“ငယ္ငယ္တုန္း ေခါင္းေလာင္းသံ အပိုင္းသုံး”                          

              (   မီးရထားနွင္႔ေက်ာင္းတက္ျခငး္)                               

 

        (အရင္ကေတာ႔ ဒုိင္အုိေနာက္ေတာ႔ အ.ထ.က ၁၀)

 

ေက်ာငး္ေတြဖြင္႔တဲ႔အခ်ိန္ေရာက္တဲ႔အခါ က်ေနာ္႔အေဖက က်ေနာ္ကို မန္းေလးက

“သံတဲေက်ာင္း(ခ)ဒုိင္အုိစီဇင္ေက်ာငး္”မွာသြားျပီးေက်ာငး္ေျပာငး္ျပိၤးေနရမယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။

ေရွးတုံးကေတာ႔ ဒုိင္အုိေက်ာင္းလုိ႔ေခၚၾကပါတယ္။

 ျပည္သူပုိင္သိမ္းျပီးတဲ႔ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ႕ အမွတ္(10)အ.ထ.ကလုိ႔ေျပာင္းေခၚပါတယ္။

မန္းေလးေက်ာင္းနာမယ္ေတြနဲ႔ပါတ္သက္ျပီးထူးျခားတာေလးကုိ

က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ေလးေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

မန္းေလးကေက်ာငး္ေတြက သီးသန္႔နာမယ္ေတြနဲ႔ရွိေနတာေလးကိုပါ။

ဟုိအရင္ျပည္သူပုိင္မသိမ္းမီကာလမွာ ခရစ္ယန္သာသနာျပဳေက်ာင္းေတြကလဲ

သူတုိ႔ရဲ႕ ဘုနး္ေတာ္ၾကီးေတြရဲ႕ နာမယ္ေတြနဲ႔။

က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေတြေထာင္တဲ႔ေက်ာင္းေတြကလဲ ျမန္မာနာမယ္ေတြနဲ႔ရွိခဲ႔ၾကတာပါ။

သာသာနာျပဳေက်ာငး္ေတြဆုိရင္  

“စိန္႔ဂ်ဳိးဇက္ေကာ္ဗင္႔”  ၊”ဖားသားလဖုနး္    “၊၊” ၀က္စလီ   “၊” စိန္႔ေၾသာ္ဂတ္စတင္   “

”   စိန္႔ေဇးဗီးယား  “၊”  စိန္႔ပီတာ  “၊” ဒုိင္အုိစီဇင္   “ဆုိတဲ႔နာမယ္ေတြရွိသလုိ၊

က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေက်ာငး္ေတြမွာလဲ

“ေနရွင္နယ္ေက်ာင္း”၊”အမ်ဳိးသားေက်ာငး္    “၊” ေနျပည္ေတာ္“၊”သွ်န္ေက်ာင္း”

“ပြဲကုန္းေက်ာင္း”၊”ခေရပင္၀ုိငး္ေက်ာငး္”၊ဦးတင္ဦးေက်ာင္း”၊”အုိဗာစီးေက်ာငး္”

“တုိင္းခ်စ္ေက်ာငး္”ဆုိျပီးေက်ာင္းေတြကုိနာမယ္ေတြနဲ႔ဖြင္႔ခဲ႔ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ျပည္သူပုိင္းသိမး္ျပီးတဲ႔အခါမွာေတာ႔

မူလတန္းေက်ာငး္ ၊အလယ္တန္းေက်ာငး္၊အထက္တန္းေက်ာင္းဆုိခြဲဲျခားျပီး

တစ္ ႏွစ္ သုံး ေလး အမွတ္စဥ္ေတြထုိးျပီးေျပာငး္လဲေခၚခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။

ဒါကေတာ႔ ေက်ာင္းေတြနဲ႔ပါတ္သက္တဲ႔ထူးျခားတဲ႔ေျပာင္းလဲမူ႔ေလးေပါ႔။

 

