“ခ်စ္စထုံးေႏွာင္ အပုိငး္ေလး………ဇာတ္သိမ္း”

 

အခ်စ္ဆုိတာ ကို အမ်ဳိးမိ်ဳး အဓိပၸါယ္ဖြင္႔တတ္ၾကပါတယ္။

ဆန္႔က်င္ဘက္ သေဘာေဆာင္လုိ႔ေပါ့။

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ေပးဆပ္ျခင္းသက္သက္တဲ႔၊

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ ပုိင္ဆုိင္ရမွတဲ႔၊

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ အခ်စ္ဆုိတာ ဘ၀မွာ တစ္ခါထဲဘဲပြင္႔တဲ႔ပန္းတဲ႔။

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ အခ်စ္ဆုိတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ေပါက္ဖြားခြင္႔ရွိပါသတဲ႔။

တစ္ခ်ုဳိ႔ကေတာ႔ အခ်စ္ဆုိတာ ဖန္တီးယူလုိ႔မရဘူးတဲ႔၊

သူ႔အလုိလုိ တုိက္ဆုိ္င္မွ ေပါက္ဖြားလာတာပါတယ္။

အခ်ဳိ႕ကလဲ အခ်စ္ဆုိတာ ျပဳစုပ်ဳးိေထာင္ယူလုိ႔ရပါသတဲ႔။

အခ်စ္ဆုိတာပူေလာင္ျခငး္တဲ႔

အခ်စ္ဆုိတာေအးျငိမး္ျခင္းတဲ႔

အခ်စ္ဆုိတာ နာက်င္ေၾကကြဲစရာတဲ႔

အခ်စ္ဆုိတာေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာတဲ႔

အခ်စ္ဆုိတာ………………………………

အခ်စ္ဆုိတာ……………………………………

ေျပာလုိ႔ေရးဖြဲ႔လုိ႔ မဆုံးသလုိ။

အခ်စ္နဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ အနက္အမ်ဳိးမ်ဳိးဖြင္႔ၾကတာ ျပန္ေတြးၾကည္႔ေတာ႔

မ်က္မျမင္ပုဏၰား ဆင္စမ္းသလုိပါဘဲ.။

ကုိယ္လက္နဲ႔ထိမိသေလာက္ေလးအေပၚမွာ အကဲျဖတ္ၾကတယ္လုိ႔ထင္ပါရဲ႕။

ေတြးရင္းေတြးရင္း အေျဖမရနုိင္ဘဲလည္ထြက္ေနတာလဲ ဒီအခ်စ္ပါဘဲ။

အခ်စ္ေၾကာင္႔ေပ်ာ္ရႊင္ အခ်စ္ေၾကာင္႔တက္ၾကြ အခ်စ္ေၾကာင္႔စိတ္အားတက္

အခ်စ္ေၾကာင္႔ စိတ္ဆင္းရဲ အခ်စ္ေၾကာင္႔ မိန္းေမာ အခ်စ္ေၾကာင္႔ စိတ္ပ်က္

တတ္လဲ တတ္နုိ္္င္လြန္းတဲ႔အခ်စ္လုိ႔ဘဲဆုိလုိက္ခ်င္ပါရဲ႕ေနာ္…………………..

********** *************** *************** ********************

ကိုေ၀နဲ႔ျပႆနာတက္ျပီးျပန္လာတဲ႔ေန႔ က်မေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြျပန္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္စဥ္းစားေနမိတယ္ကို မသိလုိက္ပါဘူး။

ဧည္႔သည္လာတယ္ဆုိလုိ႔ဆင္းၾကည္႔လုိက္မွ ေန႔လည္က က်မကုိ အေဆာင္ျပန္လုိ္က္ပုိ႔ေပးတဲ႔သူ

ျဖစ္ေနပါတယ္။

သူ႔လက္ထဲမွာ ဟန္းဆက္ေလးတစ္လုံး။

အဲဒါနဲ႔က်မအေပၚျပန္တက္ ပုိက္ဆံအိတ္ယူျပီးျပန္ဆင္းလာခဲ႔ပါတယ္။

“အမ ဖုန္းအတြက္ ဟန္းဆက္၀ယ္လာလုိက္တယ္ အရင္ပုံစံနဲ႔အတူတူဘဲ”

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္………..ကိုေအာင္လင္းရယ္”

“ရပါတယ္ အမ “

“ အခ်ိန္ရလားမသိဘူး……….လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးသြားစကားေျပာရေအာင္လုိ႔ပါ”

“ရတယ္အမ သြားမယ္ေလ……  “

“ဒါဆုိရင္  ဆုံဆည္းရာ ကုိဘဲလမး္ေလ်ာက္သြားၾကရေအာင္ ဆုိင္ကယ္ဇက္ေသာ႔ခတ္ထားခဲ႔”

သူန႔က်မ အေဆာင္နဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ႔” ဆုံဆည္းရာ” ဆုိတဲ႔လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးကုိ သြားခဲ႔ၾကပါတယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာထုိင္ၾကေတာ႔မွသူကက်မကုိ ဟန္းဆက္ကေလးေပးပါမယ္။

ကိုေ၀ဖ်က္ဆီးလုိ႔ပ်က္သြားတဲ႔ ဟန္းဆက္ေလးအတုိင္းပါဘဲ။

“ဘယ္ေလာက္ေပးခဲ႔ရလဲမသိ……………”

“ေျခာက္ေသာငး္ခြဲပါ”

“အခုလုိကူညီေပးတာ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္”

“ က်ေနာ္က အမကိုသိတယ္  “

“ ရွင္………..  “

“ ဟုတ္တယ္ အမတုိ႔ရုံးကုိ က်ေနာ္တုိ႔က ပစၥည္းအျမဲလာပုိ႔တာေလ အမကသာ သတိမထားမိတာ။

ေနာက္ က်ေနာ္႔ အမ ၀မ္းကြဲကလည္းအမတုိ႔ရုံးမွာဘဲေလ မေကသီ သိတယ္မုိ႔လား  “

“  ေအာ္ မသီရဲ႕ ေမာင္ကိုး  “

ေလာကၾကီးကတယ္လဲက်ဥ္းပါလားလုိ႔သာေတြးမိပါတယ္။

အဲေတာ႔လဲ ရင္းနွီးျပီးသား တစိမး္ဆုိေတာ႔ သူ႔အေၾကာင္းကိုယ္႔အေၾကာင္းဖလွယ္မိၾကပါတယ္။

အေတာ္ၾကာေအာင္ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္စကားေတြေျပာလုိက္တာ မူိင္းေနတဲ႔စိတ္ေတာင္

ၾကည္လင္သြားသလုိပါဘဲ။

နည္းနည္းေလးေမွာင္လာေတာ႔ လက္ဘက္ရည္ဘုိးကို က်မကဇြတ္ရွင္း

သူ႔ကို လဲဟန္းဆက္ဘုိး ပုိက္ဆံေပးျပီးအေဆာင္ကိုျပန္လာခဲ႔ၾကပါတယ္။.

