အခန္း(က)

ကန္ေဘာင္သည္ ရႈံးသြားသည္ကို ၀န္မခံလိုေသာ စစ္တုရင္သမားတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးျဖင့္  ေရျပင္အားစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။  ေကာင္းကင္သည္လညး္  ခ်စ္သူ၏ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ခ်ိန္းဆိုခံရေသာ ပန္းႏုေရာင္ႏွင္းဆီခင္းထဲမွ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ဦး၏ရင္ခုန္သံလို ၀ရုန္းသုန္းကားဆန္စြာပင္ လွခ်င္တိုင္းကိုလွေနေလေတာ့သည္။ေရျပင္ေပၚမွ လမ္းေလွ်ာက္လာသည့္ လူၾကီးလူေကာင္းဆန္သည္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားေသာ ေလတစ္ခ်ိဳ႕သည္လည္း အလိုက္မသိစြာပင္ ပုခံုးအားခဏခဏ ၀င္တိုက္သြားေနသည္။ အားလံုးသည္ မတူႏုိင္ျခင္းမ်ားထဲမွ တူညီေနတာတစ္ခုရွိသည္။ သူတို ့အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္မသိၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အေမွာင္တခ်ိဳ႕ မိုးစက္မ်ားလို တဖြဲဖြဲက်ဆင္းလာျပီ။

“ ေၾသာ္………လူေတြေျပာေျပာေနၾကတဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္ဆိုတာေရာက္လာျပီကိုး…….။”

လူ…….ဟုတ္လား။သူျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည္။အဲ့ဒီလူဆိုသည့္သတၱ၀ါေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ကို

ရယ္စရာေကာင္းတာပဲ။သူ႕ခရီးသူဆက္ေနရတဲ့ ေနကိုလညး္ ၀င္တယ၊္ထြက္တယ္ ေတြသတ္မွတ္ၾကတယ္။ျပီးေတာ့……လကြယ္တယ္၊လဆုတ္တယ္၊လျပည့္တယ္ တဲ့။ဘယ္သူကတမင္တကာဖံုးထားလို ့ကြယ္တာလဲ။ဘယ္သူက တြန္းလို ့ဆုတ္သြားတာလဲ။ဘယ္သူကျဖည့္လို ့ျပည့္သြားတာလဲ။သဘာ၀က ခရီးသြားဟန္လႊဲ ႏႈတ္ဆက္တာကို သူတို ႕အတြက္ပဲ တကူးတက ထြက္လာသလိုလို ဘာလိုလို။တကယ့္တကယ္တမ္းေတာ့ လူဆိုတာ ကိုယ္ႏုိင္သေလာက္ ကိုယ္ ရႈုးေနၾကသူမ်ားပင္ျဖစ္သည္။

အခန္း(ခ)

သူႏွစ္ခ်ိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္။သူ႕ေဘးနားမွ…..ဆူညံသံတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္လန္႔ႏုိးသြားသည္။အိပ္မႈံစံုမႊားျဖင့္ တစ္ခ်က္သန္းေ၀ကာ ေဘးကိုၾကည့္မိလိုက္သည္။ေကာင္ေလးႏွင့္ေကာင္မေလး…တစ္ေယာက္

(ေၾသာ္…စကားေျပာေလာသြားတယ္၊ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း၍တစ္ေယာက္ကိုဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္)

အတတ္ႏုိင္ဆံုးထိန္းသိမ္းထားရသည့္ေလသံျဖင့္ ေကာင္ေလးကေျပာသည္။

“မင္း ဘာလို႔ ငါမရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲေနရတာလဲ”။ဒီေတာ့ေကာင္မေလးက တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾက စစ္သူရဲတစ္ဦး၏ေလသံျဖင့္ ေအးေဆးစြာပင္ ျပန္ေျပာသည္။

“အင္းေလ……..ရွင္မရွိလို ့တြဲတာေလ….ဘာျဖစ္လဲ..တဲ့”ထိုအခါ…..ငရုပ္သီးစားထားေသာမီးေတာင္ကို စနက္တံ တပ္ေပးလိုက္သလို..ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ “မင္းဟာ….ကိုယ့္ဘက္ကိုပဲ..ၾကည့္တဲ့….အတၱမ်ိဳးႏြယ္ပဲ”

“ေၾသာ္….ဒါဆိုရွင္ၾကေတာ့သိပ္မွန္တယ္ေပါ့……ကၽြန္မေဘးမွာရွင္အခ်ိန္ျပည့္ရွိေနေပးခဲ့လား………လိုအပ္ခ်ိန္တိုင္းေရာ..အဆင္သင့္ရွိခဲ့လား….ဒါေတြကရွင့္အမွန္တရားေတြေပါ့…….” ။ “ဟာ…..မင္းဒီလိုေတာ့မေျပာနဲ႔ေလ……ငါလုပ္ေနတာေတြကဘယ္သူ ့အတြက္လဲ…..ငါတို ့ျဖစ္ခ်င္တာေတြအတြက္ မျဖစ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ေနရတာေလ…နည္းနည္းပါးပါး မင္းငါ့ကိုနားလည္ေပးဖူးလား….အလုိက္သိဖူးလား…..မင္းဟာတကယ္တန္း ေမတၱာနဲ႔မတန္တဲ့မိန္းမပဲ”