က်ေနာ္ေျပာင္းမယ္ဆုိတဲ႔ ဒုိင္အုိေက်ာင္းကေတာ႔ ျမန္မာရာဇ၀င္နဲ႔ဆက္စပ္ေနတဲ႔

ေက်ာင္းေလးပါဘဲ။

ျမန္မာေနာက္ဆုံးဘုရင္သီေပါမင္းတုိ႔လုိမင္းညီမင္းသားေတြကိုေခတ္ပညာသင္နုိင္ေအာင္

ဆရာမတ္ဆုိတဲ႔ႏုိင္ငံျခားသားကုိေက်ာင္းတည္ေထာင္ခြင္႔ေပးခဲ႔တယ္လုိ႔သိရပါတယ္။

ေနာက္ဒီေက်ာင္းေနရာက သံတမန္ေတြ တည္းခုိစရာေနရာကိုေက်ာင္းအျဖစ္ေျပာင္းလုိက္

တဲ႔အတြက္သံတဲေက်ာင္းလုိ႔လဲေခၚပါတယ္။

နာမယ္အမွန္ကေတာ႔ ဒုိင္အုိစီဇင္ေက်ာငး္ပါဘဲ။

မန္းေလးျမဳိ႔မွာသက္တမ္းအၾကာဆုံးေက်ာင္းဆုိရင္ မမွားေလာက္ပါဘူး။

 

မန္းေလးက ဒုိင္အုိေက်ာင္းကုိေျပာင္းျပီးေနရမယ္ဆိုေတာ႔ ျမစ္ငယ္ေက်ာငး္ကေနထြက္

ျပီး ဒုိင္အုိေက်ာင္းကုိေျပာငး္ဘုိ႔အတြက္လုပ္ရပါတယ္။

အဲဒီတုံးက ဒုိင္အုိေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက ေဒၚခင္ခင္မ်ဳိးပါ။

ကေလးဆုိေတာ႔ ေက်ာင္းအသစ္ေျပာင္းတက္ရမယ္ဆုိေတာ႔ေပ်ာ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေျပာငး္ေနမယ္ဆုိတဲ႔အိမ္က က်ေနာ္အေမရဲ႕အဘုိးေနတဲ႔

22စီလမး္ရဲ႕ေျမာက္ဘက္မွာရွိတဲ႔ ေတာင္ပုလင္း၀င္းရပ္ပါ။

ေတာင္ပုလင္း၀င္းဆုိတာ ျမန္မာျပည္႔ရဲ႕ ရီဆုိက္ကယ္အင္အားစုရပ္ကြက္ၾကီးေပါ႔။

သတင္းစာအစုတ္၊စကၠဴအစုတ္၊ဂ်ဒ္စကၠဴအစုတ္၊ပုလင္းလြတ္ခြက္လြတ္ေတြကေန

လူသုံးကုန္ပစၥည္းျဖစ္ေအာင္ဖန္တညး္ေနတဲ႔ရပ္ကြက္လဲျဖစ္ပါတယ္။

အဲ အရက္အတု ဘာအတု ညာအတုေတြထုတ္လုပ္တဲ႔ေဒသၾကိးလဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒုိင္အုိေက်ာငး္ရဲ႕အေနာက္ဘက္ေဘာလုံးကြငး္ၾကီးကိုျဖတ္ထြက္လုိက္ရင္ 22စီလမ္းေပၚျပန္ေရာက္ပါတယ္။