အေဆာင္ေရာက္ေတာ႔ မီးထြနး္ခ်ိန္ေရာက္လု႔ိ အားလုံးအျပင္ထြက္ဘုိ႔တာစူေနခ်ိန္နဲ႔ဆုံေတာ႔

စူးစမ္းတဲ႔မ်က္၀န္းမ်ားေအာက္မွာ နည္းနည္းေတာ႔အေနခက္ပါတယ္။

က်မဆီမလာဘူးေသးတဲ႔လူစိမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔တြဲျပီးျပန္လာတာကို စိတ္၀င္တစားနဲ႔ၾကည္႔ေနၾကလုိ႔ပါဘဲ။

******************  *************  ***********************

အခုရက္မွာ စိတ္အညစ္ရဆုံးပါဘဲ။

ကိုေအာင္လင္းနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိ္င္ျပီးျပန္လာတဲ႔ညက

ေမ႔ေမ႔ဆီက ဖုန္းလာပါတယ္။

ၾကည္႔ရတာ ကိုေ၀က အရင္တုိင္ထားပုံရပါတယ္။

မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ကိုေ၀ လာေသးလားလုိ႔ေမးတာပါ။

က်မကလဲ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ကိုေ၀ က်မကို ပြဲၾကမး္သြားတဲ႔အေၾကာင္း

အားလုံးေျပာလုိက္ပါတယ္။

ေမေမလည္း နည္းနည္းေတာ႔ စိတ္ညစ္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕ ဖုန္းဆက္မေျပာေတာ႔ဘူး။

ေမေမဆီက ဖုန္းလာလုိက္ရင္ ကုိေ၀ အေၾကာင္း။

ေဒါသၾကီးေပမယ္႔ စိတ္ရင္းေကာင္းတဲ႔အေၾကာင္း။

ငယ္ကတည္းက သိသူေတြမုိ႔ ေရရွည္မွာ အဆင္ေျပမယ္႔အေၾကာင္း။

သူ႔မိဘေတြက သမီးကိုအရမး္ခ်စ္တဲ႔အေၾကာင္း။

ႏွစ္အိမ္္တစ္အိမ္ျဖစ္ေနတဲ႔အေၾကာငး္။

ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ေပးထားတဲ႔ကတိမဖ်က္ဘုိ႔မွာအဆုံးသတ္ပါတယ္။

က်မကေတာ႔ ေမေမ႔ကုိ ျပန္ျပီးေျဖရွင္းခ်က္ေတြမေပးေပမယ္႔

ေမေမကုိ ေမးခြန္းတစ္ခုေတာ႔ ေမးလုိက္ပါတယ္။

ေမေမ႔ သမီးဘက္က ေနမွာလား မေတာ္ရေသးတဲ႔သမက္ဘက္ ေနမွာလားလုိ႔ပါ။

အဲဒီမွာ ေမေမ စိတ္တုိသြားပုံရပါတယ္။

ဖုန္းခ်သြားေရာ။

ကိုေ၀ နဲ႔လက္မတြဲဘူးဆုိတာကေတာ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီးသားပါ။

က်မနဲ႔ျပႆနာတက္ျပီး သုံးရက္ေလာက္ေနေတာ႔ ကိုေ၀ ဆီကဖုနး္လာပါတယ္.။

အစက က်မဖုနး္မကိုင္ပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ မကိုင္မခ်င္းေတာက္ေလွ်ာက္ျမည္ေနေတာ႔ ေဘးလူေတြကိုအားနာတာနဲ႔

ကိုင္လိုက္ရပါတယ္။

သူမွားသြားတဲ႔အေၾကာင္းေတာင္းပန္တာပါ။

ဒါေပမယ္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ လူၾကားသူၾကားမွာအရွက္ရေအာင္လုပ္ျပီးမွ

ေတာင္းပန္ပါတယ္ဆုိလုိ႔ရပါ႔မလားေနာ္။

မိန္းကေလးတေယာက္ ရွက္သြားတယ္ဆုိတာက ေတာငး္ပန္လုိ႔ျပီးသြားတာမွမဟုတ္တာ။

က်မသူေျပာတာကို လူမူ႔ေရးအရ နားေထာင္လုိက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ အငး္အဲ နဲ႔စိတ္မပါလက္မပါ ပုံလုပ္ျပလုိက္ေတာ႔ သူသေဘာေပါက္သြားပါတယ္။

သူေျပာခ်င္တာျပီးေလာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ေနာက္ဘယ္ေတာ႔မွ မဆက္သြယ္ဘုိ႔ရယ္၊

အရင္ကဘယ္လုိကတိေပးထားထား လုံး၀လက္မထပ္ဘူးဆုိတာကိုိေတာ႔ အမိအရေျပာ

လုိက္ပါတယ္။

သူ႔ဆီကလာတဲ႔ဖုန္းကို မကိုင္ျဖစ္ေအာင္ “ကယ္ၾကပါအုံးရွင္……………”ဆုိတဲ႔ရင္းတုန္းကုိေျပာင္း

ထားလုိက္တယ္။

အဲဒီအသံနဲ႔ဖုနး္လာလုိ႔ကေတာ႔ ကိုင္ကုိမကုိင္တာ။.

ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ျမည္ျမည္မကိုင္ဘူး။

သိပ္နားညည္းရင္ဖုနး္ပိတ္ထားလုိက္တယ္။

သူဖုနး္ကုိမကုိင္မွန္းသိေတာ႔ ဒီျပင္႔ဖုန္းနဲ႔ဆက္တယ္။

သူ႔အသံၾကားရင္မကိုင္မွန္းသိေတာ႔သူမ်ားကုိအငွားေခၚခုိင္းတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာလုိက္ေတာ႔ ထပ္မဆက္ေတာ႔ဘူး။

ဒါေပမယ္႔ အေမတုိ႔ကတစ္ဆင္႔လွည္႔လာျပန္ပါတယ္.။

အေမ႔ေျပာတုိင္းမျငင္းေပမယ္႔ သူ႕ကိုဘယ္ေတာ႔မွလက္မထပ္ဘူးလုိ႔ေတာ႔ေျပာထားလုိ္က္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ အေမလဲလက္ေလ်ာ႔သြားတာလား အၾကံဘဲထုတ္ေနလားေတာ႔မသိ အရင္ေလာက္

