“မအမး္စေကာင္း ………အမ္းစေကာငး္………………”

အလုပ္ပိတ္တဲ႔တစ္ရက္ ေနပူေတာ႔ အျပင္လဲမထြက္ခ်င္ မီးပ်က္ေတာ႔ ရုပ္ရွင္လဲၾကည္႔မရ

စာကလဲမဖတ္ခ်င္၊အိမ္မွာကလဲစကားေျပာေဖာ္ကမရွိ  ၊

ပ်င္းပ်ငး္ရွိတာနဲ႔ အိမ္က ဘီရုိကုိ ရွင္းဘုိ႔ အေတြးရလာတာနဲ႔ ခ်က္ျခင္းအေကာင္အထည္ေဖာ္ပါေတာ႔တယ္။

ဘီရုိထဲက ပစၥည္းေတြအျပင္ထုတ္ေအာက္ခံစကၠဴေတြ အသစ္ျပန္ခင္း ပရုပ္လုံးေတြထပ္ထည္႔ ၊

မ၀တ္ေတာ႔တဲ႔ အက်ီၤေတြ အျပင္ထုတ္လုိ႔ အလုပ္မဟုတ္တာကို အလုပ္လုိသေဘာထားလုပ္လုိ္က္တာ

အျပင္ထုတ္ထားတဲ႔ပစၥည္းေတြဘီရုိထဲ အကုန္ျပန္ထည္႔ျပီးေတာ႔ မွ နာရီကို ျပန္ၾကည္႔မိတဲ႔အခါ

ပ်င္းစရာေကာငး္တဲ႔အခ်ိန္တစ္နာရီေလာက္ေတာ႔ အလုိလုိကုန္သြားပါတယ္။

ဘာမ်ားအျပင္မွာက်န္ေသးလဲ လုိ႔ ျပန္ၾကည္႔မိေတာ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္း နုိ႔မူန္႔ပုံးတစ္ပုံးက်န္ေနတာကိုေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။

အဲဒီနုုိ႔မူန္႔ပုံးကုိ  ထုိင္ရက္ကေနလွမ္းျပီးယူတာပါမလာပါဘူး။

မပါဆုိ အေတာ္ေလး ေလးေနလုိ႔ပါ။

အဲဒီပုံးနားကို သြားျပီးဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ အေၾကြေစ႔ေတြျဖစ္ေနတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။

 အဲဒီဘူးကို  ဖင္ကမတဲ႔ျပီး ဖ်ာေပၚသြန္ခ်လုိက္ေတာ႔ မၾကားရတာ ၾကာေနျပီးျဖစ္တဲ႔ အႏုတ္သံတခြ်မ္ခြ်မ္ၾကားရပါေတာ႔ တယ္။

ဖ်ာေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲေနတ႔ဲ အႏုတ္ေတြကို ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔………………..

ဟုိအရင္ခပ္ငယ္ငယ္က သုံးခဲ႔တဲ႔ အတြန္႔အတြန္႔ေလးေတြအမ်ားၾကီးပါတဲ႔ “ငါးျပားေစ႔”၊

ေလးေဒါင္႔ စပ္စပ္ “ ဆယ္ျပားေစ႔“ ေဒါင္႔ေလးေတြနဲ႔လွပစြာရွိေနတဲ႔ “မတ္ေစ႔ “(25ျပား)

၀ိုိင္း၀ိုင္းစက္စက္ပုံသ႑န္ရွိျပီး အရြယ္အစားနဲ႔အေလးခ်ိန္သာကြာသြားတဲ႔ ငါးမူးေစ႔နဲ႔

က်ပ္ေစ႔ ခဲေရာင္အေလးေစ႔ေတြရယ္၊

1966ခုႏွစ္ကမွထုတ္ထားတဲ႔ ဒါန္ေရာင္ အေပ႔ါေစ႔ေလးေတြရယ္အခုေနာက္ပုိင္းမွာမွထုတ္တဲ႔ေရႊေရာင္

အေၾကြေစ႔ေလးေတြ  တပုံၾကီးေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။

အရင္ကထုတ္ခဲ႔တဲ႔ အေၾကြေစ႔ေလးေတြကေတာ႔ခဲေရာင္ ဒါန္ေရာင္မပ်က္ေပမယ္႔

အခုေနာက္ပုိင္းထုတ္တဲ႔ေရႊေရာင္အေၾကြေစ႔ေလးေတြကုိ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။

