“ေႏြးသီး”

က်မလြဳိင္ေကာ္ကေန ေအာင္ပန္းကုိ ျပန္တဲ႔ေန႔က “ေဆာင္းေျပာင္း”ေစ်းေန႔နဲ႔ဆုံေနေတာ႔ကားက လူအရမး္က်ပ္ပါတယ္။

လြဳိင္ေကာ္ေတာင္ၾကီး မနက္ေစာေစာထြက္တဲ႔ကားဆုိေတာ႔လည္း တစ္လမ္းလုံးတက္လုိက္ဆင္းလုိက္နဲ႔

လူျပတ္တယ္လုိ႔ကုိမရွိပါဘူး။

ဒါေတာင္ပါလာတဲ႔  ေဒသထြက္အသီးအႏွံေတြ၊ပန္းေတြက ကားဗုိက္ထဲမွာထည္႔ထားလုိ႔ေတာ္ေသး

တယ္ေျပာရမွာပါ။

မုိးျဗဲေရာက္ေတာ႔ ကားတံခါး၀မွာ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ရွိတဲ႔ ကေလးကုိခ်ီထားတဲ႔သားအမိကုိေတြ႔ရပါတယ္။

ကေလးအေမက ေဘးမွာပါလာတဲ႔အေဖာ္နဲ႔စကားေတြေျပာလာေတာ႔ ကေလးက ဟုိေငးဒီေငးလုပ္လုိက္၊

အိပ္ငုိက္လုိက္ေပါ႔။

ကားေပၚကုိခရီးသည္ေတြက တက္လုိက္ဆင္းလုိက္လုပ္ေနေတာ႔ တုိးရင္းေခြ႔ရင္း ကေလးသားအမိက က်မထုိ္င္တဲ႔ခုံနား

ကိုေရာက္လာပါတယ္။

က်မနားေရာက္ေတာ႔ အစကေတာ႔ က်မလဲအမွတ္တမဲ႔ ။

“၀ူး၀ူူး ၀ါး၀ါး”အသံၾကားလုိ႔ သတိထားၾကည္႔မွ ကေလးေလးက သူ႔အေမအေပၚကေနအသံေတြေပးရင္း က်မကို

ျပဳံးျပဳံးျပေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔မတ္တတ္ရပ္ေနတဲ႔ကေလးအေမဆီက ကေလးကုိ က်မခ်ီထားေပးမယ္လုိ႔ေျပာျပီးလက္လွမ္းလုိ္က္ေတာ႔

ကေလးေလးက က်မလက္ထဲကုိ အသာတၾကည္ဘဲေရာက္လာပါတယ္။

ကေလး ေလးကုိေပြ႔ထားရင္းက မနး္ေလးမွာက်န္ေနခဲ႔တဲ႔ “ေႏြးသီး”ေလးကို သတိရလုိ႔လာေတာ႔

က်မမွာမ်က္ရည္မ်ားေတာင္ လည္လာပါတယ္။

“ေႏြးသီး” နဲ႔ခြဲရတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ႏွစ္ ႏွစ္နီးပါးရွိပါျပီ။

“ေႏြးသီး” ေလးအခုေလာက္ဆုိရင္ အေတာ္ၾကီး အေတာ္တတ္ေရာေပါ႔လုိ႔ စိတ္ထဲမွာေတြးရင္းေဆြးပါတယ္။

လူေလာကၾကီးဆုိတာ ဒီအတုိင္းပါဘဲ ခ်စ္ရင္လဲခြဲခ်င္ခြဲရမယ္။

မုနး္ေပမယ္႔လဲတြဲခ်င္တြဲေနရတာပါဘဲ။

ကားေလးက ေရွ႔ကုိ တအိအိနဲ႔ေျပးေနေပမယ္႔ က်မစိတ္ကေတာ႔ အတိတ္ကိုေနာက္ျပန္ေျပးေနပါတယ္။

တကယ္ေတာ႔ အတိတ္ဆုိတာျပန္လည္ျပင္ဆင္ခြင္႔မရွိတဲ႔ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လုိပါဘဲ။

 

@         @         @         @         @         @         @         @         @         @         @         @

 

ေႏြးသီး အေၾကာင္းေျပာရမယ္ဆုိရင္ ကိုၾကီး လုိ႔ေခၚတဲ႔ ကိုမင္းၾကည္ အေၾကာင္းပါမယ္။  

ကိုၾကီး အေၾကာင္းပါမယ္ဆုိရင္ လင္းလင္းဆုိတဲ႔ လင္းေသာ္တာ အေၾကာင္းပါရမယ္။

အားလုံးကို ျပန္စုလုိက္ရင္” ပုိပုိ”လုိ႔ေခၚတယ္ က်မအေၾကာင္းမွာဆုံးရမယ္ေလ။

က်မမန္းေလးက ကိုၾကီး တုိ႔အိမ္ကိုေရာက္ေတာ႔ အသက္၁၄ႏွစ္။

၈တန္းေအာင္ျပီးကုိးတန္းတက္မွာ။

ကိုၾကီး က အဲဒီတုံးက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေပါ႔။

က်မတုိ႔ေဖေဖက အင္းသား ေမေမကေအာင္ပန္းသူ။

ေအာင္ပနး္ဘက္မွာ ၾကက္သြန္နဲ႔အာလူးစုိက္တယ္ ၀ယ္တယ္ ေရာင္းတယ္။

ကိုၾကီး တုိ႔ေဖေဖက မန္းေလးေစ်းခ်ဳိ ကိုင္းတန္းေစ်းနားက ၾကက္သြန္အာလူး ငရုတ္ပြဲရုံေပါ႔။

ေျပာရရင္ ေရွးေခတ္က တစ္နယ္နဲ႔တစ္နယ္အေရာငး္အ၀ယ္လုပ္ၾကတယ္ဆုိတာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး

သစၥာရွိၾကတယ္ ေဆြမ်ဳိးေတြလုိဘဲတစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ကူညီလုိ႔ ေရရွည္ဆက္ဆံၾကတယ္ေလ။

