“မေမႊစေကာငး္………… ေမႊစေကာငး္………..”

မိတ္ေဆြတစ္ဦးရဲ႕နာေရးမွာကိုေဌးေအာင္နဲ႔ ဆုံမိၾကေတာ႔ မေတြ႔တာလဲၾကာ ၊အရင္က ညီအကိုလုိေနလာခဲ႔တဲ႔သူလဲျဖစ္ျပန္ေတာ႔ ေရွးေဟာငး္ေနွာင္းျဖစ္ေတြေျပာမကုန္နုိင္ေအာင္ပါဘဲ။

ဟုိးအရင္ငယ္စဥ္ဘ၀ကတည္းက တစ္ရပ္တည္းေန လို႔ က်ဳံးေရကို အတူတူေသာက္ လာခဲ႕ၾကတဲ႔ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြအေၾကာငး္ ကိုအျပန္အလွန္ေမးျဖစ္ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

၁၉၈၄ ဦးက်ားၾကီး၀င္းမတုိင္ခင္ကေတာ႔ ၂၅လမ္း၈၀-၈၁လမ္းၾကားကသူေဌးတန္းရပ္

မွာအတူေနလာခဲ႔တဲ႔မိတ္ေဆြေတြ၊ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြက မီးလဲေလာင္ေရာ ျမဳိ႔သစ္ကုိအားလုံးေလာက္နီးပါး

ေအာ္တုိမက္တစ္ေရာက္ သြားၾကပါတယ္။

အဲေတာ႔လဲတစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီလုိျဖစ္သြားၾကတဲ႔ေဆြမ်ဳးိမိတ္သဂၤဟေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို အခုလုိမိတ္ေဆြေဟာင္းျခင္းေတြ႔ၾကမွာဘဲ ေမးရျမန္းရပါေတာ႔တယ္။

ေတြ႔ၾကျပီဆုိေတာ႔ ဘယ္သူကေတာ႔ရိွေသးတယ္ ဘယ္သူကေတာ႔ မရွိေတာ႔ဘူး၊

ဟုိလူကေတာ႔ေသာင္သာတယ္ ဒီလူကေတာ႔ အဆင္မေျပဘူးဆုိတာေတြကုိ ကိုယ္သိသေလာက္သတင္းေပး

ကုိယ္မသိတာကိုလဲျပန္ေမးနဲ႔ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ခဲ႕ၾကပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ မွ ကုိေဌးေအာင္ရဲ႕အေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားမိတာနဲ႔ “အေမြ”ဆုိတာကလည္းေခါင္းထဲကုိေရာက္လာျပန္ပါေတာ႔တယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြက မိေမြဘေမြဆုိတာကို တန္ဘုိးထားၾကသလိုမက္လဲမက္ေမာၾကပါတယ္။

ေနာက္ဒီအေမြေတြေၾကာင္႔ဘဲ ျပႆနာေတြတက္ၾကေတာ႔ အေမြက ေန အေမႊဇယားေတြျဖစ္ကုန္ၾကတာမ်ားပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာ႔ဓေလ႔ထုံးစံမွာ အေမြနဲ႔ပါတ္သက္တဲ႔ ထုံးတမ္းစဥ္လာေတြလုိက္နာစရာေတြရွိေပမယ္႔

တိတိက်က် မလုိက္နာဘဲ အၾကီးဆုံးသားသမီးေတြကို ပုံအပ္လို္က္တာမ်ားပါတယ္။

ကုိေဌးေအာင္အေၾကာင္းေျပာရ ရင္ေတာ႔ ရီရမလုိငုိရမလုိပါဘဲ။ 

ကုိေဌးေအာင္ရဲ႕အေမက သူ႔ကုိေခၚတုိင္ပင္ပါသတဲ႔။

သူ႔မွာ သားသမီးေလးေယာက္ရွိတယ္ေပါ႔ ၊

ဒါေပမယ္႔အေမြရယ္လုိ႔ ခြဲေပးစရာ ေျမကြက္က သုံးကြက္ထဲေပါ႔။

ဘယ္လုိလုပ္ရင္ေကာငး္မလဲေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ သူ႔အေမေျပာတာက ကုိေဌးေအာင္က သားအၾကီးဆုံးလဲျဖစ္ေနတယ္၊

