တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ စားရတာတန္လုိ႔၊တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ မတန္တဆ ႏွပ္အခ်ခံလုိက္ရလုိ႔ တစ္ခ်ဳိ႔ၾကေတာ႔လဲသိပ္ကိုဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနခ်ိန္မွာစားလုိက္ရတာမ်ဳိးကုိဆုိလုိတာပါ။
ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀မွာလဲ ထမင္းစားတာနဲ႔ပါတ္သက္ျပီးအမွတ္ရစရာေလးေတြရွိခဲ႔ဘူးပါတယ္။
ခ်မ္းခ်မ္းလုိဟဲရရင္ “ေမ႔ေတာ႔ မေမ႔ေသးဘူး…………………..”ေပါ႔ဗ်ာ။

ေရွးေရွးတုံးကေပါ႔ေနာ္လုိ႔ ကေလးမ်ားကိုပုံေျပာသလုိဘဲစလုိက္ပါေတာ႔မယ္။
ရက္စြဲအတိအက်မသိေပမယ္႔ စေနေန႔ဆုိတာေတာ႔မွတ္မိေနပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မႏၱေလးကလူမ်ားကအားတယ္ဆုိရင္ ေမျမဳိ႔သုိ႔မဟုတ္ျပင္ဦးလြင္ကို အပ်င္းေျပတက္
ေလ႔ရွိပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ရံေန႔ခ်င္းျပန္၊တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ တစ္ညအိပ္ေပါ႔။
အဲဒီတုနး္က ဒီလမ္းက တစ္လမ္းေမာင္းဘဲရွိေနေသးတဲ႔အခ်ိန္ေပါ႔။
အိ္မ္ေဘးအိမ္က “အန္တီအယ္မာ”တုိ႔ မိသားစုက ျပင္ဦးလြင္ကိုတက္မယ္ဆုိျပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ကိုေခၚသြားပါတယ္။
စုစုေပါင္းငါးေယာက္ပါ။
အန္တီအယ္မာတုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရယ္ သူ႔သမီး “မိေက”ရယ္ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ညီအကိုရယ္ပါ။
ညေန သုံး နာရီထုိးခါနီးေလာက္မွတက္သြားတာပါ။
ဟုိမွာတစ္ညအိပ္မယ္ေနာက္ေန႔ လည္ပါတ္ျပီးရင္ ညေနေစာငး္မွျပန္ဆင္းလာမယ္ဆုိျပီး သြားၾကတာပါ။
ကိုယ္႔ကားနဲ႔ကိုယ္သြားတယ္ဆုိေတာ႔ လမ္းမွာေအးေအးေဆးေဆးေပါ႔။
ရူ႕ခင္းေကာင္းတဲ႔ေနရာဆုိရင္ ရပ္ျပီးသဘာ၀အလွအပေတြကိုခံစားၾက ဓါတ္ပုံေတြရုိက္ၾကေပါ႔႔။
ျပင္ဦးလြင္ကိုတက္ရင္ အလြန္လွပတဲ႔ေနရာေလးကေတာ႔ ရူ႕ခငး္သာဆုိတဲ့ဗ်ဴးပြဳိင္႔ရယ္ ေျခာက္ထပ္ေကြ႔ရယ္ပါဘဲ။
ေငြေရာင္ဖဲစကေလးခ်ထားသလုိ ေတြ႔ေနရတဲ႔ ဒုဌ၀တီျမစ္ရဲ႕ကေနေရာင္ေအာက္မွာလက္လက္ထလုိ႔၊
ဟုိးအေ၀းမွာလွမ္းျမင္ေနရတဲ႔ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြရယ္ က်ယ္႔ပ်ံ႕လြတ္လပ္တဲ႔
ျမင္ကြင္းရယ္က ညေန ေန၀င္ခ်ိန္မ်ားဆုိရင္ရူ႔ခင္းသာအလွက ၾကည္႔မ၀နုိင္ေအာင္ပါဘဲ။
ေတာပန္းေတာင္ပန္းရဲ႕ရနံ႔ေလးေတြကုိသယ္ေဆာင္လာတဲ႔သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ႔ေလေအးေအးေလးကလဲစိတ္ကုိၾကည္ႏူးေစပါတယ္။
ေနာက္လွပတဲ႔တစ္ေနရာကေတာ႔ ေျခာက္ထပ္ေကြ႔ပါဘဲ။
ေအာက္ေျခကေနေကြ႔ပါတ္တက္လာတဲ႔ကားေတြဆုိင္ကယ္ေတြၾကည္႔ရတာကို က အရသာရွိလွပါတယ္။
အမ်ားအားျဖင္႔ ျပင္ဦးလြင္ကုိမႏၱေလးကေနသြားတဲ႔အခါေတာင္ေပၚဘက္ေရာက္ေလ သာယာလွပေလ
စိမ္းစုိတဲ႔သစ္ပင္အရိပ္ေတြေၾကာင္႔ ေအးျမေလ စိတ္ၾကည္ႏူးေလပါဘဲ။ ျပန္အဆင္းက်ရင္ေတာ႔ ေျပာင္းျပန္ေပါ႔။
ေအာက္ေရာက္ေလပူေလပါဘဲ။

အဲဒီေန႔က (21)မုိင္မွာလဲမုန္႔စားရင္းနား ကားစက္ေအးေအာင္အေတာ္ၾကာၾကာေလးနား။
လမ္းလဲရပ္ခ်င္တဲ႔ေနရာ ရပ္ေအးေအးေဆးေဆးဘဲတက္လာၾကတာပါ။
လွပတဲ႔ျမင္ကြင္းေကာင္းတဲ႔ေနရာမ်ားေရာက္ရင္ ဓါတ္ပုံေတြရုိက္ၾက ဟာသေတြလုပ္ၾကနဲ႔