လက္ထပ္ဘုိ႔အေၾကာင္းမေျပာေတာ႔ပါဘူး။

က်မကလဲ အိမ္ကုိ လုံး၀မျပန္ဘဲေနလုိက္ပါတယ္။

မျပန္လုိ႔လဲရျပီ က်မမွာအေဖာ္ရွိျပီေလ။

အရင္လုိပ်င္းစရာမေကာင္းေတာ႔ျပန္ပါဘူး။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ကိုေအာင္ က က်မအပါးမွာအျမဲလုိလုိေရာက္ေနလုိ႔ပါဘဲ။

ပုိရင္းႏွီးသြားေစတဲ႔အေၾကာငး္ကလဲရွိလာျပန္တာကုိး။

@@@@@@@@@ @@@@@@@@@@@@ @@@@@@ @@@@@

တစ္ရက္က်မတုိ႔ရုံးက ကထိန္ကုိ စစ္ကုိင္းေတာင္မွာသြားခငး္ပါတယ္။

ကထိန္က တန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႔ေန႔မွာ ခင္းမွာဆုိေတာ႔ အဖိတ္ေန႔ညေနကတည္းက လွဴဘြယ္ပစၥည္းေတြကို ခ်ိတ္ထားတဲ႔ ပေဒသာပင္ေတြကို ကားေပၚတင္ အဆုိအကေတြနဲ႔

စစ္ကုိငး္ဘက္ကုိ ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။

ဒီကထိန္သြားခင္းၾကတဲ႔ ဘုနး္ၾကီးေက်ာငး္(ေခ်ာင္လုိ႔ေခၚၾကပါတယ္)ကို က်မတုိ႔၀န္ထမ္းေတြရဲ႕

မိသားစုေတြေရာ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ႔မိတ္ေဆြေတြပါ အားလုံးစုျပီး ညအိပ္သြားၾကတာေလ။

ထမင္းဟင္းခ်က္တဲ႔အဖြဲ႔က အဖိတ္ေန႔ မနက္ပုိင္းကတည္းက ၾကဳိသြားျပီး ခ်က္ျပဳတ္ထားပါတယ္။

က်မတု႔ိရုံးအဖြဲ႔ေတြက ညေနက်မွ စစ္ကိုင္းဘက္ကုိ ကူးၾကတာပါ။

စစ္ကိုင္းမွာ ညအိပ္ မနက္မွ ဘုန္းၾကီးေတြကုိဆြမး္ကပ္ၾကမွာပါ။

ညပုိင္းမွာေတာ႔ ကုလားကားၾကည္႔ၾကမွာပါ(ဖဲရုိက္တာကိုေျပာတာေနာ္)။

ေနာက္၀ါသနာပါသူေတြအတြက္ကလဲ ကာရာအုိေကနဲ႔သီခ်င္းဆုိလုိ႔ရတယ္ေလ။

.ညေနခင္းေရာက္ေတာ႔ လမး္မွာဆုိလာကလာၾကတာအရွိန္မေသဘဲ ကထိန္ခင္းတဲ႔

ေခ်ာင္ေရာက္ေတာ႔ ဆက္ဆုိၾကပါတယ္။

မသိတတ္တဲ႔တစ္ေယာက္က က်မကို ေရႊျပည္စုိးသီခ်င္းလာဆုိခုိင္းေနျပန္ပါတယ္။.

ဒီေန႔အဘုိ႔ က်မသီခ်င္းဆုိခ်င္စိတ္မရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔အားလုံးကေတာင္းဆုိေတာ႔လဲမေနသာပါဘူး။

ညေနေစာင္းေရာက္ေတာ႔ ထမင္းစားေသာက္ျပီး ေတာင္ေပၚတက္ၾကပါတယ္.။

က်မတုိ႔ သြားျပီးကထိန္ခင္းတဲ႔ေခ်ာင္က ဆြမး္ဦးပုညရွင္ ဘုရားနဲ႔နီးပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ ညေနစားလဲ စားျပီးေရာ က်မရယ္မေကသီရယ္အားလုံးေလးငါးေယာက္ေလာက္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္မွာသြားထုိင္ၾကပါတယ္။

ခဏေနေတာ႔ ကိုေအာင္တုိ႔လဲေနာက္ကလုိက္လာၾကပါတယ္။

သန္႔ရွင္းတဲ႔ေလေအးေအးေၾကာင္႔ေအးျမေနတဲ႔ပါတ္၀န္းက်င္။

ေလအလွပ္မွာ ခပ္သာသာေလးျမည္ေနတဲ႔ဆည္းလည္းသံ။

၀င္းပတဲ႔လေရာင္ေအာက္မွာ တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ႔ျမစ္ျပင္။

လေရာင္အျပက္မွာ လက္လက္သြားတဲ႔ျမစ္ျပင္ေပၚမွာ ေမ်ာေနတဲ႔ မီးေဖာင္ေလးေတြ။

ျမင္ရတာ တကယ္႔ကိုလြမး္စရာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္ကဆုိေနမွနး္မသိတဲ႔သီခ်င္းသံေလးက လြင္႔ပ်ံလာပါတယ္။

“လေရာင္ထဲ ငါလမး္ေလွ်ာက္ခ်င္တယ္၊

ဘယ္ကုိေရာက္ေနလဲ မစဥ္းစားဘူးကြယ္၊

မင္းနဲ႔ဆုိ သိပ္ေပ်ာ္မွာဘဲ

ၾကင္နာသူေလးအခုေလာက္ဆုိလြမ္းလုိ႔ေနမလား

အသဲမ်ားကြဲသြားမလားကြယ္

အုိးအုိး………….ေဆြးတယ္” ဆိုတဲ႔ထူးအိမ္သင္သီခ်ငး္ေလးပါဘဲ။.

က်မရင္ထဲကုိ ဘာလြမ္းလုိ႔လြမ္းရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္သြားပါတယ္။

ေမာင္႔ကုိေတာ႔လြမ္းသလုိလုိ။

ဒါေပမယ္႔ ေမာင္နဲ႔က ျပီးဆုံးခဲ႔ေသာဇာတ္လမ္းတစ္ခု။

သူ႔အေနအထားကုိ က်မေရာ က်မမိဘအသိုင္းအ၀ုိင္းကပါလက္မခံႏုိင္တာအေသအခ်ာ။

ခ်စ္ေတာ႔ ခ်စ္တယ္ ဒါေပမယ္႔ အခ်စ္အတြက္နဲ႔ေတာ႔ အနစ္မြန္းမခံနုိင္ဘူးေလ။

အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းနဲ႔ခ်စ္ျခင္းက တသီးတစ္ျခားစီလုိ႔က်မက ခံယူထားပါတယ္။

အသဲမာလုိ႔ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ေနာ္။

 

ကိုေ၀ၾကျပန္ေတာ႔ လဲ ဆင္ျခင္ဥာဏ္နည္းပါးတယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။