အခုေခတ္ကေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေငြကိုဘဲျမင္ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။

 

က်မရွစ္တန္းေျဖထားတဲ႔နွစ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ  ကိုၾကီး တုိ႔ မိသားစုက က်မတုိ႔ေတာင္ပုိင္းရွမး္ျပည္ကုိ

မိသားစု ဘုရားဖူးထြက္လာၾကပါတယ္။

မိသားစုလိုက္အိမ္မွာဘဲတည္း ျပီးေတာ႔ က်မတုိ႔မိသားစုနဲ႔   ကိုၾကီး  တုိ႔မိသားစု အတူေပါင္းျပီး ဘုရားဖူးထြက္ၾကတာအႏွ႔ံ။

အတူေနၾကသြားၾကတာ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ႔ၾကာပါတယ္။

ေမေမၾကီးနဲ႔ ဘဘ တုိ႔က ျပန္လဲျပန္ေရာ က်မကုိ သူတုိ႔နဲ႔ေခၚသြားဘုိ႔ က်မတုိ႔မိဘဆီမွာခြင္႔ေတာင္းပါတယ္။

က်မကုိ မန္းေလးမွာေက်ာင္းဆက္ထားေပးမယ္ေပါ႔။

ေနာက္ ကုိၾကီး က တစ္ဦးတည္းေသာသား၊က်မကေတာ႔ သမီးအလတ္။

က်မမိဘေတြကိုေျပာတာေပါ႔။

“ပုိပုိကုိေခၚသြားရင္ေတာင္ မေအးမုိးတုိ႔မွာ သမီးႏွစ္ေယာက္က်န္ပါေသးတယ္။

ေနာက္ ကိုၾကီး ကလဲတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနေတာ႔ အေဖာ္မက္တယ္ ။

ေတာ္ရုံတန္ရုံလူကိုလဲ ေခၚမထားခ်င္ဘူး မေအးရယ္ ။

ဘြဲ႔ရျပီးရင္ေတာ႔ သေဘာအတုိင္းျပန္ေခၚခ်င္ေခၚပါ။

အခုေတာ႔ သမီးေလးကို ထည္႔လုိက္ပါေနာ္”

လုိ႔ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ေျပာျပီးက်မကို မန္းေလးအပါေခၚခဲ႔ပါတယ္။

မန္းေလးေရာက္စကေတာ႔ က်မအေတာ္ေလးစိတ္ညစ္ပါတယ္။

ရာသီဥတု ေနရာထုိင္ခင္း အမ်ားၾကီးကြာသြားတာကုိး။

ေအာင္ပန္းအိမ္မွာက ေျမကြက္လပ္က်ယ္က်ယ္ ေလ၀၀ရူ ပူတယ္ဆုိတာမရွိေအးျမေနတဲ႔အျပင္

ျခင္ဆုိတာ ျမင္ေတာင္မျမင္ရသေလာက္။

မိုးရြာတယ္ဆုိရင္လဲ ရြာတုန္းခဏ ရႊ႔ံတုိ႔ဗြက္တုိ႔ ေရ၀ပ္ေနတယ္ဆုိတာေရ၀င္တယ္ဆုိတာမရွိ။

ဒီမွာက တုိက္နဲ႔ေနတယ္ဆုိေပမယ္႔ တစ္အိမ္္နဲ႔တစ္အိမ္ကပ္ကပ္သတ္သတ္၊

တုိက္လာတာကေလပူ အသက္ရူလုိ႔မ၀။

ညညဆုိျခင္က ကိုက္။

မုိးရြာရင္ဗြက္ထလုိ႔ေရ၀င္။

ေရာက္စက အိမ္ျပန္ေျပးခ်င္တဲ႔စိတ္ေတြတစ္ရက္ကုိ သုံးခါေလာက္ေပၚပါတယ္။

 

ဒါေပမယ္႔ ကုိၾကီး တုိ႔မိသားစုက က်မကုိသမီးတစ္ေယာက္လုိအရိပ္တၾကည္႔ၾကည္႔နဲ႔လုိေလေသးမရွိထားပါတယ္။

သူတုိ႔ရဲ႕ေမတၱာေတြၾကင္နာယုယမူ႔ေတြက က်မအေပၚလႊမး္ျခဳံသြားပါေတာ႔တယ္။

 ေနာက္ေတာ႔လဲေနသားတက်နဲ႔ ေပ်ာ္လာပါတယ္။

ကုိၾကီး တုိ႔မိသားစုရဲ႕ အလုပ္ပိတ္ရက္ဥပုဒ္ေန႔ဆုိရင္ က်မမေရာက္ဘူးေသးတဲ႔ မႏၱေလးေတာင္၊ရန္ကင္းေတာင္၊

အငး္၀၊စစ္ကိုင္းေတာင္ ၊ေကာငး္မူ႔ေတာ္ ၊မင္းကြန္း ၊ျပင္ဦးလြင္အႏွံလုိက္ပုိ႔ၾကေတာ႔ ေပ်ာ္စရာအင္မတန္ေကာငး္ပါတယ္။

ေနာက္ ကုိၾကီး က က်မကို ေက်ာငး္တက္ရင္အဆင္ေျပေအာင္ဆုိင္ကယ္စီးသင္ေပးပါတယ္။

ေနာက္က်မဆုိင္ကယ္စီးတတ္သြားေတာ႔ စိတ္ရဲေအာင္ဆုိင္ကယ္အစီးက်င္႔ရင္း ကုိၾကီး  နဲ႔က်မႏွစ္ေယာက္သား

တတြဲတြဲေလ်ွာက္သြားၾကတာ မန္းေလးျမဳိ႔အနွံ႔။

 

ေက်ာငး္ဖြင္႔ေတာ႔ က်မကို အမွတ္(၈)အထက္တန္းေက်ာင္းမွာထားေပးပါတယ္။

ေက်ာင္းစတက္စေတာ႔ ကုိၾကီး နဲ႔အတူသြားပါတယ္ သူက က်မတုိ႔ေက်ာင္းနဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ႔

