“ဗ်ဳိင္းနား၍ကိုင္းေသာေပါက္ပင္နွင္႔ အစရွာမရေသာစက္၀ုိင္း”(အပိုင္းတစ္)

(လက္ေဆာင္ပဏၰာ)

ဒီေန႔ညေနထမင္းစားျပီး အိမ္အနီးအနားမွာလမး္ေလ်ွာက္ထြက္လာတဲ႔အခ်ိန္လမ္းမေပၚမွာေစ်းလည္ေရာင္းေနတဲ႔ အခ်ဥ္ေပါငး္သည္ေတြဖြင္႔ထားတဲ႔သီခ်င္းသံေလးက နားထဲကုိ တုိးေ၀ွ႔လုိ႔္၀င္လာပါတယ္။

ခပ္ေ၀းေ၀း ၾကားစကေတာ႔ မသဲမကြဲ အနီးေရာက္လာေလသီခ်င္းသံက ပီသေလပါဘဲ။

“ႏုိင္ငံအက်ဳိးမ်ားကိုသာ အားလုံးရြက္ေဆာင္ပါမယ္ခင္ဗ်ာ……..

ျပဳျပင္ေရးလုပ္တဲ႔ရြာ အမ်ဳးိသားအတြက္ဆုိ မျငဳိျငင္ပါ………………………”

နန္းေတာ္ေရွ႔ဆရာတင္ေရးျပီး သုေမာင္သီဆုိထားတဲ႔ “ေက်းရြာ၀ါဒ”

သီခ်င္းထဲကစာသားေလးပါဘဲ။

အခုဒီသီခ်ငး္စာသားေလးကို နားေထာင္လုိက္ရေတာ႔လည္းကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကိုျပန္လည္လုိ႔သုံးသပ္မိပါတယ္။

ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြလုပ္မယ္ဆုိတဲ႔ ပုံစံအသစ္နဲ႔တက္လာတဲ႔ အစိုးရအသစ္လက္ထက္မွာ

အခုေလာေလာဆယ္ အက်ယ္ေလာင္ဆုံး အားလုံးစိတ္အ၀င္စားဆုံးလုိ႔ေျပာနုိင္တာ

တစ္ခုကေတာ႔ “လာဘ္စားမႈ႔ေလ်ာ႔နည္းပေပ်ာက္ေရး” ဆုိတဲ႔အသံေတြပါဘဲ။

“လာဘ္လာဘ “ဆုိတဲ႔စကားရဲ႕မူလအနက္အဓိပၸါယ္ကေတာ႔ ေကာငး္ပါရဲ႕။

ဒါေပမယ္႔လည္း ” စားတယ္”ဆုိတာနဲ႔လဲတြဲလုိက္ေရာ

စက္ဆုပ္စရာစကားလုံးအျဖစ္ေအာ္တုိမက္တစ္ေျပာင္းသြားပါေတာ႔တယ္။

အဲေတာ႔ လာဘ္စားတယ္ဆုိတဲ႔အေၾကာင္းကိုျပန္စဥ္းစားၾကည္႔မိေတာ႔

ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စခဲ႔တယ္ဆုိတာကုိ အတိအက် မသိရေပမယ္႔

ကိုယ္ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က ၾကားခဲ႔ရတဲ႔ “တံခါးမွဴး ဒတၱ” ဆုိတဲ႔ဇာတ္လမး္မွာေတာင္

လာဘ္စားတဲ႔ အေၾကာင္းကို ေရးထားတယ္ဆုိေတာ႔ ကုိယ္မေမြးေသးခင္

ေရွးပေ၀သဏီထဲက ဒီကိစၥၾကီးရွိေနတယ္ဆုိတာကေတာ႔အေသအခ်ာပါဘဲ။

ဒီလာဘ္စားတယ္ဆုိတာကလဲ နုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ အင္မတန္ကို ေခါငး္ခဲရ

ေျဖရွင္းရခက္ခဲတဲ႔ ကိစၥတစ္ရပ္ပါဘဲ။

ဆင္းရဲတာ ခ်မး္သာတာမေျပာနဲ႔ လာဘ္စားရင္ ေသဒဏ္ေပးတယ္ဆုိတဲ႔ တင္းက်ပ္ေသာ

ဥပေဒရွိတဲ႔ နုိင္ငံမွာေတာင္ အေသခံျပီးလာဘ္စားတာ ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။