ႏွစ္ဦးစလံုးဘာစကားမွမဆိုျဖစ္ေတာ့ပဲ…ျငိမ္သက္သြားသည္။မုန္တိုင္း၏သတိေပးေၾကျငာခ်က္တို ့ တ၀ိုး၀ိုး

လႈပ္ခါလာသည္။တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အတန္ၾကာ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။စကားတစ္ခြန္းအား ႏွစ္ဦးသား တုိင္ပင္ထားသလို နားလည္မႈ႕ၾကီးစြာျဖင့္ ဆိုလိုက္ၾကသည္။

“ငါတို႕ / ကၽြန္မ တို ့ဒီေန့ေတြ ့တာ ဘ၀အဆက္ဆက္စာ ေနာက္ဆံုးပဲလို ့ သတ္မွတ္လိုက္ၾကတာေပါ့”

ႏွစ္ဦးစလံုးသည္ လိုအပ္မႈ႕နာမ္စား အခ်စ္ဆိုသည့္အရာအား ထားခဲ့၍ အမွန္တရားဟုေခၚေသာ ကိုယ္ပိုင္အတၱမ်ားအား သယ္ပိုးကာ တစ္ေယာက္တစ္လမ္းစီထြက္ခြာသြားၾကသည္။ထိုႏွစ္ဦးအားၾကည့္၍ လက္ထဲမွလြတ္က်မွာဂရုစိုက္ရေသာ ဖန္ခြက္လို စကားလံုးတစ္ခုကို အလန္႔တၾကား ေရရြတ္ေနမိသည္။

                                            အမွန္တရား……………..

                                            အမွန္တရား……………..

                                            အမွန္တရား……………..။

အခန္း(ဂ)

တေန႕ ကၽြႏု္ပ္ေရွ႕တြင္ အေတြးအေခၚအားကိုးျဖင့္မိုက္ေနေသာ သူတစ္ေယာက္နွင့္ လက္နက္အားကိုးျဖင့္မိုက္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ ျငင္းခံုရင္းျဖင့္ ထ၍ရုိက္ႏွက္ၾကကုန္သည္။ သူလည္း… ထရံေပါက္မွ ျပဇာတ္ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသူလို စိတ္၀င္တစားကို ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုအခိုက္ ညေနခင္းမွထတတ္ေသာ ယုန္တစ္ေကာင္ပံုျပင္ထဲမွ ခုန္ထြက္လာသည္။ေနာက္ျပီး ေျမေခြးတစ္ေကာင္ထြက္လာသည္။ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲဟုေမးသည္။

ထိုအခါ အေတြးအေခၚအားကိုးျဖင့္မိုက္ေနေသာ သူကစေျပာသည္။ “ဒီေကာင္ေပါ့…….က်ဳပ္အယူအဆကို လက္မခံလို ့ထရုိက္လိုက္တာ”။ လက္နက္အားကိုးေသာ ငနဲ ့ကလည္းမေခ။ “မင္းအယူအဆအမွားၾကီးကို ငါကဘာလို ့လက္ခံရမွာလဲ။အရႈးေတြပဲသြားေျပာ ငါ့လာမေျပာနဲ ့”။

ပြဲလည္း ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျပန္၍ ျဖစ္လာသည္။ေျမေခြးကမေျပာ။ယုန္ကေျပာသည္။

“ေတာ္ၾကစမ္း…ေတာ္ၾကစမ္း။မင္းတို ့ျငင္းခံုေနတာ ဘာအယူအဆလည္း ငါ့ကိုေျပာျပစမ္း။ငါေျဖရွင္းေပးမယ္။”

ထိုအခါ အေတြးအေခၚအားကိုးေသာသူကေျပာသည္။ “ကၽြန္ေတာ္က ေကာင္းကင္ဟာ အနက္ေရာင္လို ့ေျပာတာကို အဲ့ဒီစာမတတ္တဲ့ သေကာင့္သား ကလက္မခံဘူး။ကၽြန္ေတာ့္ကို ရႈွးေနတယ္လို ့ေျပာတယ္။ဒါေၾကာင့္….ရုိက္လိုက္တာ”။ လက္နက္အားကိုးသည့္ငနဲ ့ကလည္းျပန္ေျပာသည္။

“ကဲ……ခင္ဗ်ားတို ့ ျမင္ျပီမဟုတ္လား။ဒီလူရႈွးေနလား မရႈွးဘူးလားဆိုတာ။အျပာေရာင္ၾကီး ျမင္ေနလွ်က္သားနဲ ့ အနက္ေရာင္လို ့ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ”။