ဒီအေၾကြေစ႔ေလးေတြျမင္ျပန္ေတာ႔ ကို္ယ္ငယ္ငယ္က အေၾကြေခၚေခၚအနုတ္ေခၚေခၚ

မရွိမျဖစ္ ပုိ္က္ဆံအေသးေလးေတြ အေၾကာင္းကုိ ျပန္ေတြးမိပါေတာ႔တယ္။

 

ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္တန္းေျဖျပီးလုိ႔ ေအာင္စာရင္းေစာင္႔ေနတုန္းမွာ အိမ္မွာအလကား ေနမယ္႔အတူတူဆုိျပီး

ကြ်န္ေတာ္႔ အဘြားမိတ္ေဆြရဲ႕ေစ်းခ်ဳိထဲက ဆုိင္မွာ ဆုိင္အကူသြားလုပ္ခုိင္းပါတယ္။

ဆုိင္အကူဆုိတာ ေစ်း၀ယ္လာတဲ႔ ဧည္႔သည္ၾကဳိေပးရတယ္ ေနာက္ သူတုိ႔ ၀ယ္ထားတဲ႔ပစၥည္းေတြကုိ

ယူလာတဲ႔ေတာင္းေတြပလုံးေတြထဲကို ထည္႔ေပးရတယ္။

ညေနဆုိင္သိမ္းျပီဆုိရင္ ဆုိင္ရွင္ရဲ႕အိမ္ကုိလုိက္သြားျပီး တစ္ေနကုန္ေရာင္းထားတဲ႔ ပုိက္ဆံေတြကို စီေပးရတယ္။အဲဒီေခတ္က ပုိက္ဆံမွာ 20က်ပ္တန္ဆုိတာ အၾကီးဆုံး တစ္ဆယ္တန္၊ငါးက်ပ္တန္

တစ္က်ပ္တန္ဆုိျပီး ၾကီးစဥ္ငယ္လုိက္ထုတ္ထားပါတယ္။

အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ထန္းေခါက္ဖာထဲ ေငြစကၠဴေတြကုိေတာ႔ ဆုိင္ရွင္ သမီး မမၾကီးတုိ႔စီျပီး ထန္းေခါက္ေတာင္းထဲကအနုတ္ေတြကိုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္က စီရပါတယ္။

စစျခင္း တစ္ျပား ငါးျပား ဆယ္ျပား တစ္မတ္ ငါးမူးနဲ႕က်ပ္ေစ႔ေတြကို အမ်ဳိးအစားေတြခြဲ ရင္း ဆယ္ခုစီ ေရျပီး ၾကမး္ျပင္ေပၚမွာခ်ထား၊

ေနာက္ေတာ႔ မွ အမ်ဳးိအစားတူတာေတြကို ခုေရ(100)စီျပန္ပုံ ၊

ပုံ ျပီးရင္ စကၠဴနဲ႔အေတာင္႔ေလးျဖစ္ေအာင္ပတ္ျပီးလိပ္၊

ျပီးရင္ အဲဒီစကၠဴေပၚမွာပုိက္ဆံအမ်ဳိးအစားခြဲျပီးစာေရးရပါတယ္။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ႔ ဒီအလိပ္ကေလးေတြကို ထန္းေခါက္ဖာထဲျပန္ထည္႔လုိ႔ ေစ်းကုိျပန္ယူသြားျပီး ေစ်း၀ယ္ေတြကုိ အႏုတ္အျဖစ္ ျပန္အမ္းပါေတာ႔တယ္။

ေနာက္ေစ်း၀ယ္ေတြကလဲ ေစ်းျပန္လာ၀ယ္ရင္ ဒီပုိက္ဆံအလိပ္ကေလးေတြဘဲျပန္ယူလာၾကတယ္ဆုိေတ႔ာ၊

ဒီပုိက္ဆံလိပ္ကေလးေတြက လြန္းပ်ံသလုိ ဆုိ္င္ျပန္ေရာက္လုိက္ ျပန္ပါသြားလုိ္က္နဲ႔သံသရာလည္ပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီတုန္းကမ်ားေစ်း၀ယ္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို အဲလုိ အေၾကြလိပ္ကေလးေတြေပးရင္ သိပ္သေဘာက်တာေလ။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ပုိက္ဆံ တစ္ေစ႔ျခင္း ေရ စရာမလုိေတာ့လုိ႔ပါ။

