ငါျပန္လည္ မဆုတ္ျဖဲျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျပကၠဒိန္ေတြ အထပ္ထပ္

ေခ်းေညွာ္ကပ္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေဟာင္းတစံုနဲ႕

အလြမ္းတ၀က္စာရာသီေတြ တပတ္လည္ခဲ့ျပန္ေပါ့….။

နင္ေျပာဖူးသလို

ငါ့ကဗ်ာေတြမွာ အားမပါေတာ့ဘူး

(အားပါပါေလွာ္ခတ္ဖို႕ ရထားထိန္းမွ မရွိေတာ့ပဲ…)

ႏုရြလြန္းသတဲ့ ငါ့ကဗ်ာေတြက

(ငါ့ႏွလံုးသားႏုႏုကို နင္ရြက္လြင့္တိုက္စားခဲ့တာ

အိမ္ယာမဲ့ကမ္းေျခမွာ ငါတေယာက္တည္း…..)

ဒါနဲ႕မ်ားေတာင္

ႏွလံုးသားမရွိတဲ့ မိန္းမတဲ့

သိပ္အတၱၾကီးတဲ့ မိန္းမတဲ့

နင္ပဲ စြပ္စြဲ အယူခံ၀င္

နင္ပဲ တသက္တကၽြန္း အလြမ္းသက္စံခိုင္းခဲ့တာေလ….။

တ၀ုန္း၀ုန္းတိုက္ခတ္ေနတဲ့ ဒီမိုးသက္မုန္တိုင္းေတြၾကား

ေတာင္ယိမ္းေျမာက္ယိမ္းနဲ႕ နင္ရွိတဲ့ အရပ္ကေန တျဖည္းျဖည္းေ၀းလြင့္သြားခဲ့တာ

သံသရာေတာင္ ရွည္ၾကာလွေပါ့…

ငါ့မိုးသည္းညထဲက ၾကယ္ေလးေရ….

ငါပ်ိဳးထားတဲ့ စကားပင္ေတာင္ အရြက္ေတြ ဖားဖားက်ေပါ့

အပြင့္ေတြ ေ၀ေစခ်င္လို႕ ေရေလာင္ေပါင္းသင္ျပန္ေတာ့(လက္ဆိပ္တက္တယ္ထင္ပါရဲ့)

…………..

အခု နင့္အခ်စ္ကို ငါ ေရေလာင္ေပါင္းသင္ဖို႕ မၾကိဳးစားျဖစ္ေတာ့ဘူး

ငါနဲ႕ေ၀းလြင့္ရာကိုသာ ပ်ံသန္းပါေတာ့ ငွက္ကေလးေရ….

တေန႕ေတာ့ နားခိုရာ ေနရာမွန္တခုကို

မင္းရွာေဖြေတြ႕ရွိမွာပါ

မင္းေရာက္တဲ့ ေနရာတိုင္း….ၾကယ္ေတြမေၾကြပါေစနဲ႕ေတာ့….။