အမွတ္(၁)အထက္တန္းေက်ာင္းမွာေနတာ ကိုး ဒီေတာ႔ လမး္ၾကဳံတယ္ေလ။

ကိုၾကီး လုိရုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔တဲ႔အကိုတစ္ေယာက္ရွိတာက်မအတြက္အင္မတန္မ်က္ႏွာပြင္႔ပါတယ္။

ေယာက္မ ေတာ္ခ်င္သူမ်ားတာကုိး။

အားလုံးက က်မတုိ႔ကို ေမာင္နွမအရင္းလုိ႔ဘဲသတ္မွတ္ၾကသလုိက်မနဲ႔ကိုၾကီး ကလဲ တကယ.္ေမာင္နွမအရင္းလုိေနၾကတာပါ။

ေမေမၾကီးတုိ႔ကလဲ အိမ္ကုိလာတဲ႔ ဧည္႔သည္တုိင္းကုိ သားၾကီးနဲ႔သမီးငယ္လုိ႔မိတ္ဆက္ေပးေလ႔ရွိေတာ႔ အိမ္နီးနားခ်င္းကလြဲရင္

ေမာင္ႏွမအရင္းမဟုတ္တာဘယ္သူမွမသိပါဘူး။

ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ က်မေအာင္ပန္းျပန္ရင္လဲ ကိုၾကီး က က်မတုိ႔အိမ္ကုိ တလွည္႔လုိက္ေန ေက်ာင္းဖြင္႔မွအတူမန္းေလး

ျပန္ၾကတာပါ။

အိမ္ေနၾကတဲ႔အခါ အေမတုိ႔ကလဲ ကုိၾကီး   ကုိ သားၾကီး လုိ႔ဘဲေခၚသလုိ က်မအမေတြညီမေတြနဲ႔လဲတကယ္ေမာင္ႏွမေတြလုိ

လုံးလားေထြးလားနဲ႔ေနခဲ႔ၾကတာပါ။

သူက တစ္ဦးတည္းေသာသားဆုိေတာ႔ အမ တုိ႔ ညီမတုိ႔မက္သလုိ က်မတုိ႔အိမ္ကလဲ မိန္းကေလးေတြခ်ည္းဘဲဆုိေတာ႔

အကိုတုိ႔ေမာင္တုိ႔ မက္ျပန္ေရာ။

က်မတုိ႔ မိသားစုအၾကားမွာ ကုိၾကီးရယ္ က်မတုိ႔ညီအမတစ္ေတြရယ္က

ေမာင္ႏွမအရင္းထက္ေတာင္ပုိခ်စ္ၾကတယ္လုိ႔ခံစားမိပါတယ္။

အဲေတာ႔ က်မတုိ႔ မိသားစုႏွစ္ခုေပါင္းမွ ဘ၀တစ္ခုက ျပည္႔စုံသြားသလုိျဖစ္ေနပါတယ္။

 

က်မတုိ႔ကေလးေတြရဲ႕ ပါတ္သက္မူ႔ေၾကာင္႔ မိဘေတြက ပုိရင္းႏွီးျပီး ႏွစ္အိမ္တစ္အိမ္လုိျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒီလုိဘဲ ေနၾကရင္း က်မလဲဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔ ရတနာပုံတကၠသိုလ္မွာရူပေဗဒအဓိကေက်ာင္းသူျဖစ္ခ်ိန္

ကိုၾကီး ္ကေတာ႔ ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို က်မထက္ တစ္ႏွစ္ေစာျပီး ေရာက္ေနပါတယ္။

ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မတူေတာ႔ တစ္ေယာက္ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးစီနဲ႔သြားတဲ႔အခါသြား။

က်မဆုိင္ကယ္အစီးပ်င္းတဲ႔ရက္က်ရင္  ကိုၾကီးေနာက္က လုိက္တဲ႔အခါလုိက္။

ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ ရက္မ်ားပါဘဲ။

သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုၾကီး ကုိ ေတာင္းလုိ႔ေယာင္းမေခၚရင္ေက်နပ္နဲ႔ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူဘ၀ကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးျဖတ္သန္းခဲ႔ရပါတယ္။

အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ႔ က်မက ေမေမၾကီးကုိ အခ်က္အျပဳတ္ကူ၊အိမ္ေဖာ္မထားဘဲကိုယ္တုိင္လုပ္တဲ႔အိမ္ဆုိေတာ႔ အ၀တ္ေလ်ွာ္မီးပူတုိက္

ကက်မတာ၀န္။

အေရာငး္အ၀ယ္နဲ႔ပါတ္သက္တဲ႔ စာရင္းအင္းေတြ အေၾကြးလုိက္ေကာက္တဲ႔အလုပ္ေတြ ကုိေတာ႔ ကိုိၾကီး ကလုပ္။

ဒါေပမယ္႔ စေနတနဂၤၤေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေတာ႔ နွစ္ေယာက္လုံးေစ်းကူေရာင္းရပါတယ္။

ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ ကိုၾကီး နဲ႔က်မ တစ္အိမ္ထဲမွာ ပူးပူးကပ္ကပ္ နီးနီးစပ္စပ္ေနၾကေပမယ္႔

ကိုၾကီး စိတ္မွာေရာ က်မစိတ္မွာ ေမာင္နွမလုိ စိတ္မ်ဳိးကလြဲလုိ႔ ဘယ္လုိမွ ထူးျခားမလာခဲ႔တာလဲအမွန္ပါဘဲ။

နီးစပ္လုိ႔ တပ္မက္စိတ္ေပၚတယ္ဆုိတာ အခ်ဳိ႔ေသာသူမ်ားေတြအတြက္ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္နုိင္ေပမယ္႔

က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေတာ႔ရုိးသားခဲ႔တာမေတာ္မတရားစိတ္နဲ႔မတပ္မက္ခဲ႔တာ

