“ပေရာက္ကစ္မယ္ ေၾကာ္မယ္ ဆြဲမယ္ ေနာက္မွ……………………..”

                                          (ပေရာ္က်စ္ နိဂုဏ္း)

က်ေနာ္ညီမေမးမွ ငယ္က ပုရစ္ေကာက္ခဲ႔ၾကတာကိုျပန္သတိရပါတယ္။

ဟုိအရင္ က မန္းေလး မွာ 84လမ္းမ၊လမး္80၊78လမ္းနဲ႔က်ဳံးေဘးတစ္ေလွ်ာက္မွာ သာ မာက်ဳရီမီးတုိင္ေတြရွိပါတယ္။

က်န္တဲ႔ေနရာေတြကေတာ႔ မီးလုံး၀ါက်င္က်င္ေလးေတြေပါ႔။

ဒီပုရစ္ေတြက ပုိးဖလံမ်ဳိးမီးကုိ တုိးဆုိတဲ႔အတုိင္း မာက်ဴရီမီးေရာင္ျမင္ရင္ မေနႏုိင္ဘဲထြက္လာတတ္ၾကပါတယ္။

အဲေတာ႔လဲ ပုရစ္က ဒီျပင္ေနရာထက္စာရင္ မာက်ဳရီမီးေရာင္ရွိတဲ႔အရပ္မွာ ပုိအထြက္မ်ားပါတယ္။

အဲေတာ႔ ဒီလုိတန္ေဆာင္မုန္းရာသီေရာက္ရင္ ေဆာငး္ေရာက္ရင္ မန္းေျမမွာ ပုရစ္လွဳိင္လွဳိင္ထြက္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ပုရစ္ဆုိတာ ၀ယ္စားရတဲ႔ပစၥညး္လုိ႔ မသတ္မွတ္ပါဘူး။

ပုရစ္ထြက္တဲ႔ညဆုိရင္ အိမ္ရွိလူကုန္ အရပ္ထဲရွိသမွ်လူကုန္ ပုရစ္ထြက္ေကာက္ၾကတာပါ။

ေရွးမႏၱေလးက ဒီလုိ တန္ေဆာင္မုန္းဆုိရင္ကုိအေတာ္ေလးေအးေနပါျပီ။

ေဆာင္းေအးေအးမွာ ေျပးလုိက္လႊားလုိက္နဲ႔ ေခၽြးတဒီးဒီးက်ေအာင္ပုရစ္ေကာက္ၾကတာပါ။

အဲဒီတုနး္က အခုေခတ္လုိ လူေတြက ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္အျပင္သိပ္မထြက္။

ေနာက္ဆုိင္ကယ္ဆုိတာလဲ သိပ္မရွိကားကလဲ ညဆုိသိပ္မထြက္ေတာ႔ပုရစ္ေကာက္ထြက္ရင္းကားတုိက္ခံရတယ္ဆိုတာ

မရွိသေလာက္ပါဘဲ။

(အခုခ်ိန္သာဆုိ္ရင္ေတာ႔ ပုရစ္ေကာက္ရင္း ဆုိင္ကယ္အတုိက္ခံရသူ ကားအတုိက္ခံရသူနည္းမယ္မထင္ပါဘူး)

 

ပုရစ္ကလဲ ညဥ္႔နက္မွထြက္တာပါ။

ညဆယ္နာရီ ဆယ္႔တစ္နာရီေလာက္မွထြက္ပါတယ္။

ပုရစ္ထြက္တယ္ေဟ႔လုိ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ေအာ္တဲ႔အသံၾကားတာနဲ႔ပုရစ္ေကာက္ထြက္ၾကတာပါဘဲ။

က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကေနတာ 80-81လမ္းၾကား 25လမ္း၀င္းထဲမွာေနတာကိုးဗ်။

ပုရစ္ေကာက္ထြက္မယ္ဆုိရင္ လက္ထဲမွာ သံဂ်ဳိင္႔ပါ ရပါတယ္။

လည္ပင္းအရွည္နဲ႔ေရတေဂါငး္လုိသံဂ်ဳိင္႔ရွည္ေမွ်ာေမ်ာေလးေပါ႔။

ေနာက္လက္ပတ္ဘုိ႔ အ၀တ္ထူထူ တစ္ခုပါမယ္။

ဒါမွမဟုတ္ပလပ္စတစ္ အိပ္ပါရပါမယ္။

ပုရစ္ေျခေထာက္က ဆူးေတာင္ေတြက အေတာ္ေလးကုိ ထက္ပါတယ္။

လႊသြားေတြလုိျဖစ္ေနတာကုိး။

ေလထဲကိုပ်ံလာ ေက်ာက္လမ္းမေပၚခဏနားေနတဲ႔ပုရစ္ကုိ လက္နဲ႔အုပ္လုိ႔ အမိအရဖမ္းရတာပါ။

ပုရစ္ကုိ လက္နဲ႔လဲအုပ္မိေရာ လက္ေအာက္က ပုရစ္ကလဲ အသက္ရွင္ေရးအတြက္ဇြတ္ရုန္းေတာ႔တာပါဘဲ။