အခုလုိမရခင္အခ်ိန္မွာေတာင္ သ၀န္တုိ ျပီးခဲ႔တဲ႔အတိတ္ကုိ အရမ္းကုိတူးဆြ

လုိ႔ေနခ်င္သူက အိမ္ေထာင္ဖက္ျဖစ္လုိ႔ေပါငး္ၾကသင္းၾကရင္ ဒါကို ျပန္မတူးဘူးလုိ႔

ဘယ္သူမွ အာမမခံနုိင္တာကေတာ႔ အေသအခ်ာ။

က်မေမာင္နဲ႔ခ်စ္ခဲ႔တာကို အမဲစက္ၾကီးတစ္ခုလုိ ႏုိင္ကြက္တစ္ခုလုိအသုံးခ်မွာကေတာ႔

အတိအက်ဘဲလုိ႔ဆုိခ်င္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ ေစာေစာစီးစီးဇာတ္လမ္းျဖတ္တာ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ခံယူပါတယ္။

အားလုံးက၀ုိင္းဖြဲ႔ျပီးစကားေျပာေနေပမယ္႔ မိန္းေမာဖြယ္ရာေကာင္းလွတဲ႔ပါတ္၀န္းက်င္

သာယာတဲ႔သီခ်င္းသံထဲမွာ က်မေပ်ာ္၀င္သြားေတာ႔အားလုံးကိုေမ႔သြားပါတယ္။

က်မအေတြးေတြက ဟုိေရာက္ဒီေရာက္။

ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္က်မစဥ္းစားေနမိတယ္ဆုိတာမသိလုိက္ပါဘူး။

“အမ………..ေအးလာျပီ ျပန္ၾကစုိ႔” လုိ႔ “ကိုေအာင္”  သတိေပးလုိ႔ၾကည္႔လုိက္မွ

က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကလြဲလုိ႔ဘယ္သူမွ မရွိေတာ႔တာကိုသိပါတယ္။

က်မအေတြးးေကာင္းေနလုိက္တာ ဘယ္ခ်ိန္ျပန္သြားၾကမွန္းေတာင္မသိလုိ္က္ပါဘူး။

ဒါနဲ႔ဘဲဘုရားေပၚကဆင္းျပီး က်မတုိ႔ကထိန္ခင္းတဲ႔ေခ်ာင္ကိုျပန္လာၾကပါတယ္။.

စစ္ကုိင္းေတာင္ရဲ႕လေရာင္ဆမ္းတဲ႔ညကေတာ႔ တကယ္႔ကုိ တိမ္းမူးဖြယ္ရာေကာင္းေလာက္ေအာင္

သာယာလွပါတယ္။

ေအးျမလတ္ဆတ္တဲ႔ေဆာင္းဦးေပါက္ေလေျပေၾကာင္႔ ေအးေအးျမျမ။

တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနတဲ႔ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ျပည္႔လုဆဲလမင္းရဲ႕ေငြေရာင္အဆင္းအလင္းက

အရြက္နညး္နည္း အပြင္႔မ်ားမ်ားရုိးတံက်ဲက်ဲ တရုပ္စံကားပင္ေတြအေပၚကို ထုိးထားေတာ႔

လမး္ေပၚမွာ အရိပ္ေတြက်ေနပုံကလွပ။

အဲေတာ႔ စိတ္ေတြကလဲ ေအးခ်မး္လုိ႔ေနျပန္ပါတယ္။

ေခ်ာင္အနားေလးကို ေရာက္ခါနီး မွာ ကိုေအာင္က

“မမ ခဏ”ဆုိျပီးက်မေရွ႔ကေနရပ္လုိက္ပါတယ္။

အေတာ္ေလးကို နီးနီးကပ္ကပ္ဆုိေတာ႔ သူ႔ဆီက ကိုယ္သင္းနံ႔ေတာင္ရေနပါရဲ႕။

  “က်ေနာ္ အမ ကုိ လက္ထပ္ခ်င္တယ္”လုိ႔ဆုိ္လာပါတယ္။

သူေျပာလာတာကို က်မ မအံ႔ၾသမိပါဘူး။

သူနဲ႔က်မ သြားၾကလာၾကဆုံၾကတုိင္းသူက်မကုိၾကည္တဲ႔မ်က္၀နး္ကုိ ပုံေဖာ္နုိင္လုိ႔ပါဘဲ။

သူနဲ႔အတူသြားၾကတဲ႔အခါ က်မအေပၚကို သူဂရုစိုက္တာ။

က်မဘာလုိအပ္မလဲလုိ႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ျပီး ကူညီဘုိ႔အဆင္သင္႔ျဖစ္ေနတာ၊

သူက်မ ကို တစ္ခုခုေျပာေတာ႔မလုိ ပါးစပ္ျပင္ျပီးမွ ဆက္မေျပာေတာ႔တာေတြကို

ေတြ႔ေနရေတာ႔ မိနး္မေတြရဲ႕သင္စရာမလုိတဲ႔အသိစိတ္အတုိင္း “ကိုေအာင္” ္ရဲ႕

အတြင္းစိတ္ကုိေဖာက္ထြင္းျပီး က်မ ျမင္ေနပါတယ္ဆုိရင္မလြန္ေလာက္ပါဘူး။

“ျဗဳနး္စားၾကီးပါလား ကိုေအာင္ရဲ႕”

“မဟုတ္ဘူးအမ က်ေနာ္အမကိုဒီစကားေျပာခ်င္ေနတာ ၾကာျပီ မေျပာရဲလုိ႔”

“အခုေတာ႔ ဘယ္က သတိၱေတြရွိသြားရျပန္သတုံး”

“ သတိၱရွိလုိ႔ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး အခုခ်ိန္မွ မေျပာရင္ ေနာက္ေျပာခြင္႔ၾကဳံမွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူး “

“ ကိုေအာင္ မမ မွာအရင္ကခ်စ္သူရွိခဲ႔တယ္ အိမ္ကေန ယူခုိင္းထားတဲ႔သူလဲရွိတယ္၊

မျဖစ္နုိင္ေလာက္ပါဘူး…….သူမ်ားေမးေငါ႔တာလဲမခံခ်င္ဘူး “

“ဒါဆုိ က်ေနာ္႔ကုိ မခ်စ္ဘူးေပါ႔  “

အဲဒီေမးခြန္းအေရာက္မွာေတာ႔ က်မ အငိုက္မိသြားသလုိပါဘဲ။

“  အခုခ်က္ျခင္းေတာ႔ မေျဖနုိင္ေသးဘူး မမ ႏွလုံးသားကို ျပန္ေမးခြန္းထုတ္အုံးမယ္ေလ“

“ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္မ်ားေစာင္႔ရမွာလဲ ဗ်ာ “

“ စိတ္ခ်ပါ ၾကဳိးရွည္ရွည္နဲ႔လွန္ထားတတ္တဲ႔ သူစာရငး္ထဲမွာ က်မ မပါ ပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ မာမီးေခါက္ဆြဲေလာက္ေတာ႔ လဲ ျမန္ခ်င္လုိ႔မရဘူးေလ “

“ဒါဆုိ အခုခ်က္ျခင္းေျဖရင္ပုိေကာငး္မယ္ထင္တာဘဲ  “

“ ဒါကေတာ႔ ႏုိးပါ………..

