Home
Post Masterpiece
Register
Login
ခန္းစီးေအာက္က လိုက္ကာ(၁၀)
ေကာင္းကင္ၾကီးသည္ ျပာတလွည့္ညိဳတခါ ဝါတမ်ိဳးႏွင့္ ကမာၻၾကီးကို ေျဖာင္းေယာင္းတတ္ေလသည္။ ရာသီခြင္တခ်ိဳ႕တြင္
ေလေျပညွင္း သခင္မက ပန္းရန႕ံ ႏွင့္ ျမဴဆြယ္သည္။ တခ်ိဳ႕ အလြမ္းဒဏ္ကို ႏွင္းပြင့္တို႕ႏွင့္ သပ္ရိုက္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ တခ်ိဳ႕မွာ မိုးရြာထဲတြင္ သဘာဝက်က် ကျပတတ္ၾကေပသည္။ ထို႕ေန႕က မိုးရြာေနပါသည္။
အဲဒီေန႕ကေက်ာင္းကျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အေဖာ္ဆိုလို႕ လြယ္အိတ္တစ္လံုးႏွင့္ ဖိနပ္တစ္ရံပဲ ပါခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္
မိုးစက္တို႕က သဲၾကီးမဲၾကီးတုိက္ခိုက္ေန၍ ကၽြန္ေတာ္ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ပစ္လုိက္သည္။ လြမ္းပါသည္ဆိုိမွ ပိုလြမ္းလွေအာင္ကို ရာသီက
ဖန္းစားႏုိင္လြန္းလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝန္ခံရလွ်င္ ေအာ္ဟစ္၍ ငို္ေကၽြးပစ္လို္က္ခ်င္ပါသည္။
ေျခလွမ္းတို႕က ေရာက္တက္ရာရာမွ ေျခဦးေပါက္ရာသို႕… ေျခဦးေပါက္ရာမွ ေရာက္တက္ရာရာနွင့္… ေသခ်ာတာ
ကၽြန္ေတာ္မိုးရြာထဲမွာ တစိကုိ္ယ္ရည္ လမ္းေလွ်ာက္ေနပါသည္။ ေနရာ… မသိ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္… မရိွ၊ခံစားခ်က္… မေဖာ္ျပ၊
ကဗ်ာစာသားအလြတ္မရတတ္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ဆရာမ တို႕က ေပကပ္ကပ္ႏိုင္သည္ဟုေျပာခဲ့သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ ေလာက တြင္ ေလညိဳညိဳတို႕ မူးရစ္ေန၍ ကၽြန္ေတာ္ ဘီယာ မေသာက္ခဲ့ပါ။ လမ္းမအိုၾကီးက ငိုယိုတမ္းတ ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဥပကၡာျပဳလိုက္သည္။ ထီးတစ္ေခ်ာင္းက ကၽြန္ေတာ့္ လြတ္လပ္ေသာ ကမၻာကို အုပ္စိုးသြားသည္။
မိုးတိတ္သြားသလား ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ လမ္းမကုန္သြားသလား ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ အရာအားလံုး ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။
မို္က္ရူးရဲဆန္သြား သလား ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ထီးတစ္ေခ်ာင္းက ေဘးနားမွာ မိုးေရစိုလ်က္ရိွသည္။ ေခတ္အေခၚဆို ပိုးလိုးနဲ႕ပက္လက္။
မုိးစက္တစ္ခ်ိဳ႕က အသံတိတ္လ်က္ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာ… ေသခ်ာတာ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၵာတြင္သာ စီးေမွ်ာသြားျခင္းမဟုတ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ မိုးရြာထဲတြင္ရပ္ေနခဲ့ပါသည္။ အခ်ိန္ေတာ္ၾကာမွ ခဲြထြက္လိုက္သည္။ လမ္းမကိုမဟုတ္။ ရင္ခြင္တစ္ခုဆီမွ။
သုန္ ကိုယ့္ဆီကို လိုက္လာတယ္…
သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခြန္းမွေတာ့ျပန္မေျပာပါ… ကၽြန္ေတာ့္ကို္ေတာ့ ျပံဳးလို႕ၾကည့္ေနပါသည္။ ေသခ်ာသည္မွာ ထိုအျပံဳးထဲတြင္ ခင္မင္မႈမပါ… တစိမ္းဆန္မႈမပါ… ဂ်ိဳးဇက္၏ အသည္းကြဲျခင္းသီဝရီမပါ… ဂ်ဴးလီးယက္လို ကဗ်ာဆန္မႈမပါ… သို႕ေသာ္