မသန္႔စင္ေသာေမတၱာေတြနဲ႔ မခ်စ္ခဲ႔ ၾကတာ ကေတာ႔ ေသခ်ာပါတယ္။

ေနာက္ရုပ္ရွင္ေတြ ၀တၱဳထဲကေတြလုိ ဖိတ္ခ်င္းဖိတ္ကုိယ္႔အိပ္ထဲဖိတ္ဆုိျပီး ႏွစ္ဖက္မိဘေတြကလဲ က်မနဲ႔ကိုၾကီးကို

ေပးစားဘုိ႔ အစီအစဥ္မရွိခဲ႔တာလဲအမွန္ပါ။

မိဘေတြကုိယ္တုိင္ က က်မတုိ႔ကုိ ေမာင္ႏွမအရင္းလုိ သေဘာထားျပီးဆက္ဆံလုိ႔ပါ။

က်မတုိ႔ အရြယ္ေရာက္လုိ႔ အပ်ဳိလူပ်ဳိျဖစ္လာေပမယ္႔လဲ ခႏၶာကိုယ္က သာ သဘာ၀အရေျပာင္းလဲခဲ႔ေပမယ္႔

က်မတုိ႔နွစ္ေယာက္ရဲ႕သန္႔စင္ေသာစိတ္ထားကေတာ႔ မေျပာင္းလဲခဲ႔တာအမွန္ပါဘဲ။

တစ္ေယာက္အခန္းတစ္ေယာက္၀င္ခ်င္သလုိ၀င္၊

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဘယ္လုိ႔ဘဲ ပူးပူးကပ္ကပ္ေနေန တပ္မက္မူ႔နဲ႔ယွဥ္တဲ႔ ႏြမ္းညစ္တဲ႔ခံစားမူ႔ေတြ

ဘယ္တုနး္ကမွ ရွိမလာတာက လဲတကယ္႔ကို အေသအခ်ာပါဘဲ။

ဒီလုိဘဲ ေက်ာင္းဖြင္႔ရင္မနး္ေလးေန ေက်ာင္းပိတ္ရင္ေအာင္ပန္းေျပာင္းေနၾက။

က်မမိဘေတြ မိသားစုေတြကလဲ ကိုၾကီး လာရင္ အေ၀းေရာက္ေနတဲ႔သားအိမ္ျပန္လာသလုိ ၾကိဳဆုိၾကနဲ႔

စိတ္ခ်မ္းေျမ႔ဖြယ္ရာေတြနဲ႔မႊမ္းထုံေနတဲ႔ မိသားစုကေလး အမ်ားျမင္ရင္အားက်ခဲ႔ရတဲ႔မိသားစုေလးပါဘဲ။

 

အရင္းမဟုတ္တဲ႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အတူေနရင္း ဘြဲ႔ရခဲ႔ျပန္ေတာ႔လဲ က်မက ေမေမၾကီးတုိ႔နဲ႔ဘဲဆက္ေနျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

ေမေမၾကီးကလဲ အရင္ကသာ ဘြဲ႔ရရင္အိမ္ျပန္ုလိ႔ုေျပာခဲ႔ေပမယ္႔ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားတဲ႔သံေယာဇဥ္ၾကဳိးက ခုိင္မာလုိ႔ေနေတာ႔ မျပန္ေစ႔ခ်င္တာအမွန္ပါဘဲ။

ေမေမၾကီးတုိ႔ကျပန္ဘုိ႔စကားမဟသလုိ က်မကလဲ မန္းေလးမွာ ေနရာတာေပ်ာ္ပါတယ္။

လူေလးေယာက္နဲ႔ဖြဲ႔တည္ထားတဲ႔ မိသားစုေလးမွာတစ္ေယာက္ဘက္ပဲ့သြားခဲ႔ရင္လုပ္ငန္းေတြကအစ

ကသိကေအာင္႔ျဖစ္သြားမယ္ဆုိတာလဲ သိေနလုိ႔ပါ။

က်မေမေမက “သမီးျပန္လာခ်င္လဲရတယ္ မျပန္ခ်င္ရင္လဲ အဲဒီမွာေန  ညည္းေမေမၾကီးတုိ႔က

အသက္ၾကီးျပီ သူတုိ႔ကုိ သမီးက တလွည္႔ျပန္ေစာင္႔ေရွာက္ပါ”

လုိ႔ဖြင္႔ေျပာထား့ျပန္ေတာ႔ေမတၱာနဲ႔သံေယာဇဥ္ကလြဲရင္ ဘာနဲ႔မွခ်ည္ေနွာင္မထားတဲ႔ မိသားစုေလးကုိ က်မအခြဲခက္ပါတယ္။

တကယ္ေျပာရရင္ေအာင္ပနး္ျပန္ရင္ေတာင္မွ က်မစိတ္ထဲမွာ သူမ်ားအိမ္ကို အလည္သြားသလုိ

ဧည္႔သည္တစ္ေယာက္လုိခံစားေနရတာအမွန္ပါဘဲ။

 

 

ျပီးခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္မွာေတာ႔  ကိုၾကီး ရယ္ ေဖေဖၾကီးရယ္က ရန္ကုန္ကုိသြား က်မနဲ႔ေမေမၾကီး က အိမ္ေစာင္႔၊

နွစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာတဲ႔ခရီးကအျပန္မွာေတာ႔ ကိုၾကီး  ပါးစပ္ဖ်ားမွာ”လင္းလင္း “ဆုိတဲ႔စကားလုံးေလး

ကို သယ္ေဆာင္လုိ႔လာပါတယ္။

ကိုၾကီးျပန္လာကတည္း က သူတုိ႔တည္းခဲ႔တဲ႔အိမ္က က်မနဲ႔ရြယ္တူ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကေနေက်ာငး္ျပိးထားတဲ႔

 “ လင္းေသာ္တာ“ က ကုိၾကီးရဲ႔ စာမ်က္နွာေလးျဖစ္လာပါေတာ႔တယ္။

တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ မ်က္နွာေလးကဘယ္လုိ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္နဲ႔

