အဆိပ္သင့္တိမ္

တိမ္ေတြကုိ ေမာ့ႀကည့္ေတာ႔

၀င္ေနက် ေနက

လာ အေဖာ္ညွိတယ္ ။

ေမွာင္ေနက် ေန႔စဲြေတြကုိ

ႀကဳိဆုိဖုိ႔ မီးအိမ္မွာ

အလင္းတစ္ခုမွ မရွိဘူး ။

စိတ္လုိလက္ရ ေခၚသံေတြေနာက္မွာ

ဘယ္ေလာက္နားပိတ္ထားထား

ႀကားေနက် စကားေတြ ရွိတယ္။

ဥေပကၡာျပဳထားတဲ႔ နားေတြရွိတယ္။

တခမ္းတနားရင္ခုန္သံေတြအတြက္

ဘာေတြကို ထားခဲ႔သလဲ

ဘာေတြယုူ သြားခဲ့သလဲ

နယ္ရုပ္ကုိ ဖက္တြယ္ေနသူတုိင္းက

ရႈံးနိမ့္မႈကုိ အလုိမတူစြာ ရရွိတာပဲ ။

ေႏြရာသီကုိ ေငြ႕ေပ်ာက္ရႈိက္ခဲ႕မွေတာ႔

ျပန္အန္ထြက္လာလုိက္တာ မုိးစက္ေတြႀကား

အသည္္းခုိက္ေအာင္ နာက်င္မႈေတြ ။

တင္းေနေအာင္ ဖိကုိက္ထားမိတဲ႔

ႏႈတ္ခမ္းႀကားထဲကရုန္းထြက္လာတဲ႔

အလုိမက်မႈေတြ။

ေငြ႔ရည္ဖဲြ႔ ဆုိ႔နင့္ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြထဲ

ပြားမ်ားလာတဲ႔ ပုံရိပ္ေတြ

ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္သံေတြေအာက္မွာ

ဗ်ာမ်ားေနတဲ႔  ေသေကာင္ေပါင္းလဲ အသက္ရႈသံေတြ ။

ေကာင္းကင္တစ္ခုတည္းေအာက္မွာ

တစ္ကမာၻစီေနခြင့္ေပးလုိက္ရကတည္းက

အလြမ္းနဲ႔ လူသားဆန္ခဲ႔သူ ။

ျမစ္တစ္ခုရဲ႕ ျဖစ္တည္ျခင္းလုိ

ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ့

ဘ၀ ရဲ႕ မာတိကာကုိက

နိဒါန္းလွလွ နဲ႕ နိဂုံးအပ်က္ေတြသာျပည့္စုံခဲ့တယ္။

နတ္ခတ္ဆူး

16/8/2011

*ေ၀မွဴးခ်ဳိ – ေျဖေဆးတိမ္