ဘယ္ျဖစ္နုိင္ပါ႔မလဲေနာ္ က်မက  မာမီးေခါက္ဆြဲေျခာက္မွ မဟုတ္တာေနာ္။

က်မရပ္ေနရာကေနခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လုိက္ပါတယ္။

က်မတုိ႔ေက်ာငး္၀ုိငး္ထဲ၀င္လုိက္တဲ႔အခါမွာ အေတာ္ေလးအံ႔ၾသသြားပါတယ္။

က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကိုေစာင္႔ၾကည္႔သူေတြရွိေနတာကိုသိလုိက္လုိ႔ပါ။

က်မအတြက္ ၾကည္ႏူးစြာအိပ္ေပ်ာ္ခဲ႔ရတဲ႔ ညေလးတည ဆုိ္ရင္ မမွားပါဘူး။

&& + &&           && + &&  && + &&   && + &&   && + &&  && + &&   && + &&  

ေနာက္ေန႔မနက္ အေစာၾကီးထျပီး ဘုရားဆြမး္ကပ္ၾကပါတယ္။

ဆြမး္ဦးပုညရွင္လုိ႔ အမည္တြင္တာက ဘုရားကုိ ဘယ္ေလာက္ေစာေစာထျပီးဆြမး္ကပ္ကပ္

ဘုရားမွာဆြမး္ကပ္ျပီးသားရွိေနႏွင္႔လုိ႔ပါတဲ႔။

မနက္အိမ္ယာထေတာ႔ ဆြမ္းကပ္ျပီး ေက်ာင္းတုိက္က သံဃာေတာ္ေတြ ကိုဆြမး္ကပ္ပါတယ္။

အဲဒီေက်ာင္းမွာရွိတဲ႔မယ္သီလရင္ေလးေတြက ေအာက္ေျခသိမ္းကစအကုန္လုပ္ၾကပါတယ္။

သူတုိ႔လုပ္မွေတာ႔ က်မတုိ႔တစ္ေတြလဲဘယ္ေနနုိ္င္မလဲ ၀ိုငး္လုပ္ၾကရတာေပါ႔။

သံဃာေတာ္ေတြျပီးေတာ႔ က်မတုိ႔ဖိတ္ထားတဲ႔ဧည္႔သည္ေတြကို ဧည္႔ခံ။

က်မတုိ႔တစ္ေတြလည္း စားေပါ႔။

မနက္မုိးလင္းကတည္းက “ကိုေအာင္” ကုိ က်မ မျမင္ရေသးပါဘူး။

သူမ်ားေတြကူညီလုပ္ကုိင္ေနတဲ႔ေနရာမွာလည္းမေတြ႔။

က်မ “ကိုေအာင္”္ ကိုရွာေနတာကို သိေနတဲ႔ “မသီ”က

 “မရွာနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ရွင္ျဖဴရွင္လွဘက္သြားတယ္၊

ငါတုိ႔လဲ ထမင္းစားျပီးရင္လုိက္သြားၾကမွာ”

က်မတုိ႔လဲထမင္းစားေသာက္ျပီးေရာ “ကိုေအာင္” တုိ႔သြားတယ္ဆုိတဲ႔ဆီကိုလုိက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

က်မတုိ႔လမ္းမသိမွာစုိးေတာ႔ ေက်ာငး္က မယ္သီလရင္ေလး ႏွစ္ပါးကလုိက္ပုိ႔ေပးပါတယ္။

အရင္ဆုံး အဲဒီနားမွာ ရွိတဲ႔ ၀ကၤပါထဲကို ၀င္ၾကည္႔ၾကပါတယ္။

ေက်ာင္း ေအာက္ကေန၀င္ မီးလုံးေမွာင္ေမွာင္ေလးထြန္းထားတဲ႔လမ္းက်ဥ္းေလးကေန

၀င္သြားလုိက္တာ လမ္းေပၚကုိ ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ဥမင္သုံးဆယ္ကို ၀င္ၾကပါတယ္။

ျပီးမွေအာက္ဖက္ကိုဆငး္ ျပီး အေရွ႔ဘက္က ေတာလမး္က်ဥး္က်ဥး္ေလးအတုိင္း

အေပၚဘက္ကို တက္သြားေတာ႔ရွင္ျဖဴရွင္လွေရာက္ပါတယ္။

ဧရာ၀တီျမစ္ကို အျပည္႔အ၀ အေပၚစီးကေန လွမး္ျမင္ရတဲ႔ေနရာေလးပါ။

ဒီဘုရားအေပၚဘက္ကိုတက္သြားလုိက္ရင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူျပီးတာၾကာေပမယ္႔

မပုတ္မသုိးရွိေနတဲ႔ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးရဲ႕ရုပ္ကလာပ္ကို ဖူးျမင္နုိင္ပါတယ္။

က်မကေတာ႔ ျမစ္ျပင္ကုိျမင္ေနရတဲ႔ေနရာေလးမွာ သီလရွင္ေလးႏွစ္ပါးနဲ႔

စကားေတြေျပာေနျဖစ္ပါတယ္။

သူတုိ႔နဲ႔စကားေျပာရတာ စိတ္ေအးခ်မး္လွပါတယ္။

တစ္ပါတ္မွာ မွ အေ၀းဖိတ္ရယ္ အနီးဖိတ္နွစ္ရက္ မႏၱေလးကိုသြားလုိ႔

အလွဴခံရပါတယ္။

ဒါနဆန္ထြက္ခံလုိ႔ ရလာတာေလးနဲ႔ ေလာက္ငွေအာင္ ေနၾကထုိင္ၾကတာကိုသိရ ျမင္ရေတာ့

 လုိ္ခ်င္တပ္မက္မူ႔ေတြ မေက်နပ္မူ႔ေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းလာရတဲ႔

ကိုယ္႔ ဘ၀ကို စိတ္ကုန္လာသလုိပါဘဲ။

လွပေသာ ေအးခ်မး္ေသာ ျမင္ကြငး္ေလးကို ေငးေမာၾကည္႔ေနတုနး္

က်မအနား“ ကိုေအာင္“ေရာက္လာပါတယ္။

သူေရာက္လာေပမယ္႔ က်မ စကားေျပာခ်င္စိတ္မရွိ။

ေအးျငိမး္တဲ႔ေနရာေလးမွာ မွ ရနုိင္တဲ႔စိတ္ခ်မး္ေျမ႔မူ႔ကုိ ခံစားလုိ႔ေနမိပါတယ္။

“ အမ က်ေနာ္ကုိစိတ္ဆုိးေနသလား“

တိတ္ဆိတ္ေနတာကို မခံနုိင္တဲ႔ကုိေအာင္ ကေမးလာပါတယ္။

“ စိတ္ဆုိးစရာလဲအေၾကာင္းမရွိဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ  ….“