အာဒံခြံေကၽြးေသာ ပန္းသီးဝါးဖက္ေလးေတာ့ ထိုအျပံဳးထဲတြင္ အစားမကုန္၍ အၾကြင္းက်န္လ်က္ရိွပါသည္။
ဘာလို႕ ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ…
ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ေက်ာင္းမတက္ပါ။ မနက္ ကထိ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေပါက္မွာ သုန္ကို ေစာင့္ေနပါသည္။ သို႕ေသာ္ခါတိုင္းေန႕လို႕ ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းဆြတ္မႈကို ျပန္ေႏြး၍ ထလာခဲ့ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ ေက်ာငး္မတက္ပဲ မိုးရြာထဲေလွ်ာက္သြားေနမိသည္။
မိုးကလညး္ ဒီေန႕မွ သည္းၾကီးမဲၾကီးရြာသည္။ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေပါက္တြင္ ေစာင့္ေနစဥ္ကတည္းက မိုးကစရြာပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူမ လာေတာ့မည္ဟုမထင္၍ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ပဲ ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာေလွ်ာက္သြားေနမိသည္။ အတန္းေတြ ဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လမ္းမထဲေလွ်ာက္သြားေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကပင္ အတန္းထဲမွ ေန၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝမ္းနည္းစြာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အထူးတဆန္းဖြယ္ ၾကည့္ခဲ့ၾကလိမ့္မည္ထင္သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုေနာက္ပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မသိေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္အသိစိတ္တို႕ ျပန္လည္အေစး ကပ္ခ်ိ္န္တြင္ကၽြန္္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲတြင္ သုန္ေရာက္ေနျပီျဖစ္သည္။ သုန္က ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကို ေရာက္လာသည္။ ထီးေလးမိုး၍ ျပံဳးျပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုအခ်ိန္ခဏ လမ္းမကိုပင္ မသိေတာ့…
အတန္းေရာက္ေတာ့ ေမဇင္တို႕က ေျပာတာနဲ႕ အဲဒါ ထီးတစ္ေခ်ာင္းငွားျပီး ကိုေဝမိႈင္းလိုက္ရွာေနတာ…
သုန္က စိတ္ပူတယ္ေပ့ါ… အဲဒါဆို… ကၽြန္ေတာ္… ကၽြန္ေတာ္….
အာ… ခုမွ… ဟြန္း…
သုန္ရွက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ေျပးထြက္သြားပါသည္။ မိုးရြာထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကေလးလို ေျပးလႊားပစ္လုိက္ၾကသည္။ ခုန္ေပါက္လိုက္ၾကသည္။ ဗြက္ေရထဲနင္းျဖတ္သြားေသာ ကားတခ်ိဳ႕ကို ဆဲေရးျမည္းတမ္းလိုက္ၾကသည္။
တခါတခါ လက္တြဲလိုက္ၾကသည္။ တခါတခါ ဖက္နမ္း……….။
သုန္က ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမက 11နာရီေလာက္ မိုးခဏတိတ္ေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္လာေၾကာင္း၊ မေန႕ကတည္းက ေနေကာင္း ေပ်ာက္ေၾကာင္း၊ေနမေကာင္းစဥ္ေမဇင္တို႕ ေသာ္တာတို႕လာေမးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူေနသည္ကို ၾကားသိေၾကာင္း၊ မနက္ကတည္းက ေက်ာင္းလာမလို႕ မိုးရြာ၍ လုိက္မပို႕ေၾကာင္း၊ ကားခိုးထုတ္ျပီး