“အရုဏ္တက္မဂၤလာ”

ညဥ့္ယံကုိလြန္ေျမာက္လာေသာ အရုဏ္တက္ဆည္းဆာခ်ိန္ကားတိတ္ဆိတ္ႏွင့္ လွပေန၏။ ငွက္ကေလးအခ်ိဳ႕အဝက္၏ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေအာ္ျမည္သံ၊ သြပ္ေခါင္မုိးေပၚသုိ႕ မုိးေရစက္တုိ႕တစက္ခ်င္းက်သံ ႏွင့္ လူသံဆုိလုိ႕ နံနက္ခင္းေစ်းသည္အခ်ိဳ႕ ေစ်းခ်ိန္မီေအာင္ ကသုတ္ကရက္သြားေနေသာ ဖိနပ္သံမွ အပ အျခားမည္သည့္အသံမွ် မၾကားရ။

တရုတ္ကပ္မွန္ျပဴတင္းက ျဖတ္ဝင္လာေသာ မုိးေငြ႕ပါသည့္ ေလႏုေအးေလးက ႏုိးလ်က္ျပန္ႏွပ္ေနေသာ တင္ေမသြယ္ အား ‘ဆက္အိပ္လုိက္ပါေတာ့လား’ ဟု ၾကည္စယ္ေနသလုိ။ မုိးစက္ေလးတေတာက္ေတာက္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ႏွင့္ ေလေငြ႕ေအးေအးကေလးကလည္း ေထာက္ပံ့ေပးထားေတာ့ တင္ေမသြယ္ တစ္ေယာက္ ေစာင္ပုံထဲကုိ ေခါင္းကေလးပု ေျခေထာက္ကေလးေကြးလုိ႕ မုိးရဲ႕အႏွစ္သာရႏွင့္အျပိဳင္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ဇိမ္ခံေနပါေတာ့သည္။

အခန္းေပါက္ဝက ေျခသံႏွင့္အတူ‘ဆြမ္းခ်က္ရန္ ထေတာ္မူပါ့ ဘြေႏၱာ သဗၺၺဴရိသအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္း တုိ႕’ ဆုိေသာ ဓမၼာရုံမွ ဘြေႏၱာသီခ်င္း တၿပိဳင္နက္ထဲ ၾကားလုိက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ တင္ေမသြယ္တစ္ေယာက္ ေစာင္ပုံထဲမွ ေခါင္းေထာင္ထလာရပါၿပီ။

“သမီး မိသြယ္ မထေသးဘူးလား၊ ဓမၼာရုံက ဓာတ္စက္ဖြင့္ေနၿပီ”

“ဟုတ္၊ ေမ့ ထၿပီ”

မိခင္ျဖစ္သူအေမးကုိ ပါးစပ္ကလည္းေျဖ လူလည္းအိပ္ယာက တၿပိဳင္နက္ထဲ ထ လုိက္ရသည္။

မ်က္ႏွာသစ္ သြားတုိက္ၿပီး သဘက္ကေလး ပခုံေပၚတင္လုိ႕႕

အိမ္နဲ႕မလွမ္းမကမ္းက ရပ္ကြက္ဓမၼာရုံကုိ ဝါတြင္းအရုဏ္ဆြမ္းေလာင္းလုပ္အားေပးဖုိ႕ အိမ္ကထြက္လာခဲ့သည္။

ဓမၼာရုံအထဲတြင္မေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအပ်ိဳေပါက္မ ႏွစ္ေယာက္ ၾကိဳေရာက္လုိ႕ေနပါပေကာ။

“ဟဲ့ မိသြယ္၊ နင္က ေနာက္က်လွခ်ည္လား၊ သနပ္ခါးေတာင္မပါဘူး။ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ”

အေပါက္ဝ မေရာက္ခင္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ သင္းသင္းလႈိင္က လွမ္းေအာ္ေမးေန၏။

ေဘးနားက ဆုျမတ္မြန္က “ရွဴးတုိးတုိး” ဟု သင္းသင္းလႈိင္ကုိ လက္တုိ႕၏။

“ေအး မုိးေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ႏွပ္ေနတာေဟ့ သနပ္ခါးေတာ့ လိမ္းေတာ့ဘူး ေအးလုိ႕”

“နင့္ၾကည့္လုိက္ရင္အၿမဲ အဲ့လုိပဲ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းေလာင္းတာ သနပ္ခါးေလးဘာေလးနဲ႕မွ က်က္သေရရွိမွာေပါ့ ဟ”