အဲေတာ႔ သူ႔ဆူးေတာင္ေတြကလဲ လက္ကုိ ရွ တတ္ပါတယ္။

ေနာက္ပုရစ္ေခါငး္ေသးေသးေလး ထဲမွာအင္မတန္မွကုိ ခြ်န္ျမေနတဲ႔ အစြယ္ေလးေတြရွိပါတယ္။

အစြယ္ေလးေတြကလဲ ဟုိဘက္ဒီဘက္နွစ္ဖက္ကပါးစပ္ထဲမွာခပ္ေကြးေကြးေလးရွိေနျပီး ပလာယာနဲ႔သ႑ာန္တူပါတယ္။

သူကလဲ မိတဲ႔ေနရာအသားကုန္ခဲထားတတ္ေတာ႔ မိမိရရမ်ားအကိုက္ခံရရင္ အသားေတာင္ေပါက္ထြက္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ ကိုယ္လုိခ်င္တဲ႔႔ပုရစ္ကုိ ရေအာင္လက္လဲအနာတရမျဖစ္ေအာင္ လက္ကို ပလပ္စတစ္ထဲစြပ္ျပီးေကာက္တဲ႔အခါေကာက္၊

ဒါမွ မဟုတ္ လက္ကုိ အ၀တ္နဲ႔ပါတ္ေကာက္တဲ႔႔အခါေကာက္ေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ အဲဒီနည္းက လက္မနာေပမယ္ ပုရစ္ေကာက္ရတာ မတြင္က်ယ္ပါဘူး။

 

ကို္ယ္လက္လဲမနာေအာင္ ပုရစ္ေကာက္ရတာလဲျမန္ေအာင္ေကာက္တဲ႔နည္းကေတာ႔ ပုရစ္ေတြ႔တာနဲ႔

လက္ခုံထဲမိေအာင္ဖ်ပ္ကနဲအုပ္လုိက္။

ျပီးရင္လက္မနဲ႔ လက္ညဳိးၾကားမွာ သူ႔ေျခေထာက္ကို မိမိရရညွစ္ျပီးဆုပ္

 ပုရစ္ကုိမလွဴပ္နုိင္ေအာင္ ဇြိကနဲဖိထားလုိက္ရင္ ပုရစ္ကုိက္တာ ပုရစ္ကန္တာ မခံရေတာ႔ တဲ႔အတြက္

မနာေတာ႔ပါဘူး။

ဒါကေတာ႔ အေတာ္ကုိလက္ျမန္မွ မိနုိင္တဲ႔နည္းပါ။

ပုရစ္ေကာက္တဲ႔သူမ်ားက ကိုယ္႔မွာပါလာတဲ႔ ထည္႔စရာ ဘူးေတြခြက္ေတြကိုလမ္းေဘးတစ္ေနရာထား။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ လက္ထဲမွာကုိင္ထားရင္ထား။

ပုရစ္မိျပီဆုိတာနဲ႔ ဘူးေလးထဲထည္႔ျပီးအဖုံးလုံေအာင္ပိတ္ ပုရစ္ဆက္ေကာက္။

ဘူးျပည္႔ရင္ ေတာ႔ အိမ္ျပန္ေနာက္ထပ္တစ္ဘူးအသစ္ျပန္ယူေပါ႔။

တစ္ခါကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ပုရစ္ဘူးေတြကို လမ္းေဘးမွာထားေရာ။

ခပ္ေနာက္ေနာက္တစ္ေကာင္ က အဖုံးေတြဖြင္႔လႊတ္ေတာ႔ ပုရစ္ေတြအလုအယက္ထြက္လာတာကို

က်ေနာ္တုိ႔က အားရပါးရ၀ိုငး္ေကာက္။

ကုိယ္႔ဘူးထဲထည္႔မယ္လုပ္တဲ႔အခ်ိန္မွ အဖုံးပြင္႔ေနတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။

