ရြက္သစ္ေတြ ေ၀ဖို ့
သစ္ရြက္ေဟာင္းေတြ ေၾကြေပးေနတဲ့ေႏြမွာဆို
ပူေႏြးတဲ့ အပူခ်ိန္ကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္
ထိတ္လန္ ့ခဲ့သူေပါ့။
အမွန္ေတာ့ ေက်းဇူူးတင္စရာ
ဧပရယ္မွာ လူတစ္ေယာက္ကို
ရွင္သန္ေအာင္ ေမြးဖြားခဲ့သည္ပဲ။

ဒီလိုနဲ ့မိုးစက္ေလးေတြ ဆြတ္ျဖန္းထားတဲ့ ရာသီမွာ
ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတယ္။
မိုးေရေတြနဲ ့ရံႊ ့ဗြက္ေတြ
အျပန္အလွန္ နားလည္မႈယူရင္း
ဘ၀ဟာ သင္ခန္းစာအျပည့္နဲ ့
ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ခ်ိဳ ့၀ိုင္ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး။
ေကာင္းကင္ေပၚက မိုးစက္ေတြ
ဘယ္ေသာအခါမွ ကုန္မွာလဲ မဟုတ္ပါဘူး
ကိုယ္ကလဲ မိုးေလာက္ႀကီး ခံယူဖို ့့အသင့္မျဖစ္ေသးသူေလ…

ေဆာင္းေလေျဖးေျဖးတိုက္ၿပီးရင္
ေအးသြားသေရာ့ထင္လွ်င္
ကိုယ္အေႏြးထည္ထူထူ၀တ္ထားခဲ့ေပမယ့္
တကယ္တမ္းေတာ့ ဒါဟာ ႏွင္းကာ၀တ္ရံုပါပဲ။

ကိုယ္တိုင္ေရးမိတဲ့ အေတြးေတြက
တိမ္ေတြလုိ တေရြ ့ေရြ ့…
ဒီလိုနဲ ့မေမ့ႏိုင္တဲ့ ရာသီထဲ
သံသရာႀကိဳးမွ်င္ မျပတ္သေရြ ့ေတာ့
အဖန္တလဲလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ပ်ံသန္းေနမိေတာ့တယ္။    ။

ျမေလးသွ်င္