ဒီမွာေတာ႔လဲ စား၀တ္ေနေရးမေျပလည္လုိ႔တုိ႔ ၊ရတဲ႔ လခနဲ႔မေလာက္လုိ႔လာဘ္စားရတာပါတုိ႔

ဆုိတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ စီစီညံလုိ႔ေနပါတယ္။

တကယ္ေတာ႔လဲ ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြဟာ ျပည္႔စုံလုံေလာက္ပါသလား ခုိင္မာပါသလားလုိ႔ေမးရင္

“ဟင္႔အင္း”လုိ႔ဘဲ ျငင္းပယ္ရမွာ အမွန္ပါဘဲ။

မစားေလာက္လုိ႔ လာဘ္စားရပါတယ္ဆုိတဲ႔လူက လဲ သူထမင္း၀ရုံေလာက္ဘဲတြက္ျပီးလာဘ္စားတာ မဟုတ္ပါဘူး။

ရသေလာက္ အခြင္႔အေရးရွိသေလာက္ အျပည္႔အ၀စားတာပါ။

ဥပမာ လူတစ္ေယာက္က သူ႔မိသားစုအတြက္  တစ္ရက္ ေျခာက္ေထာင္ဆုိရင္စား၀တ္ေနေရးေျပလည္တယ္ဆုိပါေတာ႔။

သူက တစ္ရက္ေျခာက္ေထာင္ရရင္ေတာ္ျပီဆုိျပီး ရပ္မေနပါဘူး။

ရတုန္းေလးယူထားမွဆုိတဲ႔ အသိစိတ္နဲ႔ ရသေလာက္ အသားကုန္စားမွာပါဘဲ။

လူ႔သဘာ၀အရ ထမင္း၀ေတာ႔ လဲ ဒါနဲ႔တင္မရပ္ပါဘူး။

ဘီယာေသာက္တုိက္ေဆာက္ကားစီး ဟန္းဖုနး္ေလးကုိင္နုိင္ဘုိ႔အတြက္ ရသေလာက္ ၀ါး မွာပါဘဲ။

လူကိုးဗ် ဘယ္ေတာ႔ မွ လုိဘျပည္႔တယ္ဆုိတာ မရွိနုိင္တာ အမွန္ပါဘဲ။

လူဆုိတာ ခ်မ္းသာသထက္ပုိ ခ်မး္သာခ်င္ျပည္႔စုံသထက္ ပုိျပည္႔စုံခ်င္ ရတယ္ဆုိတာထက္

ပုိပုိလုိအပ္တဲ႔ေလာဘသားကုိးဗ်။

ဒီလာဘ္စားတယ္ဆုိတာကို ဆက္ျပီးျဖန္႔ေတြးလုိ္က္ျပန္ေတာ႔ တစ္ဖက္ထဲေၾကာင္႔ျဖစ္လာတဲ႔ကိစၥမဟုတ္ဘဲ

ေပးသူနဲ႔ ယူသူဆုိတာေလးကို သြားေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႔လဲ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ဆုိတဲ႔စကားလုံးေပၚေပါက္လာပါတယ္.။

အဲဒီမွာ ေပးတဲ႔သူရွိလုိ႔ ယူတာလား ယူတဲ႔သူရွိလို႔ေပးတာလားကိုလဲ စဥ္းစားမိေရာ

ဂ်ာေအးသူအေမရုိက္ မုန္႔လုံးစကၠဴကပ္ ေပါက္ပင္ဘာေၾကာင္႔ကိုင္းဗ်ဳိင္းနားလုိ႔ကိုင္း

ဆုိတာလုိ အစရွာမရ အဆုံးလဲမသိဆုိတာလုိ လုံးလည္ခတ္သြားပါေတာ႔တယ္။

တကယ္ေျပာရင္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူဆုိတာရဲ႕အစကေတာ႔

လက္ေဆာင္ပဏၰာကလုိ႔ေျပာရင္ရပါတယ္။

ဒီလုိလက္ေဆာင္ပဏၰာနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ႔ ဇာတ္လမး္ေလးတစ္ခုေတာ႔

တစ္ခါက အလြန္ရုိးတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကုိရုံးေတြကုိ လွည္႔စစ္ေဆးရတဲ႔

တာ၀န္ေပးလုိက္ပါသတဲ႔။

သူ၀ါသနာက ေစ်းလည္တာပါတဲ႔။

သူကေနရာေဒသတစ္ခုေရာက္တယ္ဆုိရင္ ေစ်းေတြလွည္႔ပါတ္ၾကည္႔ ပစၥည္းအထူးအဆန္းေတြ႔ရင္၀ယ္ေပါ႔။