“အုိ ဘုန္ၾကီးဆြမ္းေလာင္းတာပဲ သနပ္ခါးလုိပါဘူး ဘြားဘြားက ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႕ေတြ႕ခါနီးဆုိရင္ အလွျပင္တာၾကိဳက္ဘူး။ ဘာတဲ့ ဘုန္းၾကီးကုိ ျမွဴဆြယ္သလုိျဖစ္မယ္ဆုိလားဘာလား နင္တုိ႕ ဒါေတြသိပါဘူး”

တင္ေမသြယ္ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ဘြားဘြားဆီက ၾကားဖူးနားဝ စကားလုံးနဲ႕ ဖိန္႕လုိက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမႏွစ္ေယာက္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြား၏။

တခါတခါ သူတုိ႕ မသိေသာစကားလုံးမ်ား ထုိကဲ့သုိ႕ပင္ တင္ေမသြယ္ထံမွ ၾကားရတတ္သည္။

ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ ၿငိမ္၍ ဟုတ္ႏုိးႏုိးျဖင့္ နားေထာင္တတ္ၾကသည္။

တင္ေမသြယ္၊ သင္းသင္းလႈိင္ႏွင့္ ဆုျမတ္မြန္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္မွာ စမ္းေခ်ာင္းဦးေရႊမွန္ရပ္ကြက္၏ ငယ္ေမြးျခံေပါက္ ပြဲတုိင္းေက်ာ္ ကေလးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ တင္ေမသြယ့္မိဘမ်ားက ဝန္ထမ္းမ်ားျဖစ္ၿပီး သင္းသင္းလႈိင္ႏွင့္ ဆုျမတ္မြန္တုိ႕ မိဘမ်ားက ေစ်းသည္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဦးေရႊမွန္ရပ္ကြက္သည္ ဘာသာစုံလူမ်ိဳးစုံအဆင့္အတန္းမ်ိဳးစုံေနထုိင္သလုိ လုပ္ငန္းလည္းမ်ိဳးစုံလုပ္ကုိင္ၾကသည္။

အမ်ားစုမွာ ဖိနပ္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္း၊ ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထုိး၊ ကုန္စိမ္းကုန္ေျခာက္ ေရာင္းဝယ္ေရးမ်ား/လုပ္ကုိင္ၾကသည္။

ပညာတတ္ဘြဲ႕ရဆုိသည္မွာ လက္ခ်ိဳးေရလုိ႕ရသည္။ ထုိအထဲတြင္ တင္ေမသြယ့္မိဘမ်ားလည္းပါၾကသည္။ ပညာတတ္သည့္အျပင္ဘာသာေရးအတန္အသင့္လည္းလုိက္စားၾကေလသည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္ တင္ေမသြယ္ ေျပာလွ်င္ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ နားေထာင္ရစၿမဲျဖစ္သည္။

“ကဲ ကေလးေတြ လာ လာ ဘုန္းၾကီးေတြက ၾကြလာေတာ့မွာ”

“ေဟာ ေလွာ္ေလွာ္ၾကီးေခၚေနၿပီေဟ့ သြားရေအာင္”

ဓမၼာရုံအတြင္းေရးမွဴးတျဖစ္လဲ နိဗၺာန္ေဆာ္ၾကီး ဦးေရႊေလွာ္ကုိ လူၾကီးကေလးမက်န္ ခ်စ္စႏုိးျဖင့္ ‘ေလွာ္ေလွာ္’ ဟု ေခၚၾကသည္။ တကယ္လည္းခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းသည္။ ဓမၼာရုံမွေနၿပီး ေလွာ္ေလွာ္ႀကီး အလွဴခံသည့္အသံကုိ ၾကားလွ်င္ ၾကားရသည့္သူတုိင္းလည္း လွဴခ်င္ၾကသည္။ လွဴခ်င္ေအာင္လည္း ေျပာတတ္သည္။ နိဗၺာန္ေဆာ္အရည္အခ်င္းႏွင့္ျပည့္စုံတယ္ ဆုိရမလားပင္။

ဓမၼာရုံထဲတြင္ ဆြမ္းေလာင္းဖုိ႕ လူႀကီးမ်ား လူစုံ တက္စုံ ေရာက္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။

မုိးတြင္းႀကီးျဖစ္လုိ႕ အလွဴခံသူေရာ ဆြမ္းေလာင္းသူပါအဆင္ေျပရေအာင္ ဓမၼာရုံထဲတြင္ပဲ ဆြမ္းေလာင္းဖုိ႕စီစဥ္ထားသည္။

တန္းလ်ားထုိင္ခုံေတြေပၚမွာ ျပင္ထားေသာ ဆြမ္းေတာင္းမ်ားက အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ ကစီနံ႕ေလး ေမႊးပ်ံေန၏။

ကပ္လ်က္ စားပြဲအျမင့္ေပၚတြင္ေတာ့ ဆြမ္းပင့္ထားေသာ ေက်ာင္းတုိက္ေပါင္း ၁၆ တုိက္မွ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ဆြမ္းဟင္းခ်ိဳင့္မ်ား စီတန္းလ်က္ အလြန္က်က္သေရရွိလွသည္။ ဆြမ္းဟင္းခ်ိဳင့္ထဲတြင္ မေန႕ညကတည္းက ခ်က္ထားတဲ့ ဆြမ္းဟင္းမ်ား ထည့္ထားၿပီးသားဆုိတာကုိ ဘယ္သူမ်ွေျပာျပစရာမလုိေအာင္ သိၿပီးျဖစ္သည္။

တင္ေမသြယ့္အေနျဖင့္ ထုိဆြမ္းဟင္းခ်ိဳင့္မ်ား ဆြမ္းေတာင္းမ်ား စီတန္းထားတာေတြ႕လွ်င္ ဘာကုိသေဘာက်လုိ႕က်မိမွန္းမသိ၊ စိတ္အတြင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကည္ႏူးမိ၏။

တင္ေမသြယ္တုိ႕ ရပ္ကြက္ ဓမၼာရုံျဖစ္တဲ့ မာန္ေအာင္ မွာ ဝါတြင္း/ဝါပ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ၁၀ႀကိမ္ တစ္ပတ္ျခား တနဂၤေႏြေန႕ နံနက္တုိင္း အာရုဏ္ဆြမ္းေလာင္းလွဴေလ့ရွိၾကသည္။ တနဂၤေႏြလွဴဖုိ႕အတြက္ စေနေန႕ နံနက္ပုိင္းကုိ ရပ္ကြက္ အတြင္း လွည့္လည္ အလွဴခံၾကရသည္။

တင္ေမသြယ့္အေဖက ေဂါပက အဖြဲ႕ဝင္ဆုိေတာ့ ငယ္ငယ္ကေလးဘဝကေတာ့ အလွဴခံသည့္ေနရာကုိ လုိက္သည္။ ေနာက္ပုိင္းေက်ာင္းေနသည့္အရြယ္မွ စၿပီးအလွဴခံမလုိက္ေတာ့။

ရပ္ကြက္ထဲက အစ္မႀကီးမ်ား အေဒၚႀကီးမ်ားႏွင့္အတူ ဓမၼာရုံတြင္ပဲ ဝုိင္းကူညီ လုပ္ကုိင္ေပးသည္။

စေနနံနက္ပုိင္းအလွဴခံရေငြႏွင့္ေစ်းဝယ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္ေလာက္ဆုိလွ်င္ ေလာ္စပီကာျဖင့္ေအာ္စရာမလုိ တစ္အိမ္တစ္ေယာက္အနည္းဆုံးရွိသမွ်အမ်ိဳးသမီးမ်ား ကိုယ့္အိမ္မွ စေကာမ်ား၊ ဓားဦးခၽြန္ေလးမ်ားယူလာၿပီး ဓမၼာရုံကုိလာၾကသည္။

ဆြမ္းခ်က္ရန္ဝယ္လာေသာ ဆန္ကုိ ကုိယ့္စေကာျဖင့္ကုိယ္ထည့္ၿပီး ျပာသည့္သူက ျပာ၊ စပါးလုံးေကာက္သူကေကာက္၊ ဝယ္လာေသာ အသီးအႏွံမ်ားကုိ လွီးသူက လွီးျဖင့္ က်ရာတာဝန္ကုိ အၿပိဳင္အဆုိင္ေက်ေအာင္လုပ္ၾကသည္။ ထုိေန႕ လုပ္အားေပးလာေသာ ကေလးမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသားမ်ားကုိ ဓမၼာရုံက ေန႕လည္စာျပန္ေကၽြးေလ့ရွိသည္။