အသားအေရက ဘယ္လုိလွေၾကာင္း စကားေျပာတဲ႔အသံသာေၾကာင္း

သူကုိ႔ ကိုကို လုိ႔ ခြ်ဲခြ်ဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ေခၚတတ္ေၾကာင္း က်ဳိက္ထီးရုိး ေခ်ာင္းသာ ငပလီ အစရွိတဲ႔ ခရီးေတြက ေပ်ာ္စရာ

ေကာင္းေၾကာင္း က်မ မျမင္ဘူးတဲ႔ “လင္းေသာ္တာ ဋီကာ”ဖြဲ႔လုိ႔ မေမာတန္း

ေျပာျပတာကို နားေထာင္ရတာအၾကိမ္ေပါင္းမ်ားလြန္းလုိ႔ အလြတ္ေတာင္ရေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။

တုိးတက္တဲ႔ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ လင္းလင္း ဆီက ဖုန္းလာရင္လာ မလာရင္ ကိုၾကီးကဆက္။

ညဘက္ဆုိ အင္တာနက္မွာ အသံတိတ္ခ်က္ ။

အီးေမးလ္ကေနပု႔ိေပးတဲ႔ လင္းလင္းဓါတ္ပုံကုိ က်မကိုေခၚျပ ျပီး”လွတယ္ေနာ္”လုိ႔ မေမာတန္းေျပာလုိ႔ေျပာ။

က်မကုိေတာင္ ကိုၾကီးက ေမ႔ထားသလုိပါဘဲ။

 

ေနာက္ေတာ႔ လင္းလင္းတုိ႔ မိသားစုလည္း မန္းေလးကိုအလည္လာၾကပါတယ္။

ျပင္ဦးလြင္ စစ္ကိုငး္ မငး္ကြန္း မုံရြာ အထက္အညာကုိ ဘုရားဖူးထြက္ၾကပါတယ္။

ကုိၾကီးေျပာသလုိ လင္းလင္း ကအလြန္ခ်စ္စရာေကာငး္ပါတယ္။

က်မတုိ႔အိမ္မွာတည္းေတာ႔ လင္းလင္းနဲ႔က်မ ညဆုိအတူတူအိပ္။

ကိုၾကီး မအားဘူးဆုိရင္ က်မနဲ႔လင္းလင္းဆုိင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔နွစ္ေယာက္အတူသြား။

 အရြယ္တူျဖစ္ေနတဲ႔လင္းလင္းနဲ႔ က်မ ခြဲမရသလုိပါဘဲ။

ဒီလုိနဲ႔မန္းေလးမွာသူတုိ႔ ရွိေနတုန္းေက်ာင္းလဲျပီးျပီးသား ။

လူငယ္အခ်င္းခ်င္းကလဲအဆင္ေျပ ၊

မိဘေတြကလဲအုိေကတယ္ဆုိေတာ႔  လင္းလင္းနဲ႔ကုိၾကီးကုိ လက္ထပ္ဘုိ႔ရက္ပါသတ္မွတ္လုိ္က္ၾကပါတယ္။

က်မမွာလဲ ခ်စ္စရာ ေယာင္းမရျပီဆုိ ၀မး္သာလုိက္ရတာ။

သူတုိ႔မျပန္ခင္ကိစၥအားလုံးျပီးေတာ႔ လင္းလင္းမွာလဲေပ်ာ္လုိ႔။

 

သူတုိ႔လက္ထပ္ျပီးေတာ႔မန္းေလးမွာလာေနပါတယ္။

လက္ထပ္ျပီးခ်ိန္မွာကုိၾကီးက က်မကို အရင္ကထက္ပုိဂရုစိုက္ပါတယ္။

လင္းလင္းအတြက္၀ယ္ရင္က်မအတြက္ပါ အျမဲပါ ပါတယ္။

အိမ္မွာလူစိမ္းတစ္ေယာက္ ၀င္လာေတာ႔ အရင္းအခ်ာမဟုတ္တဲ႔က်မ ေအာင္ပန္းကိုျပန္ဘုိ႔

လင္းလင္း မသိေအာင္ ခြင္႔ေတာင္းေတာ႔ ေမေမၾကီးက ငုိပါတယ္။

ကုိၾကီးက မ်က္နွာညဳိပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲဆက္ေနျဖစ္တယ္ဆုိပါေတာ႔။

ဘဘၾကီး က လုပ္ငန္းကုိ ၀င္မပါ ကိုၾကီးကုိဘဲလႊဲထား။

လင္းလငး္က ေမေမၾကီးနဲ႔အိပ္အလုပ္ကုိ ကူ က်မနဲ႔ကိုုိကိုၾကီး က ဆုိင္အတူထြက္။

ညဘက္ဆုိ ေမာင္နွမႏွစ္ေယာက္ေခါငး္ခ်င္းဆုိင္။

ေငြေတြစစ္ စာရင္းေတြစစ္။

လုပ္ငန္းမကၽြမ္းက်င္ေတာ႔ အခ်ိန္ေတြပုိကုန္ ။

တစ္ခါတစ္ရံက်မတုိ႔ေမာင္နွမႏွစ္ေယာက္အလုပ္ေတြမျပီးေသးေပမယ္႔ တီဗြီအစီအစဥ္ျပီးရင္ေတာ႔

လင္းလင္းက အိပ္ယာ၀င္နွင္႔ေပါ႔။

က်မကလဲအရင္တုန္းကလုိ လင္းလင္းကုိ သြားခ်င္ရာလုိက္မပုိ႔နုိင္ေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ

သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ လင္းလင္းကလဲ အျပင္ထြက္တတ္ပါတယ္။

က်မနဲ႔ကိုၾကီးကေတာ႔ ဆုိင္မွာအလုပ္ေတြလုပ္ေပါ႔။

ကိုၾကီးနဲ႔က်မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဆုိင္ကုိ ဦးစီးျပီးလုပ္တာကိုင္တာစိတ္ခ်ျပီလုိ႔ထင္ရတဲ႔အခါမွာေတာ႔