ေနာက္ျပီးက်န္တဲ႔အငယ္ေတြထက္စာရင္ စီးပြားေရးလဲ ေတာင္႔တယ္ေပါ႔။

ဆုိလုိရင္းကေတာ႔ ကိုေဌးေအာင္က အေမြမယူဘဲ က်န္တဲ႔ညီမေတြကိုေပးလုိက္ဘုိ႔ေပါ႔။

ကိုေဌးေအာင္ကလဲ သူ႔အေမျဖစ္ခ်င္တာကုိ သေဘာေပါက္ေတာ႔ ကတိေပးခဲ႔ပါသတဲ႔

“ အေမ ေရ က်ေနာ္႔ရ႕ဲ ညီ ညီမေတြနဲ႔ဘယ္ေတာ႔မွ အေမြမလုဘူးစိတ္ခ်”

တကယ္လဲကိုေဌးေအာင္ သူ႔အေမရဲ႕အေမြကုိ မရလုိက္ရွာပါဘူး။

သူညီမေတြကလဲ သူ႔အေမေပးတဲ႔အေမြကို ပက္ပက္စက္စက္သုံးလုိက္ၾကတာ ဘာမွ မက်န္ခဲ႔ပါဘူးတဲ႔။

 

 

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ကြ်န္ေတာ္အဖြားနဲ႔လမ္းေလ်ွာက္သြားျပီဆုိရင္ က်ဳံးထိပ္တန္းဘက္ေရာက္ရင္

လမ္းမတနး္က အိမ္ေတြကုိ လက္ညွဳိးထုိးလို႔ျပပါတယ္။

အဖြားတုိ႔ငယ္ငယ္က ပုိင္ခဲ႔တာေတြေပါ႔။

အဖြားတုိ႔က ေဆြမ်ဳိးစုၾကီးပါသတဲ႔။ေရွးလူၾကီးမ်ားထုံးစံအတုိင္း စီးပြားမခြဲဘဲ အလုပ္ေတြအတူလုပ္ခဲ႔ ၾကတာကို ၀ိုင္းလုပ္၀ိုင္းစားသေဘာမ်ဳးိနဲ႔ဘဲ ျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကပါတယ္။

သူတုိ႔ေမာင္နွမအရင္းေတြလက္ထက္မွာေတာ႔ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ႔ၾကေပမယ္႔လဲ သူတုိ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြရ႕ဲလက္ထက္မွာေတာ႔

တစ္၀မး္ကြဲ ႏွစ္၀မး္ကြဲဆုိတဲ႔ေတာ္စပ္မူ႔ေနာက္မွာ စိတ္၀မ္းကြဲမူ႔ေတြကလဲ ကပ္ပါလာပါေတာ႔တယ္။

အစကေတာ႔ ကို္ယ္ေန႔တဲ႔ အျခမး္ကို ကုိယ္ယူ ဆုိျပီး သတ္မွတ္ၾကေပမယ္႔ တကယ္တမ္းၾကေတာ႔

သူ႔အပိုင္းက က်ယ္တယ္ ငါ႔ဘက္ က်ဥး္တယ္ ငါ႔က်ေတာ႔ တကြက္ငုတ္ဘက္ သူ႔ၾကေတာ႔ လမ္းမေပၚဆိုတဲ႔တြက္ကပ္မူ႔ေတြေၾကာင္႔

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မေက်နပ္နုိင္ဘဲ တရားရုံးကိုေရာက္ၾကပါသတဲ႔။

ခက္တာက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ဳးိအမ်ားစုက ရုံးျပင္ကႏၷားသြားရမွာ သိပ္ေၾကာက္တတ္ၾကသလုိ ဥပေဒကိုလည္း

နားမလည္ၾက မသိၾကတာမ်ားပါတယ္။

မသိဆုိ ေလ႔လဲမလာၾကဘူးကိုဗ် အဲေတာ႔ ဗဟုသုတ နည္းတာေပါ႔ေနာ္။

တစ္ခုခုျဖစ္ျပီးဆုိတာနဲ႔ “ ဒုိ႕ကေတာ႔ ရုံးေရာက္ ဂါတ္ေရာက္ မျဖစ္ခ်င္ေပါင္”ဆုိတဲ႔စကားကိုလက္ကိုင္ထားျပီး

