´´ ရလဒ္ေတြ တစ္ပံုးအျပည့္နဲ႔ “ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာလည္း ဆရာႀကီးပီမိုးနင္းကို မသိသူမရွိ။ ဆရာႀကီးပီမိုးနင္းဟာ သူဖုန္းစား(သူေတာင္းစား) အ ေၾကာင္းကို စာေရးဖို႔အတြက္ သူကိုယ္တိုင္ရုပ္ဖ်က္၊ ခြက္စြဲၿပီး လိုက္လံေတာင္းရမ္း၊ စားေသာက္ခဲ့တဲ့ ဘ၀အေတြ႔ အႀကံဳကို ကိုယ္ေတြ႔လုပ္ယူခဲ့တယ္လို႔ ဖတ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ တစ္ျခားႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာေတြ၊ ႏိုင္ငံမေက်ာ္တဲ့ စာေရးဆရာေတြလည္း ဘ၀စံုေအာင္ ဆိုင္ရာအေတြ႔အႀကံဳေတြကို ကိုယ္ေတြ႔ေလ့လာ ခံစားၿပီးယူတတ္ၾကပါတယ္။ ကမၻာ့စာေပေတြကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း ဒီလိုပါပဲ။ ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာ ဂ်ိမ္း(စ္) အ မစ္ခ်ီနား (James A Michener) အေၾကာင္းကို စာေရးဆရာမ အီသယ္(လ္)ဗန္ဂ်တ့္(ထ္) Ethel Bangert ေရးထားတဲ့ ´´ ရလဒ္ေတြ တစ္ပံုးအျပည့္နဲ႔ (A Bucket Full of Research) “ ကို ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပအို၀္းစြီး website စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကေလာင္ေသြးေနၾကတဲ့ ေသြးခ်င္းကေလာင္ရွင္ ပအို၀္းေမာင္မယ္မ်ားအတြက္ ရည္ညႊန္းၿပီး အဲဒီအေၾကာင္းကို ယခုလိုမွ်ေ၀ ခံစားလိုက္ပါတယ္။ ဂ်ိမ္း(စ္)ဟာ အသက္ေလးဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္ေရာက္မွ ပထမဦးဆံုးစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ႏိုင္ခဲ့သူတစ္ ေယာက္ပါ။ သူဟာ လူငယ္ေတြကို ၀တၳဳတစ္ပုဒ္မေရးခင္ ေသေသခ်ာခ်ာသုေတသနျပဳလုပ္ဖို႔ အႀကံဥာဏ္ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ တိုင္းျပည္၊ ေဒသတစ္ခုအေၾကာင္း သူစာေရးမယ္လို႔လ်ာထားၿပီဆိုရင္ အဲဒီနယ္ပယ္ေဒသေတြကို ကိုယ္ တိုင္သြားေရာက္လည္ပတ္တယ္။ လူေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းၿပီး စူးစမ္းေလ့လာေမးျမန္းတယ္။ ေနာက္ခံ အခ်က္ အလတ္ေတြျပည့္ျပည့္စံုစံုသိရဖို႔ စာအုပ္စာေပေတြဖတ္တယ္။ စာေရးသက္ႏွစ္ငါးဆယ္အတြင္း နာမည္ေက်ာ္ ၾကားလူႀကိဳက္မ်ားခဲ့တဲ့ Hawaii, Iberia, The Source, Texas, Poland, Alaska, Caribbean အစရွိတာေတြ အပါ အ၀င္ စာအုပ္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္နီးပါးကို ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္တစ္အုပ္စီအတြက္ ေနာက္ခံ ဗဟုသုတေပးတဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေပါင္း ႏွစ္ရာေက်ာ္စီေလာက္ကို ေလ့လာဖတ္ရႈခဲ့ရတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီလိုျပည့္ျပည့္စံုစံု သုေတသနေတြျပဳလုပ္ခဲ့လို႔ သူ႔ရဲ႕ပထမဦးဆံုးစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ Tales of the South Pacific ဟာ (၁၉၄၈) ခုႏွစ္အတြက္ ပုလစ္ဇာဆု ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ပိုင္း ဆုေတြတစ္သီတစ္တန္းႀကီး ထပ္မံရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ိမ္း(စ္)က တိုင္းျပည္တစ္ျပည္အေၾကာင္းေရးမယ့္သူဟာ အဲဒီတိုင္းျပည္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေနရမယ္။ အေတြ႔အႀကံဳ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြအျပင္ အျဖစ္တစ္ခုအေၾကာင္း ေရးဖို႔ဆိုရင္လည္း အလားတူေတြ႔ႀကံဳခံစားဖူးရမယ္။ ဒါမွသာ အဲဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို ပီပီသသေရးသားႏိုင္မယ္လို႔ ခံယူထားသူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မကလည္း သူေျပာတာနည္းစနစ္က်တယ္လို႔ ထင္ျမင္ယံုၾကည့္ယူဆပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔လည္း စပိန္ကို ကၽြန္မသြားေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၾသစေတးလ်ဆိုရင္ ႏွစ္ႀကိမ္ေတာင္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဂ်ပန္၊ တရုတ္နဲ႔အျခားတိုင္းျပည္ ေတြကိုလည္း ထို႔အတူပဲေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေတြ႔ႀကံဳနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္မွာ သုေတသနလုပ္ထားတာေတြနဲ႔ ေပါင္း စပ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ စာအုပ္အထူႀကီးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္မေရးၿပီးထုတ္ေ၀ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီအႀကံေပးခ်က္ေတြဟာ တစ္ခါတေလလူကို ဘရိတ္ေပါက္ေစၿပီး လမ္းေခ်ာ္သြားေစႏိုင္တဲ့ သေဘာေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဥပမာ- ဟစ္တလာေခတ္က ဂ်ာမနီကိုေနာက္ခံထားၿပီး ေရးသားဖို႔ရည္ရြယ္ထားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္အတြက္ ကၽြန္မသုေတသနျပဳလုပ္ခဲ့တုန္းကျဖစ္တယ္။ ေပါ(လ္)ဂယ္လီခို(Paul Gallico) ရဲ႕စာအုပ္ တစ္အုပ္ထဲမွာ နာဇီေတြဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေခါင္းကို သံျဖဴပံုးစြပ္ေပးၿပီး ပံုးကိုတုတ္နဲ႔ တေျဗာင္းေျဗာင္းရိုတ္ႏွက္ ကာ လူကိုရူးသြတ္သြားေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားတာကိုဖတ္လိုက္ရေတာ့ ဒါဟာ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့ မလားလို႔ေတြးေတာရင္း ဂ်ိမ္း(စ္)ရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္ကို သြားသတိရလိုက္ပါတယ္။ ´´ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုအ ေၾကာင္း မေရးသားခင္ ကိုုယ္တိုင္ခံစားၾကည့္ဖို႔ “ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မစမ္းသပ္ၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အိမ္ေနာက္ေဖးကြက္လပ္ထဲကို သြားၿပီးတဲ့အခါ ေဘးစီေတြကို လူရွိမရွိ ေသခ်ာေအာင္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ့အခါ ေရထည့္သံုးတဲ့သံပံုးကို ေခါင္းမွာစြပ္ လိုက္ၿပီး တံျမတ္စည္းရိုးနဲ႔ ခတ္ျပင္းျပင္းေလးတစ္ခ်က္ စမ္းၿပီးရိုတ္ၾကည့္တယ္။ ထြက္လာတဲအသံက နားကြဲမတတ္။ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ပံုးစုတ္ရဲ႕အသံက စြာမွစြာပဲ။ စာအုပ္ထဲမွာ ဒီအခန္းကို ပီပီသသေရးသားတင္ျပႏိုင္ေအာင္ ျပတ္သားထင္ရွားစြာ မွတ္မိေစဖို႔အတြက္ သံပံုးကိုေနာက္ ထပ္ေလးငါးေျခာက္ခ်က္ဆင့္ၿပီး တအားကိုတီးထဲ့လိုက္တယ္။ နားထဲမွာအရမ္းကို အူထူသြားၿပီး သံပံုးကိုအျမန္ ဆြဲခၽြတ္လိုက္တဲ့အခါမွာ သူ႔အခန္းျပတင္းေပါက္မွ ကၽြန္မကိုစိုက္ၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းအမ်ိဳးသမီးရဲ႔အံ့ၾသ ထိန္႔လွန္႔ ေနတဲ့မ်က္ႏွာကို တန္းျမင္လိုက္ရေတာ့တာပဲ။ သူကကၽြန္မတို႔ လင္မယားငွားၿပီးေနတဲ့ အိမ္ရဲ႕အေပၚထပ္မွာ ေနထိုင္တဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားတစ္ခြန္းမွမဆိုပဲ အေတာ္ၾကာၾကာစိုက္ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ ကၽြန္မရူး သြားၿပီလို႔ သူမွတ္ယူသြားေတာ့မယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မသိလိုက္တယ္။ မွန္ပါတယ္။ တစ္ပတ္အတြင္း သူမအိမ္ေျပာင္းသြားပါေတာ့တယ္….။