မင္းမဖတ္လိုက္ရတဲ့ ကဗ်ာ (ေနမ်ိဳး)

လမ္းတကာမွာ ငါတစ္ကိုယ္တည္း လြင့္ေနခဲ့စဥ္က

ဒီေကာင္ ဘာမွ အဓိပၸာယ္မရွိဘူးလို႔ ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။

ဒါေပမဲ့ လမ္းတကာမွာ ငါတစ္ကိုယ္တည္း ဆက္လြင့္ေနခဲ့တယ္။

ငါ အရက္ဆိုင္ေတြ ဝင္ထိုင္တတ္ခဲ့တယ္။

မိန္းမေတြကို နမ္းတတ္ခဲ့တယ္။

ေမာင္းျပန္ဓားခလုတ္ကို ဖြင့္တတ္ခဲ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ ေဝလငါးကိုလည္း မွ်ားတတ္ခဲ့သေပါ့။

ဒီအခ်ိန္မွာ ငါ့ၿမိဳ႕ကို ငါျပန္လာခဲ့ပါၿပီ။

ဒီေကာင္ သိပ္အဓိပၸာယ္ရွိတယ္လို႔ ဝိုင္းေျပာျခင္းကို ငါခံရပါၿပီ။

ငါဟာ သူတို႔အဖို႔ဘယ္လို အဓိပၸာယ္ရွိသလဲ။

ငါဟာ သူတို႔အဖို႔ အဓိပၸာယ္တစ္ခုခု ရွိေနတာကို ငါမုန္းတယ္။

အဓိပၸာယ္ဆိုတာ

ငါ့အတြက္ စိတၱေဗဒ က်င္းတစ္က်င္းပဲ

အဲဒီက်င္းထဲမွာ ငါေျခေခ်ာ္ၿပီး လိမ့္က်ခဲ့တာပါ။

ဒီအဓိပၸာယ္က လြတ္ေျမာက္ဖို႔ရာ

က်င္းထဲက ငါျပန္တက္ႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္

ဘယ္ အဘိဓာန္အကူအညီနဲ႔

ဒီအဓိပၸာယ္က လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရမလဲ

အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္

ဘာမွ်မရွိတဲ့ ဟင္းလင္းျပင္ တစ္ခု။ ။

– ေနမ်ိဳး

In: ကဗ်ာ,ေနမ်ိဳး Posted By: ၿဖိဳးၿဖိဳး Date: Mar 3, 2014

Leave comment commentinfo