အနမ္းကေဝေတြကို လက္သင့္ခံဖို႔
ငါ့မွာ ရင္ခြင္ႏွစ္စံုမရွိဘူး …
ဒါေပမဲ့ …
ငါ့ညေတြမွာ ၾကယ္မေဝေတာ့ …
လမင္းေတာင္ မသာတဲ့အခါ …
ငါ့ကို္ယ္ငါ …
ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ ျပန္ေၾကာက္ရြံ႕ေသြးပ်က္ေနမိတယ္ …

လမ္းေတြဟာ အရင္ထက္ပိုၿပီး …
အသည္းကြဲသမားတစ္ေယာက္လို
ေျခာက္ေသြ႔အထီးက်န္ဆန္လာတယ္ …
မသာေတာ့တဲ့ ေနတစ္စင္းဟာ …
ဝမ္းပိတ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ႏႈန္းခ်ိေနေတာ့တယ္ …

သန္းေခါင္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ဟာ …
မိုးႀကိဳးမခ်ဳန္းဘဲပစ္ခ်ထားတဲ့ အစိမ္းေသတစ္ေကာင္လို …
မည္းတူးဆိတ္ၿငိမ္ေနတယ္ … လို႔
အဓိပၸာယ္ျပည့္စံုလာတယ္ …
ငါက …
ျပဴးတူးၿပဲတဲထိုင္လို႔ေပါ့ေလ …
သန္းေခါင္ဆိုတာကို အဓိပၸာယ္သီကံုးတတ္သြားတယ္ …

(၂)

ငါ့ကို တြယ္ကပ္သူနဲ႔ …
ငါ့က တြယ္ကပ္သူနဲ႔ …
စကားေတြက ပင္လယ္ျပင္ထက္ကို
မာယာမ်ားလာတယ္ …

ငါ့ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္တဲ့ သူနဲ႔ …
ငါက ေမွ်ာ္ၾကည့္တဲ့ သူနဲ႔ …
ရင္ခြင္ဟာ …
ျပဒါးတစ္လမ္း …
သံတစ္လမ္း …နဲ႔
ေကာင္းကင္လို တစ္စုတည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး …
တိမ္ေတြလို ေကာင္းကင္တစ္ျပင္ႀကီးထဲမွာပဲ …
အရပ္ရပ္ … ရယ္လို႔
ေတာင္တလမ္း၊ ေျမာက္တျခမ္း ကြာေဝးလာတယ္ …

စိတ္ထဲမွာေတာ့ …
ရြာရိုးကိုးေပါက္အေတြးေတြနဲ႔ …
ဗ်ာမ်ားေနဆဲ …
အၾကည့္ေတြထဲမွာလည္း …
အၿပံဳးႏွစ္စင္းဟာ ခြာသံကိုယ္စီနဲ႔
စီးခ်င္းထိုးေနၾကတယ္ …

ကဲ …
ဝဲယာႏွစ္ဘက္စလံုးဟာ …
? တစ္ခုစီကို ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္ …
……………………….