ထြက္လာေၾကာငး္ႏွင့္…၊ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ၾကားတာလည္းရိွတယ္… တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ဟာေတြက …. တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕…. တခ်ိဳ႕…။ ထိုတခ်ိဳ႕၏ လက္က်န္ ဒိုင္ယာရီတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူမတို႕ မိုးေရစိုေနေၾကာင္း… ကေလးလို ေပ်ာ္ေနေၾကာင္း၊ ျပီးေတာ့ အနမ္းေတြခ်ိဳျမိန္ေၾကာင္းကိုေတာ့ … တခ်ိုဳ႕တခ်ိုဳ႕… ထိုတခ်ိုဳ႕၏
အျမစ္သည္ ေကာင္းကင္ၾကီးမွာ အႏွစ္တည္သြားေပသည္။
မိုးစက္တို႕က ေက်ာက္လမ္းမ မွ လမ္းေဘး ေျမွာင္းဆီသို႕ စီးဆင္းသြားသည္။ မိုးကလည္း တျဖည္းျဖည္း စဲ၍ ပံုစံေျပာင္းလို႕ ေကာင္းကင္ပင္ ကာလာေျပာငး္သြားျပီျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေရာင္မေဟာင္းေသးေသာ အခ်စ္အကီ် ၤသစ္ကို ကုိယ္စီဝတ္၍ လမ္းေလွ်ာက္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ စကားတခ်ိုဳ႕လည္း မိုးေပၚေရာက္သြားသည္။ တခ်ိုဳ႕ကလည္း အရွက္သည္း၍ ဝက္ဝက္ကြဲထြက္ေျပးၾကသည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ကိုယ္စီႏွလံုးသားထဲ စီးေျမာသြားၾကသည္။
သိလား… ကိုေဝမိႈင္းၾကီးေတာ့ နင့္ေၾကာင့္ရူးျပီနဲ႕တူပါတယ္ဟာ…
အံမယ္ေကာင္မေတြေနာ္… ညည္းတို႕နဲ႕ေတာင္မခင္ေသးဘူး… ဟြန္း… မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး…
ဖ်ားေနသည့္ရက္ပိုင္းတြင္ အိမ္လာေမးသည့္ ေကာင္မႏွစ္ေကာင္က ဖင္ေတာင္ မပူေသးဘူး စကားနဲ႕က တြန္းေနျပီ။
လူနာလာေမးတာလား ေအာင္သြယ္လာလုပ္တာလားဟုပင္ ေမးရေလာက္သည္။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္တုိင္ကလည္း ကိုေဝမိႈင္းအေၾကာင္းၾကားျပီဆိုရင္ကို ဘာျဖစ္သည္မသိ… မျငင္းမိဘူးပဲဆိုပါေတာ့…။
ကိုေဝမိႈင္းႏွင့္ ဟိုတခါ ေက်ာင္းဝန္းထဲ လက္ကိုင္ပဝါ ကိစၥျဖစ္ျပီးကတည္းက ကို္ယ့္ဘက္ကလည္းလြန္မွန္းသိ၍ ေတာင္းပန္ခ်င္ေနမိသည္။ တကယ္ဆို အဲဒီေလာက္ထိေတာ့ မလုပ္သင့္မွန္း ေနာက္မွ သိသည္။ အဲဒီတုန္းကလည္း လူကလည္း ရွက္ရွက္နဲ႕ ထူပူျပီးျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ သူ႕ကိုေတာင္းပန္ဖို႕တြက္ ျပန္လုပ္ရသည္။
သို႕ေသာ္ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ပင္ ရပ္ကြက္ထဲက စာအုပ္ဆိုင္မွာ ျပန္ဆံုျဖစ္သည္။ ထိုအခါကမွ သတိထားမိသည္။
ေသခ်ာၾကည့္လ်င္ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာသည္။ ေခ်ာသည္ထက္ဆိုရေအာင္ ခန္႕လည္းခန္႕သည္။ မ်က္လံုးမ်က္ခံုးက ေကာင္းသည္။ ႏွာဖူးျပင္ေလးက မက်ယ္လြန္းဟုဆိုရေသာ္လည္း ၾကည့္ေကာင္းသည္။ ႏွာတံေလးက ခၽြန္ေယာင္ေယာင္ႏွင့္ လံုးပါသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္း ပန္းေရာင္သန္းေနပံုက မိန္းကေလးထင္မွတ္ခ်င္စရာ။ ေက်ာင္းတြင္သာ ျဖစ္သလိုေန ၊ ျဖစ္သလုိဝတ္၍ ေခ်ာပံဳမေပၚဟုထင္ရသည္။ ျပီးမွ ကိုယ့္ကိုလညး္ ဘာလို႕ အဲေလာက္ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ကို သတိထားမိသြားမွန္းမသိ၍ ရွက္ရွက္ႏွင့္ စာအုပ္ဆိုင္ထဲ ဝင္ေျပးလာခဲ့သည္။ သူကေတာ့ ဆိုင္ေပါက္တြင္ ေၾကာင္ျပီးရပ္ၾကည့္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ ရိုးအသည့္လူဟုပင္ စိတ္ကဘာရယ္မသိ တိုသြားသည္။