ငါးျပားလိပ္ဆုိရင္ ငါးက်ပ္၊

ဆယ္ျပားလိပ္ဆုိရင္တစ္ဆယ္၊

တမတ္လိပ္ဆုိရင္ 25က်ပ္၊

ငါးမူးလိပ္ဆုိရင္  က်ပ္ငါးဆယ္ ကြက္တိဘဲ။

ဒါေပမယ္႔ ေစ်း၀ယ္ကို အဲလုိအေၾကြလိပ္ျပန္အမ္းရင္ေတာ႔ သူတုိ႔က မယူခ်င္ၾကပါဘူး။

သယ္ရတာ ေလးလုိ႔ပါတဲ႔။

အဲဒါကေတာ႔ ငါးျပား ဆယ္ျပားသုံးခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။

အေၾကြတုိ႔ အနုတ္တုိ႔ေပးရင္ စိတ္ဆုိးတယ္ေလ။

 

ေနာက္ေခတ္ေတြေျပာင္းလာေတာ႔ ငါးျပားဆယ္ျပားသုံးရတဲ႔ေခတ္ကိုေက်ာ္လြန္လုိ႔ က်ပ္ေခတ္ကုိေရာက္လာခဲ႔ပါေရာ။

လက္ဖက္ရည္တစ္က်ပ္ ပလာတာတစ္က်ပ္ ဆုိတဲ႔ေခတ္ေပ႔ါ။

အဲဒီေခတ္မွာေတာ႔ အေၾကြျပႆနာ အႏုပ္ျပႆနာ တစ္ပါတ္လည္လာျပန္ပါတယ္။

လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ေသာက္ျပီး ငါးက်ပ္ေပးရင္ အမး္စရာက်ပ္တန္ေလးရြက္မရွိျပန္ေတာ႔လဲ

အခက္ေတြ႔ျပန္ပါေရာ။အဲလုိအခါမ်ဳိးေတာ႔ဆုိင္ရွင္က စိတ္ဆုိးတတ္ပါတယ္။

“အႏုတ္လာ လဲတာလား ?”ဆုိေတာ႔ေမးခြန္းနဲ႔ဘုေတာခံရတတ္ပါတယ္။

ဆုိင္ရွင္ကလဲအနုတ္မရွိလုိဆုိျပီး ဟုိပစၥည္းအမ္းဒီပစၥည္းအမ္းမလုပ္ပါဘူး။

အေၾကြမပါရင္စားသြားေနာက္ေန႔မွေပးဆုိတာနဲ႔ဘဲေျပလည္လုိ္က္ၾကပါတယ္။

ဘာလုိလဲ႔ဆုိေတာ႔ အဲဒီေခတ္ကလူေတြကလဲစားျပီးနားမလည္မလုပ္တတ္ဘူးေလ။

2000ခုႏွစ္မတုိင္ခင္မွာေတာ႔ငါးက်ပ္တန္ဆုိငါးေထာင္စီး၊တစ္ဆယ္တန္ဆုိလဲငါးေထာင္စီး၊နွစ္ဆယ္တန္ဆုိလဲငါးေထာင္စီး၊လုပ္ျပီး ေငြေပးေငြယူေတြလုပ္ၾကကုန္ဘုိးေတြေငြေခ်ၾကပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလအဲဒီငါးေထာင္တန္အုပ္ေတြက ကုိယ္က သူမ်ားေပး သူမ်ားကေနာက္တစ္ေယာက္ေပး၊

အဲဒီလူက ကုိယ္႔ျပန္ေပးနဲ႔ ဒီပုိက္ဆံထုပ္ကုိ ျဖည္မသုံးဘဲဟုိအိမ္ေရာက္ ဒီအိမ္ေရာက္နဲ႔ ရြာေတြလည္ေနတတ္ပါတယ္။

အဲေနာက္ဆုံးျဖည္သုံးလုိက္တဲ႔လူလက္ေရာက္တဲ႔အခါ ငါးေထာင္မျပည္႔ဘဲစီးထားတာလဲၾကဳံရတတ္ပါတယ္။

အဲလုိပုိက္ဆံအရြက္ေသးေတြေပါတဲ႔ေခတ္က အနုတ္စီးျဖစ္တဲ႔ငါးေထာင္စီးေပးရင္ သယ္ရတာေလးလုိ႔ဆုိ