သုိ႕ေသာ္ တင္ေမသြယ္ စားခဲသည္။ မစားခ်င္လုိ႕မဟုတ္။ ထုိကဲ့သုိ႕ လူအမ်ားႏွင့္တစုတေဝးထဲ စားရတာ သိပ္ေပ်ာ္သည္။ စား၍လည္း ၿမိန္သည္။

သုိ႕ေသာ္ ထုိသုိ႕စားခဲ့လွ်င္ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္အဆူခံရသည္။ ေပါင္တြင္းေၾကာလိမ္ဆြဲခံရသည္။ ဘြားဘြားကမႀကိဳက္။ လုပ္အားေပးေပး မေပးေပး သူမ်ားလွဴတာကုိ အလကား မစားရ၊ ငါးပါးသီလယူၿပီးမွ စားရမည္ဟု ပညတ္ထားသည္။

မဟုတ္လွ်င္ ‘သံေတြခဲေတြမ်ိဳရသလုိ ငရဲက်တတ္သည္’ လုိ႕ ခဏခဏ ေျပာလြန္း၍ အခါတုိင္းမစားျဖစ္။

ငရဲေၾကာက္လုိ႕ေတာ့မဟုတ္၊ ငရဲထက္လက္သြက္ေသာ ဘြားေအ၏ အေခါက္ အလိမ္ အဆြဲ ကုိ ေၾကာက္၍ျဖစ္သည္။

ၿပီး ဓမၼာရုံကေန အိမ္ကုိ ဟင္းေတြလွမ္းလွမ္းပုိ႕တတ္ေသာ အန္တီစန္းတုိ႕လုိအေဒၚႀကီးအခ်ိဳ႕ကုိ အျမင္ကတ္လုိ႕လည္းျဖစ္သည္။

တခါတခါေတာ့ ထုိလူေတြကုိၾကည့္ၿပီး “သံေတြခဲမ်ိဳမယ့္ဟာေတြ” လုိ႕ တင္ေမသြယ္ ပြစိပြစိေျပာမိသည္။

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ၾကားေတာ့ ဘာလဲ ေမးသျဖင့္ ရွင္းျပခဲ့ဖူးသည္။ သုိ႕ေသာ္သူတုိ႕က ပါးစပ္မလုံၾက။

ထုိ႕ေၾကာင့္ တင္ေမသြယ့္ကုိ “ကေလးတန္မယ့္ စကားၾကီးစကားက်ယ္ေျပာတဲ့ ကေလး”လုိ႕ မဲ့ကာရြဲ႕ကာ ေျပာတာ ႀကံဳရဖူးသည္။

တင္ေမသြယ္ကေတာ့ စိတ္ထဲသိပ္မထား၊ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ သူ႕ဘုိးဘုိး ဆုံးမခဲ့တဲ့စကားကုိ အေသအခ်ာ လုိက္နာက်င့္သုံး၏။သိပ္ႀကီးနားလည္လုိ႕ေတာ့မဟုတ္၊ ဘုိးဘုိးေျပာပုံကုိ သေဘာက်၍ ျဖစ္သည္။

ဘုိးဘုိးက သူ႕အလုပ္သူလုပ္ ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္လုပ္ တဲ့။ တင္ေမသြယ္ သေဘာက်လုိက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း။

“……..ေက်ာင္း တဲ့ေဟ့” အန္တီစန္းအသံၾကားမွ တင္ေမသြယ့္ စိတ္ အသိျပန္ဝင္လာ၏။

အေတြးလြင့္သြားတာ ဘယ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွန္းမသိ။

ေၾသာ္ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း လူၾကီးေတြက ‘စိတ္ စိတ္’ လုိ႕ ေျပာၾကတာကုိး ဟု သေဘာက်မိေသးသည္။ ဓမၼာရုံမေရာက္ခင္

တစ္လမ္းေက်ာ္တြင္ သြက္သြက္လက္လက္လူငယ္တစ္ေယာက္ကုိအႀကိဳတစ္ေယာက္ထားထား၏။

သံဃာေတာ္မ်ားၾကြလာပါက ထုိတစ္ေယာက္က “ဘယ္ေက်ာင္းကပါလဲ ဘုရား” လုိ႕ ေမးၿပီး က်ာင္းတုိက္အမည္သိရပါက ဓမၼာရုံဖက္ လွမ္းေအာ္ေျပာရသည္။

