ကၽြန္မ ဘဝ၏ ခ်စ္ျခင္း အဓိပၸါယ္ ~~~~~~

 

                   ကၽြန္မဟာ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး….ဟုတ္တယ္ မ်ိဳးရိုး ပညာအရည္

အခ်င္း ..စတဲ့ ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ အရာေတြပိုင္ဆိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး….

                   မရူးဘုူး…ကၽြန္မဟာ အ၇ူးမဟုတ္ဘူး….ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မသိတယ္…ကၽြန္မဟာ

အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕အားက်ရတဲ့… ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ fashion designer တစ္ဦး..ကၽြန္မသိတယ္

ကၽြန္မကို သူတို႕ေတြအားက်တယ္….ေလးစားတယ္..ဂုဏ္ယူတယ္…အတုယူတယ္

                   ဘာေတြလဲ…ကၽြန္မမသိဘူး…ကၽြန္မ ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ အေရးၾကီး

တယ္….ကၽြန္မရဲ႕ဆႏၵကို ကၽြန္မမလိုက္ေလ်ာနုိင္ဘူး……ကၽြန္မ မုန္းတယ္….ကၽြန္မ ေၾကာက္လည္း

ေၾကာက္တယ္…

                   “  တီ…တီ..တိီ”

                   နိႈးစက္သံေၾကာင့္ ကၽြန္မလန္႕နုိးသြားခဲ့၏။   ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေခၽြးေတြရႊဲလို႕။

ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးဆတ္ဆတ္တုန္ေန၏။ ကၽြန္မ အိပ္မက္မက္ေနခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္

က တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လိုလို။ ကၽြန္မမသိ။

                   “ သမီး နိုးျပီလား…သြား မ်က္ႏွာသစ္ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး တီေလးနဲ႕ အျပင္သြားရေအာင္ေနာ္”

အန္တီေလးက ကၽြန္မေခါင္းကိုပြတ္သပ္ရင္းေျပာသြားသည္။

                   ကၽြန္မေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္..မ်က္ႏွာသစ္ျပီး မွန္ထဲၾကည့္မိေတာ့

                   “ ဟာ…..”       မွန္ထဲက မ်က္ႏွာက ကၽြန္မမ်က္နွာတဲ့လား။  ကၽြန္မအိပ္မက္ကမနိုး

ေသးတာလားလို႕ ကၽြန္မမ်က္ႏွာထပ္သစ္လိုက္ပါ၏။ ကၽြန္မအိပ္ယာနုိးေနခဲ့ပါျပီ။ မွန္ထဲျပန္ၾကည့္ေတာ့

ပိန္ေခ်ာင္ေခ်ာင္နဲ႕  မ်က္ကြင္းေတြညိဳေနျပီး ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ဆံပင္ေတြနဲ႕ အမ်ိဳးသမီးပံုကို ကၽြန္မျမင္

ေနရျပန္သည္။ အဲဒါကၽြန္မတဲ့လား။ မဟုတ္ဘူး ~~~~ မဟုတ္ဘူး ကၽြန္မက အသားျဖဴဝါဝါ နဲ႕

ပါးေလးေတြကေဖာင္းအိေနတာ….မ်က္ခံုးေမြးထူထူ ႏွာတံစင္းစင္းနဲ႕ ။မ်က္ေတာင္ေကာ့ေတြနဲ႕ မ်က္

လံုးနက္ေတြက  ကၽြန္မတကၠသိုလ္မွာ နာမည္အေတာ္ရခဲ့ဖူးတာ။ မဟုတ္ဘူး အခုေတြ႕ေနရတာ

ကၽြန္မမဟုတ္ဘူး…..

                   ေရမိုးခ်ိဳးအလွျပင္ျပီး အဝတ္အစားထုတ္ဝတ္မည္အျပဳ ကၽြန္မအဝတ္အစားေတြဘယ္

ေရာက္ကုန္တာလဲ….ဗီရိုထဲမွာ ကၽြန္မအျမဲဝတ္ေလ့ရွိတဲ့ အေရာင္ေျပေျပေလးနဲ႕ဝမ္းဆက္ေလးေတြ။

ခုေတြ႕ေနရတာ ညအိပ္ဝတ္စံုလို အက်ီၤပြပြ ေဘာင္းဘီပြပြေတြ။ ဘာေတြလဲ ဘာေတြလဲ??? ေတြ႕မိ

တဲ့ တစ္စံုတည္းေသာ ထမီနဲ႕အက်ီၤပန္းေရာင္ဝမ္းဆက္ေလးကုိ ဝတ္လိုက္ပါ၏။

                   ဟာ……….ေခ်ာင္ လိုက္တဲ့ထမီနဲ႕အက်ီၤ။ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ထဲၾကည့္မိေတာ့…

                   “ အား”        ကၽြန္မ လန္႕၍ေအာ္မိပါသည္။ မွန္ထဲမွာေလ  အရိုးေပၚအေရတင္ ျဖဴ

ဖတ္ေနတဲ့ ခပ္ပိန္ပိန္အမ်ိဳးသမီးကိုေတြ႕ေနရတာ။ ေပ်ာ့အိနက္ေမွာင္ေနတဲ့ ခါးထိေရာက္ခဲ့တဲ့ ဆံပင္

ရွည္ေတြက ….ခု ကၽြန္မနားေအာက္သာသာပဲရွိေတာ့တာ။ ကၽြန္မမဟုတ္ဘူး…ဟုတ္တယ္ မွန္ထဲက

အမ်ိဳးသမီးက ကၽြန္မမဟုတ္ဘူး။ကၽြန္မအျမင္ေတြလြဲေနတာ။

                   “ သမီးေလးဆင္းလာျပီလား….သမီးရဲ႕မ်က္ႏွာက ဒီေန႕ဝင္းပျပီး လွပေနလိုက္တာ

သမီး ဒီေန႕ေနေကာင္းတယ္ထင္တယ္”                       တီေလးစကားေတြက ထူးဆန္းလိုက္တာ။

ကၽြန္မဆိုတာ အျမဲအလွျပင္ေနတတ္သူ။ျပီးေတာ့ သန္႕ျပန္႕ျပီး လွပေက်ာ့ရွင္းသပ္ရပ္တာကို သိပ္သ