တစ္ေခါက္ကေတာ႔ ေစ်းလည္သြားေပမယ္႔ ပုိက္ဆံအိတ္က  ပါမလာခဲ႔ပါဘူးတဲ႔။

အဲေတာ႔ ပစၥည္းေတြ႔ရင္မေနနုိင္သူဆုိေတာ႔  ကိုင္ၾကည္႔လုိက္ျပန္ခ်ထားလုိက္လုပ္ေနပါသတဲ႔။

ဒါနဲ႔ဘဲလွည္႔ပါတ္ၾကည္႔ျပီးျပန္လာပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ သူ႔တည္းအိမ္လဲျပန္ေရာက္ေရာ သူကုိင္ၾကည္႔သမွ်ပစၥည္းေတြက

သူ႔အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေနတာကိုိေတြ႔ေတာ႔ အေတာ္ေလးအံ႔ၾသသလုိ စိတ္ထဲလဲေက်နပ္သြားမိပါသတဲ႔။

ေနာက္တစ္ေခါက္ခရီးသြားျပန္ေတာ႔လဲဒီအတုိင္းဆုိေတာ႔ အိမ္က မေဟသီက အေတာ္ေလးကုိေက်နပ္ပါသတဲ႔။

ဒါနဲ႔ေနာက္တစ္ေခါက္လဲခရီးထြက္ေရာ ပါလာတဲ႔ မေဟသီက ဆုိင္တစ္ဆုိင္ေရွ႔ေရာက္တာနဲ႔ခါးေလးတုိ႔တုိ႔ျပီး

“ကုိကို ကိုင္ၾကည္႔ေလ……………”ဆုိျပီးတုိးတုိးေလး သတိေပးေပမယ္႔ အားလုံးကၾကားေနေပမယ္႔

မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ကိုင္သမွ်ကို ကားေပၚတင္ေပးလုိက္ရပါသတဲ႔။

ေနာက္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ကေတာ႔ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးေတြေခတ္စားစေပါ႔။

တစ္ခါက ခပ္အအ အရာရွိေပါက္စတစ္ေယာက္ကုိျမန္မာျပည္နယ္စပ္တစ္ေနရာမွာ ဖြင္႔ထားတဲ႔ရုံးကိုစာရင္းစစ္ဘုိ႔

တာ၀န္ေပးလုိ႔လႊတ္လုိက္ပါသတဲ႔။

နယ္စပ္ဆုိေတာ႔လဲ ပစၥည္းေတြက ျပည္တြင္းထက္စာရင္ ေစ်းလဲေပါ ပစၥည္းလဲေပါေပါ႔။

သူခရီးကေနျပန္လာေတာ႔ သူ႔ဆရာအတြက္ဘာမွ၀ယ္မလာပါဘူးတဲ႔။

သူ႔ကုိလႊတ္လုိက္တဲ႔ဆရာက

“ေမာင္ျဖဳးိေရ အဲဒီမွာဘာေပါသလဲ”လုိ႔ေမးေတာ႔ ခပ္အအလူဆုိေတာ႔

“ဆရာ ပစၥည္းေတြကေတာ႔ ေပါမွေပါ ေစ်းလဲအေတာ္ေလးခ်ဳိတယ္”လုိ႔ေျပာပါသတဲ႔.။

ဒါနဲ႔ဘဲသုံးေလးေခါက္လႊတ္ ျပန္လာရင္ ဆရာကလဲ ဘာေပါလဲ ေမး

သူကလဲအရင္အတုိင္းဘဲေျဖပါသတဲ႔။

ထုံးစံအတုိင္းသူ႔ဆရာကို “ဂါ”ဘုိ႔ဘာမွ ပါမလာပါဘူးတဲ႔။

ေနာက္ေတာ႔ သူလဲ အဲဒီခရီးထြက္ရင္ သူ႔ကိုမထည္႔ပါဘူးတဲ႔၊

ကြယ္ရာမွာ သူ႔ဆရာရဲ႕မွတ္ခ်က္က “ေမာင္ျဖဳးိက အလုပ္မျဖစ္ပါဘူးကြာ”လုိ႔ေ၀ဖန္ပါသတဲ႔။

သူ႔ဆရာကေတာ္ကလဲ ေမာင္ျဖဳိးကုိ “ေကာင္ေလးက မသိတတ္ရွာဘူး”လုိ႔မွတ္ခ်က္ခ်ပါသတဲ႔။

ဒီလုိလာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥေတြအတြက္ကေတာ႔ ဆရာကေတာ္မ်ား သည္ေနာက္ကြယ္

ကစီစဥ္ေပးသူေတြျဖစ္ပါသတဲ႔။

အဲဒီဆရာကေတာ္မ်ားကဘဲ ……………………………

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

(7-6-2011)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး