ေလးႏွစ္သားကို စိတ္လက္မခ်
ထားခဲ့ရတဲ့ အေမေရ
ေပျပင္ေတြလို အထုအႏွက္ခံျပီး
ေလာကေက်ာင္းႀကီးမွာ…
တစ္ရက္မပ်က္ မွန္မွန္တက္ခဲ့တာ
သိမ္ငယ္မွဳ႕ေတြသာ ေခါင္းျမီးျခံဳခြင့္ရခဲ့ပါတယ္…
အေမ့ဓါတ္ပံုၾကည့္ရင္း အားတင္းခဲ့တဲ့ကာလ
ႏွစ္ေပါင္း(၂၀)မကေတာ့ဘူး…အေမ
ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွမရႏူိင္တာ
လံုေလာက္တဲ့ ရင့္က်က္မွဳေတြတဲ့လား
အေမေရ…ကၽြန္ေတာ္အခုထိ
အားငယ္မိေနတုန္း။
တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းေတြရဲ႕
တင္ျပင္လႊဲထိုင္ျခင္းေအာက္မွာ
စီးေတာ္ျမင္းမျဖစ္ခ်င္ဘူး…အေမ
ဒါေပမယ့္ေလ….က်ာပြတ္သံေတြေအာက္မွာ
ကဆုန္ေပါက္…ေျပးေနရတုန္း။
အတၱအစြယ္…အသြား ၿဖဲျပေနသူေတြၾကားမွာ
လူသားဆန္ခ်င္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္မွားလား…အေမ
ဒဏ္ရာေတြဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား
(ဘယ္သူ႔ကိုမွ) ခါးတယ္လို႔ မေျပာခဲ့ပါဘူး။
ကိုယ့္ ရထား နဲ႔. ကိုယ္သြားခ်င္ေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္က…လမ္းပဲျဖစ္ခဲ့တယ္။
လူ႔ျပဇာတ္မွာ အသုံးခံခ်င္းအတူတူ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဖ်ာလိုလူပါ
ဖင္ခုထိုင္ခ်င္မွ ၀ိုင္းလုၾကတယ္ေလ။
စိတ္နာသင့္ေပမယ့္ အေမ့လိုအျပံဳးနဲ႔
ခြင့္လႊတ္ႏူိင္ခဲ့ပါရဲ႕….အေမ
ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွမရႏူိင္တာ
လုံေလာက္တဲ့ ရင့္က်က္မူ႔ေတြလား
ကၽြန္ေတာ္ခုထိ…အားငယ္မိေနတုန္း။။။။။