အေတာ္ကိုစိတ္ခ်မ္းေျမ႔စရာေကာင္းတဲ႔ခရီးပါဘဲ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ လမ္းတစ္ေနရာမွာ ဓါတ္ပုံရုိက္ေနတုံး ေလျပင္းတခ်က္တုိက္လုိက္ေတာ႔ “အန္တီအယ္မာ”
လည္ပင္းက မာဖလာေလးက လြင္႔ျပီးက်သြားပါတယ္။
မာဖလာေလးက ေအာက္ထိမေရာက္ဘဲေတာင္ေစာငး္က ျခဳံဖုတ္ေလးတစ္ခုမွာသြားတင္ေနပါတယ္။
အန္တီအယ္မာကလဲ ဒီမာဖလာေလးကို သူ႕ေမာင္ေလး နုိင္ငံျခားကေနပုိ႔လိုက္တာေလးဆုိတာ
တန္ဖုိးထားေတာ႔ ျပန္လုိခ်င္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ဘဲသိပ္မနက္တဲ႔ေတာင္ေစာင္းေလးကို ကြ်န္ေတာ္႔တုိ႔ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ကဆင္းျပီးမာဖလာျပန္ယူပါတယ္။
လဲမွာျပဳမွာစုိးေတာ႔ ေျဖးေျဖးဆင္းေျဖးေျဖးတက္နဲ႔ဘဲ ပု၀ါေလးကိုရေအာင္ျပန္ယူလာပါတယ္။
အဲဒီေနရာမွာနာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာပါတယ္။

ဆက္တက္လာလုိက္တာ အနီးစခန္းမေရာက္ခင္မွာေကာင္းကင္တစ္ခုလုံးက သေျပသီးမွည္႔ေရာင္ေပါက္လုိ႔
မဲေမွာင္လာျပီး မုိးၾကီးေလၾကီးက်ေတာ႔မယ္႔အရိပ္အေယာင္ေတြ ေတြ႔လာရပါတယ္။
အဲေတာ႔ မုိးလြတ္လုိလြတ္ျငားကားကို အျမန္ေမာင္းရပါေတာ႔တယ္။
ဒါေပမယ္႔လည္းကားဆက္ေမာင္းလာရင္းခဏေနေတာ႔ မုးိေတြသဲသဲမဲမဲရြာလာတဲ႔အခါ
ကားဆက္ေမာင္းလုိ႔မရေတာ႔လုိ႔ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာရပ္ထားရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကားရပ္လုိ္က္ရတဲ႔ေနရာက အိမ္ေျခအဆက္ျပတ္တဲ႔ေနရာျဖစ္ေတာ႔၀င္ခုိစရာအိမ္မရွိပါဘူး။
စိတ္အထင္တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ႔ မုိးမတိတ္ေပမယ္႔ နည္းနည္းေတာ႔မုိးစဲလာတာနဲ႔ကားဆက္ေမာင္းလာပါတယ္။
ျဖည္းျဖည္းဘဲေမာင္းရေတာ႔ခရီးသိပ္မတြင္ဘူးေပါ႔။

ျပင္ဦးလြင္ျမဳိ႔အ၀င္ကေကာ္ဖီျခံနားလဲေရာက္ေရာ စဲမလိုလိုနဲ႔မုိးကျပန္သဲလာျပန္ပါတယ္။
ေတာင္တက္လမး္လဲ မဟုတ္ေတာ႔ မထူးဘူးဆုိျပီး ကားကိုဆက္ေမာင္းလာခဲ႔ၾကပါတယ္။
သစ္ေတာလမ္းက အန္တီအယ္မာတုိ႔ တည္းဘုိ႔ စိတ္ကူးထားတဲ႔အိမ္ေရွ႕လဲရပ္လုိက္တဲ႔အခါေမွာင္မဲေနတဲ႔ အိမ္ကုိလည္းျမင္ေရာ စိတ္ေတြေမာကုန္ၾကပါတယ္။
တစ္ျမဳိ႔လုံးကလဲေမွာင္မဲ၊တည္းမယ္လုပ္တဲ႔အိမ္ကလဲ ေမွာင္မဲ ကားမီးေရာင္ေအာက္မွာ
ျမင္ရတဲ႔၀င္းတံခါးကေသာ႔ခတ္ထားပါတယ္။
လူသံကားသံေတြၾကားေတာ႔ ေဘးအိ္မ္က လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေလးတစ္လက္နဲ႔ထြက္လာျပီး
ဧည္႔သည္မွန္းသိေတာ႔ သတင္းေပးပါတယ္။
တစ္အိမ္လုံး မနက္အေစာၾကိးထျပီး ေနာင္ခ်ဳိက အလွဴကိုသြားၾကပါသတဲ႔။
ဒါနဲ႔ဘဲ အန္တီအယ္မာတုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေခါင္းခ်င္းဆုိင္တုိင္ပင္ျပီး
စစ္ေဆးရုံနားက မိတ္ေဆြအိမ္ဘဲသြားမယ္ဆုိထြက္လာပါတယ္။
မုိးေတြကရြာ ညက (7)နာရီေက်ာ္ေတာ႔ တစ္ျမဳိ႔လုံးလဲေမွာင္မဲ ဘာဆုိင္မွလဲမဖြင္႔
ေတာ႔ ဗုိက္ဆာေပမယ္လဲ၀ယ္စားစရာမရွိတဲ႔အျဖစ္နဲ႔ၾကဳံရပါတယ္။
ခ်မ္းလဲခ်မ္းဆာလဲဆာေပါ႔။
ဒါနဲ႔ဘဲ အန္တီအယ္မာတို႔ သူငယ္ခ်င္းရွိတဲ႔အိမ္ကုိမုိးထဲေလထဲမွာေရာက္သြားၾကပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ စစ္ေဆးရုံမေရာက္ခင္ ခရစ္ယာန္သခ်ဳိင္းေဘးနားက ခ်ပ္ခ်္ေက်ာင္းနဲ႔မ်က္ေစာင္းထုိးေလာက္ပါ။