အဲေတာ႔မွကုိယ႔္အေကာင္ေတြအျပင္ထြက္သြားတာသိျပီး ဘယ္ေကာင္ဖြင္႔သလဲဆုိတာကုိ လုိ္က္ရွာၾကပါတယ္။

မမိ ပါဘူး။ မိရင္လဲ ရန္အၾကီးအက်ယ္ျဖစ္မွာေသခ်ာပါတယ္။

 

ပုရစ္ထြက္တဲ႔အခ်ိန္ဆုိလူၾကီးလူငယ္က်ားမ မေရြး အရြယ္စုံဆုိက္စုံ ပုရစ္နဲ႔အတူလမ္းမေပၚမွာေဖြးေနတာပါဘဲ။

ဒီေလာက္အုံးအုံးၾကြက္ၾကြက္ နဲ႔ ေကာက္ေနၾကေပမယ္႔လဲ ဘယ္ကေနဘယ္လုိေရာက္လာမွန္းမသိတဲ႔ပုရစ္ေတြက

လဲ ေလထဲမွာ ၀ဲလာျပီး ေက်ာက္လမ္းမေပၚအေရာက္ ျမင္လုိက္တဲ႔သူက အေျပးအလြားလာတဲ႔ျပီး ဇြပ္ကနဲ႔ေကာက္ထဲ႔

တာခံလုိက္ရတာပါဘဲ။

တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ပုရစ္တစ္ေကာင္ထဲကုိ နွစ္ေယာက္လုအေကာက္ ငါေဗြသူေဗြနဲ႔ျငငး္ရင္းရန္ေတြျဖစ္ၾကရတာပါ။

ေနာက္ပုရစ္ေပၚတဲ႔အခ်ိန္နဲ႔ မယ္ဇယ္ပင္ေတြပြင္႔တဲ႔အခ်ိန္က တုိ္က္ဆုိင္တတ္ပါတယ္။

မယ္ဇယ္ပြင္႔ရင္ သူ႔အနံ႔က ေကာက္ညွင္းေပါငး္နဲ႔ေမႊးပါတယ္။

မယ္ဇယ္ပြင္႔အန႔ံကုိလဲ ပုရစ္က ၾကဳိက္တယ္ထင္ပါတယ္။

 

မယ္ဇယ္ပင္ကိုင္းေပၚမွာ အရြယ္ေတြေပၚမွာလဲ ပုရစ္ေတြကအေဖြးသား။

တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ႔ က်ေနာ္က ေအာက္မွမေကာက္ဘဲ မယ္ဇယ္ပင္ေပၚတက္ျပီး

နားေနတဲ႔ပုရစ္ေတြကို လုိက္ျဖဳတ္တတ္ပါတယ္။

တစ္ခါမွာေတာ႔ ကိုငး္အဖ်ားမွာ နားေနတဲ႔ပုရစ္ကိုတက္အျဖဳတ္ေခ်ေခ်ာ္ျပီးျပဳတ္က်တာ

 အပင္က သိပ္မျမင္႔တာရယ္ အလုိက္သင္႔ေလး ေဘးေစာင္းက်တာရယ္ေၾကာင္႔ကံေကာငး္ေထာက္မစြာနဲ႔

မက်ဳးိမပဲ႔။ေနာက္အိမ္ကသိေတာ႔ အပင္ေပၚတက္မေကာက္ရဘူးလုိ႔ အမိန္႔ေတြထုတ္ပါေတာ႔တယ္။

တစ္ညတစ္ညေကာက္ရင္တစ္ေယာက္ကုိ ပုရစ္အေကာင္တစ္ရာေက်ာ္ နွစ္ရာရပါတယ္။

ဆယ္နာရီေလာက္က စေကာက္ၾကတာ သန္းေခါင္ေက်ာ္ရင္ေတာ႔   အိမ္ကလုိက္ေခၚပါတယ္။

မနက္ေက်ာင္းသြားရမွာမုိ႔လုိ႔ပါ။

အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္ေကာက္လာတဲ႔႔ပုရစ္ေတြကို အုိးၾကီးတစ္လုံးထဲစုထဲ႔။

ျပီးရင္အဲဒီအုိးထဲကုိ ေရထည္႔ျပီးလုံေအာင္ပိတ္ထားလုိ္က္ပါတယ္။

မနက္မုိးလင္းရင္ အဲဒီပုရစ္ေတြက ေသေနပါျပီ။

 