ေမေမၾကီးတုိ႔က တရားစခန္းကိုဘဲသြားေနၾကပါေတာ႔တယ္။

လင္းလင္းကေတာ႔ အိမ္ေထာင္သာက်သြားတယ္ စကတည္းက အလုပ္လုပ္ဘူးသူမဟုတ္ေတာ႔

သူ႔ကအိမ္မွာေနအိမ္မူ႔ကိစၥေတြလုပ္။

ဆိုင္ကုိလုိက္လာတယ္ဆုိတာ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။

ကိုၾကီးက အေရာငး္အ၀ယ္နဲ႔အျပင္လူေတြနဲ႔ရုံးျပင္ကႏၷားအလုပ္ေတြလုပ္၊

က်မက ကဆုိင္အျမဲထုိင္ ေငြေပးေငြယူေတြကုိစီမံဆုိေတာ႔ အိမ္ရဲ႕ဘ႑ာထိန္းရာထူးက

မယူဘဲရသြားပါတယ္။

အိမ္အသုံးစားရိတ္ကေတာ႔ ကိုၾကီးဘဲသူ႔ဘာသာသူယူျပီး လင္းလင္းကိုေပးပါတယ္။

အဲေတာ႔ မနက္ ၈နာရီေလာက္ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္အိမ္ကအတူထြက္ ည၇နာရီေက်ာ္မွာျပန္လာ။

အဲဒီအခ်ိန္လင္းလင္းက တီဗြီေရွ႔မွာကုိရီးယားလွဳိင္းေပၚေရာက္ေနပါျပီ။

ေရမးိုခ်ဳိးျပီးုလို႔ ထမင္းစားမယ္႔အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ ညရွစ္နာရီ။

တစ္ခါတစ္ေလ လင္းလင္းပါ သုံးေယာက္အတူထမငး္စား။

အမ်ားအားျဖင္႔ေတာ႔ က်မနဲ႔ကုိၾကီးႏွစ္ေယာက္ထဲ။

စားေသာက္ျပီးလုိ႔ခဏနားျပီးရင္ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ စာရင္းေတြလုပ္ေငြေတြစစ္ဆယ္နာရီဆယ္႔တစ္နာရီေရာက္၊

အဲေတာ႔ ကိုၾကီး က လင္းလင္းနဲ႔အတူေနခ်ိန္ထက္ က်မနဲ႔အတူတြဲျပီးအလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္ပုိမ်ားေနပါတယ္။

ကိုၾကီး ကို လင္းလင္းနဲ႔အတူသြားေနဘုိ႔ က်မေျပာေပမယ္႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတဲ႔အလုပ္မွာ တစ္ေယာက္မလုပ္ရင္

တစ္ေယာက္ပုိလုပ္ရမယ္ဆုိတာသိေနေတာ႔ က်မနဲ႔သာအလုပ္ျပီးေအာင္လုပ္ေနတာမ်ားပါတယ္။

ဒီလုိအလုပ္ေတြသိမ္းၾကဳံးလုပ္ေနရတဲ႔အခါမ်ားမွာ  ကုိၾကီးနဲ႔က်မ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးစြာ ေနခဲ႔ရတဲ႔ အပူပင္

မဲ႔ခဲ႔တဲ႔ရက္မ်ားကုိ သတိရမိပါတယ္။

တစ္ရက္အလုပ္ေတြလုပ္ေနရင္း က်မေဘးမွာေငြေတြေရေနတဲ႔ကိုၾကီးပုခုံးေပၚခဏေလးဆုိျပီး မွီလိုက္တာကေန

က်မအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ လင္းလင္း က တီဗြီၾကည္႔ေနပါတယ္။

ခဏေနေတာ႔ ဒုနး္ဆုိတဲ႔အသံၾကားလုိက္မွ က်မလန္႔ႏုိးသြားျပီး ကိုၾကီးပခုံးေပၚအိပ္ေပ်ာ္သြားတာကိုသိလုိ္က္ပါတယ္။

ဒီ ဒုန္း ဆုိတဲ႔အသံက လင္းလင္း သူတုိ႔ အိပ္ခန္းတံခါးကို ေဆာင္႔ပိတ္လုိ္္က္တဲ႔အသံေလးပါ။

ဒီ ဒုနး္သံေလးက က်မတုိ႔ရဲ႔ သန္႔စင္ေသာခ်စ္ျခင္းကို ေျခဖ်က္ေပးမယ္႔  ပထမဆုံးေသာ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံဆုိတာ

ကို ေနာက္မွသိရပါတယ္။

အဲဒီေန႔က ကိုၾကီးတုိ႔လင္မယား သူတုိ႔ အခန္းထဲမွာ က်ိတ္ျပီးစကားမ်ားၾကပါတယ္။

သူတုိ႔အခန္းကို ျဖတ္ျပီး အသြား ခပ္ဟဟ ဖြင္႔ထားတဲ႔တံခါးၾကားကေန

 “ လင္းလင္းက ဒီအိမ္မွာ တစိမ္းလုိျဖစ္ျပီးေဘးေရာက္ေနတာေလ ကိုကို ကုိယ္ခ်င္းစာၾကည္႔ပါ”

“ငါတုိ႔က တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္ထဲမွာဘဲ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကတာ ကေလးမဆန္ခ်င္ပါနဲ႔ လင္းလင္းရယ္”

ဆုိတဲ႔ ကိုၾကီးက ေဖ်ာင္႔ျဖတဲ႔ အသံေလးကိုၾကားလိုက္ရပါတယ္။

ေနာက္ ေမေမၾကီးတုိ႔ တရားစခန္းက အိမ္ျပန္လာေတာ႔ အရင္လုိေအးေအးေဆးေဆးျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။

 

ဒီလုိနဲ႔ဘဲ လင္းလင္း ကိုယ္၀န္ရွိလာခ်ိန္မွာ က်မအတြက္တာ၀န္ေတြပုိပိလာသလုိပါဘဲ။

အိမ္အလုပ္ေရာ ဆုိင္အလုပ္ေရာ က်မဒုိင္ခံလုပ္ေပးရတာကုိး။

ေနာက္အေမၾကီးအစီအစဥ္နဲ႔ အိမ္အကူုေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိေခၚလုိက္ရပါတယ္။