ေနာက္ခန္းကလုိက္လာတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သုံးေယာက္မွာခ်မ္းလြန္းလုိ႕ကုပ္ကုပ္ကေလး အေရးထဲမွာ
ဗုိက္ကလဲဆာေတာ႔ လွဳပ္ေတာင္မလွဳပ္နုိင္ပါဘူး။
အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ႔ အထဲမွာမီးေရာင္ေလးလဲျမင္ေရာ၀မ္းေတြသာလုိက္တာမွ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။
ဒါနဲ႕ဘဲကားဟြန္းတီးလုိက္ေတာ႔ အိမ္ထဲကေန ဘယ္သူလဲေမး ကားေပၚကျပန္ေျဖေတာ႔မွအန္တီအယ္မာတုိ႔မွန္းသိျပီး
တံခါးဖြင္႔ေပးလုိ႔ေရစိုအ၀တ္ေတြကို အရင္လဲခုိင္းပါတယ္။

အိမ္ထဲလဲေရာက္အ၀တ္ေတြလဲ လဲျပီးေရာ အန္တီအယ္မာသူငယ္ခ်ငး္ကအခ်မ္းေျပေသာက္ဖုိ႔ေကာ္ဖီေတြေဖ်ာ္
ရွိတဲ႔ဘီစကြတ္မု႔န္႔ပုံးေလးကိုခ်ေကြ်းေတာ႔စားလုိက္ၾကတာအငမး္မရပါဘဲ။
ေနာက္ေတာ႔ လမ္းခရီးအေၾကာင္းေတြေျပာၾကရင္း ထမင္းစားျပီးျပီလားေမးေတာ႔
အန္တီအယ္မာ က ေခါငး္လဲရမ္းျပေရာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအန္တီတူးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရီပါေတာ႔တယ္။
သူတို႔ကလဲ နက္ျဖန္ တနဂၤေနြေစ်း၀ယ္မယ္႔ေန႔ဆုိေတာ႔ ဟင္းခ်က္ဘုိ႔ ဘာမွမက်န္ေတာ႔ဘူးဆုိျပီးေတာ႔ပါ။
ဒါနဲ႔အန္တီတူးေယာက္်ားက ျမဳိ႔ထဲသြားသူနဲ႔ခင္ေခါက္ဆြဲဆုိင္ကုိ ဖြင္႔ခုိင္းျပီး ဟင္း၀ယ္မယ္လုပ္ေတာ႔
အားနာတာေရာ မုိးခ်ဳပ္ေနတာေရာ မုိးကလဲမတိတ္ တစ္ျမဳိလုံးေမွာင္မဲေနတာဘဲဆုိေတာ႔
ဒုကၡခံျပီး မသြားဘုို႔အားလုံးကတားၾကပါတယ္။
ဒါနဲ႕ဘဲအန္တီအယ္မာတုိ႔သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ကမီးဖုိးထဲ၀င္ မီးေမႊးလုိ႔ရွိတာေလးနဲ႔ထမငး္တစ္ပြဲျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးၾကပါေတာ႔တယ္။
အိမ္မွာက်န္ေနေသးတဲ႔အာလူးသီးေလးကို အေျမာင္းေလးေတြလွီးျပီးအစုိေၾကာ္။
မနက္ထမင္းေၾကာ္စားဘုိ႔ခ်န္ထားတဲ႔ ဘဲဥႏွစ္လုံးကိုေခါက္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးၾကက္သြန္နီမ်ားမ်ားနဲ႔အယွက္အၾကီးၾကီးရေအာင္ေၾကာ္။
ျပီးရင္ ခပ္ေစာငး္ေစာငး္နဲ႔ ေသးေသးေလးျဖစ္ေအာင္ အေျမာင္းလုိက္ေလးျဖစ္ေအာင္ျပန္လွီး။
သူတုိ႔အိမ္မွာအျမဲရွိေနတဲ႔ ငပိေရက်ဳိအုိးကုိ ထပ္က်ဳိ။
မုိးေမွ်ာ္သီးကိုေလးစိတ္ကြဲေအာင္ေထာင္းၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ပုစြန္ေျခာက္ကို ထုျပီးအဲဒီထဲထည္႔။
ေန႔လည္က ခူးထားတဲ႔ပူဒီနာရြက္ေတြနဲ႔ကို အတုိ႔လုပ္။
က်န္ေနတဲ႔ဘူးသီးတစ္စိတ္ကုိဟင္းခ်ဳိခ်က္ ခ်ခါနီးငရုတ္ေကာငး္ေလးခတ္။
တစ္နာရီနီးပါးၾကာတဲ႔အခါမွာ အင္မတန္မွေမႊးပ်ံ႔တဲ႔အနံ႔ေတြေပးျပီးသြားရည္ေတြက်ေအာင္
ဆြဲေဆာင္ေနတဲ႔ထမင္း၀ို္င္းၾကီးျဖစ္လာပါေတာ႔တယ္။
အိမ္မွာဆုိရင္ ထမင္းစားခါနီးအေမက ခြံ႔ေက်ြးတာေနတာကုိ ေဆာ႔ရင္းစားတတ္တဲ႔ အန္တီအယ္မာ႔ သမီး “မိေက”၊အဖြားခ်က္ေကြ်းတဲ႔ထမငး္ဟင္းဘယ္ေလာက္ေကာငး္ေကာင္း အပိုေဆာင္းျပီး ဟုိဟာလုပ္ေပးဒီဟာလုပ္ေပးနဲ႔ ဂ်ီက်တတ္တဲ႔ကြ်န္ေတာ္႔တုိ႔ညီအကိုႏွစ္ေယာက္၊အသက္ၾကီးလုိ႔ ၀လာရင္