ေဘာက်တဲ့သူ။ ေနမေကာင္းရင္ေတာင္ မိတ္ကပ္ေတာ့ရေအာင္လူးတတ္သူရယ္ေလ။ ခု တီေလး

စကားက…ဘာေတြလဲ။ အိမ္အကူေလးေတြျဖစ္တဲ့ မိစုနဲ႕ ေအးေအးကလည္း ကၽြန္မကို ေသခ်ာ

ၾကည့္ေနၾက၏။ အျပင္သြားမလို႕ ကားေမာင္းေပမဲ့မယ့္ ဦးေလးၾကီးေသာင္းကလည္း

                   “ ငါတို႕ မမေလးက ဒီေန႕လွလို႕ပါလား… မမၾကီး ဒီေန႕ မ်ိဳးေလး ေနေကာင္းတယ္

ထင္တယ္ေနာ္”                 တီေလးကလည္းျပံဳးျပံဳးေလးျပန္ေျဖေန၏။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္မ

ၾကာရင္၇ူးရပါေတာ့မယ္…။ဒီလိုသာဆက္ျဖစ္ေနရင္ ကၽြန္မတကယ္ရူးေလာက္ပါရဲ႕။

                   ကၽြန္မတို႕ကားေလး တိုက္ေလးတစ္ခုထဲဝင္သြားခဲ့၏။ ဧည့္ခန္းထဲကို တီေလးနဲ႕

ကၽြန္မအတူဝင္သြားခဲ့၏။ ေအာ္ ဒက္ဒီ့ရဲ႕ မိတ္ေဆြ စိတ္ေရာဂါကု ဆရာဝန္ၾကီး ဦးခင္ေဆြအိမ္ပဲ။

                   “ ဟာ ဒီေန႕ မ်ိဳးေလး ေနေကာင္းတယ္ထင္တယ္ေနာ္ ကို..လွလို႕ပလို႕ၾကည့္ပါဦး” 

ဦးခင္ေဆြအမ်ိဳးသမီး အန္တီသီသီက မုန္႕ေတြခ်ေပးရင္း ကၽြန္မေခါင္းေလးကိုပြတ္သပ္ရင္းေျပာသြား

တာေလ။

                   “ အစ္ကိုေဆြ…ဒီေန႕ မနက္ သမီးေလး အေျခအေနက ေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းေအာင္

ေကာင္းေနတာ ..~~”             တီေလးစကားဆက္မေျပာေအာင္ အန္ကယ္ခင္ေဆြက မ်က္ႏွာရိပ္ျပ

ကာတားလုိက္ပါ၏။ ကၽြန္မကလည္း ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္ပါ၏။

                   “ သမီး သမီးဒီေန႕ အလုပ္မသြားဘူးလား..တီေလးကို အန္တီသီနဲ႕ေစ်းဝယ္သြားဖို႕

လာပို႕တာလား”                          အန္ကယ္ေဆြေျပာမွ သတိရမိသည္။ ကၽြန္မအလုပ္…ဟုတ္

တယ္ ကၽြန္မအလုပ္သြားရမွာ။။။ကၽြန္မေခါင္းေတြမူးေနာက္လာ၏။ ကၽြန္မ မင္းသမီးတခ်ိဳ႕ကို ကိုယ္

တိုင္းေပးခဲ့တာ…အဝတ္အစားေတြခ်ဳပ္ေပးခဲ့တာ အစဥ္လိုက္သတိရလာပါ၏။ ဟုတ္တယ္ ျပီးေတာ့

မင္းသမီး ျမေလးခ်ယ္ရီငံု..ျပီးေတာ့ ကိုခန္႕သာေအာင္…ဘာေတြမွန္းမသိေပမဲ့ ကၽြန္မအျမင္အာရံုထဲ

အဲဒီ့ႏွစ္ေယာက္ကို ပို၍ျမင္ေနရ၏။

                   “ အန္ကယ္လ္ေဆြ…ျမေလးခ်ယ္ရီငံုဆိုတာ မင္းသမီးခ်ယ္ရီမလားဟင္…ျပီးေတာ့

ကိုခန္႕သာေအာင္ဆိုတာ …ဘယ္သူလဲဟင္…မ်ိဳးမ်က္လံုးထဲ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုပဲျမင္ေနတယ္”

                   အန္ကယ္လ္ေဆြ မ်က္ႏွာျပံဳးေယာင္သမ္းသြားခဲ့၏။ တီေလးမ်က္ႏွာလည္း တစ္ခ်က္

လက္ခနဲျဖစ္သြား၏။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မဆက္ေတြးမိေတာ့…ကိုခန္႕သာေအာင္..ကိုခန္႕သာ…အဲဒါ

ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မခ်စ္သူ…အဲ ကၽြန္မရဲ႕ခင္ပြန္း…ဟုတ္တယ္…ကိုခန္႕သာေအာင္ဆိုတာ

ကၽြန္မရဲ႕ခင္ပြန္း ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမြန္းၾကပ္စူးနစ္တဲ့ခံစားခ်က္တစ္ခုနဲ႕…အဲဒါဘာလဲ။

                   အန္ကယ္ေဆြ မဂၢဇင္းတစ္ခုထဲက မင္းသမီး ခ်ယ္ရီရဲ႕ဓါတ္ပံုကိုျပ၏။ ေခ်ာလိုက္တဲ့

မင္းသမီးေလးပါ။ ျဖဴျဖဴနုနုနဲ႕ တကယ့္ခ်စ္စရာေလး။ ဒါေပမဲ့ သူ႕အၾကည့္ေတြကို ကၽြန္မေၾကာက္ေနမိ

တာဘာလို႕လဲ။ သူ႕အၾကည့္ေတြက စူးရဲေနျပီး ကၽြန္မကို ဝါးမ်ိဳေတာ့မလိုခံစားရ၏။ ကၽြန္မ အဲဒီ့စာ

အုပ္ကိုပိတ္ပစ္လိုုက္မိ၏။

                   “ ေမမ်ိဳးနိုင္  နင့္ လုပ္ရပ္ေတြ ရပ္တန္းကရပ္ပါ နင္ေရာ ငါပါ professional ေတြဆိုတာ

မေမ့နဲ႕…ကိုကိုဆုိတာလည္း စီးပြားေရးေလာကမွာ မသိသူမရွိသေလာက္ေနာ္…ငါတို႕အေၾကာင္းသာ

တစ္စံုတစ္ခုအတိအက်သိသြားခဲ့ရင္ အားလံုးေျမာင္းထဲေရာက္ကုန္မွာ”

                   ကၽြန္မနားထဲ ၾကားေယာင္လာတာ ခ်ယ္ရီ႕ရဲ႕ စကားသံစိမ္းစိမ္းေတြ။ အဲဒီ့ေနာက္

                   “ သမီး…သမီးစိတ္ထဲ ျမင္ကြင္းထဲေပၚလာတာကို အန္ကယ္လ္ကိုေျပာျပပါလား”

                   “  သမီးကို ခ်ယ္ရိီလာျပီးစကားေျပာတယ္……………………………………..”

