ဩဂုတ္လ ၂၆ ရက္၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ညေန ၆း၃၀ မိနစ္

ေဝါစတာရဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ ညေနခင္းက ေဝါစတာပိုလီတက္ တစ္ခုလုံးကို လြမ္းျခဳံထား၏။ တကၠသိုလ္၏ ညေနခင္းေလးကလဲ တက္ႂကြေန၏။ ဤေန႕ကား ၂၀၁၇ တြင္ဘြဲ႕ရမည့္ အသုတ္ (Class of 2017) ၏ ပထမဆုံး ေန႕။ ေက်ာင္းသားတို႕၏ တက္ႂကြမႉ ႏွင့္ အင္အားျပည့္ေနေသာ ညေနခင္း။

ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား တစ္ေထာင့္တစ္ရာ တို႕သည္ ေက်ာင္း၏ ဟယ္ရင္တန္ ခန္းမတြင္ စုစည္းေနၾက၏။ သူတို႕ ကို ဒီညေန ေဟာေျပာ သူက “ကားတစ္(စ) ဇင္မာမင္း”။ ေခါင္းစဥ္ကား “ဘဝ တြင္ ေနထိုင္ျခင္း”။

ေဟာေျပာပြဲကား အသက္ဝင္လွ၏။ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕၏ မ်က္ႏွာမ်ားမွာ ျပဳံးေန၏။ အခ်ိဳ႕ကား မ်က္ရည္စမ်ားႏွင့္။ အခ်ိဳ႕ကား လက္ခုပ္ကို အားရပါးရ တီးကာ အားေပ၏။ ေထာက္ခံ၏။

ေဟာေျပာပြဲျပီး ဖို႕ မိနစ္ ၃၀ အလိုမွာ ကားတစ္စ္ က စင္ေအာက္ က ဂြၽန္ ကို စင္ေပၚကို တက္ခဲ့ဖို႕ ဖိတ္ေခၚသည္။ ထို႕ေနာက္…

ကားတစ္စ္ – ဂြၽန္ မင္း ဂ်ာဂယ္ (ဆပ္ကပ္ မ်ားထဲမွ ေဘာလုံး မ်ားကို ပစ္ေျမာက္ ကစားျပျခင္း) လုပ္တတ္လား။

ဂြၽန္ – မလုပ္တတ္ဖူး။

ကားတစ္စ္ – ဂ်ာဂယ္ လုပ္တာကို ေကာသင္ဖူးလား။

ဂြၽန္ – မသင္ဖူး ပါဘူး။

ကားတစ္စ္ – ဟုတ္ျပီ။ ဂြၽန္ ငါက ဂ်ာဂယ္ လုပ္တတ္တယ္။ ငါမင္းကို ဂ်ာဂယ္ ဘယ္လိုလုပ္လဲဆိုတာသင္ေပးမယ္။မင္းသင္ခ်င္လား။

ဂြၽန္ – ဟုတ္

ကားတစ္စ္ – ဒါေပမဲ့ မင္းကို ဒီအခုပဲ၊ ဒီေနရာ၊ ဒီစင္ေပၚမွာ တတ္ေအာင္ သင္ေပးမယ္။ မင္း ယုံ သလား။

ဂြၽန္လဲ နည္းနည္း ေၾကာင္အန္းအန္း ျဖစ္သြားသည္။ ျပီးေနာက္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ “ဟင့္အင္” ဟု။

ဤအေျဖကား အံ့ဩ စရာမေကာင္း။ ကြၽန္ေတာ္လဲ မယုံ။ တစ္ျခားသူ ေတြလဲ ယံုမည္မဟုတ္။ ဂ်ာဂယ္ လုပ္ျခင္းကား အေလ့အက်င့္ မ်ားစြာလို ေၾကာင္းကြၽန္ေတာ္တို႕သိသည္။ ဤအရာကို နာရီဝက္ ႏွင့္ မည္ကဲ့သို႕ တတ္ေအာင္သင္ မည္နည္း။

သို႕ေသာ္ ကားတစ္စ္ က တစ္ခြန္း ျပန္ေျပာသည္။ “ဂြၽန္ မင္းဟာ တစ္ကယ္ သင္ေပးမယ္ဆိုတာကို မယံုဘူးေပါ့။ မင္းအခု တတ္ဖို႕ အဆတစ္ေထာင္ ပိုခက္ခဲသြားျပီ ဆိုတာကို သိလား။”

ကြၽန္ေတာ့ ေခါင္း ပူထူ သြား၏။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလိုေနလဲ ဆိုတာကို သိလိုက္ျပီ။ လူေတြ အျမဲေမ့ေရာ့ တတ္တဲ့အရာ။ က်န္ေနတတ္တဲ့အရာ။ အေရးအၾကီးဆုံးေသာအရာ။ “မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္ျခင္း”

ကြၽန္ေတာ္ တို႕အားလုံး တစ္ခုကို ရင္ထဲမွာ စြဲျမဲလိုက္ရ၏။ ဤကား ယံုၾကည္ျခင္း။

ကားတစ္စ္ က “ဂ်ာဂယ္ ေဘာ ေတြ ယူခဲ့” ဟု လွမ္းေျပာလိုက္၏။ ေက်ာင္းသား ေထာင့္တစ္ရာ အတြက္ ဂ်ာဂယ္ေဘာ သုံးေထာင့္သုံးရာ ကို တစ္ျခားေက်ာင္းသား ၾကီးေတြက သယ္ခဲ့ၾက၏။ မ်က္လုံးပင္မယံုမိ။

“ဪ ဒီေန႕ ဒီအခ်ိန္ ဒီေနရာ မွာ ဂ်ာဂယ္ လုပ္တာကို တစ္ကယ္ သင္ရေတာ့မွာပါလား။”

ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ကို ဂ်ာဂယ္ေဘာ သုံးလုံးစီရ၏။ ဂ်ာဂယ္ေဘာ မ်ားက ေလေဘာလုံးမ်ား မဟုတ္ၾက။ အထဲတြင္ သဲ ကဲ့သို႕ေသာ အရာမ်ားထည့္ ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေအာက္ျပဳတ္က်လ်င္ မခုန္။ ကြဲလည္းမကြဲ။

ကားတစ္စ္ – ဟုတ္ျပီ။ အားလုံး ဘာမွ မလုပ္က် နဲ႕ဦး။ အရင္ ဆုံး သုံးလုံး လုံး ကို ကိုင္လိုက္။ ျပီးရင္ ေဟာဒီလို ေျခေထာက္ ေအာက္ကို ပစ္ခ်လိုက္။”

ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ပစ္ခ်လိုက္၏။

ကားတစ္စ္ – ဟုတ္ျပီ။ ေကာင္းတယ္။ မင္းတို႕ လုပ္ရမွာ အဲဒါပဲ။ မင္းတို႕ ဂ်ာဂယ္လုပ္တတ္ခ်င္ရင္ မင္းတို႕ ေဘာလုံးကို ပစ္ခ်ရဲရမယ္။ ျပဳတ္က်ရဲရမယ္။ ျပန္ေကာက္ရဲရမယ္။ ျပဳတ္မက်ပဲနဲ႕ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဂ်ာဂယ္ လုပ္တတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို ျပဳတ္က် တာကို “ေအာင္ျမင္စြာက်ရွုံးျခင္း” လို႕ေခၚတယ္။

ဟုတ္ျပီ။ တစ္လုံးထဲနဲ႕ စက်င့္မယ္။ တစ္  ပစ္ခ်မယ္။ ေအာ္မယ္ “ေရး…”။

“ေရး……..”

တစ္လုံးထဲ က်င့္ေတာ့ ဘယ္သူမွ သိပ္မျပဳတ္က်ၾက။ ျပဳတ္က် ေတာ့လဲ “ေရး” လို႕ေအာ္ၾက၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အတူတူ ေအာင္ျမင္စြာ က်ရွုံးေနၾက သည္။

ႏွစ္လုံးႏွင့္ စက်င့္ၾက၏။ ေဘာလုံးေတြ အားလုံး ပလူ ပ်ံကုန္သည္။ အားလုံး အျပဳံးမပ်က္။ အတူတူ “ေရး” လို႕ေအာ္ၾက၏။ အားေပးၾက၏။ ခ်ီးက်ဴးၾက၏။ ေအာင္ျမင္စြာ က်ရွုံးၾကျပန္၏။

သို႕ေသာ္ တျဖည္းျဖည္း နဲ႕က်င့္သားရလာၾကသည္။ ကြၽမ္းက်င္လာၾကသည္။ သုံးလုံးႏွင့္ က်င့္ၾကျပန္၏။ ျပဳတ္က် ၾကျပန္သည္။ ျပန္ေကာက္ ၾကျပန္၏။ မည္သူမွ ျပဳတ္က်မည္ကို စိုးမရိမ္ၾကေတာ့။ ျပန္ေကာက္ရမည္ကိုလဲ ဝန္မေလးၾကေတာ့။

မၾကာခင္မွာပဲ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြ ဂ်ာဂယ္လုပ္၍ရလာ၏။ ျပဳတ္မက် ၾကေတာ့။ ခုနက မယုံ ဟုေျပာခဲ့ေသာ ဂြၽန္ပင္ျပဳတ္မက်ေတာ့။

ဤကား ေအာင္ျမင္ျခင္းမဟုတ္ပါေလာ။ မေအာင္ျမင္ခင္ေတာ့ က်ရွုံးရမည္။ သို႕ေသာ္ ေအာင္ျမင္စြာက်ရွုံးျခင္း။

ထို႕ေနာက္ မစၥတာ ကားတစ္စ္ က ပုံစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖင့္ ဂ်ာဂယ္လုပ္ျပ၏။ သူလုပ္သည္တို႕မွာ အင္မတန္ၾကည့္၍ေကာင္းသကဲ့သို႕ အင္မတန္လည္း ကြၽမ္းက်င္သည္။ ေက်ာင္းသားတို႕ကလဲ လိႈက္လွဲစြာ အားေပး၏။

ထို႕ေနာက္ မစၥတာ ကားတစ္စ္ ကသူလုပ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းကိုေျပာျပသည္။ “ဒီလို လုပ္ႏိုင္တာက ငါဟာမင္းတို႕ထက္ အဆေထာင္၊ ေသာင္း ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုျပီး ေဘာလုံးေတြကို ေအာက္ျပဳတ္က်ခံခဲ့လို႕ပဲ”

ဤညတြင္ တစ္ဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ်ေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႕ သည္ ဂ်ာဂယ္လုပ္ႏိုင္သြား၏။ ေက်ာင္းသား ေထာင့္တစ္ရာတို႕သည္ မည္ကဲ့သို႕ ဂ်ာဂယ္ လုပ္ရမည္ကို သင္ယူခဲ့ရ၏။ က်န္သူတို႕ သည္လဲ ေနာင္ေလးႏွစ္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္က်လ်င္ ဂ်ာဂယ္လုပ္တတ္သူမ်ား ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ထိုသူတို႕သည္ တစ္မိုးေအာင္တြင္ အတူတူ ေအာင္ျမင္စြာ က်ရွုံးခဲ့ၾက၏။

အစဥ္ေလးစားလ်က္
ေမာင္ပိုင္