ထုိအခါ နိဗၺၺာန္ ေဆာ္ႀကီး ေလွာ္ေလွာ္က “…… ေက်ာင္းက သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းခံၾကြလာပါၿပီ ခင္ဗ်ား” ဟု မုိက္ကရုိဖုန္းကေန ေအာ္ရသည္။

အိမ္မွ ၾကည္ညိဳသူမ်ားၾကည္ညိဳႏုိင္ေစရန္လုိ႕ ဆုိသည္။

တင္ေမသြယ္တုိ႕လုိ ကိုယ္တုိင္ဆြမ္းလာလွဴသူမ်ားကေတာ့ ထုိအသံၾကားပါက ဆြမ္းခူးေပးထားေသာ ဇလုံေလးေတြ ကိုင္ၿပီး တန္းစီေစာင့္ၾကရသည္။

တစ္ပါးစီတစ္ပါးစီ စီတန္းၾကြလာေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ တစ္ဦးခ်င္း ဆြမ္းတစ္ဇလုံစီ ေလာင္းလွဴၾကရသည္။

ဆြမ္းခူးသူကခူး၊ ဆြမ္းေလာင္းသူကေလာင္း ျဖင့္ တက္ညီလက္ညီ လႈပ္ရွားၾကသည္မွာ ေပ်ာ္စရာ။

တခါတခါ သံဃာအပါးေရမ်ားေသာ ေက်ာင္းတုိက္ ႏွစ္ေက်ာင္း သြားဆုံပါက ဆြမ္းေလာင္းသူမ်ား နားခ်ိန္မရ။အသက္ရွဴခ်ိန္ပင္မရၾကေပ။

သံဃာတစ္ပါးၿပီးတစ္ပါး ဆက္တုိက္မလွမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ပဲ ဆြမ္းကုိ ရပ္ေစာင့္ေနရပါက အျပစ္ၾကီးတစ္ခုလုိ ခံစားၾကရသည္။

ကိုယ့္အလွည့္က်မွ ကုိယ့္ေရွ႕ေရာက္မွ သံဃာတန္းရပ္သြားသည္ကုိ မျဖစ္လုိၾက။

ထုိ႕ေၾကာင့္ တက္ညီလက္ညီျဖင့္ မနားတမ္းလႈပ္ရွားၾကသည္။

သုိ႕ေသာ္ မ်က္ႏွာကေလးမ်ားက ၿပံဳးေန၏။ အသံေလးမ်ားက ခ်ိဳေန၏။

တမင္တကာလုပ္ယူထားေသာအၿပံဳးမဟုတ္ဘဲ အလုိလုိ ၿပံဳးလ်က္မိသား ျဖစ္ျဖစ္သြားၾကတာမ်ိဳးျဖစ္သည္။

ဆြမ္းေလာင္းအၿပီး ဘုရားရွိခုိးအမွ်ေဝရသည္မွာလည္း အေတြ႕အႀကဳံ တစ္မ်ိဳးျဖစ္၏။

ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိ ‘အားလုံးၾကားၾကားသမွ်’ ဆုိသည့္ေနရာေရာက္လွ်င္ တင္ေမသြယ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ တစ္ဦးထက္တစ္ဦး ပုိက်ယ္က်ယ္ ေအာ္ၾကသည္။ ကုိယ့္အသံၾကားမွပဲ က်န္သူမ်ား အမွ် ရေတာ့မလုိလုိ။

အမွ်ေဝၿပီးဓမၼာရုံသန္႕ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးလွ်င္ေတာ့ တစ္ဦးထက္တစ္ဦး ဆြမ္းေလာင္းပုံကုိ အၿပိဳင္အဆုိင္ေျပာရသည္မွာ အရသာ။

ကုိယ္ကပဲ ပုိၿပီးကုသုိလ္ထူးေတြရသလုိ ခံစားၾကရသည္။ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။

စိတ္ထဲတြင္လည္း တစိမ့္စိမ့္ျဖင့္ ဘာကုိ သေဘာက်လုိ႕ သေဘာက်မိမွန္းမသိ။

လူႀကီးသူမမ်ားေျပာေသာ ‘ပီတိျဖစ္သည္’ ဆုိတာမ်ိဳးလားေတာ့ တင္မေသြယ္ မခြဲျခားတတ္ေသး။

သုိ႕ေသာ္ အရုဏ္ဆြမ္းလွဴဖုိ႕ လုပ္အားေပးရတာ၊ ဆြမ္းေလာင္းရတာကုိေတာ့ တင္ေမသြယ္ သေဘာက်သည္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း သေဘာက်ၾကလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္သည္။