ပုရစ္အေသေတြကို အေတာင္ပံေတြ ဆူးေတာင္ေတြကို ကပ္ေၾကးေသးေသးနဲ႔ဆြဲညွပ္ျပီးခြာ

ျပီးရင္ ဂ်ငး္ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းထားတာနဲ႔ေၾကာ္ပါေတာ႔တယ္။

တစ္ခ်ဳိ႕ကလဲ ဂ်င္းၾကက္သြန္ျဖူေထာင္းထားတာကို ပုရစ္ဗိုိက္ထဲထိ ေရာက္ေအာင္ထည္႔ပါတယ္။

အဲလုိထည္႔တာကေတာ႔ ဂုတ္ကေနခ်ဳိးထဲ႔တာရွိသလုိ ဗုိက္ကေနေဖာက္ျပီးထည္႔တာလဲရွိပါတယ္။

ပုရစ္ေၾကာ္န႔ံက တကယ္ကုိေမႊးတာပါ။

အနံ႔ရတာနဲ႔သြားေရက်ခ်င္စရာ။

စားဖူးသူမ်ားကေတာ႔ သိမွာပါ။

ေနာက္စားမိျပန္ရင္လဲ ပါးစပ္ကို ဘရိတ္မအုပ္နုိင္ အေတာမသတ္နုိင္စားျပီးရင္းစားခ်င္ရင္း။

တစ္ခ်ဳိ႕မ်ား ပုရစ္အေကာင္ ႏွစ္ရာသုံးရာေလာက္ကို တစ္ထုိင္တဲစားတတ္တာမ်ဳးိကုိလဲၾကားဘူးပါတယ္။

အဲေလာက္ ပုရစ္က စားေကာငး္တာပါ။

တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ပုရစ္ေၾကာ္အစားလြန္ရင္ အာေခါင္ေတြ လွ်ာေတြ ပါးေစာင္ေတြေတာင္

ေပါက္ပါတယ္။

သူ႔ဆူးေတာင္ကုိေသခ်ာ မညွပ္လုိ႔ပါသြားရင္လဲ ပါးစပ္ေပါက္တတ္ပါတယ္။

ေနာက္ပုရစ္က တြင္းေအာင္းသတၱ၀ါျဖစ္ေတာ႔ အဆိပ္ရွိပါတယ္။

စားျပီးရင္ အေၾကာေတြတက္ပါတယ္။

ဇက္ေတြေလးထုိင္းမူိင္းျပီး အိပ္ခ်င္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔လဲ တၾကြတ္ၾကြတ္၀ါးစားရင္ ဆိမ္႔တဲ႔အရသာကဘာမွမလဲနုိ္္င္ပါဘူး။

အဲေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔မန္းေလးသူမန္းေလးသားက ေနာက္မွ အေၾကာတက္တက္

ေသြးတုိးတုိး ေဆးေသာက္ျပီး ကုမယ္ ပုရစ္ျမင္ရင္ေတာ႔ အနည္းနဲ႔အမ်ားစားျဖစ္တာပါဘဲ။

အဲဒီအထဲက်ေနာ္လဲ ပါသေပ႔ါဗ်ာ။

 

@@@@@@@  @@@@@@@  @@@@@@@  @@@@@@@  @@@@@@@

ပုရစ္ေကာက္ျပီးတဲ႔အခါ တစ္ခ်ဳိ႔ကလဲ အိမ္မွာေၾကာ္စားၾကပါတယ္။

တစ္ခ်ဳိကလဲ မေကာက္နုိင္တဲ႔သူကုိျပန္ေရာငး္ေပါ႔။

တစ္ခိ်ဳကလဲ အစကတည္းက ျပန္ေရာငး္ဘုိ႔ရည္ရြယ္ျပီးေကာက္ၾကပါတယ္။

ပုရစ္ေကာက္ေရာင္းတဲ႔သူဆီက၀ယ္ရင္ေစ်းသက္သာပါတယ္။

မနး္ေလးျမဳိ႕ကုိ ပုရစ္ဆပ္ပလုိင္းလုပ္ေပးတဲ႔ေနရာကေတာ႔ ဆည္ေတာ္ၾကီးပါဘဲ။

က်န္တဲ႔ေနရာေတြကလဲ ပုရစ္ေတာ႔ထြက္ပါတယ္။

မန္းေလးနဲ႔အလွမး္ေ၀းတဲ႔ေနရာျဖစ္ေနေတာ႔ ခ်က္ျခင္းမေရာက္နုိင္ေတာ႔ ေစ်းကြက္ထဲကုိအခိိ်န္မီမ၀င္နုိင္တာရယ္။

