“ခ်စ္သူေပါင္ကုိ မြမြေလးေထာင္းျခငး္၊ မယ္ေဘာ္တုိ႔၏လုပ္ပြဲနွင္႔ကယ္ရီေကးခ်ား”

 

(ကယ္ရီေကးခ်ား)

က်ေနာ္တြင္ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိပါသည္။

ငယ္သူခ်င္းဟုဆုိရျခင္းမွာလဲ ပထမတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကပင္ ခုံတန္းလ်ားတစ္ခုထဲမွာ

အတူထုိင္ခဲ႔ၾကသည္မွာ ဆယ္တနး္ေရာက္သည္အထိအတူထုိင္ခဲ႔ေသာေၾကာင္႔ျဖစ္ပါသည္။

သူ႔၀ါသနာကား ပန္းခ်ီဆြဲျခင္းေပတည္း။

ပန္းခ်ီဆြဲျခင္း အမ်ဳိးမိ်ဳး ထဲမွလူပုံတူ ဆြဲျခင္းကို ပုိမုိႏွစ္သက္သူလဲျဖစ္ေပသည္.။

ထုိလူပုံဆြဲျခင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးထဲမွာပင္ အခ်ဳိးအစားမက်နေသာလူပုံဆြဲျခင္းကို သာ အထူးျပဳသူတည္း။

သူကားအခ်ိန္အားသည္ႏွင္႔ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းျဖင္႔ပုံဆြဲ၍သာေနေပသည္။

က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ္တုိင္သာမ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းေျဖာင္႔ေအာင္မဆြဲနုိ္င္ေသာ္လညး္

သူ႔ပန္းခ်ီဆြဲသည္ကို အားက်ႏွစ္သက္မိေပသည္။

သုိ႔ေသာ္သူဆြဲလုိက္ေသာပုံတူမ်ားသည္ လွတပတပုံမ်ားမဟုတ္ေျခ။

ေခါင္းၾကီးကိုယ္ေသး ျဖင္႔အခ်ဳိးအစားမက်န။

သုိ႔ေသာ္ သူဆြဲေသာပုံကိုၾကည္႔ရုံျဖင္႔ ဘယ္သူ႔ပုံဆုိတာအတတ္ေျပာနုိင္ေအာင္တူေလသည္။

(ေနာင္ၾကီးမွသိရသည္မွာ ထုိသုိ႔ပုံမက်ပန္းမက် ဆြဲနည္းကို ကယ္ရီေကးခ်ား ဟု ေခၚဆိုသတ္မွတ္ေၾကာငး္)

 

သူဆြဲေပးထားေသာ ပုံတူမ်ားကို က်ေနာ္က သိမ္းထားေလ႔ရွိပါ၏။

က်ေနာ္တုိ႔အတန္းသူအတန္းသားမ်ား ဆရာ ဆရာမ်ား၏ပုံတူသာမက

ေက်ာငး္ေစ်းသည္ ပြတ္စပါးတုိ႔မိသားစု၏ ပုံတူပင္သူ႔မွာရွိေလ၏။

က်ေနာ္က ထုိပုံမ်ားကုိ သက္ဆုိင္သူမ်ားအား ျပေသာအခါ

အခ်ဳိ႔ကလြန္စြာစိတ္ဆုိးကုန္၏။

အခ်ဳိ႔ကားရီေမာကုန္၏။

အခ်ဳိ႔ကား သူမ်ားကိုထပ္မျပနုိင္ေအာင္ဇြတ္လု၍ယူသြားကုန္၏။

အခ်ိဳ႔ကားအခ်င္းခ်င္း ပြစိကြစိလုပ္ၾကေလကုန္၏။

အခ်ဳိ႔ကားအတန္းပုိင္ဆရာမကိုတုိင္ေလ၏။

ထုိအခါ ဆရာမ၏ၾကိမ္စၾကၤာႏွင္႔အတူ ေနာင္ပုံတူမဆြဲရန္ဟူေသာ၀န္ခံကတိကိုပါ

ေပးလုိက္ရေလေပ၏။

သုိ႔ေသာ္ထုိဆရာမလည္း သူ႔အတြက္ဆြဲထားေသာပုံကိုျမင္ေသာအခါ ျပဳံးေစ႔ေစ႔ ျဖစ္သြားေလ၏။

သုိ႔ေသာ္လည္း မႏွစ္သက္ေသာအမူအယာျဖင္႔ မ်က္မွန္ၾကီးကိုေက်ာ္၍မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာၾကည္႔ေလ၏။

ဆယ္တန္းဟူေသာလူ႔ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ဳိးတြင္ သူနွင္႔က်ေနာ္ကြဲကြာသြားခဲ႔ေပသည္။

 

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္လည္းအခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္သည္

စာေပ၀ါသနာပါသူျဖစ္ေနျပန္ေပသည္။

က်ေနာ္ကလည္း သူႏွင္႔ေရာေယာင္၍ စာေပ၀ါသနာ၀င္ပါလုိက္ေလသည္။

သူကား လူတုိ႔၏စိတ္ကို သရုပ္ေဖာ္ရန္ ၀ါသနာၾကီးေသာသူျဖစ္ေလျပန္၏။

စိတ္ကိုသရုပ္ေဖာ္နုိင္သူျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ နာမယ္ေျပာင္ေပးရာတြင္ေတာ္ျပန္ေလ၏။

သူေပးလုိက္ေသာနာမယ္ေျပာင္မ်ားကလဲ လြန္စြာမွေျပာင္ေျမာက္ေလ၏။

နာမည္ေျပာင္ၾကားလုိ္က္ရုံျဖင္႔ ဘယ္သူဘယ္၀ါတန္းသိေအာင္ေပးနုိင္ျပန္ေလသည္။

ထုိေၾကာင္႔တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ျမင္ျမင္သမွ်ကုိ နာမယ္ေျပာင္လုိက္၍

ေပးၾကေလ၏။

တစ္ရက္ေသာအခါသမယတြင္ လြန္စြာမွဂိုက္ေပးၾကမး္ေသာ သူေဌးသား ျဖစ္ျပီး

လွလွ မလွလွ မိန္းမမွန္လွ်င္ ဇြတ္၀င္၍ဖြန္ေၾကာင္တတ္ေသာ၊

အေဖ႔မ်က္ႏွာေထာက္၍အားလုံးက တသားသားထဲသား၍ ဖင္မေနၾကေသာ

ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို နာမယ္ေျပာင္

ေပးလုိက္မိလုိက္ေသာအခါ  ၄င္း၏မိဘဂုဏ္ေဆြမ်ဳိးဂုဏ္ ဘာဂုဏ္ညာဂုဏ္အစရွိသည္

တုိ႔ကိုအေၾကာင္းျပ၍သကာလတုိင္ခ်က္ဖြင္႔ေလေသာေၾကာင္႔

ရွိရွိသမွ် ေသာ ဆရာၾကီးဆရာလတ္ဆရာငယ္ ဆရာမၾကီး ဆရာမလတ္ ဆရာမငယ္အေပါငး္မွ

တူညီစြာအမ်က္ေတာ္ရွေလေသာေၾကာင္႔ ေက်ာင္းထုတ္မခံရေအာင္

 ဒူးတုပ္ကန္႔ေတာ႔၍ဒူးေထာက္ကာ ေတာင္းပန္ခဲ႔ရေလသည္။

ေနာင္တြင္မည္႔သူ႔မွ် နာမည္ေျပာင္မေပးပါဟူေသာ ၀န္ခံကတိကိုလည္း

လက္မွတ္ထုိး၍ထားခဲ႔ရေပ၏။

ထုိရက္မွစ၍ က်ေနာ္တုိ႔နွစ္ေယာက္သည္လည္း “ဒူးတုပ္ႏွင္႔ဒူးေထာက္” ဆုိေသာအမည္ကိုခံယူလုိက္ရေပသည္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းျပီးသြားေသာအခါတြင္ သူနဲ႔က်ေနာ္လမ္းခြဲခဲ့ရျပန္ေလသည္။

 

ေနာင္အနွစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ပန္းခ်ီဆရာ စာေရးဆရာႏွင္႔က်ေနာ္တုိ႔သုံးေယာက္

ေျမာင္းနံေဘးတြင္ဖြင္႔ထားေသာ ခပ္စုတ္စုတ္အရက္ပုန္းဆုိင္ေလးတြင္အမွတ္မထင္ဆုံမိၾကေလသည္။

က်ေနာ္က ဟုိေယာင္ဒီယား ပြဲစားတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး ပန္းခ်ီဆရာကမူ သူ႔၀ါသနာအတုိင္း

ကယ္ရီေကးခ်ားရုပ္ေျပာင္ေရးေသာသူဘ၀ေရာက္၍နာမယ္အေပးေကာငး္သူက

သေရာ္စာအေရးေကာင္းသူျဖစ္ေနေပေတာ႔သည္။

“ကယ္ရီေကးခ်ားဆုိတာ က သူရဲ႕႔ကိုယ္ခႏၶာက အထူးျခားဆုံးအစိတ္အပုိင္းကိုယူျပီး

ပုံေဖာ္ရတာကြ၊

အဲ သူ႔စိတ္က သူ႔မ်က္ႏွာမွာလာေပၚတယ္ေလ။

အဲဒါကို အမိဖမ္းနုိ္္င္ေလေလ သူ႔ပုံတူက တန္းေပၚေလေလဘဲကြ”

“လူေတြ႔ရဲ႕ စိတ္ကုိက ဖုံးကြယ္တတ္တဲ႔ ဟန္ေဆာင္တတ္တဲ႔သေဘာရွိတယ္ဗ်ာ။

 အဲဒါေလးကို ဖ်ပ္ကနဲမိေအာင္ေဖာ္နုိင္ ေပၚလြင္ေအာင္ေရးနုိင္တတ္ရင္ စတုိင္ယားဆုိတာ

ျဖစ္လာတာပါဘဲ။

တစ္ခါတစ္ခါ အဲလုိေရးလုိက္တဲ႔အခါ သူ႔မ်က္နွာဖုံးကိုခြာခ်သလုိျဖတ္တတ္တယ္။

သိပ္တုိက္ရုိက္က်လြန္းလုိ႔ကာယကံရွင္သိသြားရင္ ေရွာ႔ေတာ႔နည္းနည္းရွိတာေပါ႔”

လုိ႔ သေဘာတရားေရးရာေတြကိုေျပာျပၾကေသာအခါ႔ “အနာေပၚ တုတ္က် “

ဆုိေသာစကားပုံေလးကုိေျပးျမင္လုိက္မိပါသည္.

အနာေပၚတုတ္က်ေသာအခါ သာမန္ထက္ပိုနာပါသည္။

နာေသာအခါ ေအာ္ပါသည္။

လူသိေအာင္ေအာ္ျခင္းနွင္႔မသိေအာင္ေအာ္ျခင္းသာကြာမည္ထင္ပါသည္။

 

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

(မယ္ေဘာ္…………..)

က်ဳပ္တုိ႔ေဆြမ်ဳိးတစ္ေတြထဲမွာ အကဲဆုံးဘယ္သူလဲလုိ႔ေမးရင္ မိစိန္ျမကိုလက္ညွဳိးထုိးျပၾကမွာ

အေသအခ်ာဘဲ။

အထူးသျဖင္႔သူ႔သားငတြတ္နဲ႔ပါတ္သက္ရင္ပိုကဲတယ္ထင္ပ။

ကေလးခ်င္းရန္မျဖစ္နဲ႔ျဖစ္လုိက္ရင္ ငတြတ္ပါတယ္။

ငတြတ္ပါတယ္ဆုိရင္ မိစိန္ျမ ၀င္ပါေတာ႔တာဘဲ။

သူ႔သားနဲ႕ကစားတဲ႔ကေလးေတြကို ေအာ္ေတာ႔ေငါက္ေတာ႔တာဘဲ။

ကိုိယ္႔ကေလးထိျပီဆုိေတာ႔ ဟုိဘက္က မိဘကလဲ ဘယ္ခံမလဲ ၀င္ပါေတာ႔တာေပါ႔။

အဲေတာ႔ ကိစၥုကပုိၾကီးကုန္ေရာ။

ရက္လည္းနည္းနည္းၾကာေရာ လူခ်င္းျခင္းကသာ မေခၚနုိင္မေျပာနုိင္ျဖစ္ေနတယ္

သူ႔သားငတြတ္နဲ႔ကေလးတြက အတူူတူျပန္ကစားေနၾကျပီေလ။

 

ကေလးခ်င္းရန္ျဖစ္ျပီဆုိတာနဲ႔ ဘယ္လုိျဖစ္သလဲမေမးဘဲ

“ငါ႔သားကို ဘယ္သူလုပ္လုိက္လဲ” ဆုိတာၾကီးကသူ႔ပါးစပ္ကအရင္ထြက္ေတာ႔တာဘဲ။

ငတြတ္ဆုိတဲ႔ေကာင္ကလဲ လူလည္။

ကစားၾကလုိ႔သူရုံွးရင္လဲ ငုိျပီးသူ႔အေမဆီေျပးတာဘဲ။

သူပါရင္ျပႆနာမ်ားလြန္းလုိ႔သူ႔ကိုအပါမခံရင္လဲ သူ႔အေမဆီေျပးတာဘဲ။

သူကသူမ်ားကုိ လုပ္ခဲ႔ျပီးရင္လဲ သူ႔အေမဆီေျပးတာဘဲ။

လုိက္လဲလုိက္ဖက္တဲ႔သားအမိ သူ႔သား ငိုလာျပီဆုိတာနဲ႔ထြက္လာပါျပီ

မ်က္ေထာင္႔နီၾကီးနဲ႔

“ငါ႔သားကို ဘယ္သူလုပ္လုိက္လဲ”။

ခက္ျပန္တာက ရြာထဲကလူေတြက လဲမိစိန္ျမနဲ႔ကင္းခ်င္ေပမယ္႔

ေန႔တုိင္းျမင္ေတြ႔ေနၾကရတာရယ္သားခ်င္းလဲမကင္းဆုိေတာ႔ ေအာင္႔အီးေနၾကရတာပါဘဲ။

သူ႔သားငတြတ္ကလဲ သူ႔နဲ႔ဘယ္သူမွမကစားခ်င္မွနး္သိေပမယ္႔ ဇြတ္၀င္ေရာတာပါဘဲ။

မေခၚျပန္ရင္လဲ ခက္ ေခၚျပန္ရင္လဲ ျပႆနာတက္ဆုိေတာ႔ ေခၚရတာပါဘဲ။

ခက္တာက မိစိန္ျမရယ္။

တစ္ခါတစ္ခါ ကေလးခ်င္းသင္႔သင္႔ျမတ္ျမတ္ကစားေနရင္ေတာင္မွ

“ငတြတ္ကို ၀ုိင္းအနုိင္က်င္႔ရင္ေတာ႔ငါနဲ႔အေတြ႔ဘဲေဟ့”လုိ႔အာက်ယ္ပါက်ယ္နဲ႔

အသားလြတ္၀င္ျပီးေအာ္ခ်င္ေအာ္သြားတာ။

ၾကာေတာ႔လည္းသူဒီလုိလုပ္မွန္းသိေနေတာ႔ မသိဟန္ေဆာင္ျပီးေနလုိက္ၾကတာပါဘဲ။

အငး္ အားလုံးစိတ္ထဲေတာ႔  ၾကက္တူေရြးကေတာ္ေတာ္ မယ္ေဘာ္က ကဲေနတယ္လုိ႔ဘဲ သတ္မွတ္ထားလုိက္တာေပါ႔။

 

က်ဳပ္ကလဲမိစိန္ျမ ကို ၾကဳံတုိင္းေျပာပါတယ္။

ဒီရြာထဲမွာေနၾကတာ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္းဘဲ။

အဲေတာ႔ ကေလးခ်င္းရန္ျဖစ္ရင္ပစ္ထားလုိက္ အခ်ိန္တန္သူတုိ႔ခ်င္းကျပန္တည္႔သြားမွာ။

လူၾကီခ်င္းသာရန္ေစာင္ျပီးက်န္ခဲ႔ၾကတာလုိ႔ေျပာလဲ ေမာတာသာအဖတ္တင္တာပါဘဲ။

သြယ္၀ုိက္ေျပာလုိ႔ကေတာ႔ ေ၀ေလာေ၀း တည္႔တည္႔ေျပာလဲနားေထာင္တဲ႔မိန္းမ မွမဟုတ္တာ။

ၾကာေတာ႔လဲ သိေခါက္ခက္နဲ႔ အ၀င္နက္တဲ႔သူမ်ဳိးကို စိတ္ကုန္ေတာ႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပစ္ထားလုိက္ေရာ။

 

တစ္ခါေတာ႔ ထန္းေရမူးလာတဲ႔ေကာင္နဲ႔ေတြ႔ေတာ႔ မိစိန္ျမခံလုိက္ရေတာ့တာပါဘဲ။

ထန္းေရမူးလာတဲ႔ ေကာင္ေတြကလမး္ေပၚမွာသူ႔တုိ႔ဘာသူတုိ႔ေျပာဆုိလာၾကတာ။

အဲဒိခ်ိန္ သူ႔သားငတြတ္က လဲ ဘယ္သူနဲ႔ျဖစ္လာတယ္မသိပါဘူး

“အေမေရ”ဆုိေအာ္၀င္လာေတာ႔ မိစိန္ျမ ရြတ္ေနၾကအတုိငး္

“ငါ႔သားကိုဘယ္သူလုပ္လုိက္တာလဲေဟ့” ေအာ္တဲဲ့ျပီး လမးး္ေပၚကေကာင္ကိုလွမး္ဆဲေတာ႔တာကိုး။

ဟုိေကာင္ေတြကလဲ မိစိန္ျမကိုဘယ္ခ်ိန္ထဲကအျမင္ကပ္ေနတယ္မသိေပါင္ဗ်ာ။

“ခင္ဗ်ားၾကီးရူးေနလား”လုိ႔ျပန္ေအာ္သြားေတာ႔ မွ မိစိန္ျမတစ္ေယာက္ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္က်စ္ရစ္ခဲ႔တာေပါ႔။

အဲဒီေနာက္ခဏေတာ႔ျငိမ္သြားေပမယ္႔ ေနာက္ေတာ႔လဲအရင္အတိုိင္းပါဘဲ။

သူ႔သား ငိုသံၾကားတာနဲ႔  မွားမွား မွန္မွန္ ရန္ေတြ႔ျမဲ။

သူ႔သားက “အေမေရ “ လုိ႔ေအာ္လုိက္တာနဲ႔ အာက်ယ္ပါက်ယ္လုပ္စျမဲပါဘဲ။

အက်င္႔ဆုိတာေဖ်ာက္နုိင္ခဲတာမွ မဟုတ္တာကိုး။

 

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

(လုပ္ပြဲ)

အခုတေလာအားကစားဂ်ာနယ္ေကာက္ကိုင္ျပီးေမာင္းထုဘုိ႔ေရြးစရာခြင္ေလးမ်ား

ေတြ႔မလားရွာလိုိက္ပါတယ္ လုပ္ပြဲသတင္းေတြဘဲဖတ္ေနရျပန္ပါတယ္။

ကြန္ျမဴနစ္အၾကီးစားလုိ႔ဆုိတဲ႔ တရုပ္ျပည္လုိနုိင္ငံမွာေတာင္လုပ္ပြဲကန္တယ္ဆုိျပန္ေတာ႔

ကမ္းကုိကုန္ေရာလုိ႔ ေတြးမိျပန္ပါတယ္။

ဟိုမွာလဲ လုပ္ပြဲ ဒီမွာလဲလုပ္ပြဲဆုိတဲ႔ ျပႆနာေတြကိုဘဲဖတ္ေနရပါတယ္။

ျပီးခဲတဲ႔ေလးငါးႏွစ္ေလာက္တုန္းကလဲ စီးရီးေအမွာလုပ္ပြဲေတြမိေတာ႔

အတန္းေတြဆင္းအမွတ္ေတြျဖတ္လူေတြကိုအျပစ္ေပးခဲ႔ရတာေတြေတာင္ျပန္သတိရမိပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ အဲလုိျပႆနာတက္တဲ႔နွစ္က အီတလီေတာင္ကမၻာ႔ဖလားရသြားပါေသးတယ္။

 

က်ဳပ္တုိ႔ဗမာျပည္က ေန ဘာမဆုိင္ဘဲခ်စ္ေနရတဲ႔ ေဘာလုံးသင္းလဲရွိ အားကစားသမားလဲရွိပါ႔။

မုိဟာမက္အလီလုုိ႔နာမယ္ေျပာင္းလုိက္တဲ႔ ကပ္စီးယပ္ကေလးဆုိတဲ႔လက္ေ၀ွ႔သမား

ဘာမဆုိင္ညာမဆုိင္နဲ႔ခ်စ္လုိက္ၾကရတာ။

အဲဒီတုံးကမ်ား ျမန္မာျပည္လက္ေ၀ွ႔ခ်န္ပီယံဘယ္သူလဲမေမးနဲ႔ မသိဘူး။

ဟဲဗီး၀ိတ္ခ်န္ပီယံေတာ႔သိတယ္ အလီ ဘဲ။

ေဘာ႔လုံးဆုိျပန္ရင္လဲ အားေပးလုိက္၇တဲ႔ ဘရာဇီး ။

အဲဒီအသင္မ်ားရွဳံးရင္ ကိုယ္အသင္းရွဳံးတဲ႔အတုိင္းဘဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရတာ.။

 

က်ဳပ္တုိ႔လူမ်ဳးိက သိပ္ေတာ႔လဲ လြယ္တဲ႔လူမ်ုိးမဟုတ္ဘူးရယ္။

ေျပာလုိက္ရင္ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာနက ပါးစပ္ဖ်ားကမခ်။

ေျပာလုိက္ရင္ကမၻာမေက် အဂၤလိပ္ကိုလုိနီနယ္ခ်ဲ႔ရဲ႕ မုိက္ရုိင္းထြားၾကဳိင္းပုံကဘာျဖစ္ညာျဖစ္။

ခ်စ္ျပလုိက္ရတာ အဲဒီကအဂၤလန္ ေဘာသင္းနဲ႔ေဘာသမား။

ခ်စ္လုုိက္ၾကရတဲ႔ မန္ယူခ်စ္လုိ္္က္ၾကရတဲ႔ အာၾကီး

 ခ်စ္လုိက္ရတဲ႔ ဘက္ခမး္ ခ်စ္လုိက္ရတဲ႔ အုိ၀င္

ခ်စ္လုိက္ရတဲ႔ ရူနီ က်ဳပ္တုိ႔ဆီကလူေတြအခ်စ္သဲၾကတာမ်ားေျပာပါတယ္.။

က်ဳပ္တုိ႔ဗမာေတြက ခ်စ္ျပန္ရင္လုိက္ သူမ်ားလုိက္မမွီ။

အဲ မုနး္ခ်င္ျပန္ျပီဆုိရင္လဲ ခါးခါးသီးသီး။

တကယ္႔ကိုအစြန္းေရာက္လြန္းပါတယ္။

ဒါကၾကဳံလုိ႔ေျပာတာပါ။

 