ျပီး စိတ္ဆုိးတတ္ပါတယ္။တတ္နုိင္သေလာက္အဲဒီအနုတ္ေတြကုိ မယူခ်င္ၾကပါဘူး။

 

 

အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ ေလးဆယ္ငါးက်ပ္တန္ေတြ ငါးဆယ္တန္ေတြ ကိုးဆယ္တန္ေတြကလဲေပါမွေပါ။

ေလးဆယ္႔ငါးတုိ႔ ငါးဆယ္တုိ႕ကိုးဆယ္တန္ တစ္ရာတန္ဆုိရင္ငါးေထာင္စီး ၊ႏွစ္ရာတန္ဆုိရင္ေတာ႔ အရြက္တစ္ရာတစ္အုပ္ကုိ  နွစ္ေသာငး္  ဆုိေတာ႔ ငါးအုပ္ကုိ တစ္သိန္းစီး စီးၾကပါေတာ႔တယ္။

အရင္တုံးကေတာ႔ ဒီလုိငါးဆယ္တန္တုိ႔ ေလးဆယ္႔ငါးက်ပ္တန္တုိ႔ တစ္ရာတန္တုိ႔ နွစ္ရာတန္တုိ႔ကို

ေလးတာရယ္ ၀န္ပြတာရယ္ေၾကာင္႔ တတ္နုိင္သေလာက္မယူဘဲ ျငငး္ပါတယ္။

အဲဒီတုံးကလဲ ဒီလိုအနုတ္စီးေတြက ဘယ္သူမွ ျဖည္မသုံးဘဲတစ္လက္ကေနတစ္လက္ေျပာင္းေနတတ္ျပန္ေတာ႔

ပုိက္ဆံစီးေတြက ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္ေနပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔လဲ ဘယ္ေလာက္စုတ္စုတ္ ဘယ္ေလာက္ညစ္ပတ္ညစ္ပတ္ ပုိက္ဆံဆုိတဲ႔အသိနဲ႔လက္ခံၾကရတာပါဘဲ။

 

2000ခုနွစ္ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ ဒီ အႏုတ္စီးေတြက ဘယ္ကုိေရာက္လုိ႔ ဘယ္မွာမ်ားသြားပုန္းေနတယ္မသိ

နုိင္ေလာက္ေအာင္ကုိ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ကြယ္လုိ႔သြားပါတယ္။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေငြေပးေငြယူလုပ္ရင္လဲ ငါးရာတန္ တစ္ေထာင္တန္ဆုိတဲ႔အရြက္ၾကီးေတြနဲ႔ဘဲ

ေပးၾက ယူၾကလုပ္ၾကပါေတာ႔တယ္။

ေငြပမာဏေဖာင္းပြလာတာလဲ ပါမယ္ထင္ပါတယ္။

200တန္ 100တန္ဆုိတာအေဟာင္းအစုတ္ဘဲျမင္ရပါေတာ႔တယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ဒီအေဟာင္းအစုတ္ကုိ လုိခ်င္လုိ႔မရနုိင္ေအာင္ျဖစ္သြားပါတယ္။

အရင္က မလုိခ်င္လုိ႔ ျငင္းပယ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ 100တန္ 200တန္ေတြကုိ  ပါရင္လဲေပးခဲ႔စမ္းပါလုိ႔ေတာင္

ေတာင္းဆုိရတဲ႕ေခတ္ကုိ အလုိလုိေရာက္သြားပါတယ္။

အႏုတ္ရွားပါးစအခ်ိန္တုံးကေတာ႔  ပုိက္ဆံအစုတ္ကုိ အမ္းရင္ ဘယ္သူမွ မယူဘဲျငင္းပါတယ္။

အခုေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ နဲနဲစုတ္စုတ္ မ်ားမ်ား စုတ္စုတ္ယူရပါေတာ႔တယ္။

မယူရင္လဲ မရယုံဘဲ ရွိတာကုိး။

အခုေနာက္ပုိငး္မွာဆုိရင္ ပုိက္ဆံေတြက အဖာရာဗလပြနဲ႔ကုိင္မရေတာ႔လုိ႔ပုိက္ဆံကုိ ပလပ္စတစ္အိပ္ေလးထဲ

