ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ …
ရင္ခုန္သံလက္နက္နဲ႔
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ႏွလံုးသားကုိ
သိမ္းပိုက္တဲ့ တိုက္ပြဲမွာ …
ေအာင္ပါေစသား …
ေအာင္ေစသား …

ေႏြေန႔လည္ခင္းတစ္ခု …
အထီးက်န္ေနတဲ့ ငါ့ၾကမ္းျပင္ေတြ
သူသိမ္းပိုက္လွည့္…
အခ်စ္အတြက္ ငါ့ဒိုင္ယာရီေတြ
သူ႔အလိုလိုက္ခဲ့ရတယ္ …
မဆန္းပါဘူး …
သြားတက္ေလးနဲ႔ ရင္ခုန္သံေတြကို
ႏုတ္ႏုတ္စင္းသြားတာ …
အခုထိခင္မင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္လည္း ေက်နပ္တယ္ …
တခါတည္း ေျပာလိုက္မယ္ …
ေကာင္မေလးမင္းကိုငါ … ခ်စ္တယ္…

ငါတစ္ခ်က္မွ မညည္းဖူးဘူး …
မင္းခင္းထားတဲ့ မာယာစားပြဲခင္းေပၚမွာ
မင္း အလိုႀကိဳက္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ရတာ …
ဒါေပမဲ့ မင္းသိဖို႔ ေကာင္းတာက …
ငါဟာ ငါ့ရင္ခြင္ကို ေႏြျမက္ၾကမ္းတစ္ပင္လို
လူတိုင္းအတြက္ ရည္ရြယ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး …
လူတိုင္း နားခိုပိုင္ခြင့္မရွိဘူး …
လူတိုင္း ျပက္ရယ္ျပဳခြင့္မရွိဘူး …
ဒါေပမဲ့ …
မင္းအနမ္းေတြ ငါ့ဘဝမွာ
ျဖန္႔ႀကဲခ်င္တဲ့အတြက္ မင္းအဖို႔ေတာ့ ငါဟာ …
“မည္သူမဆို ျဖတ္သန္းခိုဝင္ႏိုင္သည္ …” …ဆိုတဲ့
ဇရပ္တစ္ခုရဲ့ ေခြးကတက္ …
မင္းႀကိဳက္သလို ဝင္ထြက္သြားလာ …
မာယာေတြသံုးၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ …
ငါပိုင္သမွ် သိကၡာ၊ ယူငင္ သတ္စားခြင့့္ရွိတယ္ …

မင္း ….
မင္းအတြက္ …
ငါတက္လာခဲ့သမွ်ခ်င္ျခင္းေတြ အကုန္လံုး
ေျမျမဳပ္မီးေလာင္တုိက္သြင္းလိုက္ၿပီ …
ငါဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္တူးတဲ့
ကမၻာႀကီး ဆိုေတာ့ …။…
ေနာက္ …
ငါဟာ …
ကဗ်ာေရးတဲ့ ညေတြဆီကေရာ …
စာေရးတဲ့ ဘဝေတြဆီကေရာ …
ေစာင္ၿခံဳတဲ့ လမိုက္ညေတြဆီကေရာ …
ရယ္သံလႊမ္းတဲ့ အိပ္မက္ေတြဆီကေရာ …
ငိုသံရႊမ္းတဲ့ လမ္းေတြဆီကေရာ …
အရႈံးမဖက္ဘဲ ရုန္းထြက္ခဲ့ၿပီ …
မင္းအတြက္ ငါ …
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို မနာက်င္ခ်င္ဘူး …
စာတစ္အုပ္လို မလြမ္းခ်င္ဘူး …
လမိုက္ညလို မေမွာင္မိုက္ခ်င္ဘူး …
မင္းအတြက္ …
ငါ့လက္ေတြကို
မင္းစိတ္ႀကိဳက္ပံုသြင္း၊ (လံုးဝကို)
ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္လင္းပစ္လိုက္မယ္ …
ငိုသံရႊမ္းတဲ့ လမ္းေတြဆီက ငါရုန္းထြက္ခဲ့သလို …
မင္းမငိုနဲ႔ေတာ့ …
ငါလည္း မငိုေတာ့ဘူး …
လက္ေလးဖက္နဲ႔ ကမၻာႀကီးအသက္ကို
သန္႔စင္ျခင္းေဘာင္ကြပ္မယ္ …
…………………………
အင္း…
ဒီေကာင္ေတာ့
ငုတ္တုတ္ထိုင္ နာမ္မဲ့အေတြးေတြနဲ႔
သြပ္သြပ္ခါေအာင္ ရူးေနျပန္ၿပီ ….။….။။။