မလတ္ဆတ္တာရယ္ အေကာင္ေသးတာရယ္ေၾကာင္႔ ဆယ္ေတာ္ပုရစ္ေလာက္ေစ်းေကာငး္မရတတ္ပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ပုရစ္၀ယ္မစားပါဘူး။

ပုရစ္ထြက္တယ္ဆုိရင္ လမ္းမထြက္ျပီးေကာက္လုိက္တာပါဘဲ။

ငရဲၾကီးတာ မၾကီးတာဆုိတာကိုသိပ္လဲေခါငး္ထဲမရွိေတာ႔ ေပ်ာ္စရာေကာငး္တယ္လုိ႔ခံစားခဲ႔ရပါတယ္။

 

က်ေနာ္က ပုရစ္ေကာက္တဲ႔အေၾကာင္းေျပာေတာ႔ ပုရစ္က်တာနဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ မွတ္မိတာေလးရိွပါေသးတယ္။

ပုရစ္ထြက္တယ္ဆုိတယ္ဆုိတာကလဲ တစ္ခါတစ္ရံေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ တစ္ေကာင္ထြက္လာမွ ၀ုိင္းလုတာမ်ဳိးၾကဳံတတ္ပါတယ္။

အမ်ားအားျဖင္႔ကေတာ႔ ေကာက္တဲ႔လူနဲ႔ ထြက္လာတဲ႔ပုရစ္အံက်ေလာက္ပါဘဲ။

သိပ္အလုအယက္ေတာ႔ မရွိခဲ႔ပါဘူး။

က်ေနာ္(၇)တနး္နွစ္1970ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္သိပ္အတိအက်ၾကီးေတာ႔ ခုႏွစ္ကိုမမွတ္မိဘူး။

ည ကုိးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွ ပုရစ္စက်လာတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က်ေနာ္တုိ႔က ေစ်းခ်ဳိနာရီစင္မွာအျငိမ္႔ၾကည္႔ေနၾကတာ။

ပုရစ္က ခါတုိင္းထက္အခ်ိန္ေစာက်လာတာပါ။

ဒါနဲ႔ဘဲ အျငိမ္႔ဆက္မၾကည္႔ဘဲအိမ္ကုိျပန္လာ။

ပုရစ္ထဲ႔ဘုိ႔ ဂ်ဳိင္႔ေတြယူျပီး က်ဳံးေဘးမွာ လာျပီးပုရစ္ေကာက္ၾကပါတယ္။

ပုရစ္က်တာေတြက မ်ားသထက္မ်ားလာပါတယ္။

ခဏေလးအတြင္းမွာကို အေကာင္သုံးေလးရာေလာက္ေကာက္ျပီးသားျဖစ္သြားပါတယ္။

ည ဆယ္တစ္နာရီေလာက္လဲေရာက္ေရာ က်လာတဲ႔ပုရစ္ကိုလူေတြက မေကာက္နုိင္ေလာက္ေအာင္ကိုမ်ားလာပါတယ္။

အျငိမ္႔ကေနရင္း အစက လူရႊင္ေတာ္ေတြကပုရစ္ေတြလုိ္က္ေကာက္ ပရိသတ္ဘက္ကိုပစ္ေပးနဲ႔ဟာသေတြထုတ္ေနရာကေန

ဆက္ကလုိ႔မရေလာက္ေအာင္ပုရစ္ေတြမ်ားလာေတာ႔ အျငိမ္႔ကတာကိုရပ္လုိက္ရပါသတ႔ဲ။

ပုရစ္ေကာက္သူကလဲ လက္နဲ႔ေတာင္ေကာက္လုိ႔မနုိင္ တံမ်က္စီးနဲ႔ လွည္းျပီး က်ဳံးျပီးေတာင္းထဲထည္႔ရပါတယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္မွာေတာ႔ လူေတြေကာက္လုိ႔မနုိင္ေတာ႔လို႔လမး္ေပၚမွာေသေနတဲ႔ ပုရစ္ေတြကို  စည္ပင္သာယာက

အမူိက္ရွင္းသလုိတစ္ျမဳိ႕လုံးကုိလုိက္သိမ္းရပါသတဲ႔။

က်ေနာ္တစ္သက္မွာေတာ႔ အဲဒီတစ္ခါဘဲ ပုရစ္မ်ားမ်ားၾကတာျမင္ဘူးပါတယ္။

 