ထည္႔ျပီး မီးနဲ႔ပိတ္ေပးထားပါတယ္။

တစ္ရာတန္ငါးဆယ္တန္ ႏွစ္ရာတန္အားလုံးဒီအတုိင္းပါဘဲ။

 

အနုတ္ရွားေတာ႔ ေရာငး္ၾက၀ယ္ၾကတဲ႔ေနရာမွာ အထူးသျဖင္႔လက္လီသမားမ်ားမွာအခက္ေတြ႔ပါေတာ႔တယ္။

ကားစပယ္ယာ၊အေၾကာ္သည္၊ပဲျပဳတ္သယ္၊လက္ဖက္ရည္ဆုိင္အ စရွိတဲ႔အေျခခံလူတနး္စားမ်ားနဲ႔ တုိက္ရုိက္ထိေတြ႔ဆက္ဆံေရာငး္၀ယ္ေနရတဲ႔သူေတြရဲ႕ဒုကၡကလဲ မေသးပါဘူး။

လာ၀ယ္တဲ႔သူကုိလဲအႏုတ္ျပန္မအမ္းနုိင္ ၊

ကိုယ္လုိခ်င္တဲ႔ပစၥည္းထက္ပုိျပီးမလုိတာေတြ ၀ယ္ဘုိ႔ဆုိျပန္ေတာ႔လဲ ေစ်းလာ၀ယ္တဲ႔သူက ပုိက္ဆံအပုိမသုံးနုိင္။

လာ၀ယ္တဲ႔သူကလဲ ပုိက္ဆံတြက္သုံးရတဲ႔သူဆုိျပန္ရင္ အႏုတ္ကုိ ခ်န္မထားခဲ႔နုိင္ျပန္သလုိ၊

ေစ်းသယ္ဘက္ကလဲတစ္ေယာက္ကုိတစ္ရာခ်န္ထားမယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ ဆယ္ေယာက္ဆုိတစ္ေထာင္ ဆုိေတာ႔အရင္းေလ်ာ႔ သြားျပန္ေရာ။

တစ္ေန႔ကိစၥမွ မဟုတ္တာဘဲေနာ္။

 

ပို္က္ဆံကုိ တစ္ရာစ ႏွစ္ရာစခ်န္ထားျပန္ေတာ႔လဲ ေစ်း၀ယ္က ေနာက္တစ္ခါလာ၀ယ္ရင္အေမ႔ခံျပီးျပန္မေပးတာရွိသလုိ အရင္က်န္တဲ႔ပုိက္ဆံကို မေပးခ်င္ေတာ႔ ဆုိင္ေျပာငး္လုိ႔၀ယ္ပါတယ္။

အဲလုိလဲ အခက္အခဲၾကဳံေရာ ေစ်းသည္ေတြက လာ၀ယ္တဲ႔သူကို ငါးဆယ္တစ္ရာအစား

ခ်ဳိခ်ဥ္၊ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ ၊အခ်ဳိမူန္႔၊တစ္သွ်ဳးေပပါ၊ေကာ္ဖီမူန္႔ထုပ္၊လက္ဖက္ေျခာက္ထုပ္၊သနပ္ခါးခဲေတြကုိ  

ၾကဳိက္တာယူဆုိျပီးေစ်းႏုန္းသင္႔လုိ႔ အမ္းေပးပါတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႔ေသာေစ်းသယ္ေတြကလဲ အျမတ္ၾကီးစားခ်င္ၾကပါတယ္.။

သုံးက်ပ္တန္ခ်ိဳခ်ဥ္တုိ႔ပီေကတုိ႔ကုိ တစ္ဆယ္သေဘာထားျပီးအမ္းပါတယ္။

မသိသူကုိဆုိရင္ေလးဆယ္႔ငါးက်ပ္တန္ တစ္သ်ဴးထုပ္ကုိ တစ္ရာဆုိျပီးခပ္တည္တည္အုပ္ပါတယ္။

အဲဒီအမ္းလုိက္တာကုိ ျပန္ေပးရင္မယူပါဘူး။

ၾကာေတာ႔ ေစ်း၀ယ္က မခံနုိင္ေတာ႔ ပစၥည္းအမး္ရင္ မယူဘူးဆုိျပီးလုပ္ပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီေတာ႔မွ ေနာက္တစ္ခါဒါနဲ႔ျပန္၀ယ္ပါဆုိျပီး လုိက္ေလွ်ာပါတယ္။

