တကယ္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္တယ့္ ေကာင္းကင္ၾကီး ခုေတာ့ မည္းလို႕ညိဳ႕လို႕… မခို႕တရို႕နဲ႕သူက ရင္လ်ားဖို႕ပင္ သူတိမ္ေတြကို ဝတ္ဆင္ေနရသည္။ ထိုခဏကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတးသြားခ်ိဳနဲ႕ေခ်ာ့ဖို႕ ပေလြကို ၾကိဳးညိႈေနခ်ိန္ေပါ့…

ေရဆာရင္ ေသာက္ဖို႕ ဝိုင္တစ္ခြက္ေတာ့က်န္ေသးတယ္… သူမကေတာ့ ခုေန ေကာ္ဖီဖီခါးခါးကို လိုလားေနရဲ႕… ဒါေပမယ့္သူမေမ့ေနတာ

ေကာ္ဖီခြက္ေလးက်ကြဲသြားျပီဆိုတာေပါ့…

                    သူမကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာေတာ့ မိုးၾကီးက ငိုလ်က္ရိွသည္။ ထိုမိုးကပင္ ကၽြန္ေတာ္မရိပ္မိေအာင္ သူမ မ်က္ရည္ေတြကို ဖံုးကြယ္ထားသည္။ သို႕ေသာ္ ကတၳီပါးစသည္ ေလတိုက္တုိင္းလန္ေနတတ္၍ သူမငိုမွန္းကၽြန္ေတာ္သိခဲ့သည္။ ထိုေန႕က သူမသည္ မုိးနဲ႕အတူ ငိုခဲ့ပါသည္… သို႕ေသာ္ မိုးသည္ သူမေလာက္မငိုခဲ့ပါ… ေရဆာ၍ ဝိုင္ေသာက္ရန္ ကၽြန္ေတာ့္ဖန္ခြက္ကို မ်က္စပစ္ေနသျဖင့္ ေကာင္းကင္ကို ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲဆိုမိသည္… သူမငိုေနေသးသည္မဟုတ္ပါလား…

                      ေဟာခုေတာ့ၾကည့္ေတာ့…. ဝမ္းနည္းစြာျမည္ဟီးေနေသာ ေကာင္းကင္ၾကီးက ယခုတဖန္ ပံုစံေျပာင္း၍ အဝတ္ေဟာင္းေလာင္းႏွင့္ထြက္လာျပန္သည္ ရွင္းလို႕လင္းလို႕ ေနသာလို႕ပါလား..

                     သူမတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ပိုင္ေရး အသဲကြဲသံစဥ္ကို သူမကို နားစဥ္ေစခဲ့သည္… သူမသည္  ကၽြန္ေတာ့္ ၏ ေတးသြားၾကားတြင္ သူမရြတ္ဆိုဖူးေသာ ဘုရားစာ အခ်ိဳ႕ကို အလြတ္ျပန္ေနသည္… ကၽြန္ေတာ္သည္ သီက်ဴးလက္စ  ေတးသြားကို ခဏသိပ္၍ သူမကို သနားစြာႏွင့္ၾကည့္ေနသည္… သို႕ေသာ္ သူမသည္… သူမကြဲသြားေသာ ဖန္ခြက္တစ္ခု၏ အရႆ ကို ျပင္းျပင္းရွရွ ခံစားျပီးသြားျပီျဖစ္သည္… သူမကိုႏွစ္သိမ့္ျခင္းငါမစြမ္းသာ၍ ကၽြန္ေတာ္ ဝိုင္ကို အာစြတ္ရံု ေတ့လုိက္သည္…

                      သူမထံမွ အမုန္းဟုေခၚဆိုႏိုင္ေသာ  မ်က္ဝန္းမ်ားအံက်လာမွန္းသိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးမိွတ္ထားမိသည္… ကၽြန္ေတာ့္တြင္ေတာ့ အခ်စ္ေတြရိွပါေသးသည္ ဟုေတာ့သူမကို မေျပာခဲ့မိပါ…  သူမသည္လည္း ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႕ရန္သတိမရခဲ့ပါ…

ထိုအခ်ိန္  ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕က အၾကင့္မေကာင္း ပံုစံအေဟာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ထြက္ခြာ၍ျပင္ဆင္ေန၍ လက္မွတ္သိမ္းထားလုိက္ရသည္… သူမကရိပ္မိပံုမေပၚ… သူမသည္ သူမ၏ ငိုရိႈက္သံကို လွပစြာေတးသီဖို႕ၾကိဳးစားေနခ်ိန္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္…

                         ဘာလို႕လဲ

                     ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းခါမိသလား ေခါင္းညိမ့္မိသလားေတာ့ မမွတ္မေတာ့ပါ… ထိုခဏကေတာ့ သူမေကာ္ဖီခြက္ကို တိုက္ခ်သြားျပီျဖစ္ပါသည္… ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါသည္… သူမ ေျခဖဝါးတို႕ ဒဏ္ရာရေနသည္ကို… သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ရင္တြင္းတြင္ေရာ…

ထိုေန႕က ေတာ့တိတ္ဆိတ္ခဲ့ပါသည္… သို႕ေသာ္ မိုးကေတာ့ လြမ္းဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္မရြာေတာ့ပါ..

                                              ၁

                                              ၂

                                              ၃

                                               …..

                   ေႏြရာသီကို ေမွ်ာ္ေသာ္တစ္ခုေသာ ေဆာင္းတစ္ခုသည္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခု ကို ေအးခဲေစလ်က္ရိွသည္… ကၽြန္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီၾကားမွ ဓာတ္ပံုတစ္ပုံသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အၾကည္းတန္စြာ ၾကည့္လ်က္ရိွသည္… ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနမိသည္။သို႕ေသာ္ အရိွန္မထိန္းႏိုင္ေသာ ေလစိမ္းမ်ားသည္ ႏွင္းေငြ႕မ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္သယ္လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္… ေကာင္းကင္ၾကီး ဝမ္းနည္းေနလိမ့္မည္လို႕…

                    ဝွဲ………..

                    ေဒါက္………..

                    ဖလပ္…. ဖလပ္…..

                 ဒုိင္ယာရီစာအုပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ၾကားမွ ေလေခၚေဆာင္ရကို လုိက္သြားၾကသည္… စာရြက္မ်ား ကို ထိုသူမဖတ္လ်က္ရိွသည္… ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာတြင္   သူမ ဖတ္ဖို႕ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့သည္ထင္…ကၽြန္ေတာ့္ေဆးစစ္ခ်က္အေျဖကေလး ငိုက္မ်ဥ္းလ်က္ပင္ရိွေသးသည္…. ႏွလံုးေရာဂါေလးသည္…. တစံုတခု ေအးစက္သြားသည္ကို မသိလိုက္ပါ….  ေလတစ္ခ်က္ျပန္ေဝွ႕ခဲ့သည္ကိုလည္း မသိလိုက္ပါ… သူမျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္ကိုလည္းမသိလိုက္ပါ… သူမငိုယိုေနသည္ကိုလည္း မသိလုိက္ပါ…

                  သို႕ေသာ္ ထုိႏွလံုးေရာဂါေလးသည္ အသဲခြဲမိခဲ့ဖူးေသာ ခ်စ္သူကိုေတာ့ မေတာင္းပန္မိခဲ့ေပ… ထို႕ေၾကာင့္ တစံုတခုကိုေတာ့ မသိလုိက္ပါ… တစံုတရာေတာ့…………………………………………………………………………………………..သိေနပါသည္…

(၄.၅.၂၀၁၁)

ဆား