ပုရစ္ကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ မနး္ေလးသူမနး္ေလးသားနဲ႔ အထက္ပုိင္းက်တဲ႔ ဗန္းေမာ္ မဲဇာ ကသာ ကလူေလာက္သာစားၾကတယ္ထင္ပါတယ္။

က်န္တဲ႔ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကလူေတြကမျမင္ဘူး မစားဘူးၾကတာမ်ားပါတယ္။

ေနာက္ပုရစ္ေၾကာ္ထားရင္ အစကညဳိေနတဲ႔အေကာင္က ခပ္မဲမဲျဖစ္သြားတဲ႔အျပင္ ပုရစ္မ်က္လုံးျပဴးျပဴးေလးက ေမာ႔ၾကည္႔သလုိ

ျဖစ္ေနေတာ႔ မစားရဲၾကတာမ်ားပါတယ္။

အဲစားမိရင္ေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔တဲ႔အစားအစာစာရင္းထဲပါသြားပါတယ္။

တစ္ခါကလုိ႔ဆုိၾကပါစုိ႔။

ဟုိေအာက္ျပည္ပုရစ္စားရေကာင္းမွန္းမသိတဲ႔ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက ေကာင္မေလးနဲ႔က်ေနာ္ ဌာနတစ္ခုထဲမွာ

အလုပ္အတူလုပ္ရင္း ေဘာ္ေဘာ္ေတြျဖစ္ကုန္ၾကတယ္ဘဲဆုိပါစုိ႔။

သူကနယ္ကေနျပီးမန္းေလးမွာအလုပ္လုပ္ရင္းအေဆာင္ငွားေနတာေပါ႔။

ပုရစ္ထြက္တဲ႔ရာသီေရာက္ေတာ႔ မနး္ေလးဘူတာၾကီးနားက လမး္30နဲ႔ 77လမး္ေဒါင္႔မွာ ပုရစ္ေၾကာ္ေတြကိုဗန္းထဲ

ထည္႔ထားတာျမင္ေတာ႔ ဘာေတြလဲေပ႔ါ။

ပုရစ္ေၾကာ္စားလုိ႔သိပ္အရသာရွိတာလုိ႔ေျပာေတာ႔ မီးမီးေၾကာက္ေၾကာက္ဆုိတဲ႔ပုံေလးနဲ႔ပုခုံးေလးတြန္႔လုိ႔ မ်က္နွာေလးကိုရွံ႔ျပပါတယ္။

ဒီေလာက္ရွိလွတာ ပုရစ္ေကာင္းေၾကာင္း သိေအာင္ျပမယ္ဆုိျပီး ညက်ေတာ႔ ပုရစ္ေတြေကာက္ အိမ္ကုိစပါယ္ရွယ္ေၾကာ္ခိုင္းျပီး

ရုးံထမင္းခ်ိဳင္႔ထဲမွာထည္႔သြားတာေပါ႔။

ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ က်ေနာ္က နင္႔ကို အထူးအဆနး္ေၾကြးစရာရွိတယ္ဆုိျပီး မ်က္ေစ႔မွိတ္လုိ႔

ပါးစပ္ကေလးဟ ခုိင္း ဥေတြပါတဲ႔ပုရစ္အမေလးေတြခ်ည္းဘဲေရြးလုိ႔ခြံ႔ပါတယ္။

ပါးစပ္ကလဲေကာငး္လားေမး သူကလဲပါးစပ္ထဲက ပုရစ္အျပည္႔နဲ႔အငး္လုိ႔ပလုံးပေထြးနဲ႔ေျဖေပါ႔။

ေနာက္သူလဲ၀လုိ႔ ေတာ္ျပီလုိ႔ဆုိေတာ႔မွ မ်က္ေစ႔ဖြင္႔ခုိင္းပါတယ္။

ခုနကစားတာဘာလဲဟင္လုိ႔ေမးေတာ႔ပုရစ္ေၾကာ္ထားတဲ႔ထမင္းဘူးကုိလက္ညွဳိးထုိးျပလုိက္ေတာ႔

ဒီေလာက္စားေကာငး္တာကို ေစာေစာက မေျပာဘူးဆုိျပီး မူႏြဲ႔ႏြဲ႔ နဲ႔က်ေနာ္ကိုလက္သီးနဲ႔ထုပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ သူလဲပုရစ္ၾကိဳက္သူစာရင္း၀င္သြားပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္ေၾကြးတဲ႔ပုရစ္တဲ႔သာတာကိုေၾကြးနုိင္တဲ႔က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ရသြားပါတယ္။

