(၁)
ဦးေလးနဲ႔ မေတြ႔ခင္
ဦးေလးရဲ႔ ‘ပန္းနဲ႔စစ္သား’ကို ေတြ႔ရတယ္။
ဒုတိယကမၻာစစ္ ၿပီးစကေပါ့။

(၂)
ဦးေလးနဲ႔ မေတြ႔ခင္
‘လူထုသတင္းစာ’နဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။
ဦးေလးရဲ႔စာ၊ ဦးေလးရဲ႔ ဓာတ္ပံု
ဦးေလးရဲ႔ ဘ၀
တစြန္းတစ သိရတယ္။
ဦးေလးကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားမိပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရး ရအၿပီးမွာေပါ့။

(၃)
ဦးေလးနဲ႔ မေတြ႔ခင္
ေဒၚေဒၚရဲ႔ ‘ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္ေဆးခဲ့ေသာ
အမႈအခင္းမ်ား’နဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။
ဦးေလးဟာ ေဒၚေဒၚရဲ႔ ဦးေလးမွန္း
ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ပါဘူး။
သိေတာ့ ပိုစိတ္၀င္စားမိပါတယ္။
ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေဒၚ
ႏိုင္ငံ့အေပၚမွာ တာ၀န္ေက်ၾကပါကလား။
လက္တတြဲတြဲနဲ႔
တသက္ႏႊဲမယ့္ စာေပၾကင္ေဖာ္ပါကလား။
ပီတိပြါးခဲ့ရပါတယ္။

(၄)
ဦးေလးကို လွ်ပ္တျပက္ျမင္ဖူးၿပီ။
ဦးေလးဟာ ႐ုပ္ေခ်ာတယ္။
အသားျဖဴတယ္၊ မြန္ရည္တဲ့အသြင္႐ွိတယ္။
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ပံုရတယ္။
စိတ္ထဲက ခ်စ္မိတယ္။
လွ်ပ္တျပက္ပါ။
လူထုတိုက္ တံခါး၀မွာ-
မိတ္ဆက္ေပးစရာ မလိုပါ။
ကၽြန္ေတာ္က လမ္းေပၚမွာ-
ဦးေလးမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္မွန္း ဦးေလးမသိႏိုင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတယ္။
‘ငါ လူထုဦးလွကို ျမင္ဖူးၿပီ’လို႔
႐ြာကသူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပႏိုင္ၿပီ။
မေမ့ႏိုင္ပါ။ အာ႐ံုထဲက မေပ်ာက္ႏိုင္ပါ။
၁၉၅၀- ခုႏွစ္က ႐ုပ္ပံုလႊာပါ။

(၅)
ဦးေလးဟာ ငယ္ေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လဲ ငယ္ေသးတာေပါ့။
ဦးေလးဟာ လူငယ္ေပမယ့္ နာမည္ကဟိန္းလြန္းလို႔
လုပ္ရပ္က ဟိန္းလြန္းလို႔
ဦးေလးကို ျမင္ဖူး႐ံုနဲ႔ပဲ ၾကက္သီးေမြးညႇင္း ထမိတယ္။
ဦးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ခင္ေနၿပီ။
ဦးေလးအေၾကာင္း၊ ဦးေလးသတင္း
ဦးေလးရဲ႔ စာဆိုယင္ စိတ္၀င္တစား ပီတိပြါးေနၿပီ။
ဦးေလးရဲ႔ လူထုသတင္းစာ
ဦးေလးရဲ႔ လူထုဂ်ာနယ္
သံေယာဇဥ္ တြယ္ေနပါၿပီ။

(၆)
ဦးေလးရဲ႔ လူထုဂ်ာနယ္ျပန္ထြက္စ
၁၉၅၀ ၾသဂုတ္လထင္ပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ကဗ်ာေရးစ
အမွတ္ (၁)ကစၿပီး ကဗ်ာပို႔ခဲ့တယ္။
ဂ်ာနယ္ထြက္ေတာ့ အေျပးၾကည့္တယ္။
မပါပါ။ ကၽြန္ေတာ့ကဗ်ာ မပါပါ။
ဂ်ာနယ္ကိုၾကည့္ေတာ့
ေလးနက္တဲ့ ေ၀ဖန္စာေတြ-
ေလးနက္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ-
ကမၻာ့ေရးရာ၊ ျမန္မာ့ေရးရာေတြ-
ကၽြန္ေတာ္လဲ အေတာ္တုန္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာသမား
ဘာကမွ နားမလည္ပါတကား။
အဆင့္အတန္း ျမင့္လွပါတကား။

(၇)
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဇြဲမေလွ်ာ့
ဦးေလးတို႔တိုက္ကို ကဗ်ာပို႔ျမဲ
ထည့္မယ္ မထည့္မယ္လဲမသိ။
ပါ မပါလဲ မစဥ္းစား။
ခန္႔ညားေလးနက္တဲ့ စာေ႐ႊအိုးမွာ
ငါတိုးလို႔ မလြယ္ပါကလား။
ပါမ်ား ပါယင္
ငါ့ကဗ်ာ လူရာ၀င္ၿပီလို႔
ကိုယ့္အထင္နဲ႔ကိုယ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနမွာပဲ။
ဦးေလးရဲ႔ လူထုဂ်ာနယ္ အမွတ္(၁၃)မွာ
ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ ပါခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္- ၂၅- မွာ-
ေနာက္…
ေနာက္…
ေနာက္…
လူထုရဲ႔ ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာရပါတယ္။

(၈)
ဦးေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရတယ္။
၁၉၅၇ – ခုႏွစ္မွာ –
ကိုေမာင္ေမာင္ (မန္ေနဂ်ာ)က – –
ေတာကလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ကို
“ဘာကိစၥ႐ွိပါသလဲ”လို႔ ေမးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က “လူထုဦးလွနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔” လို႔
မရဲတရဲ ေျပာမိတယ္။
ကိုေမာင္ေမာင္ စဥ္းစားပံုရတယ္။
ေတြ႔ေပးရ ေကာင္းႏိုးႏိုး- –
ၿပီးေတာ့-
“ကိစၥ႐ွိယင္ ကၽြန္ေတာ့ကိုေျပာခဲ့ပါ…
ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပပါ့မယ္။ ဦးေလးစာေရးေနတယ္”တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က”ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ဦးေလးနဲ႔ေတြ႔ခ်င္တာ”
ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ အလြန္ယဥ္ေက်း႐ွာတယ္။
စဥ္းစားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကို ထပ္လဲမေမးေတာ့ဘူး။
သူ႔ဘာသာခ်ိန္ဆၿပီး ထိုင္ရာကထတယ္။
“ခဏေနေနာ္”တဲ့၊ ဦးေလး အခန္းထဲ၀င္သြားတယ္။
ခဏၾကာေတာ့ ျပန္ထြက္လာၿပီး-
“ခဏေစာင့္ေနာ္’တဲ့။
ဦးေလးခမ်ာ အခန္းထဲကထြက္လာၿပီ။
အားနာလိုက္တာ။ ကိုယ့္မွာက ေျပာစရာစကားလဲမ႐ွိ။
ဦးေလးဟာ သူ႔ဧည့္သည္ကို႐ွာတယ္။
တံခါးေပါက္၀ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။
ဦးေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့အနားမွာ။
ကၽြန္ေတာ္က ဦးေလးကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး စကားမဟ။
ဦးေလးက ကၽြန္ေတာ့ကိုေက်ာ္ၿပီး သူ႔ဧည့္သည္ကို႐ွာ။
အားနာလိုက္တာ ဦးေလးရယ္။
အခန္းထဲမွာ၊ စာအုပ္ေတြအနားမွာ
ကၽြန္ေတာ္ပဲ လူစိမ္း႐ွိတယ္။
သူ႔ကို ေတြ႔ခ်င္တဲ့လူငယ္ ဟုတ္ပံုမရဘူးလို႔ ဦးေလးေတြးေနမိသလား။
ဦးေလးဟာ ဧည့္သည္မျမင္လို႔ ျပန္၀င္မလိုအလုပ္၊
ကိုေမာင္ေမာင္လဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေန႐ွာတယ္။
ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့ကို လက္ညိႇဳးညႊန္တယ္လို႔ထင္တယ္။
သည္ေတာ့မွ- ဦးေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့ကိုၾကည့္မိၿပီး–
“ေၾသာ္…. ဦးေလးနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တာ မင္းလား” တဲ့။
အသံက ခ်ိဳေအးလိုက္တာ၊ ရင္ထဲမွာ ရင္းႏွီးသြားတယ္။
“ဟုတ္– ဟုတ္က့ဲပါ”
“ဘာကိစၥ႐ွိလဲကြဲ႔”
“ဦး.. ဦးေလးနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါပဲ… ကိစၥ အထူးမ႐ွိပါဘူး”
ဦးေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့ကိုခြင့္လႊတ္တယ္၊ နားလည္တယ္၊
ၾကင္နာတယ္၊ စာစာနာနာဆက္ဆံတယ္။
ၿပံဳးၿပီး…
“ေအး… ေအး.. ေနာက္မွေတြ႔ရေအာင္ေနာ္…
ဦးေလး စာေရးစရာ႐ွိေသးလို႔…
ေအး.. ေအး.. ေနာက္လဲ လာခဲ့ေနာ္”လို႔
ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ခ်ိဳသာတဲ့ အျပံဳးရိပ္နဲ႔
ဦးေလးဟာ သူ႔အခန္းထဲ ျပန္၀င္သြားခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္။
ဦးေလးနဲ႔ေတြ႔ရၿပီဗ်ာ၊ ေတြ႔ဖူးၿပီဗ်ာ၊ စကားေျပာဖူးၿပီဗ်ာ။
ေပ်ာ္ၿပီေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ ေပါ့ပါးစြာျပန္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့ကို တကၠသိုလ္လိုက္ပို႔ဖို႔ လိုက္လာတဲ့
ကၽြန္ေတာ့အေဖတည္းခိုရာ
ေ႐ႊေရးေဆာင္ေက်ာင္းတိုက္ကို ျပန္လာတယ္။
တကၠသိုလ္မသြားခင္
လူထုတိုက္ကို၀င္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ခင္တဲ့ ဦးေလးနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့တယ္။
ေနာင္အခါ လူထုတိုက္ကိုလာ၊ ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေဒၚတို႔နဲ႔
ေဆြရင္းမ်ိဳးရင္းလိုျဖစ္
အလြန္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္
ဦးေလးနဲ႔ေတြ႔ၿပီး စကားတခြန္းမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့
ဟိုေန႔ကသူငယ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ပါလို႔
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါ။
အဲဒီအရသာ၊ အဲဒီလွ်ိဳ႔၀ွက္ပီတိကို
ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တိတ္သိမ္းထားခဲ့ပါတယ္။
လူထုထဲက လူငယ္တဦးက
လူထုရဲ႔ဦးေလးကို လာေရာက္ေတြ႔ဆံုျခင္းဟာ
စင္းစင္းကေလးနဲ႔ အလြန္လွပါတယ္။

(၉)
ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေဒၚဟာ
စာေပအေဖာ္၊ ဘ၀အေဖာ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ ကိုသာႏိုးတို႔၊ ကို၀င္းေမာင္တို႔၊
ကိုၾကည္ေအာင္တို႔၊ ကိုစြမ္းရည္တို႔၊
ကိုသိန္းႏိုင္တို႔၊ ကိုေ႐ႊေသာ္တို႔၊ ကိုမိုးသူတို႔၊
ကိုေအာင္ခင္တို႔၊ ကိုနီေမာင္တို႔၊ ကိုဘတုတ္တို႔၊
ကိုေလးတို႔၊ သန္းေဌးတို႔၊ မ်ိဳးျမင့္တို႔
ေပၚဦးတို႔၊ ၀င္းေဖတို႔၊ ဂလိတင္၀င္းတို႔၊
…တို႔၊ …တို႔၊ …တို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးရဲ႔
ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေဒၚပါ။
ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီး ေသြးစည္းညီညာ
ပ်ဴငွာတဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔
မိဘနဲ႔မျခား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့
ေက်းဇူး႐ွင္ပါ။
ဦးေလးကို မေမ့ႏိုင္ပါ။
ဦးေလးရဲ႔ ေစတနာကို မေမ့ႏိုင္ပါ။
ဦးေလးရဲ႔ လူငယ္ေတြအေပၚမွာ
သည္းခံျခင္း၊ လမ္းေကာင္းညႊန္ျခင္း၊ ဆိုဆံုးမျခင္း၊
အကူအညီေပးျခင္းစတဲ့ အျပဳအမူေတြနဲ႔
ကမ္းလင့္ေပးခဲ့တဲ့
ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေဒၚတို႔ရဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ့လက္ကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေမ့ႏိုင္ပါ။
ဦးေလးရဲ႔ ႐ုပ္ပံုလႊာဟာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးသားထဲမွာ
ခ်ိတ္ဆြဲထားလ်က္ပါ။

(၁၀)
မိုးေတြက႐ြာဆဲ။
ၾသဂုတ္လဆန္းစမွာ။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔
တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္မွာ–
ဦးေလးနဲ႔ေဒၚေဒၚတို႔ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။
မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ၀မ္းသာအားရ ဆံုခဲ့ရတယ္။
ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေဒၚ
က့့ံေကာ္ပင္ရိပ္… မိုးမတိတ္တတိတ္.. မိုးစိပ္စိပ္
လက္ခ်င္းတြဲခ်ိတ္ၿပီး.. ေဖးေဖးမမ…
ယုယုယယ…
လွပတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ပမာ…
ျမင္လိုက္ရပါတယ္။
စာၾကည့္တိုက္တံခါး၀က
လွပတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ကို ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရျခင္းပါပဲ။
ရယ္သံလြင္လြင္၊ ၾကင္နာသံခ်ိဳခ်ိဳ
ႏုပ်ိဳေရာင္သန္းတဲ့ အမူအရာ
ႏူးညံ့တဲ့ေမတၱာနဲ႔
ပန္းႏွစ္ပြင့္ သီကံုးထံုးဖြဲ႔ထားတဲ့
လွပတဲ့ ကဗ်ာကေလးတပုဒ္ဟာ
မိုးစက္ေတြၾကားမွာ မႈန္တ၀ါး၀ါး ေပ်ာက္ကြယ္
သြားပါတယ္။
ေနာက္…..
ကဗ်ာတပုဒ္ထဲကပန္းတပြင့္၊ ကာရန္တစဟာ
ေႂကြလြင့္သြား႐ွာပါတယ္။
ကဗ်ာတပုဒ္ထဲက က်န္ခဲ့တဲ့ ပန္းတပြင့္ဟာ
ေႂကြလြင့္သြားတဲ့ ပန္းကေလးကို ေငးေမာက်န္ခဲ့တယ္။
ပန္းပြင့္ကေလးဟာ
သင္းပ်႔ံတဲ့ ရန႔ံနဲ႔အတူ
ျဖဴ၀င္းေသာ အေသြးအေရာင္နဲ႔အတူ
ၾသဂုတ္လရဲ႔ မိုးစက္ေတြထဲမွာ ေမ်ာပါခဲ့ၿပီ။

လြမ္းတယ္ ဦးေလးရယ္။

တင္မိုး။
[လူထုခ်စ္သမွ် လူထုဦးလွ စာအုပ္၊ ပထမအႀကိမ္ႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၈၄၊ ၾသဂုတ္မွ ျဖစ္ပါတယ္။]
/*မာယာမဂၢဇင္း မွကူးယူေဖာ္ျပေပးတာပါ*/