ေဆးပုလင္းထဲရွိ ေဆးရည္မ်ားကို အပ္ျဖင့္ ပုလင္းထဲမွ စုပ္ထုတ္သည္။ ေဆးထိုးအပ္ကို ဆရာ၀န္ကိုလွထြန္း ေလထဲတြင္ ေထာင္ၾကည့္သည္။ ေဆးထိုးအပ္ထိပ္ဖ်ားမွ ခိုေနေသာေလမ်ားထြက္သြားေအာင္ ေဆးထိုးအပ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတြန္း၏။ ေလႏွင့္အတူ ေဆးရည္မ်ား အပ္ထိပ္မွ ပန္းထြက္သြားသည္။ ေဆးထိုးရန္ အသင့္ျဖစ္ေလၿပီ။

    ဤေဆးခန္းတြင္ ကိုလွထြန္း ထိုင္လာသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုမွ်ပင္ ၾကာေနၿပီ။ ထိုအခ်ိန္ကာလေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ကိုလွထြန္းႏွင့္ မသိသူမွာလည္း ရွားလွသည္။ သာေရးအစ နာေရးအဆံုး ကုိလွထြန္းပင္ လူႀကီးလုပ္ကာ ေဆာင္ရြက္ေပးရသည္။ ကိုလွထြန္းေဆးခန္းမွာ မနက္(၈)နာရီေက်ာ္မွစဖြင့္၍ ညေန(၇)နာရီေက်ာ္မွ ပိတ္ရသည္။ လူနာမ်ား၍ေတာ့မဟုတ္။ လူနာႏွင့္စကားေကာင္းတတ္၍ ေဆးခန္းပိတ္ခ်ိန္ ေနာက္က်သည္။

    “အင္း… ဆရာေရ႕… ဆရာ့တူ ေအာင္ေလးကေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္တာ ဒီေလးလံုးပါတယ္တဲ့… ဟင္းဟင္း”

    မျမေမက ၀မ္းသာအယ္လဲေျပာသည္။ ကိုလွထြန္းလည္း ၀မ္းသာသြားသည္။

    “မျမေမ… သည္ေကာင္ဘာတက္မယ္ စိတ္ကူးလဲ”

    “အို ဆရာရယ္… ေရြးေပးရမွာ မိဘေတြအလုပ္ပါ… ကၽြန္မကေတာ့ ေဆးေက်ာင္းပဲ တက္ေစခ်င္တယ္ ဆရာရယ္… ဒါမွ အမ်ိဳးထဲ ဆရာ၀န္ေလး တစ္ေယာက္ရမွာ…”

    မျမေမ ေလထဲတိုက္အိမ္ေဆာက္ေနသည္လား မေျပာတတ္။ လူပံုမွာေတာ့ ရႊင္ျမဴးေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကိုလွထြန္းမွာ မေက်နပ္ေခ်။ သားသမီးကို စိတ္တိုင္းက် ပံုသြင္းခြင့္သည္ ငယ္ဘ၀၌သာရမည္။ သားသမီး၏ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းကို သားသမီးကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိရမည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုလွထြန္း မျမေမကို မည္သုိ႔မွ် မတုန္႔ျပန္ခဲ့။

x x x x x

    “ေဟ့… ေအာင္ေလး၊ ေက်ာင္းတက္ရတာ ဘယ္လိုလဲကြ”

    “ဆရာ့ကို ေျပာရတာ အားနာပါရဲ႕ ဆရာရယ္… စိတ္မပါဘူးဆရာ၊ သင္လိုက္တဲ့ စာေတြလည္း ေက်ာေတာင္ေညာင္းယူတယ္။ အစကတည္းက စိတ္မပါေတာ့ ပိုဆိုးၿပီေပါ့”

    “ဟေကာင္ရ… စိတ္မပါတာမ်ား အစကတည္းက တက္ေနေသးသကြာ၊ စိတ္မပါရင္ တက္လမ္းေႏွးတတ္တယ္ကြ”

    “အေမတို႔ေပါ့ ဆရာရယ္”

