ကြၽန္ေတာ္တို့ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းမွာ ႏွုတ္တိုက္ရြတ္ခဲ့ရတဲ့  ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ့ “ေျဗာသံ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာပါ။
ႏွုတ္တိုက္ရြတ္ခဲ့ရျပီးေတာ့ ဆရာမက စကားေျပျပန္ျပတာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။
အလြတ္မရၾကရင္ေတာင္ ျပန္သတိရလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ အသိတေယာက္က ဗလာစာအုပ္တအုပ္မွာ မင္းသုဝဏ္ရဲ့ ကဗ်ာေတြ ကူးေရးထားတာ။
အဲဒီစာအုပ္မွာ သူေရးထားတဲ့ သတ္ပံုအတိုင္းပါပဲ။

ပလုပ္ ျဗုန္းရယ္နဲ႕
ေတာင္ကုန္းရြာ သာစခန္းဆီက
ေဒၚေရႊေမ ဦးေရခ်မ္း ငယ္တို႕
သာသနာ ဝါဝါလန္း ရန္တဲ့
ဆန္းလိုက္တဲ့ ေျဗာသံစည္။ ။

-အလို၊ ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ဝင္းလို႕
ဆယ္စင္းလဲမက
အေဝးက မွန္း၊ ဟိုရြာလမ္း
ထီးတန္းၾကီး လွပါဘိ-

“တလတာ သည္အေရးကိုလွ
မဟဝါ ၾကည္ၾကည္ ေပးပါ” တဲ့
ရတုခ်ိဳ စိတ္ကို ေသြးေလေတာ့
မေလးေမာင္ ေရႊေရာင္ငိုက္တဲ့ျပင္
ျမင္းကဏ္ပင္ ျငင္းဆန္မိုက္ေလေပါ့
လြမ္းခိုက္ မတည္။ ။

-မၾကည္တဲ့ႏွလုံး၊ မျပဳံးတဲ့မ်က္ႏွာ
ျမင္းေပၚက ေမာင္ရင္ေလာင္း
ငဲ့ေစာင္းလို႕ ၾကည့္ေသာခါ-

ကညာလံု ၾကာမံုညြတ္ဟာျဖင့္
ယမ္းေယာင္ကာ ကြမ္းေတာင္ လြတ္တဲ့ျပင္
“မတြယ္တာ ဆယ္ခါ လႊတ္မယ္” တဲ့
ေဒါခ်ိဳခ်ိဳ ေျပာဆိုရြတ္ေလေပါ့
စိုစြတ္တဲ့ ျမမ်က္ရည္
လည္တယ္လို႕ မဆုံး။ ။

-ျဗုန္းႏိုင္ေပ့ ကိုေရႊစည္
တီႏိုင္ေပ့ ကိုေရႊႏွဲ
ရႊဲႏိုင္ေပ့ ကိုေရႊေမာင္
လံုမငယ္ အရွက္အိုးမို့
အျငိဳးနဲ႕ ေျပာင္ေရာ့ထင့္-

“ေလွာင္ခ်က္ကယ္ နာ
ေမာင္မ်က္ႏွာ တရြာမွတ္ေပမဲ့
သာသနာ ဝါဝါဝတ္မွာမို့
မယ္လြတ္ရာ ဘယ္ဆီ ခိုရပ
တလဆို ရက္ကိုခ်ဥ္းပါဖ်”
ဘြာခတ္ကာ ခမ်ာ ျငင္းေလေတာ့
ေသွ်ာင္ၾကီးရွင္ ဆံပင္တင္းျပီကြဲ႕
ညွဥ္းတဲ့ တုတ္ျဗုန္း။ ။

(၂၃၊ ၃၊ ၁၉၃၄)
(ဂႏၴေလာက၊ ကဆုန္၊ ၁၂၉၆)