အဲလုိလဲ လုိက္ေလ်ာေရာတစ္ခ်ဳိ႔ေသာ ေစ်း၀ယ္လူလည္မ်ားက  လဲ ခ်ဳိခ်ဥ္အထုပ္လုိက္၀ယ္ထား၊တစ္သွ်ဴးအထုပ္လုိက္၀ယ္ထားျပီး

ေစ်း၀ယ္တဲ႔အခါျပန္ထည္႔၀ယ္ေတာ႔သူ႔ဆုိင္ကေပးလုိက္တာ မဟုတ္ေတာ႔ မရဘူးဆုိလဲဆုိင္ရွင္က  ျငင္းေရာ စကားေတြမ်ားကုန္ပါေတာ႔တယ္။

အဲေတာ႔ ေစ်းသည္ေတြကလဲ အနုတ္ျပန္မအမ္းရတဲ႔ေအာင္ေစ်းတင္ဖြင္႔ပါေတာ႔တယ္။

ပစၥည္းတစ္ခု ေလးရာတန္ဆုိပါေတာ႔ အႏုတ္ေပးရင္ေလးရာ ပါဘဲ။

မပါရင္ေတာ႔ ငါးရာ ၀ယ္ခ်င္၀ယ္မ၀ယ္ခ်င္ေနပါဘဲ။

တစ္ခ်ဳိ႔က ပိုက္ဆံအစားကူပြန္ကုိ သုံးခဲ႔ၾကေပမယ္႔ခြင္႔မျပဳဘူးဆုိေတာ႔လဲသုံးလုိ႔မရဘူးေပါ႔။

အဲေတာ႔လဲ ပုိက္ဆံအႏုတ္မရွိေတာ႔ ရွိတာအမ္းတာကုိယူခ်င္ရင္ယူ မယူခ်င္ရင္ကုိယ္ၾကိဳက္တာကုိ

အႏုတ္နဲ႔ကုိက္ေအာင္တြက္၀ယ္ရပါေတာ႔တယ္။

အဲေတာ႔လဲ ေစ်း၀ယ္ရတာ အေတာ္ေလးကုိ အုံးစားပါတယ္။

ဒီအႏုတ္ကိစၥေျပာရမယ္ဆုိရင္ ေစ်း၀ယ္ေပၚမွာ  အျမတ္ထုတ္ခ်င္တဲ႔ေစ်းသည္ရွိသလို

ေစ်း၀ယ္ကုိ သူမလုိခ်င္တဲ႔ပစၥည္းေတြကုိအမ္းရတာကုိ အားနာတဲ႕ျဖစ္နုိင္ရင္ေငြကုိဘဲ

အမ္းခ်င္တဲ႔ဆုိင္ရွင္ေတြအမ်ားၾကီးပါ။

ဘဏ္ေတြမွာ အစုတ္ေတြရွိရင္လဲေပးတယ္ဆုိေပမယ္႔လဲ မ်ားမ်ားလဲေလာက္စရာ အႏုတ္က

လက္ထဲမွာကို မရွိေတာ႔တာပါ။

ပုိက္ဆံလဲေပးတယ္ဆုိေပမယ္လဲ လြယ္လြယ္ကူကူလဲမရျပန္ေတာ႔

ပုိက္ဆံအသစ္လက္ထဲမွာရွိသူ လဲလုိ႔ရသူက ေစ်းတင္ျပီးျပန္ေရာငး္ၾကပါတယ္။

အႏုတ္၀ယ္ျပီးလဲေပးမယ္ဆုိရင္လဲ ေစ်းသည္ေတြအတြက္က အျမတ္မက်န္ေတာ႔အဆင္မေျပပါဘူး။

အခုေခတ္မွာ အျပဳိင္အဆုိင္ေစ်းေလွ်ာ႔ေရာင္းတဲ႔ေခတ္ေတာ႔ အျမတ္ကလဲ ပါးပါးေလးဆုိေတာ႔ အပိုထပ္အကုန္မခံနုိင္ပါဘူး။