အဲဒီကေနအေနာက္ဘက္ဆက္ဆငး္ရင္ ျမစ္ဘက္ကုိေငးေနတဲ႔ ျခေသၤ႔ၾကီးနွစ္ေကာင္ကိုေတြ႔ရပါမယ္။

အဲဒီကေနနည္းနည္းဆက္သြားလုိ႔ ေျမာက္ဘက္ကုိသြားတဲ႔လမ္းကေလးအတုိင္းလုိ္က္သြားရင္

က်ေနာ္တု႔ ိအဖုိးအိမ္ကိုေရာက္ပါတယ္။

ဒုိင္အုိေက်ာငး္က 22စီလမး္နဲ႔23လမ္းၾကား၊

86လမ္းေရႊတေခ်ာင္းေျမာင္းရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာေပါ႔။          

 

မဆီမဆုိင္သတိရတာေလးတစ္ခုကိုေျပာျပခ်င္ပါေသးရဲ႕ေနာ္။

22စီလမး္ေရႊတေခ်ာငး္ေျမာင္းကို ကူးတဲ႔တံတားက သစ္သားတံတားၾကီးပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကထိ ရွိပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ္႔ အဲဒီတံတားက က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္မွာကုိ ၾကမး္ခင္းေတြကပ်က္စီးေနျပီ။

လူေလွ်ာက္လုိ႔ေတာင္မရနုိင္ပါဘူး။

အဲဒီတံတားရဲ႕ ေခါင္မုိးမွာပန္းပုရုပ္ေတြထုတားလုိ႔” ရုပ္စုံတံတား”လုိ႔ေခၚပါသတဲ႔။

မသမာသူေတြလက္ခ်က္ေၾကာင္႔ပ်က္စီးကုန္ပါတယ္။

အခုေတာ႔ အဲဒီတံတားၾကီးေတြကို ဖ်က္ျပီး အဂၤေတတံတားနဲ႔အစားထုိးထားပါတယ္။

အဲဒီတံတားကိုလြန္လုိ႔ 86လမး္ေက်ာ္လုိက္ရင္ လမ္းေတာင္ဘက္က ဒုိင္အုိေက်ာင္း။

လမး္က အျမင္႔ ေက်ာင္းက ခ်ဳိင္႔ထဲမွာရွိတာ႔လမ္းေပၚကၾကည္႔ရင္ေက်ာင္းကုိ အေပၚစီးကေနျမင္ေနရပါတယ္။

လမ္းေျမာက္ဘက္ကေတာ႔ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္သခ်ဳိင္းရွိပါတယ္။

ထိန္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္သူမရွိေတာ႔ ျခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါငး္ေတြနဲ႔ျမင္ရတာကိုက ေၾကာက္စရာ။

ဒီသခ်ဳိင္းရဲ႕အလယ္ေလာက္မွာ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္လုိလုိ ဂူအျမင္႔ၾကီးရွိပါတယ္။

ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အဲဒီနားကျဖတ္ရင္ သခ်ၤဳိင္းဘက္ကို မၾကည္႔ရဲပါဘူး။

အဲဒီထဲမွာ အိမ္ေျခယာေျခမဲ႔ေတြ ေနၾကပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ဂူေတြေဖာက္ျပီးယူၾကေတာ႔ ေရႊေငြလက္၀တ္ရတနာေတြရျပီး

ခ်မ္းသာသြားသူလဲရွိပါသတဲ႔။

အဲဒီသခ်ဳိင္းအေနာက္ဘက္အ၀င္၀မွာ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကီးမားတဲ႔ဇရပ္ၾကီးႏွစ္ေဆာင္ရွိပါတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႔ကလဲ အသုဘခ်လာတဲ႔အခါ သရဏဂုံတင္တဲ႔ဇရပ္။

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔လဲ ဒုိင္အုိေက်ာင္းမွာစာလာသင္တဲ႔မင္းညီမင္းသားမ်ားေတြကိုလုိက္ပုိ႔တဲ႔

အမူ႔ထမး္ေတြ နားခုိတဲ႔ေနရာလုိ႔လဲေျပာၾကပါတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ အဲဒီေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြေနရာေတြက ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါျပီ။