“ ဟုတ္ဘူး အမက စကားမေျပာလုိ႔ …………“

“ တကယ္လုိ႔ စိတ္ဆုိးတယ္ဆုိရင္ေကာ………“လုိ႔ေမးေတာ႔

ခပ္ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ “ စိတ္ဆုိးေျပေအာင္ ေခ်ာ႔မွာေပ႔ါ မမရဲ႕“လုိ႔ေျပာလုိက္တာေလးက

က်မအသဲႏွလုံးကို သိမး္ပုိက္လုိက္တဲ႔ စကားေလးျဖစ္လုိ႔သြားပါတယ္။

ဘာမွထူးထူးဆန္းဆန္းမပါတဲ႔ စကားေလးက

“ ကိုေအာင္“အခ်စ္ကိုလက္ခံမိေစဘုိ႔ က်မ အသဲနွလုံးဗဟုိခ်က္ကုိထိေအာင္

ပစ္ခြင္းတဲ႔ျမားတစ္စင္းေပါ႔။

ေအာ္ မဆြတ္ခင္က ညႊတ္ခ်င္ေနမိသလားလုိ႔ ကိုယ္႔ကုိ ကိုယ္ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ရတဲ႔အထိပါဘဲ။

တစ္ခါတစ္ရံအခ်စ္ဆိုတာကုိ ျဖစ္ေပၚေစဘုိ႔ တြန္းအား ဆုိတာ တုိက္ဆုိင္မူ႔ရွိဘုိ႔ဘဲလုိအပ္တယ္လုိ႔

ထင္မိပါတယ္။

တုိတုိေျပာရင္ေတာ႔ စစ္ကိုင္းက ျပန္ေရာက္ျပီး တစ္ပါတ္အၾကာ မွာ

“ ကိုေအာင္“အခ်စ္ကို လက္ခံလုိက္ပါတယ္။

သူ႔ကိုခ်စ္တယ္လုိ႔ အေျဖေပးတဲ႔ေနရာေလးကေတာ႔ ကဗ်ာမဆန္လွပါဘူး။

သူနဲ႔က်မ ဘုရားၾကီးက အျပန္  82လမ္း “ေပါင္းလဲတုိက္” အေရွ႔ေပါက္္နားေလးက

က်မအလြန္ၾကဳိက္တဲ႔ျမီးရွည္ဆုိင္ေလးမွာ ျမီးရွည္၀င္စားၾကပါတယ္။

ျမီးရွည္သည္ ၀၀ ၾကီးက က်မျမင္တာနဲ႔ ပြဲၾကီး အသားနည္းနည္း၀က္ဆီဖတ္ေၾကာ္မ်ားမ်ား

နဲ႔အဆင္သင္႔ျပင္ေပးပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ဗုိက္ဆာဆာနဲ႔ က်မ အေလာတၾကီးစားလုိ္္က္ေတာ႔ ငရုတ္သီးဖတ္လည္ေခ်ာင္းကပ္သြားျပီး ေခ်ာင္းဆုိးပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီမွာ  “ ကိုေအာင္“ က ေရေႏြးၾကမး္ကုိ ေအးေအာင္မူတ္ေပးျပီးေသာက္ခုိင္းပါတယ္။

ျပီးမွ “ ကိုေအာင္ ကိုခ်စ္တယ္လုိ႔ေျပာရင္ ေခ်ာင္းဆုိးျမန္ျမန္ေပ်ာက္တယ္“ဆိုျပီးစပါတယ္။

က်မကလဲ သူ႔ကုိစခ်င္တာနဲ႔“ ကိုေအာင့္ကုိ အရမး္ခ်စ္ပါသတဲ႔ရွင္္“လုိ႔ေျပာရင္း

တကယ္႔ ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားၾကေတာ႔တာေပါ႔။

ကိုေအာင္ နဲ႔က်မခ်စ္သူျဖစ္သြားေပမယ္႔ ဘာမွေတာ႔ အေျပာင္းအလဲမရွိပါဘူး။

အေခၚအေ၀ၚေတြလဲမေျပာငး္ အသြားအလာပုံစံလဲမေျပာငး္။

ေျပာငး္လဲသြားတာကေတာ႔ က်မရဲ႕ပါတ္၀န္းက်င္ပါဘဲ။

တခ်ဳိ႔က  ကုိေအာင္ဘက္ကနာၾကပါသတဲ႔။

တခ်ဳိ႔ကေတာ႔ ကေလးကို မုန္႔ေပးၾကိဳက္သလုိပါဘဲတဲ႔။

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ က်မဘက္က ေနသူေတြကေတာ႔

သူ႔စိတ္နဲ႔သူခ်စ္တာ အျပစ္မရွိေပါ႔။

အပ်ဳိလူပ်ဳိ ၾကဳိက္တာဘာျဖစ္လဲေပါ႔။

ႏွစ္ဖက္မိဘေတြက သေဘာတူထားတဲ႔ ကိုေ၀နဲ႔လဲ ငယ္ကတည္းက အတူေနခဲ႔ၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသြားတူတူ ကစားအတူတူ ဘုရားဖူးထြက္ရင္ လည္ၾကရင္လဲအတူတူ။

ဒါေပမယ္႔ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္က စလုိ႔ သူ႔စည္းသူ႔ကမး္နဲ႔ ေနခဲ႔ပါတယ္။

ေမာင္ နဲ႔ခ်စ္ရျပန္ေတာ႔လဲ အတူလည္ၾကစားၾက သြားၾကေတာ႔ရွိပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔  ညအိပ္ညဥ္႔ေနသြားတာမ်ဳိးမရွိသလုိ ဆိတ္ကြယ္ရာဆုိတာကိုလဲ

ေျခလွမး္မမွားခဲ႔ဘူးပါဘူး။

သမီးရီးစား ခ်စ္သူမ်ားရဲ႕ ေနခြင္႔ရွိသေလာက္ေတာ႔ သူ႔အတုိငး္အတာနဲ႔သူခြင္႔ျပဳခဲ႔ေပမယ္႔

ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ထိန္းသိမး္နုိင္မူ႔စည္းကုိ မခ်ဳိးေဖာက္ခဲ႔တာအမွန္။

အခု ကိုေအာင္ က ကိုယ္႔ထက္အသက္ငယ္သူဆုိေတာ႔ ပိုလုိေတာင္သတိထားရပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ္႔ေလာက က ေလာကဘဲေလ။