အရင္တုံး က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လက္လႊဲေပးေနၾကတဲ႔

ငါးဆယ္တန္ ေလးဆယ္႔ငါးက်ပ္တန္ကုိးဆယ္တန္ တစ္ရာတန္ ႏွစ္ရာတန္ေတြဘယ္မ်ားေရာက္ကုန္သလဲ

ဆုိတာကုိ ေတြးမိေတာ႔ အေျဖမရဘဲေခါငး္သာခ်ာခ်ာလည္သြားပါတယ္။

ဘဏ္ေတြက ေနျပီး ႏွစ္ရာတန္ အေသးေလးေတြထုတ္တာေတြ႔လုိက္ရေပမယ္႔ တကယ္လုိအပ္ခ်က္ကုိျပည္႔မီေအာင္ေတာ႔မလုံေလာက္ေသးဘူးလုိ႔ဘဲယူဆပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ထဲက ကေလးမ်ားက ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္ရင္ကြ်န္ေတာ္ဆီလာေတာင္းပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကျပန္လာရင္ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ ဒါမွမဟုတ္ တစ္သွ်ဳးထုပ္ကပါလာစျမဲပါ။

လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ 250 ျပန္အမ္းရင္ တစ္သ်ဴးတစ္ထုပ္နဲ႔ ႏွစ္ရာတန္အစုတ္တစ္ရြက္။

တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ရာတန္အစုတ္တစ္ရြက္ငါးဆယ္တန္အစုတ္တစ္ရြက္နဲ႔ေကာ္ဖီမစ္တစ္ထုပ္။

ဆုိင္ကေတာ႔ “ေလးေလး ဒါေတြျပန္ယူလာခဲ႔ေနာ္” လုိ႔ေျပာေပမယ္႔လည္းလက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကို

ဒီအထုပ္ေတြတကူးတကမယူမိတာကလဲအမွန္ပါဘဲ။

အဲေတာ႔ ရုံးက ကေလးေတြေန႔လည္ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္ရင္အံဆြဲထဲ ဖြင္႔ယူသြားၾကတာမ်ားပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ ေကာ္ဖီမၾကဳိက္ဘူးေလ အဲေတာ႔ ၾကဳိက္တဲ႔သူယူေသာက္ေပါ႔။

အဲေတာ႔ ဒီအႏုတ္အမ္းရတဲ႔ကိစၥက ဒုကၡတစ္ခုလုိ႔ေတာ႔ ေျပာလုိ႔မရေပးမယ္႔ ေန႔စဥ္စိတ္အေနွာင္႔အယွက္

ျဖစ္ရတဲ႔ကိစၥတစ္ခုကေတာ႔ အမွန္ပါဘဲ။

ဒီအႏုတ္ေတြအစား ပစၥည္းေတြအမ္းေနရတာကုိ ဆုိင္ေတြကလဲ မအမ္းခ်င္သလုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကလဲမယူခ်င္ပါဘူး။

မအမ္းခ်င္ေပမယ္႔လည္း လက္ေတြ႔မွာအမ္းေနရတာကလဲ အမွန္ပါဘဲ။

စုတ္ျပတ္သတ္ေန ညစ္ပတ္ေပပြေနတဲ႔ မသတီစရာ ပိုက္ဆံေတြကိုလဲ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္

ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မယူခ်င္မကိုင္ခ်င္ပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔လဲအဲဒီေလာက္ေငြေၾကးပမဏာကို အဆုံးရွုံးမခံနုိင္ေတာ႔ ရြံရွာစက္ဆုပ္ေပမယ္႔လည္းကုိင္ရတာပါဘဲ၊

(သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ေငြရွာသူအဖို႔ ေတာ႔ တစ္ရာက်ပ္ကလဲ တစ္ရာ ႏွစ္ရာက်ပ္ကလဲ နွစ္ရာ လြန္စြာအဖုိးတန္ပါတယ္)

အဲေတာ႔ ေခတ္နဲ႔အညီ မုိးနတ္မင္းၾကီးကုိဘဲတုိင္တည္ရပါေတာ႔မယ္။

ေရႊမုိးေငြမုိး ေတြမရြာပါနဲ႔ေတာ႔ ျမန္မာျပည္အတြက္ ငါးဆယ္တန္အသစ္ တစ္ရာတန္အသစ္

ႏွစ္ရာတန္အသစ္ေတြကိုသာ မုိးအျဖစ္ရြာခ်ေပးလုိက္ပါေတာ႔လုိ႔ တုိင္တည္လုိက္ပါတယ္ေနာ္။

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

(25-5-2011)