သူမ်ားနဲ႔ ျပီးစလြယ္လႊဲျပီးလုပ္ခိုင္းတတ္ၾကပါတယ္။

အဲဒါေၾကာင္႔ အမႈ႔ပြဲစားေတြ၊တတ္ေယာင္ကား လူလည္ေတြ၊ အက်င္႔သိကၡာမဲ႔တဲ႔ ေရွ႔ေနလိမ္ေတြလက္ကို ၀ကြက္အပ္မိရက္ျဖစ္သြားပါတယ္။

အဲေတာ႔ ကုိယ္က ဘာမွမသိ ဟုိကေျပာသမွ်ယုံ

“ေကာင္းသလုိသာ ၾကည္႔လုပ္ပါကြယ္ ဒုိ႔ကဘာမွသိတာမဟုတ္ဘူး”

လုိ႔ဆုိေငြလုိတယ္ဆုိထုတ္ေပးလုိက္။

ေပးစရာမရွိေတာ႔ လက္ထဲရွိတာေလးကုိ ရတဲ႔ေစ်းနဲ႔ ထုတ္ေရာင္း၊

အခ်ိန္ေတြသာ ၾကာလာတယ္ အေမြမူ႕က တန္းလန္း အမႈ႔လဲျပီးေရာ ေနစရာအိမ္လဲေပ်ာက္၊

မေပ်ာက္ရင္လဲ မတန္တဆေစ်းနဲ႔ သူမ်ားလက္ကို ထုိးေရာင္းလုိက္ၾကရေတာ႔တာပါဘဲ။

ဒါမန္းေလးက မိသားစုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အမွန္တကယ္ၾကဳံခဲ႔ရတာေလးပါ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖြားရဲ႕ ၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမေတြလဲ ဒီလုိအျဖစ္မ်ဳးိနဲ႔တုိးခဲ႔တာပါဘဲ။

အမွန္ကေတာ႔ မွ်တစြာခြဲေ၀ျပီးယူၾကမယ္ဆုိတဲ႔စိတ္မ်ဳိးမရွိတာရယ္ အသိဥာဏ္နည္းပါးတာ

ေၾကာင္႔လုိ႔ေျပာရင္လဲမ မွားပါဘူးလိုိ႔ထင္မိပါတယ္။

 

တစ္ခါတရံမွာေတာ႔ လဲ ဒီအေမြနဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ၾကားရတဲ႔ ဇာတ္လမး္ေတြက ဆနး္ၾကယ္တယ္လုိ႔

ေျပာရင္ရပါတယ္။ဒါေပမယ္႔အမွန္တကယ္လဲျဖစ္ခဲ႔ၾကတာပါ။

ကိုယ္ရသင္႔ရထုိက္တာ မွန္ပါရဲ႕နဲ႔ မရခဲ႔တဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔သူငယ္ခ်ငး္ တစ္ေယာက္လုိ

“အေမြဆုိတာ ကိုယ္နဲ႔ထုိက္မွ ရတာကြ မထုိ္က္ေတာ႔လဲ ေနေပါ႔ကြာ”လုိ႔ ကြမး္၀ါးမပ်က္

ခပ္ျပဳံးျပဳံးေလးနဲ႔ ေျပာတတ္သူမ်ားလဲ ရွိေပမယ္႔ ကုိယ္ဆုံးရုံုးနစ္နာသြားတာကုိ မခံစားနုိင္လုိ႔

စိတ္ဒါဏ္ရ ရသြားသူေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါ။

“အေမြဆုိတာ ထုိ္က္မွ ခံစားရတာ”ဆုိတဲ႔စကားေလးကေတာ႔ မွန္သလုိလုိပါဘဲ။

ေျပာရမယ္ဆုိရင္ အေမြဆုိတာ ကိုယ္နဲ႔ ပါတ္သက္ဆက္စပ္သူ ေဆြမ်ဳးိသားခ်ငး္မ်ားဆီက ဆက္ခံရတာပါ။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲေသြးရင္းသားရင္းက မခံစားလုိက္ရဘဲ အနီးကပ္ေနသူေသြးရင္းသားရင္းမဟုတ္သူတုိ႔  တစိမ္းတုိ႔ ကရလုိက္တာလဲရွိပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆုိရင္ သူတို႔ညီအမတစ္ေတြက အသက္ၾကီးေနတဲ႔ေရာဂါသည္လင္မယားႏွစ္ေယာက္