ေျမေခြးကမေျပာ။ယုန္က အနည္းငယ္စဥ္းစားဟန္ျပဳျပီး ေလးေလးနက္နက္ ေျပာသည္။

“ကဲ….ကဲ…….အဲ့ဒီကိစၥဆိုရင္ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး ျငင္းမေနေတာ့နဲ ့။အခ်ိန္ကုန္တယ္။ဘာလို ့လဲ ဆိုေတာ့ မင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္လံုး မွားတယ္။ ေကာင္းကင္ဟာ အနက္ေရာင္လည္းမဟုတ္ဘူး၊အျပာေရာင္လဲမဟုတ္ဘူး၊ လိေမၼာ္ေရာင္ပဲ…….။ရွင္းျပီေနာ္…….ဆက္ရန္ျဖစ္မေနေတာ့နဲ ့”။

ထိုအခ်ိန္မွ ေျမေခြးကေျပာသည္။ “ငါကေတာ့ အျပာေရာင္ေတြ၊လိေမၼာ္ေရာင္ေတြ၊အနက္ေရာင္ေတြ အမွန္တရားေတြ စိတ္မ၀င္စားဘူး…..သိလည္းမသိဘူး၊ငါစိတ္၀င္စားတဲ့ …..ငါသိတဲ့ အမွန္တရားကေတာ့ ငါ့ေရွ ့မွာရွိတဲ့ ညစာပဲ” ဟုဆိုကာ ေရွ ့မွာရွိေနေသာ ယုန္အားကိုက္ခ်ီကာ ပံုျပင္ထဲျပန္၀င္သြားသည္။

ျဖစ္ပြားသြားသည္ျမင္ကြင္းမ်ားအားၾကည့္၍ မအိပ္ပဲ ထမင္းလံုးတေစၦ အေခ်ာက္ခံရသူလို ဆြံအစြာ အာေစးမိေနသည္။ ၾကည့္ေနရင္းပင္ သူ အမွန္တရားဆိုသည့္အရာအား ေၾကာက္သည္ထက္ေၾကာက္ရြံ  ့လာသည္။ႏႈတ္မွလည္း တဖြဖြေရရြတ္ေနမိသည္။

                                 အမွန္တရား…………………..

                                အမွန္တရား………………………..

                                အမွန္တရား………………………။

အခန္း(ဃ)

အခ်ိန္ကာလသည္ ျပကၠဒိန္၏ ေလာင္ကၽြမ္းမႈ႕အရ သံုးႏွစ္စာအိုစာသြားသည္။သူလည္းရုပ္ရည္ေကာ စိတ္ဓါတ္ပါ အတန္အသင့္ ရင့္က်က္လာခဲ့သည္။သံုးႏွစ္စာေပ်ာက္ေနေသာအမွန္တရားသည္ သူ ့သားသမီးမ်ားလကထက္တြင္ တဖန္ျပန္၍ ေပၚေပါက္လာခဲ့ျပန္သည္။

ဟိုတစ္ေယာက္က သူ ့အမွန္တရားသည္ မီးျဖစ္သည္ဟုေျပာသည္။ဒီတစ္ေယာက္က သူ ့အမွန္တရားဟာ အိမ္ျဖစ္သည္ဟုေျပာသည္။ေနာက္တစ္ေယာက္က ခံုျဖစ္သည္ဟုေျပာသည္။အခန္းျဖစ္သည္ဟုေျပာသည္။အိပ္ရာျဖစ္သည္ဟုေျပာသည္။

သူ အမွန္တရားအေၾကာင္းကို မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။သိလည္းမသိခ်င္ေတာ့။သူ ့ကိုယ္သူ သဘာ၀တရားဟုေခၚဆိုလက္ခံလိုက္သည္။သူအမွန္တရားကိုရွိသည္ဟုလက္မခံေတာ့……သဘာ၀တရားသာ ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္လိုက္ေတာ့သည္။

……………………………………………………………..နိဒါန္း………………………………………………………………….

ေနာက္တေန ့ လူတခ်ဴိ႕ေရာက္လာသည္။တခ်ဴိ႕ကသူ ့ကိုတိုင္းတာၾကသည္။တခ်ဴိ႕ကၾကိဳးႏွင့္ခ်ည္သည္။ တခ်ဴိ႕ကသူ႕၀ိဥာဥ္ကိုႏႈတ္ယူ ့မည့္နတ္ဆိုးမ်ားကို လႈပ္ႏႈိးေနၾကသည္။တခ်ဴိ႕ကသနားၾကသည္။ တခ်ဴိ႕ကဟားၾကသည္။တခ်ဴိ႕ကေတာ့ သူကိုစတင္ ခုတ္ေနေလျပီ………။သူမ်က္စိကိုစံုမွိတ္လိုက္ကာ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္တခ်ဴိ႕ကို သစ္ရြက္အျဖစ္ေခၽြခ်လိုက္သည္။

                    သူသည္သစ္ပင္တစ္ပင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးလိမ့္မည္။

                                                                                                    terry(25.9.2011)2:00-5:30

                                                                   [email protected]