လူလူသူသူ သီးသန္႔ရင္းႏွီးမႈနဲ႔
ဇိကုပ္ၿပီး နတ္ျပည္တင္လိုက္ၾကတာ၊ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္က ပ်က္ပါေလေရာ …

က်ေနာ္တို႔ အခု ေျပာလက္စစကားလံုးႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြက
လက္ရွိ ဘ၀နဲ႔ အပ္စပ္ၾကရဲ့လား …
ကဗ်ာဆိုတာ ေပါက္ကြဲမႈပဲ မဟုတ္လား …
လူငယ္ေတြမွာ ေပါက္ကြဲမႈေတြကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းကိုင္ထားရံုမွအပ
လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာဘာမွ မရွိဘူး …
ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ သူေဌးႀကီးအေၾကာင္း …
ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ အလႅာပ သလႅာပေတြ အေၾကာင္း … ေတြကအစ …
ပြင့္ပြင္းလင္းလင္း ေရးရဲ တင္ျပရဲ ၾကရင္ …

ဘာမွကို မသိတာ တစ္ခုကပဲ
တခုခုကို သိတာပဲ …
မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ ဘာကိုမွ မမွတ္မိေတာ့တာ တခုပဲ …

ပံုတိုပတ္စေလးေတြက ေပၚျပဴလာ …
ပံုျပင္ႀကီးႀကီးေတြ … တက္က်မ္းေတြ … က်မ္းစာေတြ …
ဘာတစ္ခုမွာမွ ဒီေခတ္လူငယ္ေတြကို မေတြ႔ရေတာ့ဘူး …
သြားမေျပာနဲ႔ … ဒါ ေခတ္ ကြဲ႔ လူေလးရဲ့ …
မင္းဟာမင္း ပါရဂူႀကီးျဖစ္ေနပါေစ … ျမန္မာျပည္မွာေနရင္ ျမန္မာစကားေတာ့ တတ္ရမယ္ ကြဲ႔ …
ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ႀကီးျပင္းမွာက လူ …
အဲ့ဒီမွာမွ လူက ပတ္၀န္းက်င္က လူထဲ ႀကီးျပင္းလာလိမ့္မယ္ …

ခံစားမႈ ျမစ္တစ္စင္းမွာ ငါတို႔ေတြ တြဲေလာင္းခို …
ငါတို႔ဟာ ပင္လယ္ထဲ ေဖာင္စီးၾကသူေတြပဲ …
ေဖာင္စီးရင္း ေရငတ္ၾကတယ္ …

နာက်င္မႈဆိုတာ လတ္တေလာ မက္တဲ့ အိပ္မက္ဆိုးပဲ …
တခ်ိဳ႕ေတြက အိပ္မက္ဆိုး မက္တဲ့ လူေတြကို ေရ နဲ႔ ပက္ႏႈိးၾကတယ္ …
တခ်ိဳ႕အိပ္မက္ဆိုးမက္တဲ့လူေတြက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မရမက ႏုိးထၾကတယ္ …
တခ်ိဳ႕ေတြက အိပ္မက္ဆိုးကို သေရာ္ျပဳၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာၾကတယ္ …/ငိုယိုၾကတယ္ …
တခ်ိဳ႕ေတြက အိပ္မက္ဆိုးထဲမွာ ဒူးတုပ္ထိုင္ ငိုယုိမ်က္ရည္က်ၾကတယ္ …
တခ်ိဳ႕ေတြက အိပ္မက္ဆိုးထဲမွာ ပ်ားဖြပ္ၾကတယ္ …/ေပ်ာ္ေနၾကတယ္ …
အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိပ္မက္ဆိုးက မႏိုးခင္
က်ေနာ္တို႔ေတြ ကဗ်ာေရးေနၾကတုန္းပဲ …

လ်ံႏိုး
တနလၤာ ၄၊ ၄၊ ၂၀၁၁ ေန႔လည္ ၂း၃၅