နာရီရဲ႕ ေျခသံကိုနားစြင့္ရင္း…
ေဟာင္းႏြမ္းခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔အတူ…..
ေျခရာေဖ်ာက္သြားတဲ့
သံေယာဇဥ္ေနာက္….
အျပင္းခရီးႏွင္ခဲ့ေပမယ့္…..
အေတာင္ပံေတြေညာင္းက်ဳိးသြားတဲ့အခါ
နားခိုစရာရင္ခြင္မွမရွိတာ….

ေလွေလွာ္ရင္း တက္ ေပ်ာက္သူလို….
၀ကၤာပါထဲ လမ္းေပ်ာက္သူလို…..
ယွဥ္ၿပိဳင္ရင္းလဲက် ခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္…
မခမ္းနားတဲ့ ရင္ခြင္ထဲက
အလြမ္းနဲ႔ေရးတဲ့ပန္းခ်ီကား….
ေဆးခ်က္ေတြျပယ္လြင့္ခဲ့ေပမယ့္…
ခုထိေတာ့…အဖိုးထိုက္ေနဆဲပါ…

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက အားအင္ကုန္ခမ္းေနေပမယ့္….
ဒဏ္ရာေတြကေတာ့ အားေကာင္းေနတုန္းပဲ….
ခ်စ္ခင္ၾကင္နာခြင့္မရွိေတာ့ေပမယ့္….
တမ္းတျခင္းေတြက ရွင္သန္ေနတုန္းပဲ….
ဘာလိုလိုနဲ႔..မနက္လင္းေတာ့မယ္..
မၾကာခင္ အိပ္မက္ထဲကေန
ရွင္သန္လာတဲ့အခါ….
လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲက နာက်င္စရာေတြကို
ေက်ာခိုင္းထားခ်င္မိတယ္……..

ေၾကြလြင့္သြားတဲ့သစ္ရြက္ေလးေတြကို
အားက်မိတယ္….
ဒဏ္ရာေတြရင့္မွည့္သြားတဲ့အခါ
ခိုလံႈရာကိုစြန္႔ခြာလာရဲတဲ့
သူတို႔ရဲ႕သတၱိမ်ဳိးရလိုက္ခ်င္တယ္….

အေတြးေပါင္းစံုကို စာစီရင္း
သတိျပန္လည္လာတဲ့အခ်ိန္…..
အိပ္မက္ေတြကလန္႔ႏိုးၿပီး
လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲေရာက္တဲ့အခ်ိန္….
ငါ့ေဘးနား မင္းမွမရွိတာ…..
တကယ္ေတာ့…..
ငါဟာလဲ သစ္ရြက္ေၾကြလိုပါပဲ….
ဒါေပမယ့္….
ငါက…
ဒဏ္ရာေတြ ရည့္မွည့္လာလို႔…
ခိုလႈံရာကေန ခါခ်ျခင္းခံရတဲ့…
အညၾတ ရြက္ေၾကြေလးပါ…..
ေလေျပအေ၀ွ႕မွာ….
မင္းနဲ႔အေ၀းဆံုးကိုလြင့္ခဲ့ရတဲ့…
ဒဏ္ရာအျပည့္နဲ႔ သစ္ရြက္ေၾကြေလးပါ ခ်စ္သူရယ္…….