ျပည္တယ္ကိုမရွိတဲ့အေမွာင္
အလင္းထဲေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ ေလွ်ာက္လာ
မထင္မွတ္တဲ့ မႏွစ္မ်ိဳ႕မွုေတြက ထူထူေထာင္ေထာင္
ေက်ာသပ္ရင္သပ္ဟာဝတ္ရံုနက္ကိုျခံဳလို႔
ဘယ္လိုမွ ဖုတ္သြင္းလို႔မရေတာ့
သေဘာအလိုအတိုင္းသာ မီးဆင္ျပီးက
တေယာအိုတစ္လက္ ငိုင္ငိုင္ၾကီးေခြက်
ေဇာက္မနက္တဲ့ ဥခြံအကြဲထဲ
ျပင္းျပင္းရွရွေစြေနလိုက္ပံုမ်ား
ခ်ိန္တြယ္ရတာ လက္ဝင္တယ္
အေတြးေတြကို က်င္ယူရင္း
ထြင္းထြင္းေနရတဲ့ ဒုကၡဟာ
အခုခ်ိန္ထိ က်က်နန အံေခ်ာ္ေနတုန္း…။   ။