မလွမွာစုိးလုိ႔ညစားေလွ်ာ႔စားတဲ႔အန္တီအယ္မာ ညေနစာဆုိရင္ ဘာစားစား တုိ႔ကာပင္႔ကာနဲ႔စားတယ္ဆုိရုံေလး ေၾကာင္စာေလာက္သာစားတတ္တဲ႔အားကစားလုိက္စားတဲ႔ ဦးဦးထြန္း ေပါင္း(5)ေယာက္ ပလုပ္ပေလာင္း
တရူးရူး တရွဲရွဲနဲ႔ စားလုိက္ၾကတာ ဆန္(2)လုံးခ်က္တက္တက္ေျပာင္ပါဘဲ။
ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္အိမ္ေထာင္ေတြက် ကိုယ္႔ဘ၀နဲ႔ကိုယ္ေနၾကတာေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ “မိေက”
နဲ႔မ်ား ေတြ႔ရင္ “ငါတုိ႔ ေမျမဳိ႕သြားတုနး္ကေလ…………………”ဆုိအစခ်ီလုိ႔ မုိးတစ္ညက ထမငး္စားပြဲကို
သတိတရနဲ႔ျပန္ေျပာမိၾကတုံးပါ။

ေနာက္တနပ္ကေတာ႔ ပူပူေႏြးေနြးျဖစ္ထားတာေလးဆုိေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွေမ႔မယ္ဆုိတာကိုေတာ႔ မသိနုိင္ေပမယ္႔ ထမင္းစားပြဲဆုိတာနဲ႔ဒီအေၾကာငး္ေလးကုိ သတိရေနမွာကေတာ႔ေသခ်ာသေလာက္ပါဘဲ။
တုိးတက္ေခတ္မွီတဲ႔ နုိင္ငံတကာနဲ႔ကူးလူးဆက္ဆံေနခ်ိန္မွာ မႏၱေလးက ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ေတာသား
(5)ေယာက္ခံလုိက္ရတာေလးပါ။
သိပ္မၾကာေသးခင္ေလးကမွပါ။
လုပ္ငန္းအတူတြဲလုပ္ေနတဲ႔ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ကဖုန္းဆက္လာပါတယ္။
နက္ျဖန္ညေန “ဆီဒုိးနား”မွာထမင္းစားပြဲရွိတယ္ေပါ႔။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔လုပ္ငန္းသစ္တစ္ခုအတူတြဲလုပ္ၾကဘုိ႔လုိအပ္တာေတြက လာညွိႏုိငး္ေနတဲ႔ နုိင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ကကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔သူအပါအ၀င္(6)ေယာက္ အတူ ညေနစာထမင္းစားရင္း အလုပ္ကိစၥေျပာရင္းလူျခင္းလဲေတြ႔ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာပါသတဲ႔။
အမ်ားအားျဖင္႔ အီးေမးလ္နဲ႔စာေတြပုိ႔၊ ဖုနး္နဲ႔သာစကားေတြေျပာၾကရ အစညး္အေ၀းမွာခဏေတြ႔ျပီးေျပာၾကရကိုးဗ်။
အခုလုိေအးေအးေဆးေဆးစကားစျမည္ တခါမွစကားမေျပာဘူးၾကဘူးေလ။

ဒီဆီဒုိးနားမန္းေလးမွာဖြင္႔လာတာ ၾကာကုိၾကာေပါ႔။
အဲဒီေရွ႕ကသာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္ေန ဧည္႔သည္လာလုိ႔ ၀င္ေတြ႔တာကလြဲလုိ႔
ထမင္းေတာ႔ တစ္ခါမွ ၀င္မစားဘူးေသးဘူးဆုိေတာ႔ အရမး္ကုိ ၀မ္းသာသေပါ႔။
ကိုယ္ကသာမေရာက္ဘူးတာ ေရာက္ဘူးတဲ႔သူမ်ားရဲ႕ မစားရ၀ခမန္းသတင္းစကားအရ
ဆီဒုိးနားက ဘူးေဖးတယ္ေကာင္းဆုိဘဲ။
အဲဒီေန႔က အိမ္ကုိၾကဳိျပီးၾကြယ္ထားတယ္
“ဆီဒုိးနားမွာထမင္းသြားတီးမွာငါ႔အတြက္ခ်န္မထားနဲ႔ေပါ႔”။
ေနာက္ျပီး ညေနထမင္းစားပြဲက (7)နာရီေလာက္ဆုိေတာ႔ အလုပ္ထဲကကေလးေတြ
ညေနအဆာေျပ မုန္႔စားေတာ႔ လဲမစားလုိက္မိဘူး။
အမွန္ကေတာ႔ ဘူးေဖးဆုိရင္တန္ေအာင္မစားလုိက္ရမွာစုိးလုိ႔ တမင္မစားတာပါ။
အဲဒီေန႔က ကေလးေတြက အသီးအႏွံေတြ၀ယ္စာ းၾကတာ။
(35လမ္း 85-86ၾကားက ျမေတာင္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအုတ္နံရံေဘးမွာ ဖရဲသီး၊သခြားသီး
သေဘၤာသီးလုိ ရာသီေပၚသီးနွံေလးေတြေရာင္းတဲ႔ဆုိင္ေလးေတြတန္းစီေနတာပါ။
ေစ်းလဲအရမ္းသက္သာပါတယ္။ေထာင္႔ငါးရာဘုိးေလာက္မ်ား၀ယ္တယ္ဆုိရင္
အသီးအနွံအစုံကို အမ်ားၾကီးရတာပါ။
ျပီးေတာ႔ေအးေနေအာင္ေရသန္႔ခဲေတြထည္႔ေပးပါေသးတယ္။
စားရတာတကယ္တန္ပါတယ္။)။
ညေနေရာက္ေတာ႔ အတူသြားမယ္႔လူေတြကို ကိုယ္႔အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ဆီဒုိးနားကုိသြား
ေရာက္ရင္ အျပင္ကေစာင္႔ ျပီးမွအထဲကုိအတူ၀င္မယ္ဆုိျပီးခ်ိန္းလုိက္ၾကပါတယ္။
6း45ေလာက္မွာလူစုံေတာ႔ အထဲကုိ၀င္ခဲ႔ၾကပါတယ္။
ဧည္႔ၾကိဳေကာင္တာမွာ နာမယ္ေျပာလုိက္ေတာ႔ ၾကဳိတင္မွာထားျပီးသားဆုိျပီး စားပြဲတစ္ခုမွာေနရာခ်ေပးပါတယ္။
ေျခာက္ေယာက္ဆုိေတာ႔စားပြဲနွစ္လုံးကိုဆက္ေပးလုိက္ပါတယ္။
သူတုိ႔ ဟင္းခ်က္တဲ႔စားဖုိေဆာင္နဲ႔တည္႔တည္႔ပါ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္လုိ႔ထုိင္လဲထုိင္ေရာ စာတစ္ေစာင္လာေပးပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကထမင္းစားဖိတ္ထားတဲ႔ မိတ္ေဆြကသူ႔ရုံးကအေရးတၾကီးေခၚလုိ႔ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္သြားရတဲ႔အေၾကာင္း၊
မိတ္ေဆြမ်ားကို ကိုယ္တုိင္ကုိယ္က ဧည္မခံနုိင္ေတာ႔တဲ႔အတြက္ေတာင္းပန္ပါေၾကာငး္၊
ၾကိဳတင္အေၾကာင္းမၾကားဘဲ စာေပးထားခဲ႔ရျခင္းမွလည္း မေလးစား၍မဟုတ္ပါေၾကာင္း၊
မိမိအေနျဖင္႔မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ ၾကဳိတင္မွာထားျပီးသည္႔အျပင္က်သင္႔ေငြကိုေပးေခ်ျပီးပါေၾကာင္း၊
ထုိ႔ေၾကာင္႔စိတ္ေအးလက္ေအးစားေသာက္နုိင္ရန္စီစဥ္ထားျပီးပါေၾကာင္း စာေရးထားခဲ႔ပါတယ္။
အဲေတာ႔လဲကုိယ္႔ဘာသာကုိယ္စားျပီးျပန္ရုံေပါ႔ဆုိျပီးစားဘုိ႔ျပင္ၾကရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အက်ၤီအျဖဴ အနက္ေရာင္ေဘာင္းဘီ အနက္ေရာင္ကုတ္အက်ီနဲ႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကိုဧည္႔ခံေပးဘုိ႔
တာ၀န္ယူထားသူက အဆင္သင္႔ရပ္ေစာင္႔ေနပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ က ဘယ္ကေနယူစားရမလဲလုိ႔ ေမးေတာ႔ ဒီေန႔ ဧည္႔သည္နည္းလုိ႔ ဘူေဖးမရွိပါဘူးတဲ႔။
ဆပ္မီႏူးဘဲရမယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။

ခက္တာကသူေျပာတဲ႔ဆပ္မီႏူးဆုိတာဘာမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဆပ္လုပ္ေပးမယ္႔ ဘြိဳင္က “မီးနူး”စာအုပ္ေလးယူလာပါတယ္။
မိုက္မွမုိက္သားေရဖုံးေလးနဲ႔႔ပါ။
ခက္တာက ကိုယ္ကလဲ ဒီမွာမစားဘူးေတာ႔ခက္ေနတယ္။
ပဲေတာ႔မမ်ားရဲပါဘူး ေတာ္ၾကာအရွက္ကြဲေနရင္အခက္ဆုိေတာ႔ ဘြိဳင္ကုိပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းဘဲေျပာလုိက္ပါတယ္။
“ဒီမွတစ္ခါမွလာမစားဘူးတဲ႔အေၾကာင္း ရယ္၊ဆပ္မီနူးကုိ မသိတဲ႔အေၾကာင္းေပါ႔ ။
အဲဒီက်ေတာ႔မွသူေျပာတာ ဆပ္မီႏူးက ၾကဳိက္ႏွစ္သက္ရာသုံးမ်ဳိးမွာလုိ႔ရတယ္ဆုိတာကိုေျပာျပပါတယ္။
ပထမဆုံးေရြးစရာဘုိလုိေရးတာကို ဘာသာျပန္ရမယ္ဆုိရင္ေပါေနာ္
(1) ဆလပ္ နဲ႔ ၾကက္သြန္နီစြတ္ျပဳတ္ ႏွစ္သက္ရာတစ္ခု
(2) ၀က္သားဘိစတိတ္နဲ႔ငါးဘိစတိတ္ ႏွစ္သက္ရာတစ္ခု
(3) သစ္သီးအခ်ိဳစုံနဲ႔ ကိတ္မုန္႔ႏွစ္သက္ရာတစ္ခု
ဘယ္လုိမွာမွာသုံးမ်ဳးိေရြးလုိ႔ရတယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။
ဒီေတာ႔စုံစမ္းစပ္စုေတြလုပ္ရေတာ႔တာေပါ႔။
