မိုး ေရ ေလ မမွန္တဲ႔ ၾကားထဲက
ျဖစ္ျဖစ္ညစ္ညစ္
ကိုင္းညြတ္ေပးခဲ႔တဲ႔
အႏွံေလးတစ္ခု…
ကိုယ္႔ အရိုး ကိုယ္ ခ်ိဳးျပီး
မိုးတြင္း အဆက္ဆက္
ခင္းေပးခဲ႔တဲ႔
တံတားေလး တစ္စင္း…
၁၉၇၀ လြန္ခဲ႔ျပီးေသာႏွစ္မ်ားမွာ
ေအဂ်ီတီအိုင္ လက္မွတ္ေလး တစ္ခုက စလို႔
အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္
ေလာကရဲ႕အေ၀႔ အ၀ိုက္ထဲ
ရုန္းရင္းကန္ရင္း
သမီးရဲ႕ လက္ေရး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေတြနဲ႔
ကိုယ္႔အင္ဂ်င္ကို ကိုယ္
အခါခါျပန္ႏိႈးဖူးတဲ႔ စက္ဆရာ…
အဲဒီ႔ ရပ္၀န္းက
တစ္သက္လံုး မစဲတဲ႔ မိုးမွာ
ကၽြန္မေလ တစ္ခါမွ
အေအး မမိခဲ႔ ဘူး…။