၁။ ဆရာ၀န္မ်ား အခ်င္းခ်င္ေးသာ္လည္းေကာင္း၊ မီဒီယာမ်ားႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံမ်ားအရ စိတ္မေကာင္းစြာ (အျခားစကားမရိွပါ) ဤစာကိုေရးပါသည္။ အျပဳသေဘာေဆာင္ဖို.ထက္ ခံစားခ်က္ကို ဦးစားေပးလိုပါသည္။ နဂို စိတ္အခံကပင္ မေကာင္းစိတ္အခံမ်ားေန၍ပင္ျဖစ္ပါမည္။ သည္းခံၾကေစလိုပါသည္။

၂။ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ လူနာမ်ား(လူနာေစာင့္မ်ား) အဆင္မေျပၾကသည္မွာ အနည္းစုပင္ျဖစ္ပါမည္။ ေဆးရံုုသို.တက္လာေသာလူနာဦးေရ၊ ဂ်ီပီသို.ေရာက္ေသာလူနာဦးေရ ၊ အထူးကုေဆးခန္းသို.တက္လာေသာလူနာဦးေရ တို.ကို စဥ္းစားေစခ်င္ပါသည္။ ေရခဲကၽြန္းသီ၀ရီအရမူ အေပၚယံ ရိွေသာ ေရခဲတံုးထက္ ေအာက္မွာ နက္ရိွဳင္းစြာ ရိွေနမည္လားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ မရိွလွ်င္ ဆက္ဖတ္စရာမလိုပါ။ ရိွေနမည္ဟုယူဆလွ်င္ ဆက္ပါမည္။

၃။ ဆရာ၀န္သည္ သာမန္လူသာျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္  ၀န္ေဆာင္မွဳေပးေသာ လူသာျဖစ္ပါသည္။ ေကာင္းကင္မွမလာပါ။ ပါရမီေတာ္ အထူးမ်ားမပါလာပါ။ အစိုးရ၀န္ထမ္းမ်ား အျခားေနရာမ်ားတြင္ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပလွ်င္ ရံုးအျပင္ေရာက္လွ်င္ ဆဲသြားရံုသာရိွပါသည္။ ဆရာ၀န္မ်ား ႏွင့္ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပလွ်င္ ဆဲရံုမက (ယခုေနာက္ပိုင္း) တိုင္မည္ေတာမည္၊မီဒီယာ ကိုဖြင့္ခ်မည္ပါျဖစ္လာပါသည္။ အကဲဆတ္ေသာ အမွဳကိစၥမ်ား( လူအသက္နွင့္ဆိုင္ေသာ ကိစၥမ်ား) ကို ကိုင္တြယ္ေနရေသာေနရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟုသာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲရပါမည္။

၄။ ေဆးရံုဆိုလွ်င္ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္သာ ဆိုင္မည္ဟု တရားေသ ထင္ထားျခင္းမ်ားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ သူနာျပဳမ်ား အေပါက္ဆိုးလွ်င္လည္းဆရာ၀န္၊ တံခါးေစာင့္မ်ား  လက္ဖက္ရည္ဖိုးေတာင္းလည္း ဆရာ၀န္၊ တြန္းလွည္းေပၚ ဇြတ္တက္ခိုင္းၿပီး ပိုက္ဆံေပးရလည္းဆရာ၀န္ ကေတာ့မေကာင္းပါ။ ဆရာ၀န္သည္တာ၀န္အရိွဆံုးဟုမေျပာပါႏွင့္။ သူရို. ကလန္လွ်င္ ဆရာ၀န္ ကိုင္းကန္ပါမည္။

၅။ အထူးကုေဆးခန္းႀကီးမ်ားသည္ အထူး၀န္ေဆာင္မွဳကိုေပးရန္ (ပိုက္ဆံရွာရန္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားက )ဖြင့္ထားေသာေနရာ ျဖစ္ပါသည္။ လူနာလည္းဆံုးေရာ တိတ္တိတ္ဆင္းေျပးေသာလူနာရွင္မ်ား ရိွဘူးပါမည္။ ပိုက္ဆံႀကိဳေတာင္းပါလိ္မ့္မည္။ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားကို အျပစ္ေျပာ၍ မရပါ။ သူရို.လည္းအခစားမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။

၆။ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားႀကီးလာေလ၊ တကယ့္ အမ်ားစုလူနာမ်ားႏွင့္ေ၀းသြားေလဟုေျပာရပါမည္။ ေဆးရံုတက္နိုင္ေသာ လူနာ ဟူသည္ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေဆးရံုတက္နိုင္လွ်င္လည္း တ၀က္တပ်က္ႏွင့္ ဆင္းေျပးၾကပါသည္။ ေရာဂါႀကီးကိုခ်စ္၍ အိမ္ျပန္ေမြးျခင္းမဟုတ္ပါ။ မည္သို.မွမတတ္နိုင္၍ ျဖစ္လိုရာျဖစ္ေစ ဆုတ္ခြာျခင္းသာ ျဖစ္ပါမည္။