အဲဒီေနရာေတြက လူေနတုိက္ခန္းေတြျဖစ္ကုန္ပါျပီ။

က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုက အေမ႔ရဲ႕အဘုိးအိမ္ကုိေျပာငး္ေနၾကမယ္လုိ႔သိရပါတယ္။

အခုပုလင္း၀င္းအိမ္က ျမစ္ငယ္က ထက္စာရင္ေက်ာငး္သြားရတာပုိနီးပါတယ္။

ျမစ္ငယ္တုန္းကသြားရသေလာက္မေ၀းဘူးဆုိေတာ႔လဲေပ်ာ္ပါတယ္။

ျမစ္ငယ္တုံးကအေ၀းၾကီးလမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုး။

ဒါေပမယ္႔မနး္ေလးအိမ္ကိုမေျပာငး္ရေသးပါဘူး။      

 

ေလာကၾကီးက လူေတြကုိ ပညာေပးတတ္လြန္းပါတယ္။

ေနာက္မွသိရတာ အဖုုိးအိမ္မွာေနဘုိ႔က အဆင္မေျပဘူးဆုိတာကုိသိရပါတယ္။

ျမစ္ငယ္ကလဲေက်ာင္းထြက္ခဲ႔ျပီ ဟုိမွာလဲေက်ာငး္အပ္ျပီး ျပီဆုိေတာ႔ က်ေနာ္မွာ

ေရႊးစရာလမ္းမရွိ ျမစ္ငယ္ကေန မနး္ေလးသြားျပီးေက်ာင္းတက္ရုံပါဘဲ။

ေက်ာင္းစတက္စကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔လုိင္းခန္းရဲ႕အေနာက္ဘက္က

 အကိုၾကီးတစ္ေယာက္ကလဲဒုိင္အုိေက်ာင္းမွာေက်ာင္းတက္မယ္ဆုိတာသိရပါတယ္။

အဲေတာ႔ က်ေနာ္နဲ႔ေက်ာငး္အတူတက္ဘုိ႔ သူဆီမွာသြားအပ္ပါတယ္။

ေန႔တုိင္း မနက္6း30ဆုိရင္အိမ္ကထမင္းခ်ဳိင္႔ယူျပီးဘူတာရုံကုိသြားရပါတယ္။

ဘူတာရုံနဲ႔အိမ္က မနး္ေလးလုိဆုိ ေလးငါးျပေလာက္ေ၀းပါတယ္။

ေနာက္မနး္ေလးသြားမယ္႔ရထားနဲ႔လုိက္ရပါတယ္။

မီးရထားခကေတာ႔  မမ မိသားစု၀င္ျဖစ္တဲ႔က်ေနာ္တုိ႔က မေပးရပါဘူး။

 

ရထားက မနက္(7)နာရီဆုိထြက္ပါတယ္။

က်ေနာ္အထင္နာရီ၀က္ေလးဆယ္႔ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ႔ ေမာင္းရတယ္ထင္ပါတယ္။

မီးရထားရပ္တဲ႔ ဘူတာကေတာ႔သိပ္မမ်ားပါဘူး။

ျမစ္ငယ္ တံခြန္တုိင္ ျမဳိ႔ေဟာငး္ ရွမး္စု ျပီးရင္မႏၱေလးေရာက္တာပါဘဲ။

ဘူတာၾကီးထဲေရာက္ရင္ အတြင္းစၾကၤန္တံတားကေနရထားလမး္ကုိေက်ာ္။

ဘူတာအျပင္ဘက္ထြက္။

ေျမာက္ဘက္တံတားေပၚတက္ျပီးအေနာက္ဘက္ကုိဆင္းလုိက္ရင္တရုပ္တနး္ေစ်းကိုေရာက္။

ရွုပ္ေထြးစည္ကား ဆူညံလွဳပ္ယွားေနတဲ႔ အဲဒီေစ်းကိုျဖတ္ျပီး 29လမး္ကေနအေနာက္ဘက္သြား၊

တရုပ္တန္းေစ်းၾကီးက 79လမ္းေပၚမွာ ။

အေနာက္ဘက္ဆင္းလုိက္ေတာ႔ လမး္80။

အေရွ႔ဘက္ကေန အေနာက္ဘက္ကိုကူးျပီး ကားဂိတ္သြား.