ေနာက္ လင္းလင္းမီးဖြားခ်ိန္မွာေတာ႔ သားေလးေမြးပါတယ္။

တစ္အိမ္လုံးမနားရ ေပ်ာ္လုိက္ရတာ ေျပာမျပနုိင္ေအာင္။

က်မ မွာလည္းတူေလးတစ္ေယာက္ ရလာတာကို ၾကြားမဆုံးေပါ႔။

အိမ္ဆည္းလည္းေလးေရာက္လာတာကိုး။

ကိုၾကီးတုိ႔သားေလးကုိ က်မက “ေႏြးသီး”လုိ႔အိမ္နာမယ္ေပးထားပါတယ္။

ေႏြးသီး ဆုိတာက အာလူးသီးကုိ က်မတုိ႔အင္းသားအေခၚနဲ႔ေခၚတာပါ။

သူမ်က္နွာက ပါးစုံ႕ၾကီးေတြက အာလူးသီးလုိ လုံးလုံးေလးမုိ႔လည္း ဒီနာမယ္ေပးထားတာပါ။

လင္းလင္းကလဲ ဒီနာမယ္ကုိ အစက မၾကဳိက္ေပမယ္႔ေနာက္ေတာ႔ လဲနားယဥ္သြားေတာ႔

ေႏြးသီး ဆုိတဲ႔နာမယ္ေလးက အတည္ျဖစ္သြားပါတယ္။

 

ကေလး ေလးကို အိမ္ေရာက္တာ နဲ႔က်မက ခ်ီလုိက္ပုိးလုိက္နဲ႔ေပါ႔။

တစ္ခါတစ္ခါ ကေလးအေမ လင္းလင္းကုိ ျပန္မေပးဘဲ လုျပီးခ်ီတတ္ပါတယ္။

ေနာက္လင္းလင္းက ႏုိ႔ထြက္မေကာင္းေတာ႔ႏုိ႔ဘူးတုိက္ေမြးရပါတယ္။

ႏုိ႔ဘူးတုိက္တယ္ဆုိေတာ႔ ကိုၾကီးည အိပ္ေရးပ်က္မွာစုိးေတာ႔ ကေလးကို က်မနဲ႔ေခၚသိပ္ပါတယ္။

ကေလးကလဲ က်မနဲ႔ အေနမ်ားသလုိျဖစ္လာျပန္ေတာ႔ က်မျမင္တာနဲ႔ က်မေပၚထုိးလုိက္ဘုိ႔ ဟန္ျပင္တတ္ပါတယ္။

တစ္ရက္ က်မတုိ႔အလုပ္ျပန္အလာ အိမ္အ၀မွာကေလးက က်မျမင္တာနဲ႔ သူ႔ကိုခ်ီဖုိ႔ အခ်က္ျပပါတယ္။

က်မက လက္ထဲမွာအထုပ္အပုိးေတြနဲ႔ဆုိေတာ႔ သူ႔ကို ယူမခ်ီတဲ႔အခါ ကေလးက ငုိပါေတာ႔တယ္။

“နင္႔ အေမအရင္း ကခ်ီထားတာပါ ေႏြးသီးရယ္”လုိ႔လင္းလင္းကေျပာလုိက္ေတာ႔

“လင္းလင္း စကားကုိဘယ္လုိေျပာေနတာလဲ”လုိ႔ကိုၾကီးက လွမ္းဟန္႔လုိက္ပါတယ္။

“လင္းက အမွန္အတုိ္င္းေျပာတာေလ ေတာ္ၾကာ အရင္းလား အဖ်ားလား မသိဘဲေနမွစုိးလုိ႔”

ျပန္ေျပာလုိက္တဲ႔အခါ ကိုၾကီး က စိတ္ဆုိးသြားပုံရပါတယ္။

အိမ္ေပၚကို တဒုနး္ဒုန္းနဲ႔တက္သြားပါတယ္။

က်မလဲ ဘာမွမျဖစ္သလုိနဲ႔ ထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။

ခဏေနေတာ႔ သူတုိ႔အခန္းထဲမွာ သိပ္မတုိးမက်ယ္နဲ႔စကာမ်ားတဲ႔အသံေတြၾကားရပါတယ္။

“ လငး္ကုိ ကိုကို တုိ႔ တစ္အိမ္လုံး ၀ုိင္းျပီး ဖုံးကြယ္ထားၾကတာ။

ပုိပုိနဲ႔ကိုကို ဘာမွမေတာ္တာ သူမ်ားေျပာမွသိရတယ္။

အခုေတာ႔ တစိမ္းက အိိမ္မွာသူ႔လက္သူ႔ေျခ ၊

ေခြ်းမအရင္းက ေဘးထြက္ေနရတယ္။”

ဆုိတဲ႔အသံလဲၾကားမိေရာ က်မႏွုလုံးေသြးေတြရပ္သြားသလုိခံစားလုိက္ရပါတယ္။

 

က်မလဲသူ႔တုိ႔အခန္းနဲ႔ေ၀းတဲ႔ ေမေမၾကီးတုိ႔ ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းေနလုိက္ပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီရက္က ေမေမၾကီးတို႔က ရိပ္သာသြားေနၾကေတာ႔ ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။

ထူးျခားတာကေတာ႔ အဲဒီေန႔စကစျပီး ေႏြးသီး ေလးကုိ က်မနဲ႔အတူမသိပ္ေတာ႔တာပါဘဲ။

ေနာက္ေန႔မနက္လင္းေတာ႔ က်မက မသိသလုိေနေပမယ္႔ လင္းလငး္ ကက်မကုိစကားမေျပာေတာ႔ပါဘူး၊။

အပြင္႔လင္းဆုံးေျပာရရင္ တစ္သက္လုံးေမာင္နွမလုိေနခ႔ဲတဲ႔  ကိုၾကီးကိုေတာင္မေခၚရဲသေလာက္ျဖစ္သြားပါတယ္။

