မဆက္သြယ္ၿဖစ္ေသာကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ။    ။ ေရး ဖို ့ ေမ ့သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး ၊ သိသိၾကီးနဲ ့ေမ့ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ခဲ့တာမ်ိဳး၊ သူ ့မွာ ေခါင္းစဥ္ ရွိတယ္ ၊ ခပ္ေရး ေရး အတိတ္ ရွိမယ္ ၊ ပန္ခ်ီ ဆရာ တစ္ေယာက္ အစပ်ိဳးထားတဲ ့ေကာက္ေၾကာင္း အခ်ိဳ  ့လည္း ရွိတယ္ ။ကၽြန္ေတာ္ ထက္ အသက္ၾကီး တဲ ့( ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ၾကီး ပါတယ္) နာရီ  က ေအာ္ဟစ္လိုက္ေတာ ့မွ စိတ္ ကို တံခါး ဖြင့္ေပး လိုက္တယ္ ။ ေသာ့ခတ္မထားတဲ ့ တံခါးကို ဖြင့္ရတာ မ်ိဳး က တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ပ်က္ဖို ့အလြန္ ေကာင္းတယ္။ ရွဴး ….တိုး ..တိုးးးး  ညၾကီး မင္း ၾကီး ညဥ့္ နက္နက္ မွာ ၾကားရတဲ ့ေခြးေဟာင္သံ ။ ဒါက မိုးဇက္ နဲ ့ၿမိဳ  ့မၿငိမ္း ရွာ မေတြ  ့သြားတဲ ့ဂီတ လည္း ၿဖစ္ႏိူင္တယ္ ။ ..အဲ ့… ခင္ဗ်ား တစ္ခ်က္ ၿပံဳး သြားတရ္ ၊ ဒီေလာက္ဆို ေသခ်ာၿပီ ..မေသမၿခင္း သင္ယူစရာေတြ တစ္ပံုၾကီး ရွိေနတဲ ့ေလာကၾကီးမွာ ခင္ဗ်ား သင္ယူစရာ တစ္ခု ပို သြားၿပီဆိုတာ ။ မၾကာပါဘူး..အထီးက်န္ ရထားတစ္စင္း အံၾကိတ္တဲ့ အသံၾကီးနဲ ့ ၿမိဳ  ့ကို လွမ္းေခၚတယ္ ၊ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို ေကာင္းကင္က လၿခမ္းေသးေသးေကြးေကြးေလး ကို ကၽြန္ေတာ္ကတစ္ဖက္ သူမက တစ္ဖက္ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆီ ကေနထမ္းပို းထားေနၾက ။ဒါေပမဲ ့စကား မဆိုၿဖစ္ၾကတာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာခဲ့ပီ ။နားလည္ မွဳ တဆင့္ ရာထူး တက္သြားတာမ်ိဳး ထင္ပါတယ္။ခင္ဗ်ား နဲ ့ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္ေၿပာစရာ လိုမယ္ မထင္ပါဘူး ၊ ကဗ်ာထဲ အတူတူ ေရဆင္း ကူးလိုက္ၾကတာေပါ့ ၊ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရဲရဲ ၾကီး အာမခံ ပါတယ္ ၊ ဒီကဗ်ာမွာ ေရမကူးရ ဆိုတာမ်ိဳး ေရးမထားဘူးဆိုတာကိုေပါ့ ။တစ္ခ်ိဳ  ့လူေတြဆို ေလစိမ္း တစ္ခ်က္ တိုက္လိုက္တိုင္း အၾကည့္ ေတြပါ စိမ္း ကားသြားတတ္ၾကတယ္။ ဒါမ်ိဳ းက် သမုဒၵရာကို အလ်ာ း လိုက္ ၿဖတ္ ကူးတာမ်ိဳး ထက္ ဆိုးတယ္ ။ ဥယ်ာဥ္တို ့ပန္းၿခံ တို ့ဆိုတာ အပန္းေၿဖ ဖို ့သက္သက္ပဲ ၊ ဘယ္သူမွ ကာလ ၾကာရွည္စြာ မေနထိုင္လိုၾကဘူး ။ အဲထဲမွာ ခင္ဗ်ားတို ့ရဲ  ့ဧဒင္ ဥယ်ာဥ္ ဆိုတာ လည္း ပါ ေကာင္း ပါႏိူင္တယ္ ။ၿပန္ ၿပီး ေၿခ ရာ ခံ ရရင္ …ဆက္သြယ္ မွဳ ဧရိယာ ၿပင္ပ လည္း ေရာက္မေန ဘူး ၊ လူၾကီးမင္းက လည္း အား အား ယား ယား ပဲ ၊တစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ဘက္ က ဆက္သြယ္မွု မရွိေသးတာ တစ္ခုပဲ ။
( ဆရာ ေဇယ်ာလင္း ရဲ  ့ စာအုပ္ ၂ အုပ္ကို ဒီအေတာအတြင္း ဖတ္ ၿဖစ္ေနလို ့ prose poem( စကားေၿပ ကဗ်ာ) ဆိုတာ မ်ိဳး လိုက္ ေရး ၾကည့္ထားတာပါ ..အားမနာ စြာ ေ၀ဖန္ေပးၾကပါ ခင္ဗ်ာ….။ အားေတာ့ အနာ သားဗ်..:P)