တစ္ေယာက္ကုိ (16)ေဒၚလာေပးထားတာ ဒီသုံးမ်ဳိးဘဲလားလုိ႔ေမးေတာ႔ ဒါအကုန္ပါဘဲတဲ႔။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔စားပြဲကို တာ၀န္က်တဲ႔သူက မ်က္ႏွာကသာျပဳံးေနတာ စိတ္ထဲကေတာ႔ ဒီေတာသားေတြေတာ႔………. ဆုိျပီးရီခ်င္ေနမလား ငအေတြဆုိျပီးဟားေနမလားေတာ႔မသိပါဘူး။
သူေျပာတဲ႔စားစရာတစ္ခုခ်င္းကိုေမးရပါေတာ႔တယ္။
(ဆလပ္ဆုိတာ ဘာေတြလဲဆုိေတာ႔ အသီးအရြက္ကို ဗင္နီကာေခၚတဲ႔ရွာလကာရည္နဲ႔ုတုိ႔စားရတာ၊
ၾကက္သြန္နီစြတ္ျပဳတ္ကေတာ႔ ၾကက္သြန္နီကိုဟုိဟာဒီဟာနဲ႔ေရာလုိ႔ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ေလးၾကိဳထားတာ၊
၀က္ဘိစတိတ္က ၀က္သားအသားကို ေၾကာ္ထားတာျပီးေတာ႔ အာလူး နဲ႔ခရမး္သီးအစုိေၾကာ္ထားတာနဲနဲ႔ထည္႔ေပးမယ္။
ငါးကလဲ အဲဒီအတုိင္းဘဲ အရုိးမပါေအာင္ “ငါးတန္သား”သားကိုေၾကာ္ထားတာ၊
အသီးအနွံပြဲနဲ႔ ကိတ္မုန္႔ကေတာ႔ရွင္းပါတယ္။
အဲေတာ႔ ေတာသားငါးေယာက္ဘာမွာမလဲစဥ္းစားၾကေတာ႔တာေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔ စားမွမစားဘူးေတာ႔ ေ၀ေတ၀ါးတားနဲ႔ မဆုံးျဖတ္ႏုိင္ၾကပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အခက္အခဲကို သူကဘဲေျဖရွင္းေပးပါတယ္။
“ဆရာတုိ႔အတြက္က (6)ပြဲစာရွင္းျပီးသားပါ။
ဒီေတာ႔ဆုံးျဖတ္ရခက္ေနရင္ တစ္မ်ဳိးသုံးပြဲစီမွာျပီး မွ်စားေပါ႔”တဲ့။
ဒီေတာ႔လဲ သူေပးတဲ႔အၾကံကုိ ကိုယ္ကဘဲသေဘာထားၾကီးစြာနဲ႔လုိက္ေလ်ာတဲ႔ပုံစံနဲ႔
“အုိေကပါ”ေပါ႔။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆီက အမိန္႔လဲက်ေရာ စားဖုိမွာ တာ၀န္က်ေနတဲ႔ကေလးေတြက ခ်က္ဘုိ႔ျပဳတ္ဘုိ႔ လုပ္ၾကပါေတာ႔တယ္။
တာ၀န္က်တဲ႔ဘြဳိင္က “ဆရာတုိ႔ ဘာအရည္ေသာက္မလဲ ဒါကေတာ႔ စာရင္းထဲမပါဘူး ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ရွင္းရမွာ”ဆုိေတာ႔တစ္ေယာက္ကထျပီးရွည္ေၾကာပါတယ္။
“ က်ားစီးမလား ကရိ၀ိက္စီးမလားတဲ႔“(တုိ္က္ဂါးလား ျမန္မာဘီယာလားေမးတာပါ)
ဒီတစ္ခါေတာ႔ နုိဗုိတယ္မန္းေလးမွာဖြင္႔စက အျပင္မွာဘယ္ဆုိ္င္ေသာက္ေသာက္တစ္ဘူးႏွစ္ရာက်ပ္
မေက်ာ္တဲ႔ poka အခ်ဳိရည္ကို တစ္ေဒၚလာ(650က်ပ္)နဲ႔ရွင္းခဲ႔ရဘူးေတာ႔ ခံရေတာ႔မယ္ဆုိတာသိလုိ႔
တစ္ပုလင္းဘယ္ေလာက္လဲလုိ႔ေမးေတာ႔ ဘာေသာက္ေသာက္ ငါးေဒၚလာ -4500က်ပ္၊ေရသန္႔ကေတာ႔
၀မ္းလီတာတစ္ဘူးတစ္ေထာင္လုိ႔ျပန္ေျဖတာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္………ေတာ္အျမန္လုပ္လုိက္ရပါတယ္။
ဒါနဲ႔ဘဲ ဟင္းပြဲေတြစေရာက္လာပါတယ္။
ဟင္းမခ်ခင္ကတည္းက ခရင္းႏွစ္ေခ်ာင္း၊ထိပ္၀ိုင္းဇြန္းၾကီးကတစ္ေခ်ာင္း၊ဒါးနွစ္လက္၊
ေၾကြ႔ပုဂံျပားအေသးေလးႏွစ္ခ်ပ္လာခ်ထားပါတယ္။
ပထမဆုံးကေတာ႔
ဂ်ဳံအညဳိနဲ႕လုပ္ထားတဲ႔ေပါင္မုန္႔အလုံးေလးရယ္ အျပားေလးရယ္ မာေတာက္ေတာက္ ေပါင္မုန္႔ေျခာက္ အေခ်ာင္းေလးရယ္ပါတဲ႔ ၀ါးနဲ႔လုပ္ထားတဲ႔ေလွပုံစံျခငး္လုိလုိ စကာခုံးလုိေတာင္းေလးက ႏွစ္ေတာင္းလာခ်ပါတယ္။ေျခာက္ေယာက္စာေပါ႔။
ေပါင္မုန္႔အညဳိလုံးေလး ေလးငါးလုံး ေပါင္မုန္႔အညဳိလွီးျပီးသားကေလးငါးခ်ပ္ေပါ႔။

ၾကက္သြန္စြတ္ျပဳတ္ကေတာ႔ ခပ္ညဳိညဳိပ်စ္ပ်စ္နဲ႔အရည္ေတြကို
ေဇာက္သိပ္မနက္တဲ႔ ပုဂံျပားအ၀ို္င္းေသးေသးေလးနဲ႔ထဲ႔လာပါတယ္။
အထဲမွာဘာမွန္းမသိတဲ႔ အ၀ို္င္းေလးတစ္ခုက ေပါေလာေမ်ာလုိ႔။
ဆလပ္ဆုိတာကေတာ႔ ဘုိစားပဲသီးေလးက ႏွစ္ေတာင္႔ ေရေႏြးေဖ်ာထားပါတယ္