ေနာက္မွ သိရသည္က ကိုေဝမိႈင္းကေက်ာင္းမွာ နာမည္ၾကီး။ အေတြးကလည္းေကာင္းသည္ ပေဟဓိေတြႏွင့္လည္း ဥာဏ္စမ္းတတ္ေလ့ရိွသည္။ စဥ္းစားရ ေတြးေခၚရသည္ကို ၾကိဳက္သည္ဟုသိသည္။ သူ႕ကို ၾကိဳက္သည့္ ေကာင္မေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ရိွေသာ္လည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ စိတ္ဝင္စားတတ္။ ထိုစကားၾကားေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ သဝန္ေတြ တိုေနမိသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကပင္ တခါတခါ စတတ္သည္။ သူတို႕ႏွင့္က ငယ္ေပါင္းဆိုေတာ့ လိမ္မရ။ ဟီးဟီး ဟဲဟဲ ႏွင့္စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာငး္ေျပာင္းပစ္ဖို႕ပဲ ၾကိဳးစားရသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ေတာ္ေတာ္ အစခံရပ္သည္။ သို႕ေသာ္ ကိုေဝမိႈင္းအေၾကာင္းဆိုရင္ေတာ့ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ခုိးနားေထာင္ေနတတ္စျမဲ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ေနာက္တစ္ခါျပန္ေတြ႕ေတာ့ နာမည္ကို စကားဝွက္လုပ္ထားလိုက္သည္။ကိုေဝမိႈင္းက ဥာဏ္စမ္းေလးပါမွ စိတ္ဝင္စားတတ္သူ။ ထို႕ေၾကာင့္ သူစိတ္ဝင္စားေအာင္လည္း ကိုယ့္ဘက္က ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရသည္။ ေနာက္မွ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ေပါင္းျပီး To မ ကို လုပ္ဖို႕ သေဘာတူလိုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
အံမယ္ အံမယ္ၾကည့္ဦး… ငါတို႕ကို ေတာ့ မခင္ေသးဘူးေလး ဘာေလးနဲ႕ သူကေတာ့
အေတြးေတြဖဲြ႕ေနတာ ျပံဳးျဖီဳးလို႕… ေကာင္မ မွန္မွန္ေျပာစမ္း… ဟြန္း…
အာ…. ညည္းတုိ႕ကလည္းေအ… ဟီးဟီး
ေမဇင္က အေမးေလးႏွင့္ စလိုက္ေတာ့ ရွက္ရယ္ရယ္ပစ္လုိက္သည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ သူတို႕ေျပာလည္းေျပာခ်င္စရာ… ဘာ လို႕အဲေလာက္စဥ္းစားမိေနပါလိမ့္… ကိုေဝမိႈင္းရယ္… ထိုအေျဖကို သူမ်ားမေျဖလည္း ကို္ယ္ကိုတုိင္ေတာ့ အေျဖသိမည္ထင္ပါသည္။ အဲဒါေတာ့… ကိုယ္ကမိန္းကေလးဆိုေတာ့… ဟူး….။
ေျပာစမ္းပါဦး… နင္ေနာ္ ငါတို႕ကို ဘာေတြရိႈထားေသးလဲ… ဟြန္း အစကေတာ့ စခ်င္လို႕ပါ… ဘာညာနဲ႕ေနာ္…
ေသာ္တာက အစ္သည္။ ေမဇင္က အၾကည့္နဲ႕ စစ္သည္။ က်မကေတာ့ အရယ္နဲ႕ပဲ လွစ္ရသည္။
အံမယ္ အံမယ္… ၾကည့္ၾကည့္… ေကာင္မရယ္ေနတာ… ဟြန္း…
ဘာလဲ… နင္ကိုေဝမိႈင္းကိုခ်စ္ေနျပီမလား….
အာ… နင္တို႕ကလည္း… မဦးမခၽြတ္….
ဘာ မဦးမခၽြတ္လဲ… မေျပာလုိက္ခ်င္ဘူး… ဘာလဲ.. နင္က ဦးျပီးခၽြတ္ျပီးမွ… နင္ကေခါင္းညိတ္မယ့္
ေပါက္သင္ညိဳလုပ္မွာလား…
အယ္… ေကာင္မ…
ခစ္ခစ္… ခစ္…
ေမဇင္က ပြင့္ပြင့္နဲ႕ ဘြင္းဘြင္းေျပာခ်လုိ္က္ေတာ့ သံုးေယာက္သားရယ္မိၾကသည္။ ေမဇင္ကတခါတခါ မရွက္မေၾကာက္
အဲလိုေျပာခ်တတ္ေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း တခါတခါ ရယ္ေမာရတတ္စျမဲ။ ရယ္ေနေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့…။ မိန္းကေလးျဖစ္ေနရေပမယ့္လည္း ရင္ခြင္မွာေတာ့ ခံစားတတ္တယ့္ ႏွလံုးသားနဲ႕ပါ… ကိုရယ္…
ဆက္ရန္
ဆား