×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

 

                   ကၽြန္မ မဂၤလာ ပြဲတစ္ခုအတြက္ မဂၤလာဝတ္စံုေလးခ်ဳပ္ေပးရမည္။ ကၽြန္မဆီကို

လြန္ခဲ့တဲ့ေျခာက္လေလာက္ကတည္းက  စာရင္းေပးထားတာ။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မရဲ႕အလုပ္ေတြထဲ

ကတစ္ခုမို႕သိပ္ေတာ့မထူးဆန္း ။ အဲဒီ့ေန႕က အဲဒီ့စံုတြဲေလးေရာက္လာခဲ့၏။ ေကာင္မေလးက

တက္သစ္စမငး္သမီးေလး ျမေလးခ်ယ္ရီငံု…. ပရိတ္သတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ခ်ယ္ရီ

လို႕သိတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္မေလး။ ေဘးနားကပါလာတဲ့ အမ်ိဳးသားက စမတ္က်က်နဲ႕

  ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္.။ အမ်ိဳးသား ကအနည္းငယ္အသက္ရေနသည္မွလြဲ က်န္တာအကုန္

လိုက္ဖက္သည့္စံုတြဲေလး။

                   “ မမမ်ိဳး…ခ်ယ္ရီတို႕အတြက္လွလွေလးခ်ဳပ္ေပးေနာ္…. မမမ်ိဳးကို ယံုၾကည္ျပီး

သားပါ… နရီမဂၤလာေဆာင္တုန္းကလည္း မမမ်ိဳးပဲေနာ္…ပရိတ္သတ္ေတြကေတာ္ေတာ္ ၾကိဳက္ျပီး

အဲလိုပဲခ်ဳပ္ဝတ္ၾကတယ္သိလား”                  ေအာ္…အကယ္ဒမိီရသြားျပီျဖစ္တဲ့ မင္းသမီး နရီေမရဲ႕

မဂၤလာေဆာင္ကိုေျပာေနတာ။ ကၽြန္မကလည္း ဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆိုခြဲျခား ခ်ဳပ္ေပးတာမွမဟုတ္တာ

အားလံုးေသာ customerေတြကို တေျပးညီလွပေစခ်င္တာ….

                   “ ခ်ယ္ရီကလွျပီးသားပဲ….မမမ်ိဳးလည္း ေသခ်ာခ်ဳပ္ေပးမွာပါကြယ္”                        

ခ်ယ္ရီနဲ႕ ကၽြန္မက ၃  ၄ ခါဆံုဖူးသည္ေလ။ ရိႈးပြဲေတြမွာ ကၽြန္မအက်ီၤေတြကို ေမာ္ဒယ္လုပ္ေပးဖူးခဲ့တာ

ကိုး။ သည္ေတာ့ ခင္ေနမိတာေပ့ါ။ဒီဇိုင္းေလးေတြကို ကၽြန္မနဲ႕ ခ်ယ္ရီ သေဘာတူသည္ထိ ညွိျပီး

ျပန္သြားၾက၏။

                   ခ်ယ္ရီက သြက္လက္ျပီး စိတ္ဝင္စားသေလာက္ ျငိမ္ေနလြန္းနုိင္သည့္ ခ်ယ္ရီ႕ရဲ႕

လူကို ကၽြန္မၾကည့္မရျဖစ္ခဲ့မိ၏။

                   အဲဒီ့ မဂၤလာပြဲေန႕က ကၽြန္မ အဝတ္အစားဝတ္ေပး ဆင္ေပးရန္ သြားရ၏။

                   မနက္ ၉နာရီစမယ့္ပြဲဟာ ၁၁နာရီထိ ခ်ယ္ရီေရာက္မလာခဲ့။ မိဘေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြက

အစ….သတင္းလာယူသည့္ မိီဒီယာသမားေတြပါ တီးတုိးတီးတိုးျဖစ္ကုန္၏။ ကၽြန္မသိလိုက္ရတာက

ခ်ယ္ရီက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ပတ္က နုိင္ငံျခားမွာ ေၾကာ္ျငာသြားရိုက္သည္တဲ့။ ဒီေန႕မနက္ ဖလိုက္နဲ႕အမွီ

ျပန္ခဲ့ဖို႕စီစဥ္ခဲ့တာတဲ့။ ဘာရယ္ေၾကာင့္ေတာ့မသိ ခုထိေရာက္မလာခဲ့။အားလံုးစိတ္ပူေနေပမဲ့

ေအးစက္လြန္းတဲ့ ကိုခန္႕သာေအာင္ကို ကၽြန္မနည္းနည္းေတာ့ စိတ္တိုလာမိ၏။

                   “ ကၽြန္ေတာ္ ကုမၸဏီကိုျပန္ေတာ့မယ္…ခ်ယ္ရီေရာက္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့ကိုေခၚ

လိုက္ပါ လာခဲ့ပါ့မယ္”                      ကားေသာ့ဆြဲကာ ထြက္သြားတဲ့ ကိုခန္႕သာေအာင္။ ျငိမ္

သက္ျပီး တစ္ခြန္းမွျပန္မဟ သည့္ မိဘေတြကိုလည္း အံ့ၾသမိ၏။ မဆီမဆိုင္ ကၽြန္မကေနာက္က

လိုက္သြားျပီး

                   “ ကိုခန္႕သာေအာင္ ကိုခန္႕သာေအာင္”        ကားပါကင္ေရာက္ေတာ့မွ ကၽြန္မသူ႕ကို

မွီ၏။ ကၽြန္မအသံၾကားေတာ့ ေျခလွမ္းရပ္ျပီး

                   “ မေမမ်ိဳးနုိင္ ကၽြန္ေတာ့ကိုေဒါသထြက္ေနမယ္ထင္ပါတယ္…အဲဒီ့အတိုင္းပဲ ေဒါသ

ထြက္ေနေပးပါ…ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွမေျပာဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္”

                   ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲေျပာလိုက္တဲ့ ကိုခန္႕သာေအာင္စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မေျခလွမ္း

ေတြရပ္သြားသလို ေၾကာင္အမ္းအမ္းပါျဖစ္သြားခဲ့၏။ကၽြန္မေနာက္ကလိုက္လာခဲ့တာ သိေနခဲ့သလို

ကၽြန္မစိတ္တိုေနတာလည္း သိတာေပါ့။ျဖစ္နုိင္ပါသည္…ဟန္မေဆာင္တတ္ဘဲ စိတ္ထဲမွာရွိသလို

ဆက္ဆံတတ္တဲ့ ကၽြန္မဟာ သူ႕အေပၚကၽြတ္ဆတ္ဆတ္ဆက္ဆံခဲ့မိပံုရသည္။ ကၽြန္မက သူ႕ဝတ္မယ့္

အဝတ္အစားကိုပါ ခ်ဳပ္ေပးျပီး ကိုက္ မကိုက္ ကို ခုနက ၾကည့္ေပးခဲ့ရတာကိုး။

                   “ ဒါေပမဲ့ ကိုခန္႕သာေအာင္ ဒီလိုထြက္လာတာေတာ့လြန္တယ္ထင္ပါတယ္..ကိုယ့္

သတုိ႕သမီးေလာင္းဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာမသိဘဲ ဒီလိုထြက္လာရက္နုိင္တာ….ကိုခန္႕သာေအာင္

ေနနိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ လူၾကီးေတြနဲ႕ မီဒီယာသမားေတြေရွ႕မွာ ခ်ယ္ရီ႕ရဲ႕ သိကၡာကို ငဲ့ဦးမွေပါ့”

                   တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ စကားတတ္သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါ။ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မခံစား

ခ်က္အတိုင္းသာေျပာတတ္တာကို စကားေျပာကၽြမ္းသူလို႕ ေျပာၾကပါ၏။ခုလည္း

                   “ ဘာမွမသိတဲ့ မေမမ်ိဳးနိုင္ကအခုလိုေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္…မေမမ်ိဳး

နုိင္ေျပာသလို ကၽြန္ေတာ္က အလိုက္မသိတဲ့သူလို႕ပဲသိထားေပးပါ…ဒီထက္ဆက္မေျပာပါနဲ႕ေတာ့

မေမမ်ိဳးနုိင္”          ေျပာခ်င္ရာေျပာထြက္သြားေသာ ကိုခန္႕သာေအာင္ကို ကၽြန္မေလ…စိစိညက္

ညက္ေက်ေအာင္ အမႈန္႕ေခ်ပစ္ခ်င္မိ၏။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕သိကၡာကို ထင္ေယာင္ထင္မွား

ျဖစ္ေအာင္လုပ္သြားခဲ့တာ။ ေယာက္်ားေတြက ဒီလိုေတြခ်ည္းဆိုတာ ကၽြန္မနည္းနညး္ေမ့သြားပံုရ၏

                   ကၽြန္မရဲ႕ ဒက္ဒီကလည္း မာမီ့ကိုအမည္ခံသာေပါင္းထားတာေလ။ နံပါတ္ေတြတသီ

ၾကီးနဲ႕…..တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္မနဲ႕ေတာင္ အသက္မကြာတဲ့ေကာင္မေလးေတြနဲ႕။ တစ္ခါတစ္ခါ ဟိုတယ္

ထဲကထြက္လာတဲ့ဒက္ဒီတို႕အတြဲ….အဲဒီ့ဟိုတယ္မွာ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲအတြက္ ဝတ္စံုဝတ္ေပးမယ့္ ဒီဇိုင္

နာကၽြန္မ ပက္ပင္းတိုးမိတာေတြရွိခဲ့ဖူး၏။ ၾကာလာေတာ့လည္း ကၽြန္မအေရထူခဲ့၏။ ေယာက္်ားဆိုတာ

သည္လိုေတြခ်ည္း….. မိန္းမေကာင္းပီသတဲ့ သိကၡာတရားနဲ႕ျပည့္စံုတဲ့ မာမီ့မွာသာ တစ္ေန႕နဲ႕တစ္ေန႕

မ်က္ရည္နဲ႕မ်က္ခြက္ျဖစ္ခဲ့ရတာ။ ကၽြန္မကိုလည္း သိကၡာနဲ႕ျပည့္စံုေအာင္ေနဖို႕ မာမီအတန္တန္မွာခဲ့

တာ။ ကၽြန္မကလည္း ဒက္ဒီေၾကာင့္က်ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မတို႕သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕သိကၡာကိုျပန္လည္ရ

ေအာင္ယူေပးခဲ့ပါ၏။

                   ကၽြန္မမွာ တကၠသိုလ္တက္စဥ္ကတည္းက ပိုးပန္းခဲ့သူေတြရွိခဲ့ေပမဲ့ ကၽြန္မစိတ္မဝင္

စားခဲ့သလို အထင္ပါမၾကီးခဲ့။ သိကၡာတရားနဲ႕ မာနကိုဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့တာ ခုခ်ိန္ထိ။

                   ခ်ယ္ရီတစ္ေယာက္အဲဒီ့ေန႕ကေရာက္မလာခဲ့ပါ။

                  

                   ကၽြန္မ ကၽြန္မဆိုင္က ဝန္ထမ္းေတြနဲ႕ ညစာစားပြဲေလးက်င္းပခဲ့၏။ ဆိုင္ႏွစ္ပတ္လည္

ေလးမို႕ ကၽြန္မ စားေသာက္ဆိုင္ၾကီးတစ္ခုမွာ က်င္းပခဲ့၏။မထင္မွတ္ဘဲ ကၽြန္မမိတ္ေဆြ နဲ႕အတူ

ကိုခန္႕သာေအာင္ပါလာခဲ့၏။ ကၽြန္မ ကိုယ့္ပြဲကိုလာသည့္ ဧည့္သည္မို႕ ႏႈတ္မဆက္၍မေကာင္းလို႕သာ

ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတာ….ကၽြန္မ ကိုခန္႕သာကိုနညး္နည္းမွ အခဲမေက်လွပါ။

                   ေနာက္မွ ကၽြန္မကို ဆိုင္ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးေတြကေျပာျပခဲ့၏။ ကိုခန္႕သာက

ခ်ယ္ရီ႕ကိုအေၾကာင္းတစ္ခုရယ္ေၾကာင့္ လက္ခံခဲ့ရသည္တဲ့ေလ။ သတင္းစံုနိုင္လြန္းတဲ့ မိန္းကေလး

ေတြမို႕ ကၽြန္မအေၾကာင္းစံုသိခဲ့ရပါ၏။

                   ကိုခန္႕သာဆိုတာ အလုပ္ကိုသာသိသည့္ စက္ရုပ္လူသားတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုခန္႕သာ

အေဖ ႏွလံုးအစားထိုးကုသတုန္းက ခ်ယ္ရီ႕အေဖက ဦးေဆာင္ခြဲစိတ္ေပးခဲ့တာတဲ့။ ျပီးေတာ့ အလွဴရွင္

ကိုပါ ခ်ယ္ရီ႕အေဖက သူ႕မ်က္ႏွာနဲ႕ရေအာင္ရွာေပးခဲ့တာတဲ့။ အစကေတာ့ သည္အတိုင္းေက်းဇူးဆုိ

တာျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ေက်းဇူးတင္တတ္လြန္းတဲ့ ကိုခန္႕သာ မိဘေတြက သားျဖစ္သူနဲ႕ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ခဲ့

တာတဲ့။ မလြန္ဆန္နိုင္တဲ့ အေၾကာင္းတရားတစ္ခုမို႕ ကိုခန္႕သာမျငင္းသာခဲ့။ လက္ေတြ႕ျပစရာ

ခ်စ္သူရယ္လည္းမရွိတာမို႕ ေရစုန္အလိုက္ေမွ်ာလိုက္တာတဲ့။

                   ခ်ယ္ရီ ဆိုတာ ခပ္ရႈပ္ရႈပ္ေကာင္မေလးတဲ့။ ဒါကလည္း အနုပညာေလာကရဲ႕ၾကယ္ပြင့္

ေတြ ၾကံဳရတဲ့ ေကာလဟာလလည္းျဖစ္နုိင္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ေခတ္လြန္တတ္တဲ့ ခ်ယ္ရီ႕စရုိက္ကို ကို

ခန္႕သာမႏွစ္သက္ခဲ့တာေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နုိင္ပါသည္။အသက္အရြယ္ကြာျခားခ်က္က စကားေျပာ

တာလည္းျဖစ္နုိ္င္ပါသည္။

                   ဒါဆို ကၽြန္မမွားခဲ့လား….ကိုခန္႕သာအေပၚ ကၽြန္မဆက္ဆံခဲ့တာ မွားခဲ့ျပီလား။ ကၽြန္မမွ

ဘာမွမသိတာ ။ ကၽြန္မမမွားေပမဲ့ မမွန္ခဲ့ဘူးေလ။

                   ကၽြန္မ ေနာက္တစ္ခါ ကိုခန္႕သာနဲ႕ေတြ႕ဖို႕အေၾကာင္းပါလာခဲ့၏။ show ပြဲတစ္ခုမွာ

ကိုခန္႕သာကုမၸဏီကစပြန္ဆာေပးခဲ့တာတဲ့ေလ။ ကၽြန္မက အဲဒီ့ေမာ္ဒယ္တစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ဒီဇိုင္နာအျဖစ္ သြား

ခဲ့တာ။ ကၽြန္မ အဲဒိညက ေတာင္းပန္ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ ကၽြန္မဘဝမွာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကိုပထမဆံုး

ေတာင္းပန္ဖူးတာ။ ဒါကလည္း မဆိုင္တဲ့ကိစၥထဲ ဝင္ေရာက္မိခဲ့တာကိုးေလ။

                   ကိုခန္႕သာကလည္း နားလည္ေပးနုိင္ခဲ့ပါသည္။ ခ်ယ္ရီက ခုခ်ိန္ထိျပန္မေရာက္ခဲ့။

ေနာက္တစ္ပတ္ေနမွ ရိုက္ကူးေရးျပီးမွာတဲ့။ အဲဒီနုိင္ငံမွာ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ မိုးမျပတ္လို႕ ရိုက္ကူးေရးနား

ထားရသလို ေလယာဥ္ကြင္းေတြပါပိတ္ထားသည္တဲ့ေလ။ ဒီအေၾကာင္းကို ေပ့ါေပါ့ေလးေျပာေနတဲ့

ကိုခန္႕သာဟာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးပါလိမ့္လို႕ ကၽြန္မမဆီမဆုိင္ေတြးေနခဲ့မိ၏။

                   အဲသည့္ေနာက္မွာ ကၽြန္မနဲ႕ ကိုခန္႕သာအျမဲလိုလိုေတြ႕ေနရ၏။ သူကလည္း ရွယ္ယာ

ဝင္ထားတဲ့ကုမၸဏီမွာ အဝင္အထြက္မ်ားသလို ကၽြန္မကလည္း ဒီဇိုင္နာဆိုေတာ့ ေနရာတကာေရာက္

ေနရသူေလ။ ေၾကာ္ျငာဖို႕မင္းသမီးအတြက္ ဝတ္စံု..ရိုႈးပြဲအတြက္..ကုမၸဏီဝန္ထမ္းေတြအတြက္ဝတ္စံု

စသျဖင့္တာဝန္ယူရတဲ့သူကိုး။ သည္ေတာ့ တစ္စ တစ္စခင္မင္လာခဲ့မိ၏။ ကၽြန္မဝန္ခံရမွာက ကၽြန္မ

ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုခန္႕သာနဲ႕ခင္မင္ရတာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ခုရသလိုျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။

                   “ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးကို စေတြ႕တဲ့ ေန႕ကတည္းက ခ်စ္မိခဲ့တယ္ဆို ယံုပါ့မလား”

ဒါ ကၽြန္မကိုရည္းစားစကားေျပာလိုက္တာလား။ မျဖစ္နုိင္ပါေလ….ကိုခန္႕သာက ခ်ယ္ရီျပန္လာရင္

မဂၤလာေဆာင္ရမယ့္သတို႕သားေလာင္း။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာ..ဟိုေန႕ကသာ မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္ခဲ့

ရင္ ကိုခန္႕သာဆိုတာ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီေလ။ကၽြန္မေလာကၾကီးကို စိတ္နာရမွာလား။

ကၽြန္မ ကိုခန္႕သာစကားကို မစဥ္းစားရဲေပမဲ့ အေျဖကထြက္ႏွင့္ခဲ့ျပီ။ ကၽြန္မ ကိုခန္႕သာကိုခ်စ္ပါ၏။

အသက္သံုးဆယ္မွ ျဖစ္တည္လာခဲ့တဲ့ အခ်စ္ဦးဟာ ကိုခန္႕သာပါေလ။

                   အဲသည့္ေန႕ကပဲ ခ်ယ္ရီျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါ၏။ ကၽြန္မ ဝမ္းသာေပးရမွာလား ဝမ္းနည္း

ရမည္လား ကၽြန္မမသိ။ ေသခ်ာတာေတာ့ ကၽြန္မ ငိုခ်င္ေနပါသည္။

                   ေနာက္သံုးရက္အၾကာမွာ ကိုခန္႕သာ ကၽြန္မကို တရားဝင္လက္ထပ္ဖို႕ကမ္းလွမး္လာခဲ့

၏။ ကၽြန္မ လက္မခံနုိင္ပါေလ။ အဲသည္ေလာက္ထိ မိန္းမခ်င္းမို႕မလုပ္ရက္ပါ။ ကၽြန္မရဲ႕မျပတ္သားမႈ

က ကၽြန္မတို႕သံုးေယာက္အတြက္ အေျခအေနေတြပိုဆုိးလာခဲ့မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ မသိခဲ့ပါေလ။

                   ေနာက္တစ္ပတ္မွာ ကိုခန္႕သာနဲ႕ခ်ယ္ရီ မဂၤလာေဆာင္မွာ ကၽြန္မ အဝတ္အစားဒီဇိုင္

နာအျဖစ္တက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့၏။ ကၽြန္မငိုရက္နဲ႕ျပံဳးျပနုိင္ခဲ့၏။လေတြကုန္ဆံုးခဲ့တာ ၂ လ ၃လ။

                   ကၽြန္မ စင္ကာပူမွာ ရိႈးတစ္ခုေၾကာင့္ ေရာက္ေနခဲ့၏။ မထင္မွတ္ဘဲ ကိုခန္႕သာကိုေတြ႕

ခဲ့ရပါ၏။ အဲဒိညက ကိုခန္႕သာမူးေနခဲ့၏။ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပဘူးဟု သတင္းေတြၾကားမိေပမဲ့

မဆိုင္ေတာ့သူမို႕ ကၽြန္မသည္အတိုင္းေနခဲ့ပါ၏။ ခု နုိင္ငံရပ္ျခားမွာ တစ္ေယာက္တည္းမူးေနသည့္

ကိုခန္႕သာ။ ဆိုင္ဝန္ထမ္းေလးကလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ကၽြန္မရဲ႕ႏွလံုးသားက သည္ေလာက္

မမာေက်ာဘူးထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မ ကိုခန္႕သာကို သူတည္းသည့္ ဟိုတယ္သို႕လိုက္ပို႕မိခဲ့၏။

                   ကၽြန္မခ်စ္ရတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ေခ်ာ့ေမာ့တဲ့စကားေတြ…ေတာင္းပန္တဲ့စကားေတြကို မပီမသ

ၾကားခဲ့ရပါ၏။ကၽြန္မ ေနာက္ဆံုးမွာ…………ကၽြန္မရဲ႕ေပးဆပ္နုိင္တဲ့ အရာတစ္ခုကို မိုက္ရူးရဲဆန္စြာ

ေပးဆပ္ခဲ့မိ၏။ ဒါဟာ အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္မႈဆို ကၽြန္မဟာ တရားခံဆိုတာသိပါ၏။ဒါေပမဲ့

ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ သိကၡာနဲ႕အသိတရားမမွ်ေတာ့တာမို႕…………။

                   ကၽြန္မ ကိုခန္႕နဲ႕ ေနာက္ေန႕ေတြမေတြ႕ေအာင္ေရွာင္ရင္း ျမန္မာျပည္သို႕ျပန္လာခဲ့ပါ၏

ဒီအေၾကာင္းကို ခ်ယ္ရီသိႏွင့္ေနတာ….ကိုခန္႕ရဲ႕စနက္။ ကိုခန္႕သာက ကၽြန္မနဲ႕ စင္ကာပူမွာ လက္

မွတ္ထိုးျပီး အၾကင္လင္မယားျဖစ္ျပီလို႕ ေျပာခဲ့တာတဲ့။ ခုခ်ိန္ထိ အၾကင္လင္မယားမျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခ်ယ္ရီက

တငိုငိုတရယ္ရယ္နဲ႕ ကၽြန္မဆီမွာ ျခိမ္းေျခာက္လိုက္…အသနားခံလိုက္နဲ႕။ကၽြန္မဘာလုပ္ရမွာလဲ။

                   ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ ကိုခန္႕သာရဲ႕ ပထမဇနီးဆိုေပမဲ့…အမ်ားအျမင္မွာ မယားငယ္ရယ္

ေလ။ ျပီးေတာ့ ခ်ယ္ရိီဆိုတာ ျပည္သူ႕အခ်စ္ေတာ္ေလး။ကၽြန္မဆိုတာလည္း မိန္းမသားထုရဲ႕အေလး

စားခံ အားက်ခံ ဒိီဇိုင္နာတစ္ဦး။ဒီခ်ိန္မွာ ကိုခန္႕သာဟာ ကၽြန္မေၾကာင့္ အမ်ားအျမင္မွာ အိမ္ေထာင္

ေရးေဖာက္ျပန္သူတစ္ဦးျဖစ္ရေတာ့မွာ။ကၽြန္မ ခ်ယ္ရီနဲ႕ ကိုခန္႕သာ လက္မထပ္ခင္က ကိုခန္႕သာ

ရဲ႕ကမ္းလွမ္းခ်က္ကိုေတြေဝခဲ့မိတာ… ခုပိုဆိုးတာေတြျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ ခု ေတာ့ ကၽြန္မျပတ္သား

ရပါေတာ့မည္။   ကၽြန္မ ကိုခန္႕သာကို တရားဝင္ယူမလား… ဒါမွမဟုတ္ လက္လႊတ္ေပးလိုက္မွာ

လား….။ ကၽြန္မရူးရပါေတာ့မည္။

                   ကၽြန္မ တစ္သက္မွာ ကိုခန္႕သာကို မဆံုးရံႈးနုိင္ေအာင္ခ်စ္သည္။ ထို႕အတူ ကၽြန္မ

ေပးဆပ္နုိင္သမွ်လည္း ေပးဆပ္ခဲ့ဖူး၏။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေမေမ ေျပာခဲ့တဲ သိကၡာတရား။ ဟုတ္တယ္

ကၽြန္မ တစ္သက္ ထိန္းသိမ္းလာခဲ့တဲ့ သိကၡာတရား။ ကၽြန္မ ဒက္ဒီရဲ႕ ေျခရာနင္းေတာ့မယ့္ ကၽြန္မ

ကိုယ္ ကၽြန္မ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ရြံမုနး္လာမိ၏။ ဒါေပမဲ့ ကိုခန္႕သာကို ဘယ္လိုမွ လက္မလႊတ္နိုင္ပါ။

ခ်ယ္ရီ…ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနပါေစ သူဟာ တရားဝင္ဇနီးမယားတစ္ေယာက္။ ကိုခန္႕သာရဲ႕ ပထမဇနီး။

ကၽြန္မဘာလုပ္ရမည္နည္း….။

                   ကိုခန္႕သာတစ္ေယာက္ ကၽြန္မဆီ ေရာက္လာခဲ့ပါ၏။ ကၽြန္မကို အမ်ိဳးမ်ိဳးနားခ်ကာ

ကၽြန္မ သူနဲ႕အတူ နုိင္ငံရပ္ျခားတစ္ေနရာမွာ ေအးခ်မ္းစြာေနရေအာင္ပါတဲ့။ပတ္ဝန္းက်င္သစ္တစ္ခု

မွာ ခုလို ဂုဏ္ပကာသနေတြမပါတဲ့ သာမန္လူေတြအျဖစ္နဲ႕ေပါ့။ ကၽြန္မတုိ႕ ဒီလိုလုပ္လုိ႕သင့္ေတာ္

ပါရဲ႕လား။ ကၽြန္မစိတ္ေတြမြန္းၾကပ္ စူးနစ္လာရပါ၏။ ဆံုးျဖတ္ရခက္တဲ့အေနအထားတစ္ခု။ အဲဒီ့ညက

ကၽြန္မတို႕ေတြ႕ေနက် ျမိဳ႕ျပင္က ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ အပန္းေျဖတဲေလးမွာ အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးခဲ့ပါ၏။

                   “ ဒီညေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါ ခ်ယ္ရီ…မင္း အမ်ိဳးသားကို ငါ မင္းဆီျပန္ပို႕ေပးမွာပါ…”

ကၽြန္မရင္ထဲက ခ်ယ္ရီကို လႈိုက္လႈိုက္လွဲလွဲေတာင္းပန္ေနမိပါ၏။ အဲဒီ့ညက လေရာင္နဲ႕ အတူ ကိုခန္႕

သာ မ်က္ႏွာဟာ ဝင္းပၾကည္လင္ကာ အေတာ္ပင္ၾကည့္ေကာင္းေနခဲ့ပါ၏။ ဒါ ေနာက္ဆံုးခ်စ္သူ႕မ်က္

ႏွာကို အနီးကပ္ျမင္ခြင့္ဆိုတဲ့အသိဟာ ကၽြန္မရင္ထဲ မူးေဝသြားရျပန္၏။ အစကတည္းက ေတြ႕ခဲ့ရင္

..ကၽြန္မသာ ကိုခန္႕သာနဲ႕အရင္ေတြ႕ခဲ့ရင္ေလ…။

                   မနက္ေနေရာင္မလာခင္ ကၽြန္မ တိတ္တိတ္ေလးထြက္လာခဲ့မိ၏။ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့

ခ်စ္သူ႕ရဲ႕မ်က္နွာဟာ ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြ တုန္႕ဆိုင္းေနေစခဲ့ပါ၏။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားကိုထား

ခဲ့ျပီး ျပန္ရမည္ပဲေလ။ အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္မဆီ ဦးေႏွာက္သာပါလာခဲ့ပါေတာ့၏။ ဘယ္ကေနဘယ္လို

အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့မသိေတာ့။ ကၽြန္မ သတိထားမိေတာ့ ကၽြန္မကားေလးက ေပၚတီကိုေရွ႕ေရာက္ေနခဲ့

ျပီ။ ကၽြန္မ အေပၚထပ္မွာရွိတဲ့ အိပ္ခန္းသို႕ အလ်င္အျမန္ဝင္ေရာက္ကာ ေလာ့ခ်ျပီး ငိုေနခဲ့မိ၏။

                   အဲဒီ့ေနာက္ ကၽြန္မကမၻာဟာ အေမွာင္အတိက်သြားခဲ့၏။ဘာေဆးေတြမွန္းမသိေပမဲ့

ေဆးျပားေတြက ကၽြန္မအခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ျပန္႕က်ဲလို႕။ အလွပန္းအိုးေလးေတြကလည္း ကြဲအက္

လို႕။ ပန္းေျခာက္ေတြကလည္းဖရိုဖရဲ။ အျမဲသပ္ရပ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မအိပ္ယာကလည္း တြန္႕ေက်လို႕။

ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေရသံေတြ..ကၽြန္မေရေတြ ဖြင့္ထားခဲ့တာ။ ျပီးေတာ့ ကိုခန္႕သာနမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ ဆံပင္ရွည္

ေတြကုိ ….ကၽြန္မ ကတ္ေၾကးနဲ႕ ….ညွပ္ပစ္ခဲ့မိတာ။ ……………………..ျမင္ကြင္းေတြက အစီအစဥ္မ

က် တစ္ကြက္စီေပၚလာေန၏။

×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

                   “ သမီး မ်ိဳး”              ၾသဇာရွိတဲ့ အသံတစ္ခုေၾကာင့္ ကၽြန္မ မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္မိ၏။

                   “ အန္ကယ္ ေဆြ”     ေအာ္…ကၽြန္မကို အိပ္ေမြ႕ခ်သလိုနည္းပညာမ်ိဳးျဖင့္ အတိတ္ကို

ျပန္ျမင္ေနေစခဲ့တာ။ ကၽြန္မ ရဲ႕ေမ့ေနခဲ့ေသာ အတိတ္ကို ျပန္ဆြေပးခဲ့တာ။ ဒီၾကားထဲမွာ ကၽြန္မစိတ္

ေတြ အထိန္းအကြပ္မဲ့ကာ ပရမး္ပတာျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ။ မရွက္တမ္းေျပာရရင္ ကၽြန္မရူးေနခဲ့တာပဲ။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ကိုယ္ကၽြန္မ အားမငယ္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္မမွားခဲ့ေပမဲ့ အမွန္ကိုျပဳျပင္နုိင္ခဲ့၏။ ဘဝနဲ႕ရင္း

ကာ အျပစ္ကိုလုပ္ခဲ့ေပမဲ့ ဘဝနဲ႕ရင္း၍ပင္ အေကၽြးျပန္ဆပ္နုိင္ခဲ့ပါ၏။

                   ေနာက္လမွာ  အကယ္ဒမီေပးပြဲရွိသည္တဲ့… ကၽြန္မမရွိခိုက္ ညီမလိုအားကိုးရျပီး

ဆိုင္ကိုဆက္ထိန္းသိမ္းခဲ့တဲ့ အတြင္းေရးမႈဴးမေလးက ေျပာသည္။ ကၽြန္မစိတ္ေတြ တည္ျငိမ္ေအာင္ျပန္

စုစည္းခဲ့နုိင္၏။ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ကာ အားကစားမွန္မွန္လုပ္ခဲ့၏။ ကံေကာင္းတာက အကယ္ဒမီဗန္း

ကိုင္ေလးေတြအတြက္ ကၽြန္မတုိ႕ဆိုင္က တာဝန္က်သည္။ ကၽြန္မၾကိဳးစားကာ ဒီဇိုင္းဆြဲေပးခဲ့၏။

                   အကယ္ဒမီေပးပြဲည…..။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္အေနအထား ကၽြန္မရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ အရင္က

နီးနီးျပန္လည္ျဖစ္တည္ေနခဲ့ျပီ။ဆံပင္ေတြတိုသြားသည္မွတပါး က်န္တာအကုန္မေျပာင္းလဲတဲ့ ကၽြန္မပံု

စံကိုၾကည့္ကာ ကၽြန္မေက်နပ္မိပါ၏။ အမ်ားအျမင္မွာ ကၽြန္မ နုိင္ငံျခားသြားေနတာတဲ့။ ၃ႏွစ္တာ နုိင္ငံ

ျခားမွာေနခဲ့သည္ေပါ့။ ကၽြန္မ မလိမ္ခ်င္ေပမဲ့ သတင္းသဲ့သဲ့ေလးထြက္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မတို႕သံုးေယာက္

ဇာတ္လမ္းအတြက္ ကၽြန္မသန္႕ရွင္းစြာမုသားသံုးရပါလိမ့္မည္။

                   ဝတ္စံုေလးေတြအတြက္ ကၽြန္မခ်ီးက်ဴးခံရပါ၏။ ပြဲဦးထြက္ေကာင္းခဲ့သည္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီ့

ညက ခ်ယ္ရီအကယ္ဒမီရခဲ့ပါ၏။ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ခ်ယ္ရီ ဒီဆုနဲ႕ထိုက္တန္ပါသည္ေလ။ ကၽြန္မ

တာဝန္ျပီးလို႕ျပန္မည္အျပဳ ခ်ယ္ရီတို႕လည္းအျပန္။။

                   “ ေက်းဇူးပါ မမမ်ိဳး…အစစ အရာရာအတြက္ပါ မမမ်ိဳးက ခ်ယ္ရီ႕အတြက္ မိတ္ေဆြ

ေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ…”         အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႕ေျပာေနတဲ့ ခ်ယ္ရီမ်က္ႏွာမွာ အားနာဝမ္းနည္းမႈ

စာနာမႈနဲ႕အတူ ဝမ္းသာမ်က္ရည္အခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မေတြ႕ခဲ့ရပါ၏။ ခ်ယ္ရီ အရင္ထြက္သြား၏။ ေနာက္မွ

ကုိခန္႕သာကို ကၽြန္မနားခဏထားခဲ့ပါ၏။

                  “ ကိုယ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ မ်ိဳး…ကိုယ္လည္း မ်ိဳးလို ျပတ္သားရဲဝံ့နုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါ

တယ္…ဒါ ကုိယ္တို႕ကံၾကမၼာဆိုေတာ့ လက္ခံရင္းေပါ့..ကိုယ့္ကိုသြားခြင့္ျပဳပါဦး”  

                   ဒါ ကၽြန္မဆီက တရားဝင္သြားခြင့္ေတာင္းေနတာ ဆိုတာ…ကၽြန္မသိပါ၏။ အမ်ားအျမင္

မွာ သာမာန္ဆုိေပမဲ့  ကၽြန္မနဲ႕သူသာသိပါ၏။ကၽြန္မစိတ္ေတြ အတင္းလိုက္ဖမ္းေနရပါ၏။တကယ္

ေတာ့ ကၽြန္မက စိတ္က်န္းမာေရးေကာင္းခဲ့သူမွမဟုတ္တာ။ခုလည္း အေတာ့္ကိုၾကိဳးစားထိန္းသိမ္းေန

၇ပါ၏။ ကၽြန္မ သန႕္ရွင္းေသာအျပံဳးတစ္ခုဖန္တီးျပီး

                   “ ခ်ယ္ရီ ေစာင့္ေနရလို႕စိတ္ဆိုးေနဦးမယ္…သြားေတာ့ေနာ္”        ကၽြန္မေလးနက္

တည္ျငိမ္စြာေျပာနုိင္ခဲ့ပါ၏။

                   ခ်ယ္ရီတို႕ကားေလး ကၽြန္မျမင္ကြင္းထဲကေပ်ာက္ကြယ္သည္ထိ ကၽြန္မၾကည့္ေနခဲ့

မိ၏။ ဒီဘဝေတာ့ ဒီမွ်နဲ႕ပဲေပါ့ ေနာ္…..ကၽြန္မ ပါးျပင္ေပၚ အပူစီးေၾကာင္းေလးတစ္ခုက်လာခဲ့ပါ၏။

         ဒါ ကၽြန္မသိကၡာနဲ႕ ခ်စ္ျခငး္အတြက္ ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ဝမ္းသာမ်က္ရည္ပါလား………………………….။

××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

          (ခရမ္းေရာင္)