ခ်ယ္ရီေတာင္တန္း ခရမ္းသစ္ခြ လွပတဲ့ ခ်ိဳးျဖဴ
(ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ (၉၂)ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕အမွတ္တရ)

    ကၽြန္ေတာ္တို႕ စီးလာတဲ့ကား ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲ
ထိုးခြဲ၀င္လာေတာ့ မနက္(၃)နာရီ။ ဟိုအေ၀း ခပ္လွမ္းလွမ္း ခ်ိဳင့္၀ွမ္းထဲမွာ
ျမင္ေနရတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးကား၊ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြျဖင့္ ဟိုတစဒီတစ မွန္
ကူကြက္အလွေတြလို ေတာက္စား၀င္းပ။
    “ အဲဒါ ခင္ဗ်ားေရာက္ဖူးခ်င္ေနတဲ့ ေအာင္ပန္းဆိုတာပဲ၊ ” တဲ့။
ေရွ႕ခံုတန္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာေမာင္သင္းပန္က တစ္ခါမွမေရာက္
ဖူးေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၿပီးမက္ေဆ့ပို႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲက
စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ပြင့္အံ လြတ္က်သြားတယ္။
    “ အားပါးပါး လွလိုက္တာ ” ။
ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးဟာ ခရီးအေရာက္အေပါက္ နည္းပါးလွတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ခ်စ္စရာ၊ ရင္ခုန္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခုနဲ႕ ဆီးႀကိဳကမ္းလင့္
လိုက္သလိုပါပဲ။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာေလာက္ ေအာင့္အီးမ်ိဳသိပ္ထားခဲ့ရတဲံၿမိဳ႕။
စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြနဲ႕ပဲ ရင္ခုန္ ေက်နပ္ေနခဲ့ရတဲ့ၿမိဳ႕။ ေရာက္ေအာင္သြား
မယ္ဆိုတိုင္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ အျမဲတမ္း လြဲေခ်ာ္ေနခဲ့ရတဲ့ၿမိဳ႕။ ဒီတစ္ခါ
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေရာက္ၿပီေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ရွားရွားပါးပါး ၾကံဳရခဲလွတဲ့
ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ညအလွကို အေပၚစီးကၾကည့္ရတာ အိပ္မက္ထဲမွာ
လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလို အရသာရွိလွပါဘိ။ ၿမိဳ႕ေလးကေတာ့ အျပစ္ကင္းစင္
တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို ညဥ့္လႊာရုံ ပုခက္ထဲမွာ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်
ေနဆဲ။
    တခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္။ “ ေတာင္ပိုင္းရွမ္းျပည္မွာ ေအာင္ပန္းဆိုတာ
ေသးေသးေလးပဲ၊ တဲ့။ သူ႕ထက္အစစအရာရာ သာလြန္ႀကီးမားတဲ့ ေတာင္ၾကီး
ၿမိဳ႕၊ သာယာလွပ ၾကည္ႏူးခ်င့္စဖြယ္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ထဲ ေရာက္သြားရသလို
ရိုမန္႕တင့္ဆန္ဆန္ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလာၿမိဳ႕။ ဒ႑ာရီနဲ႕
လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္မႈေတြ ေပါင္းစည္းထားတဲ့ ပင္းတယ။ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ
အံ့ဘြယ္ ပင္လယ္ငယ္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတဲ့ အင္းေလးကန္တို႕ကမွ  ပိုရင္ခုန္ခ်င္
စရာ ေကာင္းတာပါ၊ ” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕ကို ခြန္းတံု႕ျပန္ ျငင္းဆန္မေနေတာ့
ပါဘူး။ လူဆိုတာ ကိုယ့္အဘိဓမၼာကို ကိုယ့္အဓိပါယ္နဲ႕ ဖြင့္ဆိုေနထိုင္ၾကတာ
မဟုတ္လား။ ကၽြနေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေအာင္ပန္းဆိုတာ မဟာကဗ်ာဆရာ
ႀကီးရွိတဲ့ၿမိဳ႕၊ စာေပဂုရုႀကီး ေနထိုင္တဲ့ၿမိဳ႕၊ ရန္သူမရွိ မိတ္ေဆြသာရွိတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္း
ေရးႀကီးရဲ႕ၿမိဳ႕၊ သက္ရွိထင္ရွား သမိုင္းစာအုပ္ႀကီးရဲ႕ၿမိဳ႕ ဆိုတာနဲ႕တင္ ျပည့္စံု
လံုေလာက္ေနၿပီေလ။ ေအာင္ပနး္ၿမိဳ႕ေတာင္ဖက္ မိုးအလင္းဖြင့္တဲ့ ပန္းခ်ယ္ရီ
ကေဖးေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။
အားလံုးကို ေခါင္းေဆာင္ေခၚလာခဲ့တဲ့ ဆရာေရႊေနာင္ရိုးက လြတ္လြတ္လပ္လပ္
အဆင္ေျပသလို စီစဥ္ၾကဖို႕ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ဦးေက်ာ္(လယ္ေ၀း)က
ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသမား အကူအညီနဲ႕ “ ဂုဏ္” တည္းခိုခန္းရွိရာကို ေရာက္သြား
တယ္။ တစ္ညလံုး ကားမူးခဲ့ရတဲ့ဂုဏ္ေၾကာင့္ မူးေ၀ေနာက္က်ိ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်
တေရးမွ မေမွးခဲ့ရသမွ် (ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ျပည့္ၿဖိဳးသီလို တစ္လမ္းလံုး ေအာ့အန္
မလာခဲ့လို႕) တည္းခိုခန္းမွာ ဇိမ္က်မွာပဲလို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ တကယ္တမ္းမွာေတာ့
ထင္ထားခဲ့တာနဲ႕ တစ္ျခားစီ။ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြက ေလွ်ာ့က်မသြားပဲ တာေ၀း
ရထားတစ္စင္းလို ခုတ္ေမာင္းအားေကာင္းေနဆဲ။ အေတြးေနာက္ခံထဲမွာေတာ့
နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္၊ ဖက္ဆစ္ေခတ္၊ စစ္ႀကိဳေခတ္၊ စစ္ၿပီးေခတ္၊ ေခတ္အဆက္
ဆက္ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ မဟာကဗ်ာဆရာႀကီးရဲ႕ ရုပ္ပံုလႊာေတြက (သမိုင္းဆရာ
ႀကီးရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြကို လွန္ေနရသလို)၊ တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္။
    မနက္(၈)နာရီခြဲမွာေတာ့ မဟာကဗ်ာဆရာႀကီး ေနထိုင္ရာအိမ္ကိုသြားၾကဖို႕
ႏွစ္ေယာက္သား တညး္ခိုခန္းက ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ကမၻာကလည္းသိ၊ ျမန္မာ
တစ္ျပည္လံုးကလည္းသိ၊ သမိုင္း၀င္ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးလည္းျဖစ္၊ စာေပေလာကရဲ႕ ဂုရုႀကီး
လည္း ျဖစ္တဲ့ ၾကယ္တာရာႀကီးကုိ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက ဘယ္သူ႕ေမးေမး သိၾကမွာပဲ၊
လမ္းညႊန္ၾကမွာပဲလို႕ ထင္ထားခဲ့တာ။ တည္းခိုခန္းေရွ႕မွာ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္
သမားတစ္ေယာက္ကို လိုက္ပို႕ဖို႕ေျပာေတာ့၊ သူ႕ခမ်ာ မၾကားဖူးတဲ့ ဘာသာေဗဒတစ္ခု
ကို ၾကားလိုက္ရသလို၊ အူေၾကာင္ၾကားပံုစံနဲ႕၊
    “ ဒဂုန္တာရာဆိုတာ တာယာကုမၸဏီလားတဲ့၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး” တဲ့ေလ။
ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႕ စတိုင္က်က် ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေခတ္လူငယ္ ဆိုင္ကယ္သမားေလးကို
အထူးအဆန္းသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ႏွယ္ အံ့ဖြယ္စိတ္ပ်က္ ေငးေမာၾကည့္ေနမိ။ တစ္ခါကလည္း
(နဲနဲေတာ့ ၾကာပါၿပီ။) ကဗ်ာေလာကထဲ၀င္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို
လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းတစ္ခုမွာ စကားလက္ဆံုက်ရင္း သူတို႕ကဗ်ာေတြကို ေပးဖတ္အၾကံဉာဏ္
ေတာင္းခံၾကေတာ့(မေပးခင္ သူတို႕စာဖတ္အားသိခ်င္လို႕) ေမးစမ္းေတာက္ၾကည့္တဲ့အခါ
` ဒဂုန္တာရာ ၾကားဖူးပါသတဲ့၊(ဖတ္တယ္လို႕ ၀န္မခံ) ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကိုေတာ့ မသိဘူးကြယ္´
ဆိုပဲ။ ေခတ္ေတြ ေ၀းကြာေနၿပီေလာ၊ မ်ိဳးဆက္ေတြ ကြာဟေနၿပီေလာ။ မယ္ဇယ္ရနံ႕၊ မသင္း
ပ်ံ႕ေတာ့ၿပီေလာ။ ဆိတ္ဖလူး မထံုကူးေတာ့ၿပီေလာ ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ
ျဖစ္ေနခိုက္ သမိုင္းဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ေျပာသြားခဲ့ဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ေခါင္းထဲမွာ
အလိုလိုေပၚလာ၊
    ` သမိုင္းကို သိမွ တန္ဖိုးကိုသိတာဗ်၊ သမိုင္းကို မသိရင္ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း
မသိႏိုင္ဘူး ´ တဲ့။ ခက္ေခ်ၿပီ။ ထင္မွတ္မထားခဲ့တာေတြေၾကာင့္ ဘာကဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းမသိ။
အေရးထဲမွ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဖုန္းပါမလာ။ လမ္းေဘးဖုန္းဆိုင္ကေန ကဗ်ာဆရာစံညိမ္းဦးနဲ႕
ေမာင္ရဲေႏြ(ပုလိမ္)တို႕ဆီ လွမ္းဆက္အကူအညီေတာင္းရေအာင္လည္း ဖုန္းနံပါတ္ကမသိ။
(၁၀)မိနစ္ေလာက္အၾကာ မဟာကဗ်ာဆရာႀကီး ေနထိုင္ရာကိုသိတဲ့ ကယ္ရီသမားေရာက္လာ
လိုက္ပို႕မွ `ဟင္း´ ခ်ရေတာ့တယ္။ ဆိုင္ကယ္စီးရတာ ႏွစ္ျပေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိလိမ့္မယ္။
    ရြာငံစုရပ္ ေစ်းအေနာက္ဖက္နားက ရိုးရိုးသာမန္ ႏွစ္ထပ္အိမ္တစ္လံုးကို လက္ညွိဳးထိုး
ျပ၊    ` ဆရာတို႕ရွာတာ အဲဒီအိမ္ပဲ၊ ´ ဆိုၿပီး ခ်ထားခဲ့ေတာ့၊
ရုတ္တရက္ စိတ္ထဲမွာလက္မခံႏိုင္ေသးပဲ ေစ်းလမ္းေပၚကေန အိမ္ႀကီးဆီကို ဇေ၀ဇ၀ါ ရပ္၊ေငး၊
ၾကည့္။ ေရႊမႏၱေလးက ဆရာေရႊေနာင္ရိုးတို႕ အုပ္စုကလည္း အထဲမွာအရိပ္အေရာင္မေတြ႕၊
ကုိယ္နဲ႕သိတဲ့လူေတြ တစ္ေယာက္မွ မျမင္ရေတာ့ လိုက္ပို႕သူအေပၚ သံသယေတြ ပြားမ်ားေနမိ။
ဆိုင္ကယ္သမား ေနရာမွားခ်ထားခဲ့ၿပီေလာ။
    တစ္ခ်ိန္က နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အသက္နဲ႕ရင္းၿပီး
သခင္ဗဟိန္းနဲ႕အတူ တရုတ္ျပည္ဖက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ထြက္ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေဌးၿမိဳင္ဆိုတာ ဒီအိမ္
မွာလား။ သခင္သန္းထြန္း၊ ဦးဗေဆြတို႕နဲ႕ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ ကၽြမ္း၀င္ခဲ့ဘူးတဲ့ သခင္ေဌးၿမိဳင္ ဒီမွာေနထိုင္
ပါသလား။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္နဲ႕ အေမလူထုေဒၚအမာကုိ ရဲေဘာ္လို႕ ႏႈတ္ဆက္ `ေအာင္ဆန္း
(သို႕မဟုတ္)အရိုင္း ´ ေရးဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ ရုပ္ပံုလႊာတို႕ရဲ႕ အရွင္သခင္ ဒီမွာရွီေနတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။
အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ တရိႈက္မက္မက္ စဲြလန္းခဲ့ရဖူးတဲ့ ` ေမ ´ ၀တၳဳကို ေရးခဲ့
တဲ့ စာေရးဆရာ ဒီထဲမွာလား။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသဆြတ္ၾကင္စြာ လြမ္းေမာေနမိ။
    (၉)နာရီေလာက္မွာေတာ့ လြယ္အိတ္ေလးတစ္လံုးနဲ႕ ေဟာတစ္ေယာက္၊ ဟင္းဘတ္အိတ္
ကေလးနဲ႕ေဟာႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္တဲြ၊ ေလးေယာက္တဲြ ရန္ကုန္က၊ မႏၱေလးက၊ မံုရြာက၊
ပ်ဥၤးမနားက၊ ျဖဴးက၊ ပဲခူးက၊ ျမစ္ငယ္က၊ ပုလိပ္က၊ ျပင္ဦးလြင္က၊ ေပ်ာ္ဘြယ္က၊ ေတာင္ႀကီးက၊
ကေလာက၊ တစ္ဖြဲဖြဲေရာက္လာ။ တစ္ခဏခ်င္းမွာ အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္ အားလံုးျပည့္ၾကပ္၊ ေနရာ
မရသူေတြ မိုးတိုးမတ္တတ္။ ဒီလူေတြအားလံုးဟာ ျမန္မာျပည္ တနံတလွ်ားက လာၾကသူေတြ
စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ စာနယ္ဇင္းဆရာ၊ စာေပခ်စ္သူ၊ ၾကည္ညိဳေလးစားသူ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို
ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြေပါ့။ မဟာကဗ်ာဆရာႀကီးကား၊ ထူထဲမ်က္မွန္၊ ရွည္လ်ားလိႈင္းတြန္႕ ျဖဴလြဆံပင္
ခရမ္းျပာနက္ ေရာယွက္ေႏြးထည္ ကုလားထိုင္ေပၚ၀ယ္ ေဖ်ာ့ေခြႏြမ္းစ ပမ္းလွ်လွ် . . . . . ။
ခဏေနေတာ့ အားလံုးဟာ တိုင္ပင္ထားၾကတဲ့အလား၊
သဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြအတြက္ စိတ္လက္မခ်မ္းသာသူ၊
စစ္ရမက္ေတြကို မျမင္လိုသူ၊
ေရာင္စံုပန္းခင္းေတြကို လြတ္လပ္စြာ ပြင့္လန္းေစခ်င္သူ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခ်ိဳးျဖဴကူသံ ၾကားလိုသူ၊ မဟာကဗ်ာဆရာႀကီးကို ကဗ်ာေတြစာေတြနဲ႕ ပူေဇာ္၊
ေတးအလကၤာေတြနဲ႕ သီကံုးၿပီး၊ ဦးႏွိမ္၀တ္ခ် ေမတၱာပို႕ ကန္ေတာ့လိုက္ၾကတယ္။
    အခမ္းအနားၿပီးေတာ့ ဆရာမသင္းျမစႏီၵက ေန႕လည္စာနဲ႕ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးတယ္။
ေကၽြးေမြးတာက သာမန္မည္ကာမတၱ ေကၽြးေမြးတာမ်ိဳးမဟုတ္ ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာေတြလို ရွယ္ေကၽြးတာ။
ဒီလူအုပ္ႀကီးကို ႏိုင္ေအာင္ေကၽြးဖို႕ဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာ ေစတနာမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
အားနာတတ္သူပီပီ ဆရာမတို႕ကို ဘာတစ္ခုမွ အကူညီမေပးႏိုင္တာကိုပဲ ၾကံဖန္အားနာေနမိတယ္။
အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ေရာက္လာၾကတဲ့စာသမားေတြကုိ ခုလိုတစုတစည္းတညး္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး
ေတြ႕ဆံုၾကဖို႕ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္။ ဒီေတာ့ စားရင္းေသာက္ရငး္ စကားလက္ဆံု ေျပာမကုန္ႏိုင္ၾက။
စာေတြေဆြးေႏြးၾက၊ စာမူေတြဖလွယ္ၾက၊ ဓာတ္ပံုေတြ တြဲရိုက္ၾက၊ ကိုယ့္ထက္၀ါႀကီးသူေတြကို လက္အုပ္
ခ်ီၾက၊ တစ္ခါက ဆရာေျပာဖူးသလို ဒါလည္း ပ်ားအံုခံစားမႈထဲက တစ္ခုပဲေပါ့။ မေရာက္ဖူးတဲ့သူေတြက
ေရာက္တုန္းေပါက္တုန္း ေလွ်ာက္လည္ၾကဖို႕ လူစုၾကေတာ့ ျဖဴးက ၿငိမ္းေမာင္နဲ႕ ေက်ာ္ေဆြ၀င္း(ေရႊအင္း)
က တည္းခိုခန္းကို လိုက္လာၾကတယ္။ ဗင္တစ္စီးငွားၿပီး ကံုလံု၊ ပင္းတယ ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။
လမ္းမွာ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမားမားေတြ႕တိုင္း သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို စိတ္၀င္စားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က
ကားကုိရပ္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္သလို ဖိုတိုခေရစီ ဦးေက်ာ္(လယ္ေ၀း)က ရႈခင္းလွလွေတြ႕တိုင္း သူ႕ကင္မရာ
အေကာင္းစားႀကီးနဲ႕ ဆင္းၿပီးရိုက္တယ္။ ၿငိမ္းေမာင္နဲ႕ ေက်ာ္ေဆြ၀င္းကလည္း အားက်မခံ သူတို႕ျဖဴးမွာ
စိန္ပနး္ျပာမရွိဘူးဆိုၿပီး စိန္ပနး္ျပာျပာျမင္တိုင္း ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး ရိုက္ၾကျပန္တယ္။
    ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာေတာ့ အိပ္ယာကမထႏိုင္ၾကေသးပဲ အင္းေလးေဖာင္ေတာ္ဦးကို
သြားမယ္၊ မသြားဘူး၊ မဲခြဲလို႕မရျဖစ္ေနတုန္း ရႈခင္းသာမွာတည္းတဲ့ ဆရာမေဒၚတင္တင္ဦးတို႕က
အင္းေလးသြားရင္ သူတို႕လည္းလိုက္ခ်င္တယ္ဆိုမွ မဲက်သြားတယ္။ လက္မွတ္ႀကိဳတင္ျဖတ္ထားတဲ့
ညကားအိတ္စ္ပရက္မီေအာင္ လိုက္ထရပ္တစ္စီး အျမန္ငွားၿပီး အျပင္းခ်ီတက္ခဲ့ၾက။
    ဘ၀သံသရာ ရထားလမ္း၊
    ေခါင္းတိုင္ ေရပူစမ္း၊
    ေတာင္ေတြပတ္လည္၀ိုင္းထားတဲ့ အင္းေလးေရကန္၊
    ျမင္းရိုင္းတစ္ေကာင္လို ေရလႊာကို ထိုးခြဲၿပီး ေျပးေနတဲ့ စက္ေလွတစ္စင္း၊
    စက္ေလွေပၚမွာ ျမင္ျမင္သမွ် အူပြ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနၾကတဲ့ လူသံုးေယာက္၊
    ဆရာမႀကီးေဒၚတင္တင္ဦးကေတာ့ ဆိတ္၊ၿငိမ္၊ေငး၊ရီ ဘာေတြကိုစာစီေနတယ္မသိ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ဆန္႕က်င္စြာ ဓာတ္ပံုမရိုက္ႏိုင္ပဲ အင္းေလးေရျပင္ရဲ႕ ညွိဳ႕ငင္ျပဳစားျခင္းကို
ခံေနရ။ အဲဒါ တျခားေတာ့မဟုတ္ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္ေလာက္က တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့
အင္းေလးဟာ အေတာ္ေျပာင္းလဲသြားၿပီ။ ၀ိုင္းရံထားတဲ့ ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္းေတြက အေမႊးက်ဲပါး
သြားတဲ့ ေတာေကာင္ႀကီး ၾကည့္ေနရသလို၊ ၀တ္စံုသစ္ဒီဇိုင္းေတြနဲ႕ ႏုပ်ိဳခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့
ေရကန္ႀကီးကလည္း ေရာဂါရေနတဲ့ လူမမာတစ္ေယာက္လို ေရေတြပါးလ်ား၊ ေကာစျပဳႏံုးမ်ား၊
တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ေရၾကမ္းျပင္က အတိုင္းသား။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏို္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
စိတ္လက္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရ၊ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားကို ဦးခိုက္ဖူးေမွ်ာ္ၾကရေတာ့ ခံစားေနရတဲ့ ရင္တြင္းက
အပူေတြကုိ ထုတ္ယူ ဆုေတာင္းမိခဲ့တယ္။
    ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ။
    ေရာင္စံုပန္းမ်ား လြတ္လပ္ ပြင့္လန္းပါေစ။
    သဘာ၀၀န္းက်င္ စိုလြင္စိမ္းလန္းပါေစ။
    ဆရာႀကီးဒဂုုန္တာရာ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႕ အသက္ရွည္ပါေစ။
    ခ်ယ္ရီေတာင္တန္း ခရမ္းသစ္ခြ
        လွပတဲ့ခ်ိဳးျဖဴ ကူသံသာႏိုင္ပါေစသတည္း။

                        ညီညြတ္ေမာင္
        ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ(၉၂)ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕အမွတ္တရ   
         International LOOK Magazine No-3,August 2011