အသက္ေတြႀကီးလာသည္အထိ အရြယ္ေတြေရာက္လာသည္အထိ အရုဏ္ဆြမ္းလွဴျခင္း၊ ေလာင္းျခင္း ကုိ ဒီဓမၼာရုံတြင္ မပ်က္တမ္းလုပ္ၾကမည္ဟုလည္း သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ကတိ ထားၾကေသးသည္။

ဟုတ္လဲဟုတ္သည္။ သုံးေလး ငါးႏွစ္ကတည္း ဓမၼာရုံမွာဆြမ္းေလာင္းလာၾကသည္မွာ ယခုအပ်ိဳေပါက္အရြယ္ထိ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ဝါမွ မပ်က္ကြက္ၾကေသး။

ကုသုိလ္ေတြ အကုသိုလ္ေတြ သိၾကလုိ႕မဟုတ္၊ ဆြမ္းေလာင္းရသည့္ ၾကည္ႏူးမႈ ကုိ သေဘာက်ၾကၺၺ၍ျဖစ္သည္။

ဓမၼာရုံလူႀကီးမ်ားေတာ္ၾကသည္။ တင္ေမသြယ္တုိ႕ ကေလးေတြ ဓမၼာရုံထဲ ေျပးေဆာ့ေနသည့္အရြယ္ကတည္းက “သမီးေလးဒါေလးကူပါဦး၊ ဟုိဟာေလးလုပ္ေပးပါဦး” ဆုိၿပီး တာဝန္ေသးေသးေလးေတြက စခုိင္းၿပီး ကုသုိလ္ေရးဖက္ကုိမသိမသာက်ဳံးသြင္းေပးၾကသည္။

အမွားအယြင္းျဖစ္သြားလုိ႕ ဘယ္ေတာ့မွ အဆူမခံရ။ ပန္းကန္ကြဲသြားတာမ်ိဳး ပစၥည္းလြတ္က်တာမ်ိဳးဆုိလည္း “သမီးတမင္လုပ္တာမွမဟုတ္တာ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႕ ဘာမွမျဖစ္ဘူး” လုိ႕ ႏွစ္သိမ့္တတ္ၾကေသးသည္။

တခါတခါေတာ့ ၾကြက္စီၾကြက္စီလုပ္လုိ႕ဆုိၿပီး ေလွာ္ေလွာ္က“ညည္းတုိ႕ေတြ သိပ္စကားမ်ားၾကတာပဲ ငါရပ္ကြက္ထဲကုိ ေလာ္စပီကာနဲ႕ ေအာ္လုိက္ရမလား” ဟု ခ်စ္စႏုိ္းစေနာက္တာမ်ိဳးေတာ့ရွိသည္။

ယခုလည္း ေလွာ္ေလွာ္ႀကီး မုိက္ကရုိဖုန္းျဖင့္ ေအာ္ဖုိ႕ လုပ္ေနၿပန္ပါသည္။ တင္ေမသြယ္တုိ႕ကုိေတာ့မဟုတ္။ ဆြမ္းခံၾကြလာေသာေက်ာင္းတုိက္အမည္ေအာ္ဖုိ႕ျဖစ္သည္။ တင္ေမသြယ္တုိ႕လည္း ဆြမ္းေလာင္းဖုိ႕ အသင့္အေနအထားျဖစ္ေနၾကၿပီ။

“မဂၤလာေအးေက်ာင္းတုိက္မွ သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္မ်ား ဆြမ္းခံၾကြလာပါၿပီခင္ဗ်ား”

နံနက္ခင္းအရုဏ္တက္အလင္းႏွင့္အတူ နိဗၺာန္ေဆာ္ၾကီး၏ အသံက ေအာင္ျမင္စြာ၊ ခန္႕ညားစြာ၊ မဂၤလာရွိစြာျဖင့္ ထြက္ေပၚလာပါ၏။

တကယ္လည္း က်က္သေရမဂၤလာရွိပါ၏။

ေမတၱာျဖင့္

ရွင္သစၥာသံစဥ္ (10th August 2014- 4:32am)