    ကိုလွထြန္း စိတ္ေမာသြားသည္။ ကိုလွထြန္း အစကတည္းက ေတြးထင္ၿပီးသား ကိစၥလည္းျဖစ္သည္။ သည္ပံုအတုိင္းဆိုလွ်င္ ေအာင္ေလး ခက္ရခ်ည့္၊ ဟိုမေရာက္ သည္မေရာ္ ေမ်ာက္သစ္ကိုင္း လြတ္ေတာ့မည္။ ကိုလွထြန္း မျမေမအိမ္သို႔ တစ္ရက္သြားရန္ အစီအစဥ္ ဆြဲမိေနသည္။

x x x x x

    “လာ ဆရာ… လာ… ဆရာ့ကိုေမွ်ာ္ေနတာ”

    “ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို လာရွာတာ မျမေမရဲ႕… ခင္ဗ်ားသား…”

    “သားကိစၥပဲ ေျပာမလုိ႔ဆရာေရ႕… first year ပဲ ရွိေသးတယ္။ ပထမအစမ္းေျဖေတာ့ (၇)ဘာသာရွိတာ (၅)ဘာသာ က်တယ္ေလ ဆရာရယ္။ အဲ့တာ က်ဴရွင္ေလး ဘာေလးထားရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ဆရာနဲ႔တုိင္ပင္ခ်င္လုိ႔…”

    “အဲဒါကေတာ့ဗ်ာ… ကေလးလည္း ေမးပါဦး။ တကယ္မလုိက္ႏိုင္လုိ႔ က်တာလား၊ စိတ္၀င္စားမႈအားနည္းလို႔ က်တာလား ဆိုတာကို…”

    “အို ဆရာရယ္… အဲ့ေကာင္က ငပ်င္း… တစ္ေန႔တစ္ေန႔ စာက်က္တယ္ကို မရွိဘူး။ မျဖစ္ဘူးဆရာ။ ကၽြန္မေတာ့ သူ႕ကို က်ဴရွင္ထားရေတာ့မယ္။ ဂိုက္ေခၚမယ္… ဆယ္တန္းတုန္းကလုိပဲ အပီ ေမာင္းရေတာ့မယ္”

    ကိုလွထြန္း သက္ျပင္းခ်မိသည္။ အစကတည္းက စိတ္မပါေသာ ကေလးအတြက္ မြန္းက်ပ္ေသာေန႔မ်ား ထပ္မံေရာက္ရွိလာေတာ့မည္။ ကိုလွထြန္း ကေလးကိုလည္း သနားသည္။ မိဘကိုလည္း သနားမိေတာ့သည္။ ကိုလွထြန္း ေျပာမည့္စကားမ်ားကို မျမေမ မျမင္ေစရန္ ၀ွက္ကြယ္လုိက္ေတာ့သည္။

x x x x x

    ကိုလွထြန္း ေဆးခန္းပိတ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္။ ထိုအခိုက္ မျမေမ ေရာက္လာသည္။ ေအာင္ေလးလည္း ပါသည္။ မျမေမ မ်က္ႏွာက မို႔အစ္နီရဲေနသည္။

    “မျမေမတုိ႔… ဆို ဘာကိစၥ… ေအာင္ေလး ေနမေကာင္းလို႔လား”

    “ေနမေကာင္းရင္ေတာင္ ေဆးမကုေပးဘူး ဆရာေရ။ ဒီေခြးေကာင္ မိဘကို အရွက္ခြဲတဲ့ေကာင္… ဟဲ့ ေသနာက်ေလး… နင္ဟာ မိဘမ်က္ရည္က်ေအာင္ လုပ္တဲ့အတြက္ နင္တစ္သက္လံုးမႀကီးပြားဘူးဟဲ့… မွတ္ထား”

    “မျမေမ… ကေလးကို အဲ့ဒီလို မေျပာေကာင္းဘူးေလ… ကိုင္း… ခုဘာျဖစ္လာတာတုန္း”

    “ဒီေသနာေကာင္ စာေမးပြဲက်တယ္ေလဆရာရဲ႕… အေမမွာေတာ့ ငါ့သားေလး ဆရာ၀န္ေလာင္းေလးဆိုၿပီး ေမွ်ာ္မွန္းလိုက္ရတာ… ဒီေဆးေက်ာင္းေလး တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ေအာင္ရင္ ေက်နပ္ပါၿပီဟဲ့လို႔ ေျပာထားရက္သားနဲ႔ သူလုပ္ရက္တယ္ ဆရာရယ္”

    မျမေမမွာ ေျပာလည္းေျပာ၊ ငိုလည္းငိုသည္။ မိဘက သားသမီးအေပၚ ထားသည့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ေၾကမြသြားေသာအခါ မိဘရင္ထဲမွ ေသာကဗ်ာပါဒမီးသည္ အလွ်ံညီးညီး ေတာက္ေလာင္ေလသည္။ မျမေမမွာလည္း သားအတြက္ ေျဖမဆည္ႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။ ကိုလွထြန္းလည္း မျမေမကို ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆို႐ံုမွလြဲ၍ ေျပာစရာ စကားမရွိေပ။

x x x x x

    ကိုလွထြန္း ရပ္ကြက္ကေလးကို ခြဲခြာသြားရသည္မွာ ခုဆိုလွ်င္ ငါးႏွစ္ရွိၿပီ။ အစုိးရအလုပ္ကို ေျပာင္းလုပ္လုိက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ထားရာေန ေစရာသြားရေတာ့သည္။ ကိုလွထြန္း အစိုးရအလုပ္မွ ျပန္ထြက္ေသာအခါ ရပ္ကြက္ကေလးကို ျပန္သတိရမိသည္။ ငါးႏွစ္အတြင္း ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ရပ္ကြက္ကေလးသို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။

    “ဟင္… ဆရာ၀န္ကေလး… ဆရာ၀န္ကေလး မဟုတ္လား”

    အေမႀကီး ေဒၚမွင္သည္ ရပ္ကြက္အတြင္းသို႔ ကိုလွထြန္း စတင္ေျခလွမ္းကတည္းက ေတြ႕ျမင္သူျဖစ္သည္။ မ်က္လံုးမေကာင္းသျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သည္။ လက္ကုိ မ်က္လံုးေပၚမွ ကာမိုးသည္။

    “ဟုတ္ပါတယ္ အေမႀကီး၊ အေမႀကီး က်န္းမာရဲ႕လား”

    “က်န္းမာပါတယ္ သားရယ္၊ သားထြက္သြားၿပီး ေနာက္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ထပ္ ေရာက္လာတယ္ေလ၊ သူလည္း သေဘာေကာင္းေပမယ့္ သားရယ္… ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ခင္မင္လာတဲ့ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ သားကို လြမ္းၾကတယ္ေလ”

    ေဒၚမွင္သည္ လြမ္းမ်က္ရည္က်သည္။ ကိုလွထြန္းမွာ မ်က္ရည္လည္သည္။ အေမႀကီးကို ေဖးမရင္း ယခင္က ေဆးခန္းေလးရွိရာကို ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။ ကုိလွထြန္းလက္ထဲတြင္ သက္ရွိပစၥည္း၊ သက္မဲ့ပစၥည္း ဘာမွ်မပါ။ လြမ္းေဆြးမႈမ်ားသာ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ သယ္လာသည္။

    “ေဒါက္တာလွထြန္းပါလား… လာဗ်ာ… ဘယ္က ဘယ္လုိလွည့္လာတာတုန္း”

    ေနာက္အသစ္ေရာက္လာေသာ ေဒါက္တာေစာေမာင္သည္ ကိုလွထြန္းအား ဧည့္ခံသည္။ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းအေျခအေနမ်ားကို ေမးျမန္းသည္။ အတန္ၾကာစကားေျပာၿပီး ကိုလွထြန္း ရပ္ကြက္ကေလးဘက္ ထြက္လာသည္။

x x x x x

ရပ္ကြက္ကေလးက ကိုလွထြန္းအား အရင္လိုပဲ ႀကိဳဆိုသည္။ အရင္လုိပဲ ေႏြးေထြးသည္။ ကိုလွထြန္း ခြဲခြာသြားေသာ္လည္း ရပ္ကြက္ကေလးက ခ်စ္ခင္ဆဲ ျဖစ္သည္။ ေလွ်ာက္ရင္းက မျမေမတို႔ အိမ္နားေရာက္လာသည္။ ကိုလွထြန္း ေအာင္ေလးအား သတိရသည္။

    “ဗ်ိဳ႕ မျမေမရွိလားဗ်ိဳ႕…”

    အိမ္ထဲမွ အသားလတ္လတ္ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး ထြက္လာသည္။

    “ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ပါလဲခင္ဗ်ာ”

    “မျမေမနဲ႔ပါ… သူရွိလား မသိဘူးခင္ဗ်ာ”

    “ေၾသာ္… ဒီအိမ္ပိုင္ရွင္ မျမေမထင္ရဲ႕၊ အင္း… ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ေရာင္းလိုက္တာပဲ ခင္ဗ်ာ”

    “ဒါဆုိ ဘယ္မ်ား ေျပာင္းသြားသလဲမသိဘူး”

    “မေျပာတတ္ဘူးဗ်… ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ တစ္ခါလားပဲ မျမေမကို ျမင္ဖူးလုိက္တယ္”

    ကိုလွထြန္း အိမ္ေရွ႕မွ ထြက္လာသည္။ ကိုဖိုးခင္ႏွင့္ ဆံုသည္။ သူသည္ ရပ္ကြက္အေၾကာင္း ႏွံ႔စပ္သည္။

    “ကုိဖုိးခင္… မျမေမတို႔ ဘယ္ေျပာင္းသြားလဲဗ်”

    “ေျပာရရင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ ဆရာ၀န္ေလးေရ… ေအာင္ေလးက ေနာက္တစ္ႏွစ္ေတာ့ စာေမးပြဲ ျပန္ေအာင္ပါရဲ႕…. ဒါေပမယ့္ ဆရာ၀န္ေလးရယ္… ဒုတိယႏွစ္မွာ တက္ေနတာ မၿပီးေတာ့ဘူးေလ၊ သည္ၾကားထဲ ျမေမခမ်ာလည္း စီးပြားေရးက က်သြားရွာေတာ့ သား ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ ေရာင္းရ ေပါင္ရတာ ကုန္ေရာလား… ေအာင္ေလးက ေနာက္ပိုင္း ပိုဆိုးလာတယ္။ အရက္ေသာက္တတ္လာတယ္။ ဖဲ႐ိုက္တတ္လာတယ္။ ေဆးေက်ာင္းသားဆိုတာ ဓာတ္သိခ်င္းမို႔သာ ယံုရတယ္ ဆရာ၀န္ေလးရယ္… ျမေမက ေက်ာင္းစရိတ္ေကာ၊ ဖဲစရိတ္၊ အရက္စရိတ္ အကုန္ေထာက္ပံ့ရေတာ့တာေပါ့”

    “ျမေမ ေတာ္ပါတယ္ ဆရာ၀န္ေလးရယ္… သား သည္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနတာေတာင္ သူ႕အိပ္မက္ကို လက္မေလွ်ာ့ဘူး… ကၽြန္မသားက တစ္ခ်က္ႀကိဳးစားလိုက္တာနဲ႔ ေအာင္သြားမွာဆိုၿပီး အားတင္းရွာတယ္”

    “ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သားသမီးဆုိသမွ် မိဘအေပၚ က်ေတာ့တာပဲလား… ျမေမမွာ အေႂကြးေတြဖံုး လည္ပင္းနစ္ေတာ့ အိမ္ကို ထုိးေရာင္းရေတာ့တာပဲ။ ေအာင္ေလးကလည္း ေက်ာင္းက ထြက္ရၿပီေလ… ျမေမ စိတ္ေလွ်ာ့သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္ေရာင္းတုန္းကဆို တကယ့္အဖြားအိုကေလး က်ေနတာပဲ”

    “သည္ေလာက္ျဖစ္ေနတာေတာင္ ေအာင္ေလးက မသိတတ္ဘူးဗ်ာ၊ ဒီကေလး အရင္က လိမၼာပါတယ္… ခုက်မွ ဘယ္လုိျဖစ္ေလသလဲ မသိပါဘူး”

    “ဆရာ၀န္ကေလး ထမင္းစားရေအာင္တဲ့… ေဒါက္တာေစာေမာင္ မွာလိုက္တယ္”

    “ေအး… ေအး… လာခဲ့မယ္ ေျပာလိုက္”

    ေျပာလက္စ စကားတုိ႔ ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုဖိုးခင္က စကားမဆက္ေတာ့။ ကိုလွထြန္း ထမင္းစားသြားရန္ လိုက္ပုိ႔ဖို႔ျပင္သည္။ ကိုလွထြန္း ျငင္းသည္။

x x x x x

ကိုလွထြန္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ မျမေမတုိ႔ သားအမိအေၾကာင္း စဥ္းစား၍ လာခဲ့သည္။ ေအာင္ေလးအေၾကာင္း ကိုလွထြန္းလည္း သိသည္။ ေအာင္ေလးက လူငယ္ပီပီ စိတ္ခံစားမႈအတုိင္း လိုက္သည္။ လိမၼာသည္။ မျမေမကမူ သားသမီးမ်ားအေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးသည္။ အခ်စ္ႀကီးသည္။

    “ဟဲ့သား… ထမင္းမစားဘူးလား”

    ရပ္ကြက္ထဲ၌ အသက္ေရာ ၀ါေရာ အႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာ ေဒၚတင္ၿမိဳင္က ကိုလွထြန္းအား ေမးလိုက္သည္။

    “ဟုတ္ကဲ့ အေမႀကီး… ခုသြားစားမလုိ႔”

    “င့ါသား မေရာက္တာလည္း ၾကာၿပီေကာကြယ္… အေမတို႔မွာ ေပၚလာမလားဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ၊ ခုလိုေတြ႕ရေတာ့ ၀မ္းသာပါတယ္ဟယ္…”

    ကိုလွထြန္း ရင္ထဲ ေႏြးသြားသည္။ မိဘေမတၱာကဲ့သုိ႔ ခံစားလိုက္ရသည္။ ရပ္ကြက္ကေလးသည္ သူ႕အတြက္ မိဘပင္ျဖစ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ ကိုလွထြန္းသည္ ရပ္ကြက္ကေလးကို ေျခစံုကန္ကာ ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ အစိုးရအလုပ္ ၀င္လုပ္ခဲ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ရပ္ကြက္ကေလးက ေမတၱာမပ်က္။ သူ႕ကို ခ်စ္ခင္ၿမဲ၊ ၾကင္နာၿမဲပင္။ မျမေမတို႔ သားအမိကိုလည္း ေတြးမိျပန္ေသးသည္။ မျမေမကလည္း ေအာင္ေလးအေပၚ ခ်စ္ခင္ၿမဲ၊ ၾကင္နာၿမဲ…။ ဤသို႔ ဤႏွယ္ ပံု၀ယ္ တူေပတည္း…။

x x x x x

    ကိုလွထြန္း ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ ေဒါက္တာေစာေမာင္မွာ လူနာႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္။

    “ဆရာ… ခဏေစာင့္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလူနာႏွစ္ေယာက္ကို အရင္ၾကည့္ေပးလိုက္ဦးမယ္”

    “ကၽြန္ေတာ္ ကူၾကည့္ေပးမယ္ေလဗ်ာ”

    “ေက်းဇူးဗ်ာ”

    ကိုလွထြန္း လူနာတစ္ဦးအား စစ္ေဆး၍ ေဆးထုိးရန္ ျပင္ဆင္ေလသည္။ ေဆးရည္ကို အပ္ျဖင့္ ပုလင္းထဲမွ စုပ္ထုတ္သည္။ ေဆးထုိးအပ္ကို ေလထဲ၌ ေထာင္ၾကည့္သည္။ ေဆးထိုးအပ္ထိပ္ဖ်ားမွ ခိုေနေသာေလမ်ား ထြက္သြားေအာင္ ေဆးထိုးအပ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တြန္း၏။ ေလႏွင့္အတူ ေဆးရည္မ်ား အပ္ထိပ္မွ ပန္းထြက္သြားသည္။

    မိမိတို႔တက္ေရာက္ခဲ့ေသာ ေဆးတကၠသိုလ္အေၾကာင္း ကိုလွထြန္း စဥ္းစားမိသည္။ ေလသည္ ေရထက္ ေပါ့သည္။ ဖယ္ထုတ္ရ လြယ္သည္။ ေလမ်ား လူနာအေၾကာထဲေရာက္လွ်င္ ဒုကၡမ်ားႏုိင္သည္။ ဤနည္းႏွင့္ ေဆးတကၠသိုလ္သည္ လူေပါ့မ်ားအတြက္ ေနရာမရွိ။ လူသားမ်ား၏ေဘာင္တြင္ ဆရာ၀န္ ခပ္ညံ့ညံ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့မ်ား မေရာက္ရွိေရးအတြက္ ထိုလူေပါ့မ်ားကို ဖယ္ထုတ္ရသည္။

    ေအာင္ေလးကေကာ လူေပါ့ပဲလား။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ေပါ့သြားျခင္းပဲလား။

    ကိုလွထြန္း ဆက္မေတြးေတာ့။ ေဆးထုိးရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေသာအပ္ျဖင့္ လူနာကိုသာ ထုိးစိုက္လိုက္ေပေတာ့သည္။

ေရႊနဒီ

ေဆးတကၠသိုလ္(၂) ရန္ကုန္၊ ႏွစ္(၅၀)ျပည့္ ေရႊရတု မဂၢဇင္း

၀တၳဳေနာက္မွာ ေျပာစရာ….

    တကယ္တမ္းေတာ့ ကိုယ့္စာမူေလး ဒီလုိ ပံုႏွိပ္စာလံုးနဲ႔ထြက္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းသာမိသား။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းရဲ႕ ႏွစ္(၅၀) ေရႊရတုအမွတ္တရ မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့အတြက္လည္း ပို၀မ္းသာမိတယ္။ ဒီစာမူေလးကို မနက္ျဖန္လုိ တင္ေပးရမယ္ဆိုရင္ ဒီညမွ အၿပီးေရးခဲ့ရတာေလ။ မၿပီးလို႔ မနက္က်မွ ဥာဏ္က်ယ္ေစ (ႏိုင္ေကာင္းဥာဏ္) တို႔အိမ္မွာ လက္စသတ္။ အဲ့အထိလည္း မၿပီးေသး။ ေန႔လည္ေတာင္ေက်ာ္လာတယ္။ ဒီအခါမွာ ဥာဏ္က်ယ္ေစရဲ႕မိခင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ (ကၽြန္ေတာ္၊ သိဂၤါရေ၀၊ ဥာဏ္က်ယ္ေစ)ကို ေန႔လည္စာ ေကၽြးရေရာ။ အဲ့အတြက္လည္း အထူး ေက်းဇူးပါ။ ဥာဏ္က်ယ္ေစရဲ႕အေဖကလည္း မအားတဲ့ၾကားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုိ အမ်ားႀကီးအကူအညီ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ဒီ notes ေလးကတစ္ဆင့္ ေျပာပါရေစ။

    ဒီစာမူရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးအတြက္ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားလို႔မရတဲ့အဆံုး ေဆးေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာေလ့ရွိတဲ့ဇာတ္လမ္းေလးပဲ သံုးမိတယ္။ စာလံုးအက်အေပါက္ေလး နည္းနည္းမ်ားေပမယ့္ ဖတ္ရေတာ့ အဆင္ေျပသား။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြမွာ အခ်ိတ္အဆက္ေလး လြဲေနတာကို စာမူတင္ၿပီးမွ ဖတ္မိတာမို႔ အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ တစ္ခုေလးပဲ။ အဆံုးနားေလးမွာ ဤနည္းႏွင္ လို႔ သံုးထားတာကို အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ ျပင္ေလးသလား၊ စာ႐ုိက္အဖြဲ႕မွားသြားသလား မသိ… ဤနည္းႏွင့္ လို႔ ႐ုိက္ထားတဲ့အတြက္ ဘ၀င္မက်…။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္လိုအပ္ခ်က္ေတြလည္း သိပ္မ်ားသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္စာမူေလး မဂၢဇင္းထဲပါလာတဲ့ ၀မ္းသာမႈမ်ိဳးကိုေတာ့ မဂၢဇင္းမွာ ပါဖူးသူတိုင္း သိမွာပါေလ…။

🙂 🙂 🙂 🙂 🙂