ကမၻာေျမ အဆက္ဆက္ရဲ႕
ရင္ဘတ္ဟက္တက္ေတြေပၚ
လင္းလင္းလက္လက္
…….ဆင္းသက္လာတ့ဲ
ႏု…ည့ံ…၀င္း…ညက္
ႏွင္းစက္လက္ညေန….
သီခ်င္းတစ္၀က္တပ်က္ ေျမာက္ေလအလူး
သဇင္ပန္းဦးေတြရဲ႕ ရနံ႔စူးမွာ ေ၀မူးဒဏ္သင့္
(ေဆာင္းကိုခ်န္ရစ္ျပီးေနာက္….)
မိုးဦး ေႏြဦးတို႔ အိပ္တန္းျပန္ႏွင့္ၿပီ။

အခုဆို…
မျဖဴတ့ဲႏွင္းေတြပဲ
ရင္အုံကို ယူ…ဖ့ဲ…နင္း…ေျခြ
……………အကူမ့ဲ
ပူတ့ဲ အလင္းေတြနဲ႕ ဒဏ္ခတ္ေတာ့
”မဂၤလာပါ…ေဆာင္းေရ”ဆိုတ့ဲ သံခ်ပ္လည္းပ်က္ေပါ့။

ျမင္ေနက် ႏွင္းေရ…
အၾကင္နာ ခါးသက္သက္ေတြနဲ႔
ပ်ားရည္စိမ္ ဓားထက္ထက္ေပၚက
အၾကားခက္လွတ့ဲ မင္းရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္သေကၤတ
(ဒီေဆာင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႕အတူ)
မျမင္ခ်င္လည္း ျမင္ေနရဦးေတာ့မယ္။