ေပ်ာ္ခဲ႔ရခဏေပါ႔။

က်မမွာခ်စ္သူအသစ္ရေနတာကို သတင္းရသြားတဲ႔ေမေမက ညတုိင္းဖုနး္ဆက္လုိ႔

နားေတြပူေနေအာင္ေျပာပါတယ္။

သူ႔ဖုနး္ကုိ မကိုင္မွန္းသိေပမယ္႔လည္း  ကုိေ၀ဆုိတဲ႔လူကလဲ ဖုနး္ကို အၾကိမ္ေပါငး္မ်ားစြာဆက္ပါတယ္။

က်မအနားမွာ ေနၾကတဲ႔ အေဆာင္သူေတြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြရဲ႕ တူညီေသာ မတူညီေသာ

တုိက္ဆုိင္ေသာ မတုိက္ဆုိင္ေသာ သူေတြ႔ရဲ႔  အျမင္ေတြ တီးတုိးစကားသံေတြ မထိတထိေျပာသံေတြ

မၾကားတၾကားေျပာသံေတြက လဲ စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္ေစတာ အမွန္ပါဘဲ။

တစ္ရက္မွာေတာ႔ ေမာင္႔ေမေမလုိ႔ စိတ္ထဲမွာအလုိလုိသိေနေလာက္ေအာင္ေမာင္နဲ႔ဆင္တူလွတဲ႔

က်မ ထိပ္တုိက္ေတြ႔ရပါေတာ႔တယ္။

သူက က်မအလုပ္ကို လုိက္လာပါတယ္။

ညေနအလုပ္ဆင္းရင္ စကားနည္းနည္းေျပာခ်င္လုိ႔ပါေပါ႔။

အဲဒါနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာရေအာင္ လူအျမဲရွင္းတဲ႔ လမ္း80ေပၚက ေရႊနုိင္လြန္အေအးဆုိင္မွာခ်ိန္းလုိက္ပါတယ္။

က်မစိတ္ထဲမွာ စိတ္ေတာ႔လွဳပ္ယွားပါတယ္ ဒါေပမယ္႔ေကာင္းေသာလာျခငး္မဟုတ္ဘူးဆုိတာကိုေတာ႔

ၾကိဳသိေနသလုိပါဘဲ။

ေတြ႔ဆုံးခနး္ကေတာ႔ မဟာဆန္လွေသာ ရုပ္ရည္ပုိင္ရွင္ေမာင္႔ေမေမရဲ႕ပညာသားပါလွေသာစကားမ်ား

အခ်ဳပ္ကေတာ႔

“ေမာင္က က်မထက္အသက္ငယ္သူျဖစ္တဲ႔အတြက္ အိမ္ေထာင္သက္ရွည္လာရင္အဆင္မေျပႏိုင္ေလာက္ဘူးဆုိတာ၊

ေနာက္ က်မမွာလည္း အိမ္ကေနသေဘာတူထားတဲ႔လူရွိသလုိ ကိုေအာင္မွာလည္း ရွိေနတာ။

က်မနဲ႔တြဲခဲ႔တဲ႔ေနာက္ဆုးံရီးစားက မူးယစ္ေဆးနဲ႔ပါတ္သက္ေနသူျဖစ္တဲ႔အတြက္ေခတ္ေပၚ

ေအဘီစီဒီေတြ က်မမွာလဲ ရွိခ်င္ရွိေနနုိင္တာ စတဲ႔ နာလုိခံခက္ျဖစ္ေလာက္စရာစကားေတြကုိ

ေအးေဆးညင္သာ သိမ္ေမြ႔စြာနဲ႔ က်မနားထဲကို ေလာင္းထည္႔လုိက္တဲ႔အခါ က်မနားထဲေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ သံရည္ပူအျဖစ္ေျပာငး္လဲသြားေအာင္စြမး္ေဆာင္လုိက္ပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးမေတာ႔ က်မ ရုပ္ရည္ ပညာ အသုိင္းအ၀ုိင္းနဲ႔ဆုိရင္ ကို္ေအာင္ထက္သာသူနဲ႔အလြယ္

တကူေတြ႔နုိင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိတဲ႔စကားနဲ႔ျပန္ပင္႔ေပးလုိက္ျပန္ပါတယ္။

အေဆာင္ကုိ ျပန္ေရာက္ခိ်န္မွာေတာ႔ အရုပ္ၾကဳိးျပတ္။

လာေနၾကအခ်ိန္ ကိုေအာင္ အေဆာင္ကုိေရာက္လာေတာ႔ ဆင္းမေတြ႔ျဖစ္။

ညေရာက္ျနပ္ေတာ႔ “ဘာလုပ္သင္႔လဲ”ဆုိတဲ႔ အေတြးေတြနဲ႔ေထြးလုံးရစ္ပတ္လုိ႔အိပ္မေပ်ာ္။

ဘယ္သူနဲ႔မွလဲ သိပ္မေျပာခ်င္ေတာ႔ ရုံးကေနခြင္႔ယူလုိ႔ ထား ဖုန္းကိုလဲပိတ္ထားလုိက္ပါတယ္။

တုိင္ပင္စရာအေဖာ္မရွိ အိပ္မေပ်ာ္ေသာညေတြလဲ မ်ားခဲ႔တာအမွန္ပါ။

တစ္ေယာက္ထဲအိပ္မေပ်ာ္တဲ႔ ည…….တစ္ညရဲ႕ .သန္းေခါင္ေလာက္မွာ

တုိးတိတ္ျငင္သာတဲ႔ ဂစ္တာသံေလးနဲ႔အတူ သီခ်င္းေလးတပုဒ္လြင္႔ပ်ံလုိ႔လာပါတယ္။

 

“၀ါဆုိရက္စုံအခါတြင္းမို႔

လူေျခတိတ္တဲ႔ စစ္ကုိင္းဘက္က

ေတာရေက်ာင္းငယ္ေလးတစ္ခုမွာ

ယာယီနားခုိလွဳံေနစဥ္။

ေနရီညဳိညဳိ ညေနခင္း

ယုံၾကည္မူ႔ေတြအျပည္႔နဲ႔အတူ

ကုန္းမုိ႔ေျမရဲ႕ဟုိးအထက္ဆီ

ေစတီေလးရယ္ျငိမ္သက္ျခင္း။

 

တြယ္တာမိတဲ႔လူေတြၾကားကေလ

ေ၀ဒနာျဖစ္မယ္႔အာရုံကန္႔သတ္လုိ႔

ၾကည္လင္လာေအာင္ေနထုိင္ရင္း

ရင္မွာရွိတဲ႔ သညာေဟာင္းတုိ႔ကို

ျပန္လည္ဆင္ျခင္ၾကည္႔ေနတုန္း

 

တကယ္ဆုိေရဟာအေရာင္အဆင္းမဲ႔

ဆုိးတဲ႔အေရာငး္တုိင္းလိုက္လုိ႔သာ

စြန္းရစ္ထင္သလုိဘဲ

တြယ္တာညိတဲ႔အာရုံေနာက္လုိက္ကာ

လူရဲ႕သေဘာလဲေရအတုိငး္ဘဲ

ေရာင္စုံစြန္းထငး္ခဲ႔တဲ႔စိတ္ကို ျဖဴစင္ေအာင္ျပန္ဖြပ္အုံးမယ္။”

 

ဒီသီခ်င္းေလးၾကားလုိက္ရတဲ႔အခါ က်မဘာလုပ္ရမယ္ဆုိတာကို ျပတ္ျပတ္သားသားသိသြားသလုိပါဘဲ။.

