/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:”Calibri”,”sans-serif”;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:”Times New Roman”;
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:”Times New Roman”;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

ပန္းပြင့္မ်ားရဲ႕ ေက်ာက္စက္ေရ

(နိဒါန္း)

အၿဖဴေရာင္ ရင္ဖံုးအကၤ်ီ ခ်င္းတူေပမဲ့…

၀ဲပ်ံေနတဲ့ ဆံပင္ဂုတ္၀ဲေလးမဟုတ္ေတာ့ေပမဲ့…

အစိမ္းေရာင္ထဘီ ေလးမွာ

ပန္းခက္ေတြ မပါေတာ့ေပမဲ့……

အစိမ္းေရာင္ ႀကတ္ေၿခခတ္နဲ႔ဖိနပ္ကေလး မဟုတ္ေတာ့ေပမဲ့..

…….ေပမဲ့

………ေပမဲ့….လည္း………….

မင္းေၿခတစ္လွမ္းမွာ က်က္သေရအၿဖာၿဖာနဲ႕…

ပန္းေက်ာင္းတို႕ရဲ႕ ေခါင္းေလာင္းသံေတြတိုင္းမွာ…

မင္းသတင္းေကာင္းေတြ…..ပဲ့တင္စြာႀကားေနရတယ္….

ငါတို႕ခ်စ္ေသာ   ဆရာမေလး ရယ္….။

(၁)

ခရီးဦးႀကိဳမဲ့သူေတြကိုေတာင္

မင္းပိုင္ဆိုင္ထားၿပီေပါ့….

တရိုတေသ ပိုက္ထားႀကတဲ့ လက္ကေလးေတြ မ်ားစြာ…

ဆရာမ ဆိုတဲ့ သူတို႕ဆီကေခၚသံနဲ႕…

ဆရာမေလး ဆိုတဲ့ အားလံုးရဲ႕ေခၚသံေတြႀကားမွာ

ငါတို႕ ကိုယ့္နာမည္ကို ေၿမေပၚပစ္ခ်ၿပီး

မင္းကို ပါ၀င္ ၿမတ္နိုးပါရေစ…..

ဆရာမေလးေရ……။

(၂)

တကယ္ပါကြယ္…

အၿဖဴနဲ႕ အၿပာေရာင္ ေဘာင္ထဲက (-) ေရာ…

ဂ်ဴတီကုတ္ မ၀တ္ရေသးတဲ့ (-) ေရာ…

စီးပြားေရးနယ္ထဲက (-) ေရာ…

မင္းနာမည္ကို ေရရြတ္မိႀကတဲ့အခါတိုင္း.မွာ

စိတ္ပါ လက္ပါ ဦးညႊတ္မိႀကတယ္…

တကယ္ပါ..။

(၃)

ငယ္ငယ္က ငါတို႕ခူးေပးေနႀက ပန္းကေလးေတြကို

သူတို႕ကေလးေတြက ေန႕တိုင္းခူးပန္ေပးႀကၿပီ..ေပါ့…။

မင္းရင္ခြင္က ေအးၿမ မႈကို

ငါတို႕ ကူးစက္ခံစားေနရတယ္.. ။

(၄)

ေရာ္ဘင္ဟု ဘီးကေလး မစီးေတာ့ေပမဲ့….

အၿဖဴေရာင္ ကလစ္ေလးေတြမတြယ္ေတာ့ေပမဲ့…

အခု အခ်ိန္က မင္းရဲ႕ အလွကို

ငါတို႕ ခ်ယ္သၿပလို႕မရနိုင္ေတာ့ပါဘူး …သူငယ္ခ်င္းရယ္..။

……………………………………………………

တစ္ခါကဆြဲေပးဖူးတဲ့ ပံုတူပန္းခ်ီကားမွာသာ

(…….) ဆိုတဲ့ အဲဒီေကာင္မေလးရွိေနေတာ့မွာ…

ငါတို႕ လြမ္းတယ္…။

(၅)

ငါတို႕ကိုလက္ၿပလို႕ နႈတ္ဆက္အသြား…

မီးရထားဘူတာရံုကေလးမွာ

ငါတို႕ၿမင္ႀကည့္ရတဲ့ (မင္းပံုရိပ္)ကေလးနဲ႕ထက္ေတာင္မွ

မင္းပိုလွေနမယ္..ထင္ပါတယ္…။

(၆)

မင္းထမင္းခ်ိဳင့္ကေလးကို

ငါတို႕ဖြင့္စားလို႕မရေတာ့ဘူး…..။

မင္းသနပ္ခါး ပါးကြက္၀ိုင္းကေလးကို

ငါတို႕ၿမင္ခြင့္မရေတာ့ဘူး…..။

မင္းနားရြက္ကေလးကိုလည္း

လိမ္ဆြဲလို႕မရေတာ့ဘူး…..။

……………………….

ငါတို႕ ဘာမွ ၿပန္မရနိုင္ႀကေတာ့ဘူး….။

(၇)

ငါတို႕ ၿပန္ႀကားရတာ

တယ္လီဖုန္းထဲက မင္းစကားသံ…

(ကေလးေလးေတြြဆီ ရြာက်ေပးရတဲ့ စကားသံခ်ိဳခ်ိဳ)..

ၿပည္နယ္တစ္ခုဆီက ေက်ာင္းဆရာမကေလးရဲ႕..

ေကာင္းၿမတ္ တဲ့ဂုဏ္သတင္းေတြ…..ေပါ့..။

……………………………………………………

ေက်နပ္တယ္ဆိုတာထက္

ဂုဏ္ယူၿမတ္နိုးမိၿခင္းေတြသာ

ငါတို႕ရင္ေတြထဲမွာ ပိုတိုးပြားလာခဲ့တာပါ..။

သိပ္..ေသခ်ာတယ္.။

(၈)

တစ္ေန႔က်ရင္….

ေႏြးေထြးနီးစပ္တဲ့နွလံုးသားေတြနဲ႕

ၿပန္လည္ ေပြ႕ဖက္ႀကမယ္…

ၿပန္လည္…ေထြးဖက္ႀကမယ္..

တစ္ေန႔ေန႔…မွာေပါ့..။

(နိဂံုး)

ႀကယ္ကေလးမ်ားအား မင္းလက္နဲ႕ေရး…

ေနေရာင္ၿခည္လို အလင္းတန္း မ်ားေပး…

(ငါတို႕ခ်စ္ေသာ) ဆရာမေလး ေရ…..

ေက်ာက္စက္ေရ စီးက်သံေတြကို

ကမၻာေၿမက ညႊတ္တြားစြာလက္ခံခဲ့ႀကရၿပီ…။

……………………………..

ပန္းခင္းကေလးမ်ားကိုပ်ိဳးက်ဲ ထြန္ယက္..

သူတို႕ရဲ႕ လက္ေတြနဲ႕ အနာဂါတ္မွာ…

ပန္းပ်ိဳးသူ….ေက်ာက္စက္ေရ…..

မင္းထာ၀ရ ေအးၿမပါေစ ကြယ္……။။။

နိုးဆက္ေန႔ – သီဟန္စိုး –  သြဲ႕သြဲ႕