အခုေတာ႔သူလဲ ကေလးသုံးေယာက္အေမ မန္းေလးသူ ဖက္တီးပုတ္ၾကီးျဖစ္လုိ႔။

ေတြ႔ရင္ေတာ႔ က်ေနာ္ကုိေျပာပါတယ္။

ငေပါက္နင္ေၾကြးတဲ႔ပုရစ္ကုိစားမိလုိ႔ မန္းေလးသူျဖစ္တာလုိ႔ေျပာတတ္ပါတယ္။

 

တစ္ခါကေတာ႔ က်ေနာ္ကသာျမဳိ႕ကုိ မီးရထားနဲ႔သြားပါတယ္။

အသြားကေတာ႔ အုိေကလုိ႔ပါ။

အျပန္က်ေတာ႔ ရထားလမး္ပ်က္စက္ေခါငး္ပ်က္နဲ႔အထြက္ေနာက္က်ေတာ႔ မဲဇာဘူတာမွာထမင္းစားဘုိ႔ဆင္းရပါတယ္။

ခက္တာက အခ်ိန္မေတာ္ေရာက္ေတာ႔ စားစရာထမင္းသည္ကမရွိပါဘူး။

အဲဒါနဲ႔ မီးဖုိထားတဲ႔နားမွာလူစုစုရွိေတာ႔ စားစရာမ်ားရမလားသြားေမးေတာ႔” ေပါငး္တငး္”ေတာ႔ ရမယ္ေျပာပါတယ္။

သူတုိ႔အရပ္အေခၚ”ေပါင္းတင္း”တခ်ုဳိ႔အရပ္ကေတာ “ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္ “ မန္းေလးအေခၚကေတာ႔

ပြဲေစ်းတန္းထဲမွာေရာငး္တတ္ပါတယ္။

“ခဲလန္ေခ်ာင္း” ေကာက္ညွင္းနဲ႔အုန္းသီးအစိမ္းကုိေရာျပီ း ၀ါးလုံးထဲမွာထည္႔ျပီး မီးျမိဳက္ျပီးက်က္ေအာင္ခ်က္ထားတဲ႔

အစားအစာပါ။

အဲဒါနဲ႔သူတုိ႔ေပးတဲ႔ေပါငး္တင္းကိုေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ေမ်ာခ်လုိ႔ စားေနရင္း ႏွာေခါငး္ထဲမွ ေမႊးပ်ံ႔ပ်ံ႔ရနံ႔ေလးရလု႔ိ မီးဖုိဘက္ကိုၾကည္႔လုိက္ေတာ႔

ပုရစ္အေကာင္အၾကီးၾကီးေတြကို တံစုိ႔ထုိးျပီးကင္ထားတာကုိေတြ႔ရပါတယ္။

က်ေနာ္ၾကည္႔ေနတာကို ျမင္ေတာ႔ စားမလားလုိ႔ေျပာေတာ႔ ေခါင္းျငိမ္႔ျပလုိက္တာနဲ႔ က်ေနာ္ကုိပုရစ္တစ္ကင္ေပးပါတယ္။

ဆာေနလုိ႔လားမသိအေတာ္ကုိအရသာရွိပါတယ္။

ေနာက္ပုရစ္က အမေတြ အေကာင္ကလဲ ဆူျဖဳိးျဖဴိး။

သူတုိ႔ေျပာလုိ႔သိတာကေတာ႔ မဲဇာအရပ္မွာေတာ႔ ပုရစ္ေတြက ေတာင္ေစာင္းထဲမွာေနပါသတဲ႔။

အဲဒီေတာင္ေစာင္းကတြင္းထဲကို ၀ါးႏွီးျပားေလးနဲ႔ထုိးျပီးပုရစ္ထြက္လာေအာင္လုပ္တဲ႔အခါမွာလုပ္

ေရေလာင္းျပီးထြက္ေအာင္လုပ္တဲ႔အခါလုပ္ျပီး ပုရစ္တူးပါသတဲ႔။

က်ေနာ္တုိ႔ျမဳိ႔လုိ ပုရစ္မေကာက္ပါဘူး။

ေျမၾကီးထဲမွာစိတ္တုိင္းက်ေနခဲ႔ရေတာ႔ ၀လဲ၀ ဆူလဲဆူ နဲ႔အေတာ္ေလးကုိအရသာရွိတဲ႔ပုရစ္အဲဒီတစ္ခါဘဲစားဘူးပါတယ္။

 

ဒီပုရစ္ဆုိတဲ႔အေကာင္ကေတာ႔ စားဘူးသူတုိင္းကုိ မေမ႔ေအာင္ထပ္စားခ်င္ေအာင္ဖန္တီးတတ္ပါတယ္။

အထူးသျဖင္႔ရန္ကုန္က မိတ္ေဆြမ်ားက ပုရစ္မစားဘူးၾကတာမ်ားပါတယ္။

အျမင္ဆုိးတာကုိး မဲမဲညစ္ညစ္ နဲ႔အေကာင္လုိက္ၾကီးက မစားရဲစရာ။

အဲ စားဘူးသြားျပီဆုိျပန္ေတာ႔လဲ  က်န္ေသးလားလုိ႔ေမးရေလာက္ေအာင္ကုိဆြဲေဆာင္နုိင္စြမ္းရွိပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရန္ကုန္ကမိတ္ေဆြမ်ားကို ပုရစ္ေပၚခ်ိန္ဆုိရင္ မနး္ေလးကေနပုိ႔ေပးရတတ္ပါတယ္။

အရင္ကေတာ႔ ကိုယ္တုိင္ေကာက္တာကိုေၾကာ္ပုိ႔။

ေနာက္ပုိင္းေတာ႔ ၀ယ္ျပီးပုိ႔ေပါ႔။

 

ဒီပုရစ္ေကာက္တဲ႔အလုပ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္စြာေကာက္ခဲတဲ႔နွစ္က အေတာ္ၾကာပါတယ္။

ဒီအလုပ္ကို စြန္႔လြတ္လုိ္က္တဲ႔အခ်ိန္ကေတာ႔ က်ေနာ္ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ပါဘဲ။

တစ္ရက္ပုရစ္ေတြက်ေတာ႔တေပ်ာ္ပါးနဲ႔ အားပါးတရေကာက္ေနတဲ႔အခိ်န္။

က်ေနာ္တုိ႔အိမ္နားေလးကအေမၾကီးတစ္ေယာက္က က်ေနာ္ပုရစ္ေကာက္တာကုိရပ္ၾကည္႔ေနပါတယ္။

ေနာက္ျပီးက်ေနာ္ကုိ “ကိုေပါက္ ဒီဘ၀မွေတာင္ မိသားစု တကြဲတျပားေန ေနရတာကို အသိတရားမရွိဘူး။

သူမ်ားမိသားစုကုိ တကြဲတျပားျဖစ္ေအာင္ထပ္လုပ္ေနတယ္”လုိ႔လွမ္းေျပာလုိက္ပါတယ္။

သူေျပာလုိက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႔စိတ္ထဲမွာဖ်ဥ္းကနဲ႔ျဖစ္သြားျပီး ရင္၀ကုိ တစ္စုံတစ္ခုကတြန္းထည္႔လုိက္သလုိ

စူးနင္႔နင္႔။

အဲဒီအခ်ိန္ကစလုိ႔ က်ေနာ္ပုရစ္ေကာက္တဲ႔အလုပ္ကုိ စြန္႔လႊတ္ခဲ႔သလုိ ငါးဖမ္းငွက္ဖမ္းအလုပ္ေတြကိုပါေရွာင္ခဲ႔ပါတယ္။

ေရွ႔ဘ၀ေတြ ေနာင္ဘ၀ေတြယုံတာမယုံတာအပထား သူမ်ားလဲက်ေနာ္လုိမိတကြဲဖတကြဲေနခ်င္မွာမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ႔

အသိတရားေလးရင္ထဲမွာ ရသြားခဲ႔လုိ႔ပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔ ပုရစ္ေၾကာ္ၾကဳိက္တာက ေတာ႔ၾကဳိက္တာပါဘဲ။

အဲေတာ႔ ေစ်းၾကီးၾကီး မၾကီးၾကီး ၀ယ္စားတာပါဘဲ.။

အခုအသက္ၾကီးလာေတာ႔ ေရာဂါရမွာေၾကာက္ေတာ႔ အရင္လုိအမ်ားၾကီးမစားေပမယ္႔

ပုရစ္ေပၚရင္စတိေတာ႔ တီးတာပါဘဲ။

စားဘူးသူမ်ားကေတာ႔ အထူးညႊန္းစရာမလုိပါဘူး.။

မစားဘူးသူမ်ား တစ္ခါေလာက္စားၾကည္႔ ၾကည္႔ပါလား ဟင္………………..။

 

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

(13-11-2011)