၇။ အက္ဖိုစီဟူသည္ အမ်ားအားျဖင့္ ဗြီအိုင္ပီဟူေသာ အဓိပါၸယ္ျဖစ္သြားပါသည္။ အႏၱရာယ္ရိွေသာ ေက့စ္ဟူသည္ ဆင္းရဲမြဲေတေသာ လူနာမ်ားထံမွမလာပါ။ မည္သူ.ကိုမွ အျပစ္မတင္ပါနွင့္။ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳမွ ကရုဏာႏွင့္ အေၾကာက္၊ဘယ္သင္းက အားႀကီးသည္ကို ခံစားသိပါမည္။ အထက္လူႀကီးမ်ားက သိခ်င္မွသိပါမည္။ သိခ်င္လည္းသိပါမည္။ ထိုကဲ့သို. မျဖစ္ရန္နည္းလမ္းသာရွာရပါမည္။

၈။ အခ်ိန္ရွားပါးေသာဆရာ၀န္ႀကီးမ်ား  လူနာကို မတ္ေဆ့ခ်္ အေပးနည္းပါမည္။ ကြန္ျမဴနီေကးရွင္း မတတ္၍ မဟုတ္ပါ။ ကြန္ျမဴနီေကးရွင္းကို ေအာ့ဖ္ လုပ္ထားျခင္းပါ။ ဗြီအိုင္ပီ ဆိုလွ်င္ ကြန္ျမဴနီေကးရွင္းကို အြန္ပါမည္။ အျပစ္ေျပာ၍ မရပါ။ သူ.ေနရာတြင္ ကိုယ္လည္းထိုသို.ပဲလုပ္မည္ဟု ယူဆရပါသည္။ လက္လွဳပ္မွ ပါးစပ္လွဳပ္ရပါသည္။ ထို အခ်ိန္ေလးအတြက္ မနည္းရင္းထား၊ အားထုတ္ထားရပါသည္။ သူ.အခ်ိန္ေကာင္းကို သူအသံုးခ်ရပါမည္။

၉။ လူနာဟူသည္လည္း စိတ္ခံစားခ်က္အရ ရုပ္ရွင္ရံုအေပ်ာ္လာျခင္းခံစားခ်က္ရိွမေနပါ။ လူနာသည္လည္းေကာင္း၊ လူနာရွင္သည္လည္းေကာင္း၊ တန္းရွင္း အျပည့္ႏွင့္ ေမာင္းတင္လာၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဆရာ၀န္ ကလည္း လူနာက တစ္ေယာက္၊ လူနာေစာင့္ တၿပံဳႀကီး ၀ိုင္းေျပာသည္ကို သည္းခံနိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ တကယ္ခံစားရသူက မေျပာပဲ ေဘးက ေျပာေနသည္ကို နားေထာင္ဘူးပါသလား။ မနက္ခင္း ေညာင့္စူးတဲ့ဆီေရာက္ရန္ ကေလးအေဖ မေန.ညက အရက္ေသာက္လာတာက အစနားေထာင္ရန္ အခ်ိန္မရိွပါ။ ( ပိုက္ဆံေပါ၍ အထူးကုေဆးခန္း ေရြးလာေသာ လူနာမ်ားကို မဆိုလိုပါ) စိတ္တင္းအားမ်ားေနေသာ ေနရာတြင္ ျဖစ္ေပၚေသာ ဆက္ဆံေရးသည္ အဆင္ေျပရန္ခက္ခဲ့ပါသည္။( တရားရံုးမ်ား၊ရဲစခန္းမ်ား သည္လည္း ထိုသို.ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို.ေသာ္ရံုးေတာ္ကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳမွဳရိွပါသည္။ ေဆးရံုေတာ္ကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳမွဳမရိွပါ)

၁၀။ ေ၀ဒနာကိုလည္းကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။ စိတ္ေဇာႏွင့္ ေလာေနမွဳကိုလည္းကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။ သို.ေသာ္ ဗိုက္တယ္ဆိုင္း နာရီျခား၍ တိုင္းေပးေနေသာဆရာ၀န္ကို လူနာကို ေဆးမထိုး၍ ညဴစူျခင္းမွာ ပညာရပ္၏ သေဘာကို နားမလည္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ျဖစ္ခဲ့သမွ်မ်ားတြင္လည္း ပညာရပ္သေဘာကို နားမလည္မွဳ အပံုပါပါသည္။

၁၁။ သူတပါးဆီမွ ေကာင္းတာေတြယူခ်င္ပါသည္။ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းယူ၍မရပါ။ လူနာမ်ားဘက္မွ အဆင့္ အတန္း၊နားလည္နိုင္စြမ္း ျမင့္မားလာမွျဖစ္ပါမည္။ အင္မတန္ခက္ခဲေသာ ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ေျပာသလိုေျပာရလွ်င္ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ဆိုတာ ဖဲခ်ပ္ေလးကို ေဟာသလို….ေဟာသလို…..ဟုသာ ပစ္ျပခ်င္ေနပါသည္။

၁၂။ ကိုယ္ေဒသႏွင့္ကို ကုန္း၍ ရုန္းေနေသာ ဆရာ၀န္ေလးမ်ားကို သနားၾကပါခင္ညာ ဟု ေဘးမွေအာ္ေပးခ်င္ပါသည္။ နိုင္ငံျခားကို အထင္ႀကီးပါသည္။ ေတာမွာေနသူမ်ားကိုလည္း ပို၍ အထင္ႀကီးပါသည္။

၁၃။ ထို.ထက္ပို၍ ဆိုရန္မရိွပါ။