မွတ္မွတ္ရရ ကမၻာဖလားပြဲဘရာဇီးနဲ႔ အဂၤလန္ရွုံး ထြက္မွာေတြ႔ၾကတာ။ ၾကာေတာင္ၾကာျပီႏွစ္သုံးဆယ္ေလာက္ေတာင္ရွိျပီထင္ပါရဲ႕။

သိပ္ေတာ႔လဲ မမွတ္မိေတာ႔ပါဘူး။

မွတ္မိတာကေတာ႔ အဲဒီပြဲက လုပ္ပြဲၾကီးဆုိတာကိုဘဲ။

ဘရာဇီးဆုိေတာ႔က်ဳပ္တုိ႔ကလဲအားေပးၾကတာေပါ႔။

အဲဒီတုနး္ကၾကည္႔ရတာအခုလုိတုိ္က္ရုိ္က္မဟုတ္ဘူး။

ဟုိမွာကန္ျပိးလုိ႔တစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာမွ ေခြေရာက္လာမွၾကည္႔ရတာေလ။

ဘရာဇီးပြဲဆုိေတာ႔ ဗီြဒီယုိရုံမွာလူတုိးမေပါက္ဘူး။

ပြဲစလုိ႔တစ္၀က္ေလာက္လဲေရာက္ေရာ ဆဲၾကေတာ႔တာဘဲ။

အ၀ါ၀တ္ထားတဲ႔ေကာင္က အဂၤလန္ဂုိးေရွ႔ေရာက္ေနရင္ေရွ႔မကန္ဘူးေနာက္ျပန္ေပးေရာ။

ဂုိးသမားနဲ႔နွစ္ေယာက္ထဲေတြ႔ေတာ႔ ေဘးကန္ဘန္ေကး။

သူတုိ႔ကေတာ႔ မသိဘူး က်ဳပ္တုိ႔ၾကည္႔ရတဲ႔ေကာင္ကၾကာေလ လုပ္ပြဲၾကီးမွန္းသိေလဘဲ။

အဲေတာ႔က်ဳပ္တုိ႔ကဘာလုပ္လဲသိလား။

 ထုံးစံအတုိင္း ရုံထဲမွာ ပြက္ပြက္ညံေနေအာင္ဆဲၾကတာေပါ႔။

 

လုပ္ပြဲဆုိတာ သူတုိ႔ဆီမွာမွ မဟုတ္ဘူး။.

က်ဳပ္တုိ႔ဆီလဲရွိတာဘဲ။

အဲလိုလုပ္ပြဲကစားတာကို က်ဳပ္တို႔ဆီမွာေတာ႔ ေခါက္ဆြဲစားတယ္လုိ႔ေခၚသဗ်။

လိမ္လုိက္ေခါက္လုိက္ ဆြဲေျပးလုိက္လုပ္ေနတာကို ေျပာတာ။

လုပ္ပြဲကစားရင္ သိပ္သိသာတာ။

ကစားေနတဲ႔ေကာင္က ေဘာလုံးေနာက္မလုိက္ဘဲလမ္းေလ်ာက္။

ကုိယ္႔နား ေဘာလုံးေရာက္လာရင္ေဘးကန္ထုတ္။

သူမ်ားဂုုိးေပါက္ဆီမကန္ဘဲ ဂုိးတုိင္နဲ႔တလြဲကန္။

ကိုယ္႔လူမလုိက္နုိင္တဲ႔ေနရာကိုလွမး္ကန္လုိ႔ကန္နဲ႔ ထင္တုိင္းက်ဲၾကတာ။

 

တစ္ခါတစ္ေလ ဒီနွစ္ဘယ္အသင္းကိုအနုိင္ေပးလုိက္ပါဆုိတဲ႔ညြန္ၾကားခ်က္

ေတြက အထက္ကလာတတ္ေတာ႔ လုပ္ပြဲေတြျဖစ္ကုန္တာမဆန္းဘူးဆုိနုိင္ပါတယ္။

 

အထူးသျဖင္႔ ဗမာ႔လက္ေ၀ွ႔ပြဲေတြမွာ ဒီလုိလုပ္ပြဲေတြပုိေတြ႔ရတယ္။

အခ်ဳိ႔လက္ေ၀ွ႔သမားၾကီးနဲ႔ ေနာက္တက္ေတြနဲ႔ကလက္ရည္ျခငး္ကကြာေနေရာ။

အဲေတာ႔ ထုိးဘက္မရွိေတာ႔ လက္မညီမွန္းသိရဲ႕သားနဲ႔ပြဲေတြစဥ္ၾကေတာ႔တာေပါ႔။

အၾကီးသမားလဲေလ်ာ႔ထုိး အငယ္သမားလဲ မနာေစရပါဘူးလို႔မထုိးခင္ကတည္းကညွိထားတာေပါ႔။

ပြဲအစ ဟန္တန္ပန္တန္လက္သီးစမး္ရင္းနဲ႔တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေတာ႔ထုးိတာေပါ႔။

ေနာက္သုံးခ်ီေလာက္လဲေရာက္ေရာ ေနာင္ထုိးဘက္မရွိမွာစုိးေတာ႔

အၾကီးသမားကလဲ မထိေအာင္ေဘးေခ်ာ္ထုိး။

အငယ္ကလဲ နာမွာစုိးေတာ႔ အနားကပ္တာနဲ႔ၾကမး္ျပင္ေပၚလွဲခ်။

ၾကာေတာ႔ ပရိသတ္က မခံနုိင္ေတာ႔ ဖိနပ္ေတြေရသန္႔ဘူးေတြေျပာင္းဖူးရုိးေတြ

နဲ႔ အားေပးၾကေတာ႔တာေပါ႔။

 

အခုေခတ္မွာလဲ ရွိေသးတာဘဲ။

အနာမခံဘဲ ညွိထုိး ထိထုိးလုပ္ၾကတာ။

တစ္ခ်က္ေလာက္ဟန္ျပထုိးလုိက္ ျပိးရင္ဖက္လုိက္။

ေျခေထာက္နဲ႔ထိလဲ ၾကမး္ျပင္ေပၚလွဲခ်။

လက္သီးနဲ႔ေလဟပ္သြားရင္လဲ ၾကမး္ျပင္ေပၚလွဲခ်။

ဆုိင္ေပးလုိက္ျပန္ရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဖက္ျပီးညွစ္ေန။

တစ္ခါတစ္ေလမ်ား

 ခ်ိန္ေနတာက တစ္မိနစ္

ဖက္ေနတာက တစ္မိနစ္

လဲတာက တစ္မိနစ္

ဒါနဲ႔ဘဲထုိးခ်ိန္ သုံးမိနစ္ျပည္ေရာ။

တစ္ခုေတာ႔ရွိပါတယ္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔

အဲလုိလုပ္ပြဲမွန္းသိရင္ ပြဲရပ္ျပီးစင္ေပၚက ဆင္းခုိင္းလုိက္တာပါဘဲ။

 

က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက ေဘာပြဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ေ၀ွ႔ပြဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ပြဲကစားရင္

သူတုိ႔ကာယကံရွင္ေတြကေတာ႔ သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ စိတ္ထဲမွာထင္ေနတာပြဲၾကည္႔႔႔ပရိတ္သတ္က မသိဘူးေပါ႔ေလ။

ဒါေပမယ္႔ ပြဲၾကည္႔႔ပရိတ္သတ္ကေတာ႔ သူတုိ႔ မူမမွန္တာကိုသိေနတာဘဲဗ်။

 

ေလာကၾကီးရဲ႕ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းမူ႔ေတြထဲမွာလဲ အတူတူပါဘဲ။

ကိစၥတစ္ခုရယ္လုိ႔ျဖစ္လာရင္ သူ႔ဘာသာသူ အလုိအေလ်ာက္ျဖစ္တာလား

ၾကဳိတင္ညွိႏူိင္းထားတဲ႔ လုပ္ပြဲၾကီးလားဆုိတာကို ေဘးက ေနတဲ႔သူေတြက ပုိျမင္ပုိသိေနတယ္ဆုိတာပါဘဲ။

အဲေတာ႔ လုပ္ပြဲ လုပ္မယ္ၾကံရင္ သတိထားေပါ႔ဗ်ာ။

ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ အခုေခတ္ကလူေတြက မအေတာ႔ဘူးဆုိတာေလးကိုပါ။

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

(ခ်စ္သူ႔ေပါင္ကို မြမြေလးေထာင္းေပးျခငး္)

လြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ကာတြန္းတစ္ခုက စာသားေလးက အခုခ်ိန္ထိေခတ္မီေနေသးတယ္ဆုိတာ

ကုိအ့ံၾသစရာေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။

“ကုိယ္႔ေပါင္ကုိယ္လွန္ေထာင္းတာ သူမ်ားေထာင္းတာေလာက္မနာဘူး”ဆုိတဲ႔စကားလုံးေလးပါ။

ဆရာၾကီး ကာတြန္း ဦးဗကေလးထင္ပါတယ္။

(မွားသြားရင္ျပင္ေပးၾကပါ)။

အဲဒီဟာေလးကို အသုံးခ်သြားတာေလးတစ္ခုေတာ႔ ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါေသးသဗ်ာ။

က်ေနာ္တုိ႔ကိုပညာေပးသြားတာေလးကို ခံလုိက္ရတာေလးေပါ႔။

အမွတ္ရစရာေလးဆုိရင္လဲမမွားပါဘူး။

 

က်ေနာ္လူပ်ဳိဘ၀ အစုိးရအလုပ္ထဲမွာရွိေနစဥ္တုံးကေပါ႔။

အေတာ္ေလးကိုတင္းက်ပ္ျပီး၀န္ထမ္းတုိင္းေရွာင္တဲ႔ သင္တန္းေလးကို က်ေနာ္တက္ဘုိ႔အတြက္

အလွည္႔က်ပါတယ္။

မသြားခ်င္လဲသြား သြားခ်င္လဲသြား မသြားလုိ႔လဲမရဘူးဆုိတဲ႔ေခတ္ေပါ႔။

သင္တန္းကာလကေတာ႔ သုံးလေက်ာ္ေက်ာ္တက္ရပါတယ္။

တုိတုိေျပာရရင္ အဲဒီမွာတက္လုိ႔ တစ္လျပည္႔တဲ႔အခါ အျပင္ကိုညအိပ္ထြက္ခြင္႔ရတာေပါ႔။

လာတက္ၾကတဲ႔လူတုိင္းကလဲ အျပင္ထြက္ခြင္႔ရျပီဆုိတာနဲ႔ အကုန္ထြက္ျပီးကဲၾကတာပါဘဲ။

အဲဒီအခ်ိန္တုံးကအခုလုိဘီယာစေတရွင္ေတဘာေတြေခတ္မစားေသးဘူး။

ဘီးအီးေလာက္ ရမ္ေလာက္အုပ္ၾကရတဲ႔ေခတ္ကိုးဗ်။

က်ေနာ္တုိ႔ ကေတာ႔ သင္တနး္သားခ်င္းဘဲသြားၾကတာပါ။

သင္တနး္ဆရာေတြနဲ႔ ပလဲနံပ သင္႔သူေတြကေတာ႔သူတုိ႔နဲ႔သြားေပါ႔။

သင္တန္းမွာေတာ႔ခပ္တည္တည္ အရက္၀င္သြားျပီဆုိရင္ေတာ႔

တစ္စိတ္တစ္၀မ္းထဲ  တစ္ညီတစ္ညာတည္းျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ႔။

 

ေနာက္ေတာ႔လဲဒီဆရာေတြက ဘာလုပ္လုပ္ သူနဲ႔တြဲတဲ႔သူေတြကိုဘဲေခါင္းစဥ္တပ္ခုိင္းေတာ႔တာပါဘဲ။

ဒါနဲ႔ဘဲ ေက်ာင္းဆင္းခါနီးတဲ႔အခ်ိန္ေရာက္ေရာ။

သင္တန္းမ်ားထုံးစံအတုိင္း ေအာ္တုိ ေအာ္တက္ စာအုပ္ေတြလုပ္ၾကတာေပါ႔။

ဒီစာအုပ္ကို ဆရာေတြနဲ႔ အရက္ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ သင္တနး္သားတစ္ေယာက္က

တာ၀န္ယူျပီးလုပ္ပါတယ္။.

ပုိက္ပုိက္ကေတာ႔က်ေနာ္တုိ႔သင္တန္းသားေတြ အခ်ဳးိက်ခံရတာေပါ႕။

ဒါလဲကိစၥမရွိဘူးေငြေရးေၾကးေရးကေအးေဆး။

အဲဒီမွာဘာျပႆနာေပၚလာလဲဆုိေတာ႔ စာအုပ္အဖြင္႔မွာသင္တန္းကဆရာေတြက

အမွာစာေရးျပီး စာအုပ္အဆုံးမွာ အဲဒီသင္တနး္သားက နုတ္ဆက္ဆုေတာင္းေတြဘာေတြလဲေရးေရာ

သင္တန္းကလူေတြပြစိပြစိ ျဖစ္ကုန္တာပါဘဲ။

“သူကဘာမုိ႔လုိ႔ေရးရမွာလဲ” တုိ႔

“ ပုိက္ဆံထည္႔တာ ငါတုိ႔လဲထည္႔ရတာဘဲ” ဘာတုိ႔ျဖစ္ေတာ႔

ေနာက္သံေယာင္လုိက္သူေတြကလဲ ၀ုိင္းေထာက္ခံေပးၾကတာေပါ႔။

ဒီေတာ႔ လဲ ဇာတ္ရွိန္ကပုိျမင္႔သြားတာေပ႔ါဗ်ာ။

 

ဒါန႔ဲဘဲ လာမယ္႔ ည ဒင္နာမွာ ဒီအေၾကာင္းေဆြးေႏြးမယ္။

ဘယ္သူက စေျပာမယ္ ဘယ္သူက ေထာက္ခံမယ္။

ဘယ္သူက ထပ္ဆင္႔ေထာက္ခံမယ္ဆုိျပီးအၾကဳိညွိုနုိင္းပြဲေတြလုပ္။

စာတန္းေတြေရးေပါ႔။

အဲဒီေခတ္က အဲလုိေရးျပီးသားစာကိုျပန္ဖတ္တဲ႔ေခတ္ကိုးဗ်။

ဒင္နာေန႔မွာ ထျပီးေျပာၾကမယ္႔သူေတြမွာလဲ

စာရြက္ကိုင္ျပီးအစမ္းေလ႔က်င္႔တာေတြလုပ္ထားတာေပါ႔။

 

အားလုံးကလဲ အဲဒီေန႔ေရာက္ရင္ေတာ႔ ပြဲၾကီးပြဲေကာငး္ၾကည္႔ရျပီေပါ႔။

အားလုံးကလဲ အဲဒီလူကုိ အျမင္ကပ္ေနေတာ႔ ေဆာ္ေပါ႔ လက္ခုပ္တီးမယ္ေပါ႔။

အဲဒီလူနဲ႔အဖြဲ႔ ကလဲ ဆရာေတြကုိပုိင္ေတာ႔ နည္းနည္းေတာ႔ ခပ္ၾကြၾကြေလးကိုးဗ်။

အဲဒီည ဒင္နာခန္းထဲလဲ၀င္ေရာ ခါတုိင္းနဲ႔မတူဘဲ နည္းနည္းေတာ႔ တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။

ညေနေျခာက္ နာရီထုိးလုိ႔သင္တနး္ဆရာလဲ၀င္လာေရာ

မေက်နပ္တဲ႔အေၾကာင္းကို  တင္ျပမယ္ဆုိတဲ႔ေက်ာငး္သားက မတ္တတ္အရပ္

သင္တန္း ဆရာက လက္ကာျပျပီး

“ဒီေန႔အထူးကိစၥတစ္ရပ္ရွိတယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္အရင္ဆုံးေျပာခ်င္တာကေတာ႔ ရဲေဘာ္တုိ႔အားလုံးကို က်ေနာ္က ေတာငး္ပန္ပါတယ္။

ဒီကိစၥကိုလုပ္ဘုိ႔ ညြန္ၾကားတာက က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ျဖစ္ေနတာကိုးဗ်။

အျပင္းထန္ဆုံးေျပာရရင္ေတာ႔ ျပစ္တင္ရွဳံ႔ခ်ပြဲလုပ္တယ္လုိ႔ေျပာရင္လဲရတယ္ဗ်ာ။

အေၾကာငး္ရင္းကေတာ႔  ေပးအပ္ထားတဲ႔ တာ၀န္ကုိအေၾကာင္းျပျပီး အခြင္႔အေရးယူတဲ႔ ကိစၥပါဘဲ။

ခင္ဗ်ားတုိ႔လဲသိမွာပါ သင္တနး္ဆင္းအမွတ္တရစာအုပ္ကို ကသ……..တာ၀န္ေပးျပီး

လုပ္ခုိင္းတယ္ဗ်ာ။

အဲဒါကို သူကအခြင္႔အေရးယူတယ္ ။

ေပးအပ္ထားတဲ႔ လုပ္ပုိင္႔ခြင္႔ကိုလုိတာထက္ပုိျပီးအသုံးခ်တယ္ဗ်ာ။

ကသ……….က စာအုပ္ထဲမွာသူ႔နာမည္ထည္႔ျပီး နုတ္ဆက္ဆုေတာင္းေရးတယ္ဗ်ာ။

ဒါေဘာင္ေက်ာ္တာဘဲ။

သူနဲ႔က်ဳပ္ရင္းနွီးပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ မူက မူဘဲ။

ဒီလုိေဘာင္ေက်ာ္တာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ရွုတ္ခ်ပါတယ္။

စာအုပ္ကခ်ဳပ္ျပိးသားလဲျဖစ္ေနေတာ႔ မျပင္ေတာ႔ပါဘူး။

ကဲ ကသ…………………အျပင္ထြက္။

အားလုံးကုိ ခင္ဗ်ားလုပ္ရပ္မွားယြင္းေၾကာင္း၀န္ခံျပီးေတာင္းပန္ုလုိက္ပါ။

ကဲ က်ေနာ္ဒီလုိဆုံးျဖတ္တာကို ေက်နပ္ၾကပါသလား”လုိ႔မိန္႔ခြန္းေတြေခြ်တာေပါ႔။

 

အဲဒီမွာဗ်ာ သင္တန္းသား တစ္စု “မေက်နပ္ဘူး”လုိ႔အသံထြက္လာပါတယ္။

ဒီလုိေဘာင္ေက်ာ္တာကုိ ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ျပီးသြားရင္ ေနာင္အစဥ္အလာျဖစ္သြားမွာေပါ႔တုိ႔။

ဒီလုိလုံး၀မျဖစ္သင္႔ဘူးတုိ႔ ဘာညာကြိကြေတြျဖစ္ကုန္တာေပါ႔။

ဟုိလူကလဲခန္းမေရွ႔ထြက္ျပီးသူမွားတဲ႔အေၾကာင္း

အျပစ္ကိုေခ်တဲ႔အေနနဲ႔ ဒီစာအုပ္လုပ္တဲ႔ကုန္က်စားရိတ္အားလုံးသူကဘဲခံမယ္ဆုိတဲ႔အေၾကာင္း

သနားစဖြယ္မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ေျပာပါေရာ။

အဲဒီမွာဇာတ္လမး္ရဲ႕လမ္းေၾကာင္းက ေျပာင္းသြားပါတယ္။

အရင္က သူ႔ကုိျဖဲမယ္လုိ႔ လုပ္ထားတဲ႔အုပ္စုကေတာင္မွ

“အခ်င္းခ်င္းေတြဗ်ာဒီေလာက္ထိအနစ္နာမခံပါနဲ႔

ခြင္႔လြတ္ပါတယ္။

နားလည္မူ႔လြဲသြားၾကတယ္လုိ႔ဘဲခံယူပါတယ္ဘာတယ္နဲ႔ပြဲကျပီးသြားပါတယ္။

သင္တန္းဆရာကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို ျပဳံးျပဳံးၾကီးနဲ႔ၾကည္႔ေနပါတယ္။

“မေက်နပ္ဘူး ဒီေလာက္နဲ႔ ျပီးလုိ႔ မရဘူး”လုိ႔

လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းျပီး မေက်ေအးနုိင္သူေတြေတြကေတာ႔

အျပင္ထြက္ခြင္႔ရတုိင္း အဲဒီသင္တနး္သားနဲ႔ အရက္အတူေသာက္ေနၾကတဲ႔သူေတြပါဘဲ။

အဲဒီတုန္းကသာ က်ေနာ္တုိ႔လုိသင္တနး္သာေတြက သာ ထျပီးေ၀ဖန္မယ္

ကန္႔ကြက္မယ္ဆုိရင္ ဒီထက္ ပုိျပီး ဇာတ္လမး္ကရွည္သြားနုိင္ပါတယ္။

သင္တနး္ဆရာက ၾကဳိတင္အကြက္ခ်ျပီး သူ႔လူနဲ႔သူျပန္ေထာင္းခုိင္းေတာ႔

သူမနာ ကိုယ္နာ ျဖစ္သြားတာပါဘဲ။

အဲဒီသင္တန္းသားက သင္တနး္ျပီးတဲ႔အခါ စံျပေက်ာငး္သားဆုေတာင္ရသြားပါေသးတယ္။

 

ျပႆနာေပါငး္မ်ားစြာ အျဖစ္အပ်က္ေပါငး္မ်ားစြာနဲ႔ ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းေနရာတဲ႔အခ်ိန္တုိင္းမွာလည္း

ဒါမ်ဳိးေတြရွိေနမွာအမွန္မုခ်ပါဘဲ။

မွားသြားတဲ႔အမွားတစ္ခုကုိ ရုိးသားစြာေတာင္းပန္ုဘိုိ႔မၾကဳိးစားဘဲ ေျဖရွင္းတဲ႔နည္းလမး္လုိ႔ဆုိခ်င္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔လည္း ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူမနာေအာင္ ေပါင္လွန္ျပီး မြမြေလး

ေထာင္းေပးတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြက တစ္ပုံၾကီးပါဘဲ။

ကိုယ္ကသာ လူတြင္က်ယ္လုပ္ျပီးေျပာေနပါတယ္ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ေရာ

*ကယ္ရီေကးခ်ား ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္အဆြဲခံရ ျပီးျပီလဲ

*မယ္ေဘာ္ ဘယ္နွစ္ခါလုပ္ဘူးသလဲ

*လုပ္ပြဲေရာ ဖန္တီးခဲ႔ဘူးသလား

*ခ်စ္သူ႔ေပါင္ကိုလွန္ျပီး မြမြေလး ဘယ္နွစ္ခါေထာင္းဘူးသလဲလုိ႔ မွန္ၾကည္႔ျပီးျပန္ေမးၾကည္႔လုိက္ေတာ႔

မွန္ထဲက အေကာင္ၾကီးက ျပန္ေျဖပါတယ္။

“သတ္ခ်င္သတ္ပစ္လုိက္မေျပာဘူး”ပါတဲ႔ခင္ဗ်ား။

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

14-3-2013

http://kopauk-mandalay.blogspot.com/2013/03/blog-post_15.html