ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္တည္ခဲ့တာ

ဒီလိုပါပဲ ..ပရမ္းပတာလိုလို  အမွားအမွန္လိုလို

ေတြေ၀ဖို႔ ေတာ့ မသင္ၾကားခဲ့ရျပန္ဘူးေလ။

တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔သာ .. ေကာင္းကင္ကငံု႔ၾကည့္ခဲ့ရင္

လူတစ္ေယာက္ သူ႕ဘ၀သူ ေက်ာပိုးရင္း

သူ႔ေလာက သူဖန္ဆင္းရင္း

ေျမႀကီးနဲ႔ေကာင္းကင္ၾကား ၾကားညွပ္မိေနသလိုေပါ့ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေရးေနခဲ့တာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လုိလိုပဲ

ဂြက်က် ခံစားခ်က္ေတြကို ေထာင္းေခ် ထုထည့္ရင္းေပါ့။

ေဟာ.. တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔သာ ေျမႀကီးေပၚကျ ပန္ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ရင္

ဘယ္သူမွ ေကာင္းကင္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္မေနဘူးဆိုတာသိတယ္

ေျမၾကီးထဲပဲ တစ္ျဖဳတ္ျဖဳတ္ တိုး၀င္ေပ်ာက္ရွကုန္တာေပါ့ ဗ်ာ ။ ။