ကို ကုိယ္ဖိရင္ဖိျပဳစုေပးၾကပါတယ္။

နွစ္၀မး္ကြဲေလာက္ေတာ႔ အမ်ဳိးေတာ္ပါတယ္။

အဲဒီေရာဂါသည္လင္မယားႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ဦးတည္းေသာသားေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။

သူလူပ်ဳိေပါက္ေလာက္ကတည္းက အိမ္ကအတြင္းပစၥည္းေတြကို ယူျပီး ထြက္ေျပးသြားပါတယ။္

မိဘကလဲ စိတ္နာေတာ႔ သူကို အိမ္္ကိုျပန္လက္မခံေတာ႔ပါဘူး။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံးေရာဂါေ၀ဒနာစြဲကပ္လုိ႔ အိပ္ယာထဲလဲေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္႔မိတ္ေဆြေမာင္ႏွမ

က အနီးကပ္ေနလုိ႔ ျပဳစုေပးၾကပါတယ္။

တစ္လအတြင္းမွာ ေယာက္်ားက အရင္ မိန္းမျဖစ္သူကေနာက္ ေရွ႔ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ႏွစ္ေယာက္လုံးဆုံးပါးသြားၾကပါတယ္။

မိန္းမျဖစ္သူ ရက္လည္တဲ႔ေနမွာဘဲ မနး္ေလးျမဳိ႔ရဲ႕ေျမာက္ဘက္ ကရြာတစ္ရြာမွာေနတဲ႔သားျဖစ္သူက အေမြေတာင္းဘုိ႔အတြက္

စက္ဘီးနဲ႔လာတဲ႔အခိ်န္မွာ ကားနဲ႔ခ်ိတ္မိျပီးေသသြားပါေတာ႔တယ္။

အဲေတာ႔ လဲ ကြ်န္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ မိသားစုကဘဲ အေမြေတြအကုန္ရလုိက္ပါတယ္။

ခက္တာက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြက နုိင္ငံျခားက လူမ်ားလုိ ေသတမ္းစာေရးလုိ႔မရတာပါဘဲ။

အဲေတာ႔ မတိက်မေသခ်ာတဲ႔ ထုံးတမ္းစဥ္လာေတြေၾကာင္႔ အေမြကိစၥကေန အေမႊကိစၥေတြျဖစ္ကုန္ပါေတာ႔တယ္။

ကြ်န္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ မိသားစုမွာေတာ႔ ျပႆနာကတစ္ပုံစံပါ။

သူက အလယ္လူ အထက္က အမ ေအာက္ကညီမ အားလုံးအိမ္ေထာင္ကိုယ္စီနဲ႔ပါ။

ကြ်န္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းက ေတာ႔ နယ္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူပါ။

သူ႔အေဖကြယ္လြန္တဲ႔အခါမွာ သူ႔အမအၾကီးမိသားစုက တာ၀န္ယူလုိ႔ အေမြခြဲပါတယ္။

အမအၾကီးအမိအရာေပါ႔။

အမၾကီးက  ကိုယ္လက္ရွိေနတဲ႔ေနရာကို ကုိယ္ဆက္ေနျပီးပုိတာလုိတာအမးၾ္ကျပဳၾကမယ္လုိအၾကမ္းအားျဖင္႔သေဘာတူၾကပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲ တကယ္အေမြခဲြတဲ႔ေန႔ကို ေရာက္တဲ႔အခါ သူတုိ႔ေဆြမ်ဳိးထဲ လူၾကီးနွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ရယ္ ေရွ႔ေနတစ္ေယာက္ရယ္ကိုေခၚထားပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းက နယ္မွာေနသူဆုိေတာ႔ ေျပာင္းလဲသြားတဲ႔ အေျခအေနေတြကို သူမသိတာလဲအမွန္ပါဘဲ။

သူကေအးေအးေန ရုိးရုိးေတြးတတ္တဲ႔သူကုိး။

အမၾကီးက သူေနတဲ႔အိမ္ကို ယူပါတယ္ ။

မန္းေလးျမဳိရဲ႕လမ္းမတန္းကတုိက္ၾကီးေပါ႔။

ညီမျဖစ္သူက လက္ရွိဖြင္႔ေနတဲ႔ေစ်းခ်ဳိထဲက ဆုိင္နဲ႔ုလုပ္ငန္းကိုယူပါတယ္။

သူက အေဖမကြယ္လြန္ခင္အထိ္ အေဖနဲ႔အတူေနလုိ႔ ဆုိင္ဖြင္႔ခဲ႔တဲ႔သူကုိး။

ကြ်န္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းကေတာ႔ စိန္ပန္းထဲက အိမ္္ကုိယူေပါ႔။

အတြင္းပစၥည္းကိုေတာ႔ ေလးပုံပုံ တစ္ပုံစီသူတုိ႔ယူ တစ္ပုံက မိဘႏွစ္ပါးအတြက္လွဴမယ္ေပါ႔။

သူတုိ႔ယူၾကတဲ႔အတြင္းပစၥည္းေတြကို အိမ္ေတြဆုိင္ေတြရဲ႕တန္္ဘုိးကုိေတာ႔ ေရွ႔ေနကေစ်းျဖတ္ေပးပါတယ္။

ျပီးေတာ႔ သူ႔ကို အမေတြညီမေတြက ေငြသားလဲျပန္အမ္းေပးၾကပါတယ္။

သူယူတဲ႔ေနရာကေခ်ာင္က်တယ္ဆုိေတာ႔ က်န္တဲ႔ေနရာေကာင္းကုိယူတဲ႔သူက တရားမွ်တစြာျပန္အမ္းတယ္ေပါ႔။

အဲတာကို ကြ်န္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းကေတာ႔ အမေတြညီမေတြလုပ္တာကို လက္ခံပါတယ္။

အဲဒီမွာ သူတုိ႔ေခၚထားတဲ႔ေဆြမ်ဳးိထဲက ဘၾကီးတစ္ေယာက္က

“မဟုတ္ေသးဘူးေနာ္ မမိေရ မွ်မွ်တတလုပ္ပါ”လုိ႔လဲ၀င္ေျပာေရာ သူ႔အမက ရွုိက္ၾကီးတငင္ငုိခ်လုိက္တဲ႔ျပီး

သူဘယ္လုိအနစ္နာခံခဲ႔ရ ေမာင္ျဖစ္သူက ေက်ာင္းတက္တဲ႔အခ်ိန္ အေ၀းမွာ ကိုယ္လြတ္ရုံးျပီးေနခ်ိန္မွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ ညီမနွစ္ေယာက္ဘယ္လုိရုံးကန္ရပုံေတြကို ေဗ်ာက္ေတြေဖာက္လုိ႔ ပုံေတြေျပာပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းကလဲ အားလုံးကုိေတာင္းပန္ျပီး သူအေနနဲ႔ေက်နပ္ပါေၾကာင္း စကားနဲ႔ရန္စဲ

ေျပာလုိ႔ပြဲကိုအဆုံးသတ္လုိက္ပါတယ္။္

ေနာက္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔ေတာ႔

“ငေပါက္ရာ ငါသိတာေပါ႔ဟ။

အမအၾကီးက သူယူတဲ႔အိမ္ကိုေရွ႔ေနနဲ႔ေပါင္းျပိးေစ်းေလွ်ာ႔ျဖတ္တယ္။

အေမ မေသခင္ထိ္၀တ္ခဲ႔တဲ႔ စိန္နားကပ္နဲ႔ လက္ေကာက္ကို ေဖ်ာက္ထားတယ္။

အငယ္မက ဘဏ္စာရင္းထဲကေငြနဲ႔ဆုိင္က ကုန္သည္ေတြဆီက ရစရာရွိတဲ႔ေငြကို

ထည္႔မခြဲဘဲ စာရင္းေဖ်ာက္ထားတယ္။

ငါသိတာေပါ႔ ဒါေပမယ္႔ ငါေက်နပ္ပါတယ္။

ငါဆုိင္တယ္ဆုိေပမယ္႔ ငါရွာခဲ႔တာမဟုတ္ေတာ႔ရသေလာက္ေပါ႔။”

လုိ႔သူစိတ္ကုိသူေျဖရင္းေျပာပါတယ္။

သူ႔လုိမေျဖသိ္မ္႔နုိင္ၾကတဲ႔ ညီအကိုငါးေယာက္တစ္စုကေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အျပန္အလွန္တရားေတြစြဲရင္း

သြားေလသူ လူေတြကုိ တုိင္တည္ၾကရင္း အေမြလုပြဲဆင္ႏြဲရင္း ေရွ႔ေနကိုလုပ္ေကြ်းေနၾကပါတယ္။