၊သခြားသီးေလးက နွစ္ေမွ်ာငး္၊ မစပ္တဲ႔ငရုတ္သီးအပြေတာင္႔ကုိပါးပါးေလးလွီးထားတာကႏွစ္ကြင္း၊
ေအာက္မွ ဆလပ္ရြက္လုိအရြက္ေတြကိုေအာက္ခင္းျပီးေပးထားပါတယ္။
(ခ်ေပးရင္းနဲ႔ ပုိးသတ္ေဆးကင္းစင္ပါတယ္လုိ႔ေျပာသြားပါေသးတယ္)
ေနာက္ ဘာမွန္းမသိတဲ႔အရည္ေလးျမည္းၾကည္႔ေတာ႔ ခ်ဥ္တာလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ကိုလာခ်ေပးပါတယ္။
ေမးၾကည္႔ေတာ႔ ဗင္နီကာလုိ႔ေခၚပါသတဲ႔ ဗမာလုိေျပာရင္ ရွာလကာရည္ေပါ႔။
ခြက္ကေလးတစ္ခုထဲမွာပလပ္စတစ္နဲ႔ပိတ္ထားတာ႔ ဘာမွန္းမသိတဲ႔ အတုံးေလးေတြရယ္ခ်ထားေပးထားပါတယ္။

အဲဒီမွာအရွက္စကြဲခ်င္ေတာ႔ ကုိယ္မ်က္မွန္မပါတာကိုေမ႔ျပီး
ဆလပ္ဆုိတဲ႔ပုဂံထဲမွာ ထည္႔ထားတဲ႔အရြက္က ခပ္ညဳိညဳိျဖစ္ေနတာကုိျမင္ေတာ႔ဘြိဳင္ကိုေခၚ
”မင္းတုိ႔ေပးတဲ့ဆလပ္ရြက္ က ႏြမ္းေနျပီ”ဆုိျပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ေျပာေတာ႔
ဟုိကျပဳံးျပီး“ဆရာတဲ႔ အဲဒါက ဟင္းႏုႏြယ္ရြက္ပါဒါေၾကာင္႔နည္းနည္းညဳိေနတာပါ”လုိ႔ေျဖပါတယ္။
(သူတုိ႔ကတကယ္ကိုေသခ်ာစြာေလ႔က်င္႔ထားတဲ႔သlေတြဆုိေတာ႔
ဧည္႔သည္ဘယ္ေလာက္မွားမွား မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္ပါတယ္။
ဧည္႔သည္ကိုအရွက္ရေအာင္မလုပ္တတ္ပါဘူး။
ကြယ္ရာမွာေတာ႔ဘယ္လုိေျပာျပီး ဟားမယ္မသိဘူးေပါ႔ေနာ္။)
ကြ်န္ေတာ္လဲခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔သူနဲ႔ေရာျပီး ျပဳံးလုိိက္ရပါတယ္။
အသီးအရြက္ေတြကေရလုံျပဳတ္။
ျမင္ေအာင္ေျပာျပရရင္ အိမ္မွာငပိခ်က္တုိ႔ ငံျပာရည္ေဖ်ာ္တုိ႔ ငပိေရၾကဳိတို႔နဲ႔တြဲစားရတဲ့
အတို႔အျမဳတ္ေတြပါဘဲ။
ေနာက္ေပါင္မုန္႔စားၾကည္႔ေတာ႔ ဘာအရသာမွမရွိ။
အထဲကလဲဘာမွမပါ ၾကမ္းရွရွနဲ႔။
ေနာက္ခ်ထားတဲပလပ္စတစ္ခဲေလးကိုင္ၾကည္႔ေတာ႔
“ဆရာ အဲဒါေထာပတ္ခဲပါ ထပ္ေပးစရာမလုိပါဘူး”လုိ႔ေျပာပါတယ္။
ဒါနဲ႔ေထာပတ္ခဲကိုဖြင္႔ ေပါင္မုန္႔နဲ႔သုတ္စားေတာ႔ ေထာပတ္က ဆီေခ်းေစာ္နံသလုိလုိေပမယ္႔
မေျပာရဲဘဲ မ်ဳိခ်လုိက္ရပါတယ္။
ၾကက္သြန္နီစြတ္ျပဳတ္ေသာက္ၾကည္႔ေတာ႔လဲငံက်ိက်ိ ညွီတီတီ ဒါနဲ႔ေဘးဖယ္ထားလုိက္ပါတယ္။
အဲေတာ႔ ဘြဳိင္ကုိ ေနာက္တစ္ပြဲ ရရင္ ခ်ေပးလုိ႔ ေျပာေတာ႔
“ ဒီလုိဥေရာပ အစားအစာဆုိတာက တစ္ခုျပီးမွတစ္ခုခ်ေပးတာပါ”လုိ႔ေျပာေပမယ္႔
စာဖုိးခန္းကို ခ်ေပးဘုိ႔အခ်က္ျပလုိက္ပါတယ္။
လာပါျပီ ပန္းကန္ျပားအၾကီးၾကီးထဲမွာ
ခရမး္သီးေၾကာ္ထားတာ ႏွစ္ဖတ္၊အားလူးအခြံသင္ထားတဲ႔အေျမာင္းေလးေတြကုိ အစိုေၾကာ္ထားတာ
ေလးငါးဆယ္ဖတ္၊မုန္႔လက္ေကာက္ေၾကာ္ေလာက္ရွိတဲ႔၀က္သားေၾကာ္က ႏွစ္ကြင္းလာခ်ေပးပါတယ္။
၀က္သားေၾကာ္ကို ခ်ထားေပးတဲ႔ဓါးနဲ႔လွီးေတာ႔ မျပတ္ေတာ႔ ေခြ်းေတြျပန္လာသလုိပါဘဲ။
အခက္အခဲကိုျမင္သြားတဲ႔ ဘြိဳင္က ေဘးခ်ထားတဲ႔ ဓါးထက္ထက္တစ္ေခ်ာင္းကိုေပးျပီးျဖတ္ျပမွ
အေၾကာမာတဲ႔အသားတုံးကျပတ္သြားေပမယ္႔ မာလြန္းေတာ႔ ၀ါးရတာပါးေတြေတာင္ေညာင္းလာလုိ႔
ကုန္ေအာင္မစားနုိင္ဘဲ အာလူးေၾကာ္ကိုဘဲစားလုိက္ရပါတယ္။
ဒါနဲ႔ငါးေၾကာ္ကိုစားၾကည္႔ျပန္ေတာ႔လဲ စိတ္ထဲမွာ ညွီသလုိလုိခံစားရျပန္ပါတယ္။
စားေနတဲ႔ငါးေယာက္စလုံး တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ၾကည္႔လုိ႔
ရီရမလုိ ငုိရမလုိပါဘဲ။