က်မဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်နုိင္ပါျပီ။

မတူညီတဲ႔ပူေလာင္တဲ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းၾကားမွာ အျပင္မထြက္ဘဲက်မဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္

ေနနုိင္မွာတဲ႔လဲ၊

ဘယ္ေလာက္မ်ား အသုိင္းအ၀ုိင္းတစ္ခုလုံးကို ေရွာင္ေနနုိင္ပါလဲ။

ေလာကသဘာ၀အရ ပူေလာင္ေသာေနရာရွိရင္ျငိမ္းခ်မ္းေသာေနရာဆုိတာလဲ အေသအခ်ာရွိပါတယ္။

နက္ျဖန္မနက္ေရာက္ရင္ က်မရဲ႕အခန္းထဲမွာ ထားခ်င္သလုိထားတဲ႔ပစၥည္းေတြကို စနစ္တက်သိမ္းမယ္။

ျပီးရင္ ေမေမတုိ႔ဆင္ေပးထားတဲ႔လက္၀တ္လက္စားေတြကို ခြ်တ္ျပီးေသခ်ာပက္ကင္ထုတ္မယ္။

ဆက္သြယ္ဘုိ႔ ၀ယ္ေပးထားတဲ႔ ဟန္းဖုန္းကလဲ က်မအတြက္အသုံးမလုိ တာေသခ်ာျပီဆုိေတာ႔

လက္၀တ္လက္စားေတြနဲ႔အတူ ေမေမတုိ႔ဆီျပန္ပုိ႔ေပးမယ္။

က်မအ၀တ္အစားအားလုံးကိုလဲ ထားခဲ႔မယ္။

ေနာင္တည္ေဆာက္မယ္႔ ဘ၀အသစ္မွာဒါေတြက်မအတြက္မလုိအပ္ေတာ႔ဘူးေလ။

အလုပ္ထြက္စာတစ္ေစာင္ကိုလဲ လူၾကံဳနဲ႔ပုိ႔ေပးလုိက္မယ္။

 

 

 

 

ေမေမ

သမီး စာေရးလုိက္ပါတယ္။

ေမေမကိုေပးထားဘူးတဲ႔ကတိ သမီး ဘက္ကပ်က္ကြက္တာကိုေတာ႔ ခြင္႔လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။

သမီး ကိုေ၀ကို လက္မထပ္သလုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွလဲလက္ထပ္မွာ မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။

ဘ၀မွာ ျငိမ္းေအးစြာေနထုိင္ခြင္႔ရွိတဲ႔ေနရာေလးကုိ သမီးေတြ႔ထားသလုိ

ရေအာင္ေနမယ္လုိ႔လဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အျပီးခ်ျပီးပါျပီ။

သမီးအတြက္မလုိအပ္ေတာ႔တဲ႔ ဟန္းဖုနး္ ၊ဆုိင္ကယ္နဲ႔ လက္၀တ္လက္စားေတြကို                                 လဲ”ေဒၚေလးေမ”တုိ႔အိမ္မွာအပ္ထားခဲ႔ပါမယ္။

 

သမီးအေဆာင္က အခနး္ထဲက ပစၥည္းေတြကိုေတာ႔ ေမေမ တုိ႔ ကားၾကဳံတဲ႔အခါ

၀င္သယ္ေပးလုိက္ပါ။

သမီးအတြက္စိတ္မပူပါနဲ႔။

ေအးျငိမ္းေသာေနရာမွာ ေအးျငိမး္စြာ နဲ႔ဘ၀ကိုဆက္လက္ရွင္သန္ေေနမွာပါ။

ဘဏ္စာအုပ္ကေတာ႔ သမီးယူသြားပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ လုိအပ္မွသုံးမွာပါ။

                                            သမီး စိမ္းျမ

 

က်မစာေရးျပီးတဲ႔အခါမွာ စိတ္ေတြလည္းလြတ္လပ္ေပါ႔ပါးလုိ႔သြားပါတယ္။

နက္ျဖန္မနက္ ဆုိရင္ ဘယ္သူ႔ကုိ မွႏုတ္မဆက္ဘဲထြက္သြားေတာ႔မယ္ေလ။

က်မ အတြက္အိမ္မေပ်ာ္တဲ႔ညေတြ ကုန္ဆုံးသြားတာအေသအခ်ာပါဘဲ။

အိပ္ေပ်ာ္ခါနီးဆဲဆဲမွာ က်မအလြန္ႏွစ္သက္တဲ႔သီခ်င္းေလးတပုိင္းတစၾကားေယာင္လာမိသလုိလုိိ

…………………………………………………..

 

“နံနက္ခငး္ ဆီးနွင္းတုိ႔ အေ၀းမလြင္႔မီ

ေနေရာင္ျခည္ အေရွ႔အရပ္က အၾကဳိဆုိက္ျပီ၊

မၾကည္လင္တာေတြ အေမွာင္ရိပ္ထဲသိပ္ခဲ႔ကြယ္

မၾကာခင္ဆုိရင္ မုိးလင္းႏုိးထေတာ႔ မယ္……………………….

မၾကာခင္ဆုိရင္ မုိးလင္းႏုိးထေတာ႔ မယ္………………………

မၾကာခင္ဆုိရင္ မုိးလင္းႏုိးထေတာ႔ မယ္………………………

မၾကာခင္ဆုိရင္ မုိးလင္းႏုိးထေတာ႔ မယ္………………………

မၾကာခင္ဆုိရင္ မုိးလင္းႏုိးထေတာ႔ မယ္………………………

 

 

(ခ်စ္စထုံးေႏွာင္ ဆုိတဲ႔စကားလုံးေလးရဲ႕ မူရင္းပုိင္ရွင္က ရွင္မဟာရ႒္သာရ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏွစ္မလက္ေလွ်ာ႔ေနေလေတာ႔ ဆုိတဲ႔ ရတုထဲကေန ယူျပီးသုံးထားတာျဖစ္ပါတယ္)

 

ျပီးပါျပီ

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေဆြးပါးပါးေလး

(25-2-2012)