အမွတ္ေျခာက္ဘတ္စ္ကားနဲ႔လုိက္သြားရင္က်ေနာ္ေနတဲ႔ဒုိင္အုိကုိေရာက္ပါတယ္။

ကားခကေတာ႔ ဆယ္ျပားပါဘဲ။             

ညေနေက်ာငး္ဆင္းရင္လဲ အမွတ္ေျခာက္လုိင္းကားစီး။

တရုပ္တနး္ဆင္း။

မီးရထားေပၚတက္ ေလးနာရီဆုိရထားထြက္ပါတယ္။

ညေနဆုိရင္ေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ အေဖတုိ႔အေမတုိ႔က လမ္းေလွ်ာက္ရင္းလာၾကိဳပါတယ္။

ဒါေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းသြားရတဲ႔ ခရီးစဥ္အတုိေလးေပါ႔။

 

အစကေတာ႔ အေဖတုိ႔အပ္ေပးတဲ႔ေက်ာင္းသားၾကီးက ၾကည္ၾကည္သာသာ။

ေနာက္က်ေနာ္ပါလာတာသူ႔အတြက္ စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္တာလုိလုိ

မေခၚခ်င္တာလုိလုိလုပ္လာေတာ႔ငယ္ကတည္းက နည္းနည္းက်ယ္ခ်င္တဲ႔က်ေနာ္က

သူနဲ႔အတူမလုိက္ေတာ႔ပါဘူး။

ရထားေပၚတက္ကတည္းက သူရွိတဲ႔တြဲကိုလုိက္မတက္ေတာ႔ပါဘူး။

ရထားကဆင္းရင္လဲ ကိုယ္႔ဘာသာကုိယ္သြားပါတယ္။

အိမ္ကုိလဲအလုပ္ရွုပ္ခံျပီးေျပာျပမေနေတာ႔ပါဘူး။

တစ္ေယာက္ထဲသြားစကေတာ႔ နည္းနည္းေၾကာက္သလုိ။

ေနာက္ေတာ႔လဲ ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုး ျဖစ္သြားတာပါဘဲ။

အဲဒီေခတ္က အခုေခတ္လုိကားမရွုပ္ဆုိင္ကယ္မရွုပ္ဆုိေတာ႔ လမး္ကူးရတာသိပ္မခက္ခဲ႔ပါဘူး။

ေန႔စဥ္တစ္ေယာက္ထဲသြားေနတာကုိ သိတဲ႔ အမွတ္ေျခာက္လုိင္းကားက စပယ္ယာဦးေလးၾကီး

ေတြက က်ေနာ္လာတဲ႔အခ်ိန္နဲ႔သူတုိ႔အားေနခ်ိန္ၾကဳံရင္ လမ္းတစ္ဘက္ကိုကူးျပီးလာၾကဳိေပးပါတယ္။

 

မီးရထားနဲ႔ခရီးသြားရတာကိုက်ေနာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။

တေရႊ႔ေရႊ႔ တအိအိ တဂ်ဳံးဂ်ဳံး တဂ်က္ဂ်က္နဲ႔ေျပးေနတဲ႔ရထားၾကီးျပဴတင္းေပါက္ကေနအျပင္ဘက္ကို

ၾကည္႔လုိ္က္ရင္ စိမ္းစုိတဲ႔စပါးပင္ေလးေတြက ေလအလာမွာယိမ္းကေနသလုိ။

သစ္ပင္ေတြဓါတ္တုိ္င္ေတြကလဲ ျခာလည္လွည္႔ျပီး ေနာက္မွက်န္ခဲ႔ၾက။

လမး္အေကြ႔ေတြမွာျပဴတင္းေပါက္ကေနေခါငး္ျပဴၾကည္႔ရင္ ရထားတြဲၾကီးေရႊ႔ေနပုံက

ပုိးႏွံေကာင္လုိလုိ ကင္းေျခမ်ားလုိုလုိနဲ႔တကယ္လွပါတယ္။

စိတ္ပ်က္စရာေကာငး္တာကေတာ႔ မၾကာခဏေက်ာက္မီးေသြးအမႈံ မ်က္ေစ႔ထဲ၀င္တာပါဘဲ။

ေနာက္ထပ္စိတ္ညစ္စရာတစ္ခုကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွသန္႔ရွင္းေရးမလုပ္တ႔ဲ မီးရထားတြဲ

ေတြကညစ္ပတ္နံေစာ္လုိ႔ အနံ႔ဆုိးေတြထြက္ေနတာပါဘဲ။

ပုိစိတ္ညစ္စရာေကာင္းတာကေတာ႔ သူေတာင္းစားေတြတက္၊

ေစ်းသည္ေတြ က တက္လာ လူေတြကိုေက်ာ္ခြလုိ႔ ေစ်းေရာင္းၾကတာပါဘဲ။

ဒါကေတာ႔ ျမန္မာျပည္ မမ နဲ႔ခရိးသြားရင္ၾကဳံရတာေလးေပါ႔။

 

က်ေနာ္ဒုိင္အုိေက်ာငး္ကုိတက္တဲ႔အခါေန႔လည္စားဘုိ႔ ထမင္းကုိ မနက္ကတည္းက

 ခ်ဳိင္႔နဲ႔ထည္႔လာရပါတယ္။

ဆိုးတာကေတာ႔  ရာသီဥတု ပူျပငး္တဲ႔ရက္မ်ားမွာ ဟင္းသုိးတတ္တာပါဘဲ။

အဲလုိခဏခဏျဖစ္ျပန္မ်ားေတာ႔ အိမ္က ထမင္းဆီဆမ္း ျပီး

ဘဲဥ ၾကက္ဥ ၀က္အူေခ်ာင္းဒါမွမဟုတ္အသားေက်ာ္တစ္မ်ဳိးထဲဘဲထည္႔ေပးလုိက္ပါတယ္။

ငယ္ကတည္းက ထမငး္ခ်ဳိင္႔ေနေနလုိက္ရတာ အခုခိ်န္ထိပါဘဲ။

အဲလုိအေၾကာ္အေလွာ္ေတြနဲ႔စားေနက်ျဖစ္ေနေတာ႔ ဟင္းရည္တုိ႔

အနွစ္တုိ႔ကို မက္မက္ေမာေမာမစားတတ္ေတာ႔တာပါဘဲ။

 

က်ေနာ္တုိ႔ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ဆရာမၾကီးေဒၚေယာ ကဒုိင္အုိမွာစီနီယာဆရာမၾကီးပါ။

အသင္အျပေကာင္းတယ္ဆုိျပီးနာမယ္ၾကီးပါတယ္။

ဆရာမၾကိးက သုံးတန္း(က)မွာသင္ပါတယ္။

က်ေနာ္က သုံးတန္း(ခ)မွာတက္ရပါတယ္။

ဆရာမ ေဒၚျမင္႔ျမင္႔သိန္း အတန္းမွာေနရပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းတက္တုံးက တုိက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ သုံးတန္း(ခ)တစ္တန္းထဲမွာ

တင္ ျမင္႔သိန္း ဆုိတဲ႔နာမယ္တူ ေက်ာင္းသားေျခာက္ေယာက္ရွိေနတာပါဘဲ။

ျပန္စဥ္းစားရင္ အဲဒီအတန္းေတြတုံးက ဘာစာေတြသင္ျပီးဘယ္လုိစာက်က္ခဲ႔တယ္ဆုိတာ

ကုိေတာ႔ ျပန္စဥ္းစားလုိ႔မရပါဘူး။

ကံေကာင္းတယ္လု႔ိဆုိရမွာကေတာ႔ အခုေခတ္ကေလးမ်ားထက္စာရင္ ကစားခ်ိန္ေတြရွိေနတာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က တစ္ပါတ္တစ္ၾကိမ္ ကိုယ္လက္ၾကံ႔ခုိင္ေရး ဆုိတဲ႔  PT ခိ်န္တစ္ခ်ိန္ရွိပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ဆုိရင္  ေက်ာင္းသားအားလုံးေက်ာင္းအေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ႔ ေဘာလုံးကြငး္ၾကီးထဲကို တန္းစီျပီးသြားရပါတယ္။

PTဆရာကေတာ႔ ဆရာဦးျမဘူးပါ။

ဆရာၾကီးကေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ေခါင္းကဆံပင္မရွိတဲ႔ေနရာေတြကေျပာင္ေနပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ က်နး္မာေရးေသြးပူေလ႔က်င္႔ခန္းေတြလုပ္ရပါတယ္။

ေနာက္ဆရာၾကီးက က်ေနာ္တုိ႔ကို ေဘာလုံးကန္ခုိင္းပါတယ္။

အေတာ္ကိုေပ်ာ္စရာေကာငး္ခဲ႔ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ကေက်ာင္းရဲ႕အေနာက္ဘက္ဆုံး ေတာင္ေျမာက္တန္းထားတဲ႔

အေဆာင္ၾကီးမွာတက္ရတာပါ။

သုံးတန္းေအက ေျမာက္ဘက္အစြန္ဘီက အလည္ခန္းျဖစ္ပါတယ္။

 

က်ေနာ္သုံးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ မွတ္မိေနတဲ႔သူငယ္ခ်င္းကေတာ႔

အရွည္ၾကီးျမင္႔သိန္း၊ဂ်ပုျမင္႔သိန္း၊သိန္းတန္ခုိင္၊ခုိင္စုိးလွ၊ေက်ာ္မ်ဳးိထြန္း၊ေဌးေအာင္၊တင္ေလး၊

သိန္းထြန္း၀င္းနဲ႔ပန္ခ်ာပီအမ်ဳိးသား ေဂ်ဘီဆင္းနဲ႔ မိန္းခေလးထဲကဆုိရင္ ဖရီးဒါဆုိတဲ႔ကုလားမေလးနဲ႔အမဲအုိးတန္းမွာေနတဲ႔ယဥ္ယဥ္နုပါဘဲ။

အခုအခ်ိ္န္မွာေတာ႔ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ သူန႔ဲကိုယ္နဲ႔အျမဲေတြ႔ေနသူလဲရွိ။

တစ္ခါတစ္ရံေတြ႔သူလဲရွိ။

မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကုိလြန္ေျမာက္ျပီးကတည္းက ျပန္ေတြ႔သူလဲရွိ၊

ဘယ္သူကေတာ႔ ဘယ္မွာဆုိတဲ႔သတင္းစကားနဲ႔ၾကားရသူလဲရွိ။

ကြဲသြားျပီးကတည္းက အခုခ်ိန္ထိ စာမလာသတင္းမၾကားသူလဲရွိ။

အခုလုိျပန္ေတြးမိရင္ေတာ႔ အေတာ္ေလးသတိရပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရသတိရစရာေလးကေတာ႔ အင္မတန္သေဘာေကာင္းတဲ႔သူငယ္ခ်င္း

ေဂ်ဘီဆင္း စိတ္ဆုိးတာကိုပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔တေတြေဆာ႔ရင္းကစားရင္းက သစ္ပင္နဲ႔ညိျပီး ေဂ်ဘီဆင္းရဲ႕ေခါငး္မွာ

ပါတ္ထားတဲ႔ေဘာင္းထုပ္က ပု၀ါစေလး ေျပသြားပါတယ္။

အဲဒါကိုတစ္ေယာက္က ယူျပီးထြက္ေျပးပါတယ္။

ေဂ်ဘီဆင္းကျပန္ေတာင္းတာမရေတာ႔ စိတ္ေတြတုိတာကိုပါ။

 

က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းမွာ မုန္႔ဆုိင္ေတြက က်ေနာ္တုိ႔အခန္းရဲ႕ အေနာက္ဘက္ထဲမွာရွိပါတယ္။

အေပ်ာ္ဆုံးအခ်ိန္ကေတာ႔ သီးသီးေပၚခ်ိန္ပါ။

အိမ္ကေပးတ႔ဲမုန္႔ဘုိးကုိ မုန္႔မစားဘဲ သီးသီးရိုက္ၾကတာပါ။

သီးသီးတစ္လုံး ဆယ္႔ငါးျပား တစ္မတ္၊

သီးသီးကုိ ပုိက္ဆံဆယ္ျပားေစ႔ အမာ ေဒါင္႔နဲ႔အခြံမ မမာ တစ္ေဒါက္ေဒါက္ေခါက္ၾကည္႔။

ျပီးရင္ ကိုယ္ရုိက္လွည္႔လား အရင္ခံရမယ္႔အလွည္႔လားဆုိတာကိုပုိ္္က္ဆံနဲ႔ေခါငး္ပန္းလွန္။

ျပီးရင္သီးသီးတစ္လုံးကေအာက္ကခံ တစ္ေယာက္က အေပၚက ထု ကြဲသြားတဲ႔ေကာင္ကုိ

အရွဳံးသတ္မွတ္ျပီး ကြဲတဲ႔သီးသီးကို နုိင္တဲ႔သူကုိေပးလုိက္ရပါတယ္။

မနက္မုိးလင္း မီးရထားစီးျပီး မန္းေလးလာ ေက်ာင္းတက္။

တစ္ခါတစ္ေလ ကေလးဆုိျပီး ကားခမယူရင္ အဲဒီပုိက္ဆံကုိမုန္႔ဘုိးအျဖစ္ပုိရ။

ဒီဘ၀နဲ႔အသားက်ေနခဲ႔ပါတယ္။

မေျပာငး္လဲဘူးဆုိတာမရွိဘူးဆုိတဲ႔ေလာက သေဘာတရားက သိပ္မွန္ပါတယ္။

တစ္ရက္ ေက်ာင္းအလာ တရုပ္တန္းေစ်းထဲမွာ အေဖရဲ႕အေမဘက္က အဖြားရဲ႕

အိမ္နီးနားျခင္း ေဒၚစိန္ျမဳိင္ကုိေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။

သူကက်ေနာ္႔ျမင္ေတာ႔ အရမး္အံ႔ၾသေနပါတယ္။

အဲဒီေန႔ညေန က်ေနာ္ေက်ာင္းဆင္းလုိ႔ ျမစ္ငယ္အိမ္ကိုေရာက္ေတာ႔

အေဖ႔ဘက္က အဖြားေရာ အေမ႔ဘက္က အဖြားေရာအိမ္ကိုေရာက္ေနပါတယ္။

အဲဒီေန႔ကစလုိ႔ အသားက်ေနတဲ႔ ဘ၀ေလးက ေန တီးလုံးအသစ္နဲ႔ကၾကဳိးအသစ္ကို

ကျပရျပန္ပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ျမစ္ငယ္ကေနမန္းေလးကိုေက်ာင္းလာတက္တာ နွစ္၀က္ေက်ာ္ေနပါျပီ။

အဲဒါကေတာ႔ ………………………………………………………….

 

 

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး။

(16-12-2011)