ႏွပ္ရည္မက်ခင္ကတည္းက ဆိုင္ထဲ သူေရာက္လာတယ္
လဘက္ရည္တစ္ခြက္ကို တစ္ေနကုန္ေသာက္တာဆိုလုိ႔
သူတစ္ေယာက္တည္း ရွိတယ္

သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ကဗ်ာအေၾကာင္း ပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔
သူ႕အနားေရာက္သြားရင္ ကဗ်ာနံ႔ေတြ မႊန္ထူေနတာပဲ
အကၤ်ီဇစ္ျပဳတ္ေနလို႔ ျမင္ေနရတဲ့သူ႕ရင္ဘတ္ကေတာင္
ကဗ်ာဆန္ေနေစရမယ္ဆိုတဲ့လူႀကီး

သူ႕ကိုေခၚလည္း မၾကားဘူး
သူ႕အေၾကာင္း အတင္းအဖ်င္းေတြလည္း မသိဘူး
ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာမယ့္လူရွိရင္
အဲဒီလူဟာ သူ႕စက္ကြင္းမိတဲ့လူပဲ
စကားေျပာေဖာ္မရွိရင္ စာအုပ္ထုတ္ဖတ္ေနေတာ့တယ္

သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ဖို႔
သူ႕ကို အၿမဲတမ္း လာလာေျပာၾကတယ္
သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက က်န္းမာေရးဂ႐ုမစိုက္တဲ့သူ႕ကို
အၿမဲတမ္း စိတ္ဆိုးသြားၾကတယ္

ဆိုင္ရွင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ေငါက္ရင္
သူက ဆိုင္ရွင္ကို မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ၾကည့္မယ္
ေခါင္းကို ေလးေလးပင္ပင္ယမ္းခါၿပီး
ေပါက္ကြဲေတာ့မယ့္ဗံုးလို သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြ လႈပ္လာမယ္
ဘာမွမေျပာဘဲ ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားမယ္

သူက မ်က္လွည့္ပြဲၾကည့္တဲ့ကေလးငယ္လို ေနထိုင္ၿပီး
မ်က္လွည့္ဆရာတစ္ေယာက္လို ျပဳစားတတ္ေသးတယ္
လမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ့မိန္းမႀကီးရဲ႕ေစ်းျခင္းဟာ
သူ႕လက္ထဲမွာ စစ္ပြဲႀကီးျဖစ္သြားတယ္
ဒြန္းစ႑ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ခြက္ထဲ သူထည့္လိုက္တဲ့မုန္႔ဟာ
သူ႕လက္ထဲမွာ ေပ်ာ္စရာကမၻာႀကီးျဖစ္သြားတယ္
သူ႕ကိုပစ္သြားတဲ့သူ႕ခ်စ္သူရဲ႕ရယ္သံလြင္လြင္ေတြဟာ
သူ႕လက္ထဲမွာ သံေတြသံခဲျဖစ္သြားတယ္

လူေတြက သူ႕ကို နားမလည္ဘူးလို႔
သူ႕ကို နားမလည္တဲ့လူေတြက ေျပာၾကတယ္
လူေတြက သူ႕ကို နားလည္တယ္လို႔
လူေတြကို နားလည္တဲ့သူက ေျပာတယ္

တခါတေလ သူ႕အေမ ဆိုင္ထဲေရာက္လာၿပီး
`လူေပ၊လူေတ၊လူဆိုး၊ၾကမ္းပိုး´လို႔ နာနာက်င္က်င္ေျပာဆိုရင္း
သူ႕ကို ထမင္းစားဖို႔ ေခ်ာ့ေခၚတယ္
`တစ္ေလာကလံုးက ၾကက္ေျခခတ္ထားတဲ့သားလူမိုက္ႀကီးကို
အေမ ပစ္မထားရက္ဘူးေနာ္´တဲ့
သူ႕အေမရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး
သူ႕အေမရဲ႕မ်က္ႏွာကို တေမ့တေမာ ေငးၾကည့္ေနတဲ့လူႀကီး

အဲဒီလူႀကီးအေၾကာင္းေျပာရရင္ မီးခိုးမဆံုး မိုးမဆံုး
အဲဒီလူႀကီးအေၾကာင္းေျပာရရင္ သူေရးတဲ့ကဗ်ာေတြလို
သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္တတ္ဘူး

                                                                 ကိုသွ်ား