မနက္မိုးလင္းခ်ိန္မွာ မရိွေတာ့တဲ့ ညတုန္းက ငါ့သက္ၿပင္းအႀကြင္းအက်န္က ေၿပာတယ္

ဘယ္အေဆာက္အဦးမဆို တည္ေဆာက္ၿပီးရင္ေတာ့ ၿငမ္းဆိုတာဖ်က္ပစ္ႀကတာပဲ သူငယ္ခ်င္းလုိ ့။

လမ္းတဝက္ေရာက္ေတာ့မွ ခရီးစဥ္အဆံုးထိဆက္မေလွ်ာက္ၿဖစ္ေတာ့မွန္း ေသခ်ာေအာင္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တယ္။

ညဘက္ေတြ အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ ့ႀကိဳးစားႀကည့္မယ္ အေတြးနဲ ့ေပ်ာ္ေနခါမွ ေဆာင္းညနတ္ဆိုးကလာေနွာင့္ယွက္တယ္။

ေတာင္စဥ္ေရမရအေတြးေတြနဲ ့ ဘာအေႀကာင္းေတြစဥ္းစားရင္ အၿပစ္မရိွနိုင္မလဲ..

စိတ္ကူးတခုက ေနာက္တခုကိုလွမ္းေၿပာတယ္ ေနေရာင္မရတဲ့ ေလာင္းရိပ္ထဲက သစ္ပင္လိုမႀကီးထြားခ်င္ပါနဲ ့တဲ့။

ဒီလိုနဲ ့ ….အခ်ိန္ေတြ တၿဖည္းၿဖည္းမီးစာကုန္ခမ္းသြားတဲ့အခါမွာေပါ့….

ေနဝင္သြားၿပီလို ့ ညေတြက ဥႀသဆြဲတယ္။ တေနကြယ္ တမိုးခ်ဳပ္ရင္ တေဆာင္းေရာက္မွန္းသိသာေအာင္ ခ်မ္းတယ္။

ေလးတိုင္စင္အိမ္ေအာက္က ထင္းတံုးေတြ တဂြ်တ္ဂြ်တ္နဲ ့မီးလံႈေနပံုမ်ား နွင္းမႈန္ေလးေတြေတာင္ သိမ္ငယ္ရွာတယ္။

ဟိုသည္သြားလည္ေနတဲ့ ငါ့စိတ္ကူးေတြ ေမွာင္ရီသန္းေတာ့ အေတာင္ေညာင္းေနရွာေရာေပါ့။