အဲဒါနဲ႔ဘဲစားလက္စကိုလက္စသတ္ေနတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘြိဳင္ကအခ်က္ျပလုိက္ေတာ႔
သစ္သီးပြဲရယ္ကိတ္မုန္႔ရယ္လာခ်ပါေတာ႔တယ္။
သစ္သီးပြဲကေတာ႔ သီးေမႊးငွက္ေပ်ာသီးတစ္ျခမ္းကုိထက္ပုိင္းပုိင္းထားတာက ႏွစ္ဖတ္
ဖရဲသီးေသးေသးေလးက ႏွစ္ဖတ္၊သခြားသီးကတစ္ဖတ္ ဒါအကုန္ပါဘဲ။
ကိတ္မုန္႔ပြဲကေတာ႔ သုံးေျမာင္႔ပုံကိတ္မုန္႔ေလးကို အေပၚကခရမ္မ္ေတြဆမ္းထားျပီး
ေဘးနားမွာေတာ႔ ပူဒီနာရြက္ေလးနွစ္ရြက္ကို ခရမ္ေပၚမွာစိုက္ေပးထားတာလွတပတေလးပါဘဲ။
ကိတ္မုန္႔စားၾကည္႔ေတာ႔ တကယ္ေကာင္းပါတယ္ ပါးစပ္ထဲေပ်ာ္၀င္သြားပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကြ်န္ေတာ္တုိ႔စာတာနင္ေနတာကုိ သိရွာတဲ႔ဘြိဳင္က ဖန္ခြက္ထဲကိုေသာက္ေရလာျဖည္႔ေပးဖုိ႔
အခ်က္ျပလုိက္ေတာ႔ ေရျဖည္႔ေပးေနတာကို စုိးရိမ္တၾကီး ၾကည္႔ေနတဲ႔ကြ်န္ေတာ္႔ကုိ
“ဆရာ ဒီေရက ပိုက္ဆံမေပးရပါဘူး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၀န္ထမ္းေတြေသာက္ဘုိ႔ေပးထားတဲ႔အထဲက တုိက္တာပါ “လုိ႔ေျပာျပေတာ႔ ရွက္သလုိလုိေတာင္ျဖစ္သြားပါတယ္။
စိတ္ထဲမွာစားေသာက္ျပီးသြားေတာ႔ လာစားမိတာကိုဘဲႏွေမ်ာတာလုိလုိ မွားတာလုိလုိ ေတြးေနမိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထဲမွာေတာ႔ မတန္ဘူးလုိ႔ခံစားရေပမယ္႔ ေနာက္၀င္လာတဲ႔
နုိင္ငံျခားသားေလးေယာက္ကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔စားတာမ်ဳိးကို စားေနတာ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔
ျမိန္ေရယွက္ေရ ရွိေနသလုိပါဘဲ။
အမွန္ကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ေဒၚလာဆုိတာကို အျပင္ေပါက္ေစ်းနဲ႔ေျမွာက္၊
ျမန္မာျပည္မွာေပါေပါေလာေလာ၀ယ္ရတဲ႔ အသီးအႏွံေစ်းနဲ႔တြက္တာကိုး။
ေနာက္ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာမ်ားက ထမင္းစားရင္ ဆီရြဲရြဲေလး ခ်ဥ္ငံခ်ဳိစပ္အရသာေပါငး္စုံကို
အ၀အျပဲစားတတ္ေတာ႔ အခုလုိေရလုံျပဳတ္နဲ႔ဆီပါေလကာကို မတန္ဘူးထင္တာပါဘဲ။
စားေသာက္ျပီးေတာ႔ စားပဲြေပၚခ်ထားတဲ႔ ေလးညွင္႔းပြင္႔အန႔ံေလးသင္းေနတဲ႔ သြားၾကားထုိးတံ
အေကာင္းစားေလးေတြကို ျမန္မာနည္းျမန္မာ႔မူအတုိင္း အကုန္လုံးေကာက္ျပီးအ မွတ္တရသိမ္း
ထားနုိင္ဘုိ႔ အိတ္ထဲထည္႔ခဲ႔ပါတယ္။
16ေဒၚလာ(ျမန္မာေငြ16000ေလာက္)ေပးထားရတာ ဒီေလာက္ေလးယူတာ ဘဲေနာ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျပန္ေတာ႔ စားပြဲကုိတာ၀န္ယူထားတဲ႔ဘြိဳင္ေလးက
“ဆရာတုိ႔စားလုိ႔အဆင္မေျပာတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူး “လုိ႔ေတာ႔ ေျပာရွာပါတယ္။
ဒါနဲဲ႔ျပန္သာလာတာ လမ္းေရာက္ေတာ႔ ဗုိက္ကဆာလာပါတယ္။
အိမ္မွထမင္းမက်န္တာလဲေသခ်ာေတာ႔ 82လမ္းနဲ႔ 27လမ္းေဒါင္႔က ညဆုိင္မွာခ်ပါတီႏွစ္ခ်ပ္နဲ႔
ပဲဟင္းကုိ 500က်ပ္ဘုိး၀ယ္တီးလုိက္မွ ခုန္ေနတဲ႔ ဘုိက္က ျငိမ္သြားပါေတာ႔တယ္။
ကဲ ဆီဒုိးနားမွာ စားခဲ႔တဲ႔ ဒီထမင္းတစ္နပ္ကလဲ မေမ႔စေကာင္းတဲ႔
ထမင္းတစ္နပ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပါဘဲေနာ္။
ဘယ္ေလာက္ႏွစ္ၾကာၾကာ သတိရေနအုံးမယ္ဆုိတာကုိေတာ႔………………………………

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး။