ကၽြန္ေတာ္မနီလာႏွင့္ေနထို္င္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာေတာ့မဟုတ္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးခင္ခင္မင္မင္            လည္းမရိွခဲ့။    သို႔ေသာ္မနီလာကိုကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားသည္။ မနီလာကမူျမန္မာေတြႏွင့္အေနစိမ္းသည္။                      ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူမႏွင့္ ႏွစ္ပတ္ခန္႕ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံခြင့္ရခဲ့သည္။ မနီလာကား အိေျႏၵၾကီးသည္။                       သို႕ေသာ္သူမၾကည့္ရတာလန္းဆန္းႏုပ်ိဳေနသည္။ေခတ္ဆန္သေယာင္လည္းရိွသည္။ထို႔အတူ                      စိတ္၀င္စားစရာလဲ အေတာ္ေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မနီလာအေၾကာင္း ထဲထဲ၀င္၀င္မသိႏိုင္ေသာ္ျငား         ရသမွ်အခ်ိန္အတြင္းႀကိဳးစားေလ့လာမိသည္။ မနီလာဆိုသည္မွာဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံ၏ၿမိဳ႕ေတာ္။ျမန္မာႏိုင္ငံမွ         နီလာအမည္ျဖင့္မိန္းကေလးမ်ားအားသတိရမိပါ၏။ နီလာဟူ၍လည္းေက်ာက္မ်က္ရတနာရိွေသးသည္                 မဟုတ္လား။ မနီလာႏွင့္ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား၏ သေဘာထားကို အထူးအဆန္း ျမင္ရ၏။                    အေၾကာင္းမွာ နီႏြိဳင္းအကီႏိုေခၚ မနီလာၿမိဳ႕ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္ရိွ ျပည္ပခရီးသည္အေဆာင္မွာ                              ဖိလစ္ပိုင္ျပည္တြင္းေလေၾကာင္းလိုင္းအေဆာင္ေလာက္သပ္ရပ္သားနားမႈမရိွျခင္းပင္။အစိုးရမွျပည္တြင္း                        ခရီးသည္မ်ား (၀ါ) မိမိႏိုင္ငံသားမ်ားအား ပိုမိုဂရုစိုက္သည့္သေဘာလားဟု အေမး၀င္မိသည္။                       ထိုအေမးအတြက္ အေၾကာင္းတရားကို ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေျဖေတြ႕လာသည္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးႏွင့္ “ဖအုပ္ထုပ္”ေတြအေတာ္တူသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ တကယ္ေတာ့၄င္းတို႕မွာကၽြန္းသား။           ဒီေတာ့မတူသင့္။ဖိလစ္ပိုင္မွာ အေရွ႕ဘက္တြင္ပစိဖိတ္သမုဒၵရာ၊ အေနာက္ဘက္တြင္ေတာင္တရုတ္                  ပင္လယ္၊ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ဘက္တြင္လည္းယင္းတို႔ႏွင့္ဆက္စပ္ေနေသာပင္လယ္ေရမ်ားပတ္လည္၀ိုင္း          လ်က္ရိွသည့္ကၽြန္းႏိုင္ငံပင္။ အထင္ရွားဆံုးမွာတစ္ႏုိင္ငံလံုးလိုလို အုန္းပင္မ်ာပါက္ေရာက္ေနျခင္းပင္။                  အီေကြတာႏွင့္   ထိကပ္သည္။ ပံုမွန္ေျခာက္ေသြ႕သည့္ရာသီႏွင့္ စြတ္စိုသည့္ရာသီ..ႏွစ္ရာသီသာရိွသည့္ႏိုင္ငံ။    ဖိလစ္ပိုင္သူေတြအေတာ္ေခ်ာသည္ဟု ယခင္ကထင္ခဲ့သည္။ ရာႏႈန္းျပည့္ေတာ့ မမွန္ပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ အသားညိဳၾကကာထိုအညိဳေရာင္အားအလွကုန္မ်ားျဖင့္မြမ္းမံေသာအခါ နီေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ အျဖစ္သာ       ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိ၏။ သူတို႔လူမ်ိဳးေယာက်္ားေလးမ်ားႏွင့္အရပ္အေမာင္း အသားအရည္ခ်င္းသိပ္မကြာလွသျဖင့္    ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖအုပ္ထုပ္ျဖစ္သြားရသည္။ထူးဆန္းသလိုႏွင့္ ယခုမထူးဆန္းသလိုျဖစ္ရသည္မွာေနရာ အႏွံ႕ေတြ႕ရေသာ ႏိုင္ငံေရးေၾကာ္ျငာပိုစတာမ်ားပင္။ ယင္းတို႔အားလံုးလိုလိုတြင္ အဂၤလိပ္လိုပါသျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္ရာ                   “ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္က်ားၾကီးကိုခိုင္းပါ”ဟူေသာ ဖဆပလေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေလာကမွ ေၾကာ္ျငာသေဘာမ်ိဳးမ်ား     ပင္ျဖစ္သည္။

ေရာက္သည့္ေနရာတြင္ေဒသစာမ်ိဳးကိုသာစမ္းလိုသည့္ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔“ဖ”ထမင္းဟင္းေတြမွာခံတြင္းေတာ့မလိုက္ေစခဲ့။ အုန္းဆီကိုေဖာခ်င္းေသာခ်င္းစားသံုးမႈကေခါင္းလိမ္းရံုသာသံုးသည့္ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအဖို႕ႏွာေခါင္းဒုကၡေရာက္လွသည္။ တျခားႏိုင္ငံတိုင္းလိုလိုေတြ႕ရတတ္သည့္မက္ေဒါနယ္ဘာဂါ၊ကန္္တပ္ခ်ီၾကက္ေၾကာ္ႏွင့္စတားဘက္ေကာ္ဖီလည္း အနားမကပ္ခ်င္ေပ။(..ပိုက္ဆံမေပါတာလည္းပါပါသည္)။သို႕ရာတြင္ထိုႏိုင္ငံတကာေရာက္ဆိုင္ၾကီးမ်ားႏွင့္ အျပိဳင္       ဖိလစ္ပိုင္  ႏိုင္ငံသားပိုင္ ဂ်ိဳလီဘီးဆိုင္မ်ားလည္း ႏိုင္ငံအႏွံ႕ရိွေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ရႏိုင္ေသာ အစားအစာ၊         အဆင္အျပင္ႏွင့္၀န္ေဆာင္မႈခ်င္းမွာအားလံုးအတူတူပဲ။ ဒီႏိုင္ငံတြင္လည္းပါက္ေဖာ္မ်ားက ထိပ္တန္းလုပ္ငန္းရွင္ၾကီး               မ်ား ပင္ ျဖစ္ၾကျပန္ေလသတည္း။ ခရစ္ယာန္အမ်ားစုေနထိုင္ရာ ႏိုင္ငံမို႔ ဗုဒၶဘာသာ တရုတ္မ်ားဟုတ္မဟုတ္ေတာ့                  မေသခ်ာေပ။