အဲေတာ႔ က်န္ခဲ႔တဲ႔ေျမကြက္ၾကီးကို တစ္ေယာက္က ေရာင္းမယ္ဆုိ တစ္ေယာက္ကကန္႔ကြက္

တစ္ေယာက္က ေရာင္းထြက္ေအာင္ ဓါတ္ရုိက္ရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္က မေရာငး္ရေအာင္ဓါတ္ဆင္

ေဘးကလူေတြ မွာေတာ႔လာေျပာရင္ နားေထာင္ အခ်ဳိးမေျပတာေတြ႔ရင္ေျပာရင္းရီလုိက္နဲ႔သူတုိ႔ေတြ

တရားဆုိင္တာ အႏွစ္ ၂၀နီးပါးေတာင္ရွိပါျပီ။

ေငြလဲအေတာ္ကုိ ကုန္ေလာက္ပါၾကျပီ။

ခက္တာက အဲလုိ အေမြျပႆနာ တက္သူအေတာ္မ်ားမ်ားက အလုပ္လုပ္ရင္း ဒီအေမြကို ေစာင္႔ေနၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။

ဒီအေမြရလာရင္ ဆုိတဲ႔ ေငြပမာဏကို စိတ္နဲ႔မွန္းၾကည္႔ေနရင္း” ပုိက္ဆံေတြရလာရင္ေတာ႔”ဆုိတဲ႔အေတြးေအာက္မွာ

စိတ္ကူးေတြယဥ္ေနရင္းတာကလြဲ  ဘာအလုပ္မွ ထိထိမိမိမလုပ္ေတာ႔ပါဘူး။

အဲေတာ႔ တရားရုံးအတြက္ကုန္က်စရိတ္မွန္သမွ်ကို ရွိတာေလးထုခြဲလုိ႔ခ်ေရာင္း ၊ေရာင္းစရာမရွိေတာ႔ အတုိးနဲ႔ေခ်း

ေခ်းရင္း ကျပန္မဆပ္နုိင္ေတာ႔ အတုိးနဲ႔နစ္။

လက္ထဲမွာ တကယ္ အေမြလဲရေရာ ေၾကြးဆပ္တာနဲ႔ အေတာ္မ်ားမ်ားကုန္သြားေတာ႔

အေမြရတယ္လုိ႔သာ နာမယ္ခံလုက္ရပါတယ္ လက္ထဲမွာ ဘာမွ မက်န္ေတာ႔ပါဘူး။

ကို္ယ္႔အေဖအေမထားခဲ႔တဲ႔ေျမကြက္ေလးကေတာ႔သူမ်ားလက္ေရာက္သြားပါတယ္။

 

တစ္ခါမွာေတာ႔ အတုယူဘြယ္ရာေကာင္းတဲ႔ အေမြခြဲတမ္းခ်တာကုိ ၾကားရဘူူးပါတယ္။

စုစုေပါင္းေမာင္ႏွမေျခာက္ေယာက္ရွိတဲ႔ မိသားစုေလးပါ။

ေစ်းထဲမွာဆုိင္ရွိတယ္။

အိမ္ကေတာ႔ ေမာင္နွမတစ္ေယာက္စီမွာ မိဘက ၀ယ္ေပးထားတဲ႔အိမ္တစ္လုံးစီရွိတယ္။

တစ္အိမ္ျခင္းစီက တေနရာစီမွာရွိေတာ႔ တန္ဘုိးျခင္းေတာ႔ မတူဘူးေပါ႔။

အဲဒီမွာ သူတို႔အကိုၾကီးရဲ႕မိတ္ေဆြ  “ကုိလငး္”ဆုိတဲ႔ တစ္ေယာက္က အားလုံးကို မ်က္နွာစုံညီေခၚေတြ႔ျပီး စီစဥ္ေပးပါတယ္။

အဲဒီလူက မွန္ကန္ေျဖာင္႔မတ္တယ္လုိ႔နာမယ္ေကာင္းရွိသူျဖစ္သလုိ ရုံးျပင္ကႏၷားကိစၥေဆာင္ရြက္ရာမွာလဲ ကြ်မ္းက်င္လိမၼာပါတယ္။

စစျခင္းသူ က သူ႔မိဘ ထားခဲ႔တဲ႔ေျမကြက္ေတြရဲ႕ကာလေပါက္ေစ်းေတြကို သူစုံစမ္းလုိ႔ရတဲ႔အတုိင္းခ်ျပပါတယ္။

(ေနာက္ဒီအိမ္ေတြကုိ အားလုံးတျပဳိင္ထည္းေရာင္းမယ္ဆုိရင္ ၀ယ္နုူိ္င္သူလဲ ခ်က္ျခင္းေတြ႔ဘုိ႔မလြယ္ေလာက္ဘူး၊

ေတြ႔ျပန္ရင္လဲ ေပါက္ေစ်းကုိ မရနုိင္ဘူး၊ေနာက္အဲဒီမွာေနရထုိင္ရတဲ႔အေနအထားေတြပ်က္ကုန္မယ္၊

တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္အတိအက်ၾကီးျပန္အမ္းၾကဘို႔ဆုိတာ လခစား ၀န္ထမ္းမေျပာနဲ႔ကုန္သည္ေတာင္မွ

အဆင္မေျပနုိင္ဘူး၊အဲေတာ႔ ညွိနုိင္းမူ႕နဲ႔ဘဲလုပ္မွ အဆင္ေျပမယ္)လုိ႔

ေျပာေတာ႔ အားလုံးက ကိုလင္း အဆင္ေျပသလုိစီမံခန္႔ခြဲေပးမယ္ဆုိတာကုိ သေဘာတူၾကပါသတဲ႔။

ဒါနဲ႔ဘဲကုိလင္းက လက္ရွိေနတဲ႔အိမ္ကုိ ဘဲ ကိုယ္ဆက္ေနၾကမယ္။

ေစ်းထဲကဆုိ္င္နဲ႔အလုပ္လုပ္ေနသူကလဲ အဲဒီဆုိင္မွာ အေနအထားမပ်က္ဆက္လုပ္ေပါ႔။

အိမ္တန္ဘုိးေတြကို တစိမ္းေစ်း နဲ႔မျဖတ္ဘဲ ေမာင္နွမေစ်း တစ္၀က္ေၾကးနဲ႔ျဖတ္မယ္။

အိမ္ေနရာေကာငး္ရထားသူက အတြင္းပစၥည္းကုိေလ်ာ႔ယူမယ္။

တန္ဘုိးသတ္မွတ္ျပီးရင္လုိတာ ပုိတာကို အရစ္က် စံနစ္နဲ႔ျပန္အမ္းၾကမယ္။

ပုိတာကုိ ျပန္အမ္းတာကုိရမယ္႔သူကလဲ ေမာင္ႏွမျခင္းျဖစ္ေနတာေၾကာင္႔ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုထိဆုိင္းထားေပးရမယ္။

ဆုိင္ယူထားသူကလဲ ေစ်းထဲက ဆုိင္ခန္းကိုေစ်းသင္႔ျပီး က်န္တဲ႔ေမာင္နွမေတြကိုျပန္အမ္းေပါ႔။

အဲဒီလုိေျပာတာကုိအားလုံးကလဲလက္ခံေတာ့အေမြခြဲတဲ႔ဇာတ္လမ္းက ေအာင္ျမင္စြာျပီးဆုံးသြားပါတယ္။

အဲဒီမွာ ဆုိင္ေရာအိမ္ေရာ ရသူကေတာ႔ အမ္းရတာမ်ားပါတယ္။

ဒါနဲ႔ကိုလင္းကဘဲဆုိင္ကုိ အမ္းယူရမယ္႔ သူရဲ႕အိမ္ကို ႏွစ္ႏွစ္စာ အိမ္ငွားရွာေပးလိုက္ပါတယ္။

ဒါကေတာ႔ ရွားပါးစြာ ေျပလည္သြားတဲ႔အေမြခြဲခန္းေလးပါ။

အမ်ားအားျဖင္႔ေတာ႔ မေျပလည္တဲ႔အေမႊဇာတ္လမ္းေတြဘဲမ်ားပါတယ္။

ကိုယ္ရသင္႔တယ္ဆုိတာကုိ တျပားမွအေလ်ွာ႔မေပးခ်င္ဘူးဆုိတဲ႔စိတ္၊

ကုိယ္ရတာထက္ ပုိလုိခ်င္တဲ႔ အေခ်ာင္စိတ္၊

ေငြေၾကးထက္ သူမ်ားေၾကာသြားတာမခံခ်င္ဘူးဆုိတဲ႔ မာနစိတ္၊

ေတြေၾကာင္႔ မၾကာသင္႔ဘဲၾကာ မဆုံးရွဳံးသင္႔ဘဲဆုံးရွဳံးၾကရတဲ႔ဇာတ္လမ္းေတြက အမ်ားၾကီးပါဘဲ။

 

အခုလုိျဖစ္ရတာကေတာ႔ တိက်တဲ႔အေမြခြဲေ၀တဲ႔ပုံစံမရိွတာေၾကာင္႔လုိ႔ယူဆပါတယ္။

အမ်ားအားျဖင္႔ကေတာ႔ ဥစၥာေငြေၾကး ေျမယာေတြလယ္ေတြကိုအေမြမေပးနုိင္တဲ႔မိဘမ်ားကေတာ႔သားသမီးကို

ပညာအေမြဘဲေပးနုိင္တယ္ဆုိျပီး စာတတ္ေအာင္လူတစ္လုံးသူတစ္လုံးျဖစ္ေအာင္အသိပညာအတတ္ပညာေတြေပးခဲ႔ၾကပါတယ္။

တစ္ခါေတာ႔ ဥပေဒနဲ႔ပါတ္သက္လို႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို လွ်ာေၾကာရွည္လုိ႔ ေမးၾကည္႔ဘူးပါတယ။္                 

“တကယ္လုိ႔မ်ားျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္က ေသတမ္းစာေရးလုိ႔ရသလား?

သတင္းစာထဲမွာအေမြျပတ္စြန္႔လႊတ္တယ္ဆုိျပီးေၾကျငာတယ္ဆုိရင္ တကယ္တရား၀င္ပါသလား”

လုိ႔ေမးၾကည္႔ေတာ့”

မေသခင္က ေသခ်ာခြဲမေ၀မေပးဘဲ  ေသခါနီးမွာမွ ေသတမ္းစာေရးခ်င္ရင္ေတာ႔ ဘာသာေျပာင္းရုံဘဲရွိတယ္”

လုိ႔ခပ္ေငါ႔ေငါ႔ေလးေျပာသြားတာတင္မကဘူး ၊

ေတာင္းဆုိးပလုံးဆုိးကိုသာ ပစ္လုိ႔ရတယ္ သားဆုိးသမီးဆုိတာ သတင္းစာထဲထည္႔ေၾကျငာရုံေလာက္နဲ႔ ပစ္လုိ႔မရဘူးဆုိတာကို

လဲေျပာျပသြားပါေသးတယ္။

အဲဒီအခါၾကမွာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြမွာ ဗြီဒီယုိဇာတ္လမ္းေတြမွာ မေသခင္ကေတာ႔ ေသေသခ်ာခ်ာအေမြမခြဲဘဲ

ေသသြားျပီဆုိမွေရွ႕ေနကေသတမ္းစာေတြဖတ္ျပျပီး အေမြခြဲတယ္ဆုိတာကလဲ အလကား၊

ကုိယ္ေမြးထားတဲ႔ကေလးကို ဟုိဟာေၾကာင္႔ဒီဟာေၾကာင္႔ဆုိျပီး “စုံစမ္းေမးျမန္းျခင္းသီးခံပါ”ဆုိျပီး

လူတကာသိေအာင္သတင္းစာထဲမွာေငြအကုန္ခံထည္႔ျပီးအေမြျဖတ္ျပၾကတဲ႔ေၾကာ္ျငာတာေတြကလဲ အလကားဆုိတာကို

သိလုိက္ရပါတယ္။

မိဘေတြကေတာ႔ သူတုိ႔အပင္ပန္းခံလုိ႔ရွာေဖြထားသမွ်ေတြကုိ သားသမီးမ်ားကုိ အေမြ ဆုိျပီး ေ၀ေပးခဲ႔ပါတယ္။

အေ၀မတတ္တဲ႔ သားသမီးမ်ားလက္ထက္မွာေတာ႔ အေမြကေန အေမႊဇယားေတြျဖစ္ကုန္ပါေတာ႔တယ္။

ဒီေတာ႔ ……………………………………..

ရတာတဲ႔အေမြကို မွ်တစြာ ေ ၀ယူၾကမလား?

အေမြကို အေမႊဇယားျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးျပီး ယူၾကမလား ?

ဆုိတာကေတာ႔…………………………..

                                                            

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး