႐ႊန္း႐ႊန္းျမျမ
ေသာ္တာလသည္
သူရေဒါင္းဖန္
အလင္းျပန္မွ
ပံုဟန္လွပ
သာခြင္႔ရ၏။

ဆီမီးထင္းမီး
ထိုသည့္မီးလည္း
ထိန္ညီးေလာင္ေတာက္
မိုးကိုေရာက္ျငား
ေလာင္စာအားအင္
ကုန္သြားလွ်င္မူ
ေျမျပင္ေပၚမွ
ေပ်ာက္ကြယ္ရ၏။

ေရာင္ျခည္ဖံုဖံု
လႊမ္းမၿခဳံလည္း
ကိုယ္႔ဂုဏ္ကိုယ္႔ဆင္း
ကိုယ္႔အလင္းႏွင္႔
ေမွာင္ခြင္းပ်ံသန္း
မွန္သည့္လမ္း၌
လန္းဆန္းႏွလံုး
ပိတိဖံုးမည့္
ပိုးစုန္းၾကဴးပဲျဖစ္ခ်င္လို႔။     ။

(ဘဲ႐ႈပ္)