ဒီေန ့မွာ

ကၽြန္ေတာ္ … ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ မွန္း သတိရဖို ့ သတိမရဘူး

ကၽြန္ေတာ္ … ၃ မိနစ္ေက်ာ္ၾကာ ဝင္ေလ/ထြက္ေလ အလုပ္မွာ ပ်က္ကြက္သြားမိတယ္

ကၽြန္ေတာ္ … ကၽြန္ေတာ့္ ေျခဖ၀ါးစံု ေအာက္မွာ ေျမသားထုၾကီး ေပ်ာက္သုန္း လစ္ဟာလို ့

                  ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးေပၚမွာ ထိုင္ေနတယ္

ကၽြန္ေတာ္ … ကၽြန္ေတာ့္နားအစံု ကို ကမာၻ႕ေစ်းအႀကီးဆံုး ေလလံပြဲမွာတင္ –

                  တန္ဖိုးသတ္မွတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တယ္

ကၽြန္ေတာ္ … ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးခုန္သံကို ဟိုဘက္အိမ္ေတြကမ်ား ၾကားသြားေလမလား  

                  တြန္႔တိုစိတ္နဲ႔ ျပတင္းေပါက္တိုင္းကို တိတ္တိတ္ေနဖို ့ တိုးတိုးအမိန္ ့ေပးတယ္

ကၽြန္ေတာ္ … မ်က္နွာျပင္ထက္ စီးဆင္း က် လာတဲ့ ပူေႏြးအရည္ၾကည္ေတြဟာ ဘာေတြမွန္း ,

                  ဘယ္လိုေခၚမွန္း , ဘာေၾကာင့္မွန္း ဆိုတာေတြ နားမလည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ  

                  စိတ္ နဲ႔ ခႏၶာ ကြဲ ခြာ မိန္းေမာ သြားတယ္

ကၽြန္ေတာ္ … ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝအေၾကာင္း ..ပတ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္း .. ႏိုင္ငံအေၾကာင္း

                  ကမာၻအေၾကာင္း .. ေလာကအေၾကာင္း အိုဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ ရွိခဲ့သမွ်/ရွိေနသမွ်

                  ကၽြန္ေတာ့္မွတ္ဥာဏ္ေတြအားလံုး ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ ဆိုတာမသိ/

                  အမွတ္မရွိေတာ့တဲ့အထိ  အရွိန္အဟုန္ျပင္းထန္လြန္းေသာအတိတ္ေမ့ေရာဂါတစ္ခု

                  ခံစားရတယ္

                           
                            ။ကၽြန္ေတာ္  စကားစုတစ္စု ကို အပိုင္ရလိုက္တယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ! ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္မလႊတ္နဲ႔ .(လံုး၀ ခြင့္မလႊတ္နဲ ့).

ကၽြန္ေတာ္ဟာအျပစ္ဒဏ္  ခံရသူ/ခံယူရသူ တို ့ရဲ႕ အဆံုးသတ္ရလာဒ္ျဖစ္တဲ့
နာၾကည္းဝမ္းနည္း/ရွံုးနိမ့္ေၾကကြဲရျခင္း ခံစားခ်က္ေတြမွာ ရင္းနွီးကၽြမ္းဝင္-ခံုမင္နွစ္ျခိဳက္တတ္ခဲ့ျပီ

ဦးေဏွာက္! မဆင္မျခင္ေမ့ပစ္လိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွာ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ (ခ်က္ခ်င္း) ရပ္တန္ ့လိုက္စမ္း
” ေရွ႕ (အနာဂတ္) “ဆိုတဲ့ လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ … အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့အတိတ္ကို လက္ဝယ္ပိုက္ေလွ်ာက္ႏိုင္ရဲခဲ့ျပီ

ဟိုဘက္အိမ္ ဒီဘက္အိမ္မက တစ္ေလာကလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုပယ္စမ္းပါေစ / ဖယ္စမ္းပါေစ ..
တုန္လွုပ္ျခင္းမရွိ
ကၽြန္ေတာ့္ရာဇာဝင္ထက္မွာ အလိုခ်င္/ရယူလိုဆံုးေသာ စကားလံုးတစ္စုကို မွတ္ေက်ာက္တင္ခံ “ထင္း” ..”လင္း” ခဲ့ႏိုင္ျပီ

ပိုက္ဆံ-ပကာသန … ကၽြန္ေတာ့္အနား  ေဝသီ ျဖာက် ေပး ရန္ မလိုေတာ့
တန္ဖိုးႀကီးမ်က္ဝန္းရည္ၾကည္ေႏြးတို ့ ျဖင့္ တစ္ကိုယ္စာ ေႏြးေထြးခ်မ္းျမ
ကၽြန္ေတာ္ ၾကြယ္ဝ ခ်မ္းသာခဲ့ျပီ
…

ကၽြန္ေတာ့္အမည္ကို ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖရင္ခြင္သမိုင္းမွာထြင္း ..
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆိုတဲ့ အခ်စ္ေတြ အားလံုး သိမ္းက်ံဳး ယူငင္ ႏိုင္ ၿပီးတဲ့အခါ …
ပစၥဳပၸန္ သံသရာထက္ျပန္လည္လွဳပ္ရွားသက္၀င္လို ့
ကမာၻႀကီး တစ္ခုလံုး ကို သိမ္းပိုက္ အႏိုင္ယူ စိုးမိုး ျပမယ္ …

အခုေတာ့ …

စိတ္ရူးယဥ္ကမၻာတစ္ဘက္ျခမ္းမွာ စကားစုတစ္ခုေလး ကို ေပြ ့ဖက္နမ္းရွိုက္ရင္း
လက္ရွိအခိုက္အတန္ ့ကို ပုဒ္မ ခ် ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္
ကြင္းစ ကြင္းပိတ္ကေလးထဲသြင္းကာ .. ကမ္းကပ္ေမွးစက္လိုက္ႏိုင္ဖို ့
ဆုေတာင္း
နတ္ဖုရားေတြထံ စကၠန္ ့မျခားပဲ  ေရာက္ရွိသြားဖို ့ 
အိပ္မက္ေတြကတဆင့္ ေျပးလႊား ဆက္သ လိုက္ ပါ ဦး မယ္။

( မနက္ျဖန္ေတြမွာ “ကၽြန္ေတာ္” တကယ္ မပါဝင္ေတာ့တဲ့အခါ
စိတ္ရူးယဥ္အိပ္မက္ကမၻာထဲ အလိုက် ရွင္သန္ႏိုင္ခဲ့သူ – လူ ့ထူးခၽြန္သူ ေလး
ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း
ဥေပကၡာဝန္းက်င္ မွာ ေမာင္းတီး ေၾကျငာ ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္ႏိုင္ဖို႔ ေဖေဖ့ကို (ဆက္ဆက္) အေၾကာင္းၾကားေပးၾကပါ )

။ ကၽြန္ေတာ္ …

  ဒီေန႔ မွာ (စိတ္ ၊ ခႏၶာတြဲလ်က္နဲ႕)

  ” ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မခ်စ္ဘူး ” ဆိုတဲ့

   အသိအမွတ္ျပဳ စကားေလး တစ္ခြန္း

    ေဖေဖ့နွုတ္ခမ္းေတာ္ မွ ေျခြခ် ေပး သနား လို ့ ေကာက္ယူ ၾကားနာ သိမ္းဆည္းခြင့္ရရွိခဲ့တယ္။

(13.1.2014)