၁
သား …
ကြ်န္ေတာ့္စကား
မမွားမွန္း သူသိတယ္။
သူနားမေထာင္ခ်င္ဘူး
ကြ်န္ေတာ့္စကားဟာ
ေခတ္တရားနဲ႔ မညီ
ပေဝဏီက ေပါရာဏစကားလို
နားမခ်ိဳစရာ ျဖစ္မိတယ္။
ေခတ္စကားနဲ႔ ေခတ္တရားကိုပဲ
သူနားေထာင္မယ္။

၂
သား …
ကြ်န္ေတာ့္စကား
ပ်ားသကာလိုခ်ိဳၿပီး
ေစတနာပိုမွန္း သူသိတယ္။
ဒါေပမယ့္
သူ႔နားမွာ မဝင္ဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္စကားနဲ႔ သူ႔နား
ေခတ္ေတြျခားခဲ့ၿပီ။
ကြ်န္ေတာ့္ေခတ္စကားေဟာင္း
နားေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္။

၃
သား …
ကြ်န္ေတာ့္စကား
အဆင္တန္ဆာမ်ားတယ္လို႔ ထင္တယ္။
စကားတန္ဆာ နားတန္ဆာဆိုတာ
ခါးတမာပါပဲ။
ေမတၱာအၿပံဳးေဆးဟာ
ေခတ္နဲ႔ကြာတဲ့ အ႐ံႈးေပးမႈပါပဲ
သား အ႐ံႈးမေပးႏိုင္ဘူး။
ႏွလံုးမေအးႏိုင္ဘူး။
အမုန္းေသြးႂကြေနတယ္။
သားဟာ ေဒးဗစ္ခ်န္း
သားဟာ ဆူပါမင္း
သားဟာ ရမ္ဘို
သားဟာ …။

၄
ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာမႈေတြဟာ
အလိမ္အတုေတြပဲ
စကားလံုးဝါက်ေတြဟာ
ဟန္ေဆာင္မႈေတြပဲ။
ေဖေဖတို႔ လူႀကီးေတြဟာ
လိမ္တယ္ ေကာက္တယ္။
အခြင့္အေရး တစ္မူးတစ္ပဲကို
ဘိန္းျဖဴစြဲသလို စြဲေနတယ္။
သား လူႀကီးေတြနဲ႔ မေနခ်င္ဘူး။
သား သိုင္းသမားေတြနဲ႔ ေနမယ္။
ေသနတ္သမားေတြနဲ႔ ေနမယ္။
တန္ခိုးရွင္ေတြနဲ႔ ေနမယ္။
သူရဲေကာင္းေတြနဲ႔ ေနမယ္။
သား စကားမေျပာခ်င္ဘူး။
ေဖေဖဟာ သားကို ခ်စ္မွန္း သိပါတယ္။
သားကို ခ်စ္သေလာက္
တရားကိုေရာ ခ်စ္ပါသလား။

၅
အလို..ဗုေဒၶါ
မလြယ္ေၾကာပါလား။

တင္မိုး
၂၅၊ ၃၊ ၁၉၈၈

/*ေရႊ၀ါျပည္ မွတစ္ဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္*/