ေဆာင့္အုပ္လိုက္တဲ့ကားဘရိတ္ထဲက

ဒရိုင္ဘာနဲ႔စပယ္ယာရဲ႕ အတိုင္အေဖာက္ညီတဲ့မေအကိုင္တုပ္သံ။အဲဒီအသံရဲ႕ဗဟိုတည့္တည့္

မ်ဥ္းၾကားေပၚမွာ ဆြံ႕အမႈဟာ။တစ္၀က္မီးကြၽမ္းၿပီး တစ္ပိုင္းတစ္စက မိုးေရေတြ ရႊဲနစ္ခဲ့ရဟန္။

ထမင္းတစ္ႏွပ္စားၿပီးတိုင္း ဘ၀ကို ရွစ္နာရီစာအေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ ေတြးေခၚမိ။ႏွစ္ဆယ့္ေလး

နာရီတစ္ခ်ဳိ႕ကို လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔ ဆန္တက္ေနခဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္။

ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္ေစခ်င္တယ္။မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေရဆာသလို တမ္းတ။

စိတ္နဲ႔ထိခတ္မိသမွ် ရာႏႈန္းျပည့္၊ရုပ္အားျဖင့္ေတာ့ ၀.၀၁အခ်စ္ဦးလား။ကြၽန္မ ဘာေၾကာင့္

ရွင့္ကိုယံုခဲ့မိတာလဲ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ရစရာရွိတာေတြ ရခ်င္ေနမိ[(ပုထုဇဥ္)(ရစရာမရွိေအာင္

စုတ္ျပတ္ေနတာ)]။ေနာက္ထပ္ေစာ္ကားရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕လည္ၿမိဳကို တက္နင္းမိေတာ့မွာ။

၁။          ။ ေနစရာရွာေနတယ္

၂။          ။ သူ႕လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံနည္းနည္း က်န္ေနေသးလို႔ သူခံႏိုင္ရည္ ရွိေနတယ္၊

                သူ႕လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မက်န္ေတာ့ရင္ သူ ပိုၿပီးခံႏိုင္ရည္ရွိရမယ္။

၃။          ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ပါးဟာ နမ္းရင္ နမ္း မနမ္းရင္ ရိုက္ဖို႔ပဲ။

၄။          ။ (နားလည္ေအာင္ရွင္းျပဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း . . .)

၅။          ။ အသည္းကြဲတာပဲ။

တစ္ကိုယ္လံုးတုန္ဟီးမတတ္ အသံတိတ္ဗေလာင္ဆူ။ဟာသတစ္ပုဒ္။ေအာ္ရယ္လိုက္တဲ့ငိုသံက

တစ္ခန္းလံုးျပည့္လွ်ံက်လာ။အျငင္း၀ါက်တစ္ေၾကာင္းသံုးၿပီး လက္ထပ္မယ့္ေယာက်္ားကို

အမဲဖ်က္သြား။အေမေတြက ထစ္ခနဲဆို မ်က္ရည္။အစစအရာရာ အဆင္ေျပေၾကာင္း၊သာေၾကာင္း၊

မာေၾကာင္းခ်ည္းပဲ စြတ္ေျပာေနရတယ္။

ေၾကာက္တတ္ရင္ ေၾကာက္ေနတဲ့အခါတိုင္း ေသရတယ္။တရားဓမၼဆိုတာ စာအုပ္ထဲက စကားလံုးပါ။

အိမ္ျပန္ေနသူေတြကို ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးမႈကို ႏို႕သက္ခံစို႔ရ။ကိုယ့္လက္ဖ၀ါးမွာ စိုက္၀င္ေနတဲ့သူ႕လက္

ေဗြရာေတြကို ဓားနဲ႔ျခစ္ယူခ်င္စိတ္မ်ား ေပါက္ေနမလား(မသိ)။ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ကို ႏွစ္ေယာက္မွ်စားမယ္

(ဆိုတဲ့)မိတ္ေဆြေတြ ဘယ္မွာ။ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ေပ်ာ္ေအာင္ေမြးေနတယ္။ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေသခ်င္ေအာင္

ေတြးၾကည့္တယ္။

ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ ေၾကာင္လက္သည္းျခစ္သံေတြ အူေ၀ေပါ့ပ်ံက်ညမ်ား။ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။

ဘယ္သူ႕ကိုမွ စကားမေျပာေတာ့ဘူး။ေႏြမိုးေဆာင္း ဘယ္ႏွလီ၊ျပကၡဒိန္ ဘယ္ႏွရြက္။ဥေပကၡာ။၀ါၾကင့္ေနရမလဲ။

အရသာကို ေရလာမေရာနဲ႔။လွ်ာကို လမ္းေပၚ တန္းလန္းျဖန္႔ခင္း ကားေတြ တဒုန္းဒုန္း တက္ႀကိတ္ေနတ။

ရယ္ရတယ္။ၾကည့္ေနတယ္။ၾကည့္လိုက္ရင္း ရယ္ရတယ္။ရယ္ေနရင္း ၾကည့္ေနတယ္။

ကားေတြတက္ႀကိတ္ေနတဲ့လွ်ာတန္းလန္းပ်ံက်ညမ်ား . . .

ကိုသွ်ား