ဥတုမမွန္ပဲနဲ႔ကုိ ေဟာဒီအခ်စ္ေတြကရွင္သန္ခ်င္ခဲ႔တာပါ
တစ္လမ္းလုံးပြင္႔ခဲ႔ေလမွ
ငါဟာ ကုိယ္႔ကုိယ္ကို ဆူးမ်ားမွန္းသိခဲ႔ေပါ႔
တံစဥ္တစ္လက္နဲ႔ေရာက္လာဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ဖူးတဲ႔
ငါ႔ရဲ႔မုိးငယ္မေလးေရ…
ငါဟာမင္းရဲ႔ေၿခသံကုိေမ်ွာ္ရင္း
တၿမည္႔ၿမည္႔အၿမစ္တြယ္ေနခဲ႔
အဲလုိနဲ႔ပဲ ငါ႔အလြမ္းေတြပြင္႔ရက္ရွည္ၿဖစ္ခဲ႔ရၿပန္တယ္။

ကမာၻၾကီးေရ…
ငါ႔ကုိထမ္းထားတဲ႔ကမာၻၾကီးေရ…
ငါဟာသူရူးတစ္ေယာက္မွဟုတ္ပါေလစ
ကမာၻ တစ္ၿခမ္းနဲ႔နပုိလီယံအေၾကာင္း
အရင္ကလုိပဲ ေကာင္းေကာင္း သေဘာမေပါက္ၿပန္ဘူး
ထားပါေလ…
ငါက နပုိလီယံ
ဒါေပမယ္႔ငါ႔ခ်စ္သူကုိငါမပုိင္ခဲ႔ၿပန္ဘူး။

ငါဟာငါ႔ဘ၀အတြက္ ဓားတစ္စင္းလဲ ၿဖစ္ရဲ႔
အဲဒါေတာင္မွ
ငါ႔အတိတ္ေတြခုတ္ထြင္ဖုိ႔ေမ႔ခဲ႔မိေလတယ္
တကယ္ဆုိ အခ်စ္ဟာ ငါ႔က်မွ လြမ္းခန္း
အဲလုိမ်ဳိးနဲ႔ပဲ ခမ္းနားတတ္ၿပန္တယ္။
အဲဒီတစ္ေန႔က ငါတုိ႔ရဲ႔ လက္ဖမိုးနွစ္စုံရယ္
ငါတုိ႔ရဲ႔ရယ္ေမာၿခင္းေတြရယ္ကုိ
အခု…
မုိးေခၚစာအၿဖစ္ၿပန္လြမ္းတယ္။

သုညနဲ႔စၿပီး သုညနဲ႔ပဲ ဆုံးမယ္႔ေကာင္
ဘယ္လုိအတားအဆီးေတြနဲ႔
ေနွာင္ဖြဲ႔ပစ္ရမွာလဲ
ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္…
သူတုိ႔ေၿပာၾကသလုိ
ငါဟာမင္းနဲ႔ဆို အိမ္ဦး နဲ႔ေၿခနင္း
ဘယ္လုိအခ်င္းနဲ႔မွမၿဖစ္သင္႔တဲ႔ေကာင္
ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ရြံပစ္ဖုိ႔ပဲေကာငး္တယ္။

ဒဏ္ရာေတြမ်ားေနတဲ႔မ်က္၀န္းတစ္စုံ
ၾကိဳးအထပ္ထပ္ၿပတ္ေနတဲ႔ဂစ္တာတစ္လက္
ပတ္ၾကားအက္ေနတဲ႔ရင္ဘတ္ခပ္အက္အက္
အဲလုိလြမ္းရင္းခက္ေနတဲ႔လူတစ္ေယာက္
ငါ…ရြာရုိးကုိးေပါက္လဲေလွ်ာက္ၿဖစ္တယ္။
အလင္းေရာင္ေတြလာရင္ငါ႔ကုိေၿပာပါ
မနက္ခင္းေတြဆုိတာသူမအတြက္မုိ႔
ငါဖိနပ္အေပါက္ခံၿပီးပုိ႔ရမယ္။

ကမာၻၾကီးေရ…
ငါလဲေလ်ွာင္းေနတဲ႔ ကမာၻၾကီးေရ…
သူမေလးကုိေၿပာၿပလုိက္ပါ
ငါဟာကုိယ္႔ခ်စ္သူကုိ မပုိင္တဲ႔
ေခတ္သစ္နပုိလီယံတစ္ေကာင္
ခုဆုိတိမ္ၿပိဳသံေတြနားေထာင္ေနပါတယ္လုိ႔…..။         ။

                                                             ေနညိဳ