ေနာက္မွသိရတာက ေခၚထားတဲ႔အိမ္အကူမေလးက ေန႔လည္ က်မတုိ႔မရွိတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူမ်ားအိမ္ေတြေလ်ာက္လည္

ပါသတဲ႔။က်မတုိ႔အတြင္းေရးကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေျပာလုိက္ပုံရပါတယ္။

တကယ္ေျပာရရင္ က်မတုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ေမာင္ႏွမအရင္းမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ႔အေတြးက ရွိကုိမေနေတာ႔တာပါ။

ေနာက္ ပိုင္းမွာ ကိုၾကီးတုိ႔လင္မယား စကားမ်ားတဲ႔အၾကိမ္က စိတ္လာသလုိ အရွိန္ကလဲျမင္႔သထက္ျမင္႔လာျပီး

ပစၥညး္ေတြကုိေပါက္ခြဲတဲ႔အဆင္႔ထိေရာက္လာပါတယ္။

အဲဒီအေျခအေနကေတာ႔  လင္းလင္းက ကိုၾကီးနဲ႔က်မကုိ မရုိးသားဘူးလုိ႔စြတ္စြဲလုိ္က္တဲ႔ေန႔ပါဘဲ။

 

ေနာက္ရက္ေတာ႔ ေမေမၾကီးတုိ႔ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာေတာ႔ တုိက္ပြဲက ခဏရပ္သြားပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ က်မ စြန္႔ခြာဘုိ႔ုဆုံးျဖတ္ျပီးပါျပီ။

က်မေၾကာင္႔ မိသားစုေတြၾကားမွာစိတ္၀မ္းမကြဲေစခ်င္လုိ႔ပါ။

က်မအိမ္ကုိ လွမ္းေခၚဘုိ႔ ဖုန္းဆက္ရပါတယ္။

အိမ္ကဖုနး္လာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ ေမေမၾကီးတုိ႔ကုိ ေငြေတြစာရင္းေတြအပ္။

ခဏျပန္မယ္ဆုိတဲ႔အေနအထားနဲ႔ ျပန္ဘုိ႔ခြင္႔ေတာင္းရပါတယ္။

“ေမေမၾကီးက သမီးငယ္ ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္ ေႏြးသီး ကသမီးရွိမွအိပ္တာ”လုိ႔လဲေျပာေရာ

က်မ စိတ္မထိန္းႏုိင္ေတာ႔ဘဲ ရွုိက္ၾကီးတငွင္ငိုမိပါတယ္။

က်မဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မလာေတာ႔ဘူးလုိ႔ဆုံးျဖတ္ျပီးသားျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။

ေနာက္ေန႔မနက္ကားနဲ႔က်မဇာတိေျမကုိျပန္ခဲ႔ပါတယ္။

ကိုၾကီးကုိေတာ႔ က်မ ျပန္မလာေတာ႔ဘူးဆုိတာ ေျပာေတာ႔ ကိုၾကီး ရင္ထဲမွာငုိေနတယ္ဆုိတာက်မသိပါတယ္။

ေမာင္ႏွမအရင္းလုိ ေနခဲ႔ၾက သန္႔ရွင္းခဲ႔ၾကတာကို က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကလြဲျပီး ဘယ္သူမွ မသိနုိင္သလုိ သိဘုိ႔လဲမလုိအပ္ဘူးလုိ႔

ယုံၾကည္ပါတယ္။

ေလာက မွာ သန္႔စင္ေသာခ်စ္ျခငး္ကို မခံစားတတ္ၾကသူမ်ားပါတယ္။

ေသြးသားမေတာ္တဲ႔ ဖုိမဆုိတာနဲ႔ တပ္မက္ျခင္းရမၼက္ကိုသာတြဲျမင္တတ္ၾကတာကိုလဲသဘာ၀လုိ႔ဘဲသေဘာထားလုိက္ပါတယ္။

က်မ ျပန္ေရာက္စကေတာ႔ မေနတတ္ပါဘူး။

ေငးေငးငိုင္ငုိင္နဲ႔ စိတ္နဲ႔လူမကပ္သလုိ။

ေမေမၾကီးနဲ႔ဘဘကိုလဲ သတိရတယ္။

ေႏြးသီးေလးကေတာ႔ သတိအရဆုံးေပါ႔။

တသက္လုံးအကိုလုိေနခဲ႔တဲ႔ ကိုၾကီးကိုလဲသတိရသလုိ

မျပည္႔၀တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလဲျဖစ္ေယာင္းမလဲျဖစ္တဲ႔ လင္းလင္း ကုိလဲသတိရပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔နားလည္လာနုိ္င္ေကာင္းပါရဲ႔လုိ႔ အေတြးနဲ႔ဘဲေျဖသိမ္႔ရပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔လဲ ကိုယ္႔အိမ္က ကိုယ္႔အိမ္ ကိုယ္႔ မိသားစု က မိသားစုပါဘဲ။

ေနသားက်လုိ႔ အလုပ္ေတြထဲမွာစိတ္ႏွစ္လုိ႔ပုံမွန္လည္ပါတ္ေနတဲ႔ဘ၀ထဲမွာစီးေမ်ာလုိ႔ေန။

အတိတ္ဆုိတာကို အခုလုိၾကဳံၾကဳိက္မွ သတိရျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။

ကားကေလးက ရပ္သြားလုိ႔ ကေလးအေမက သူ႔ကေလးကိုျပန္ေတာင္းေနပါျပီ။

အဲေတာ႔ မွက်မအေတြးေတြလဲရပ္လုိ႔သြားပါတယ္။

 

တကယ္ေတာ႔ အတိတ္ဆုိတာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခြင္႔မရွိေတာ႔တဲ႔ ပနး္ခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဆုိတာကေတာ႔

အေသအခ်ာပါဘဲ။

 

 

ကိုိေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး

(1-11-11)