ငါ့အေပၚနားလည္
ခြင့္လႊတ္သည္းခံသူရယ္ . . . .
နင့္ကို သတိရရင္
လက္တစ္ဖက္ကို မဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့
ငါ ငိုေနမယ္ . . . . ။

တို႕ႏွစ္ေယာက္မွာ ကံၾကမၼာတစ္ခုရွိတယ္ . . . .
သူကိုယ္တိုင္ လမ္းခင္း
သူကိုယ္တိုင္ ေဖာက္ဖ်က္
အရင္တုန္းက တက္တစ္ေခ်ာင္းကို
ငါတို႕အတြက္ လိုခ်င္တယ္ . . . . ။

အခ်ိန္တစ္ခုတည္း ျပဌာန္းထားတဲ့
တို႕ႏွစ္ေယာက္လမ္းမွာ
စကၠန္႕စိတ္တစ္ခုလည္း ငါခ်စ္တယ္
တစ္မိနစ္ လည္း တန္ဖိုးထားတယ္
ေခါင္းထက္ေက်ာ္တဲ့ အသိဥာဏ္ေတြကို
ငါ့ အတၱအတြက္ ပိုင္ခ်င္တယ္ . . . . ။

ဒီေရအတိုင္း
နိမ့္ဆင္းသြားမယ္ . . . .
ျပန္တက္လာမယ္ . . . .
စကၠေလွကေလးသာစီးလို႕ရရင္
ၾကင္နာသူက ကိုယ့္ပခံုးကိုမွီလို႕
အို . . . .
ေျမာလိုက္ဖို႕ေတာင္ အဆင္သင့္ပဲ . . . . ။

ေအးစက္ေတာ့မလား . . . .
ဒီ လက္ဖ၀ါးေတြအတြက္ အပူကို
ငါ့ေသြးေတြနဲ႔ ေႏြးေစလို႕ . . . .
ဟို ကမာၻဦးအစက ေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ \” မီး \”
ငါ့ရင္ခြင္ဟာ တစ္ခုတည္းေသာ ေက်ာက္ေခတ္ျဖစ္ခဲ့ . . . . ။

လင္းလက္ေနလိမ့္မယ္ . . . .
သစၥာတရားနဲ႕ ထြန္းညွိခဲ့တဲ့ အိပ္မက္မွာ
ၾကိဳတင္ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ သစ္လံုးအိမ္ေလးနဲ႔
ျပတင္းေပါက္ အျပင္က ေရတံခြန္မွာ . . . .
စီးက်ေနတဲ့ အၾကင္နာတရားနဲ႕
ကမာၻေလာကၾကီးဟာ
သူမရဲ႕ ယံုၾကည္မႈနဲ႕ အတုလုပ္လို႕ရတယ္ . . . . ။

ယံုပါကြယ္ . . . .
မုန္တိုင္းတိုက္ႏိုင္တယ္ . . . .
ေလရိုက္ခတ္မႈျပင္းႏိုင္တယ္ . . . .
ခန္႕မွန္းမႈမရွိႏိုင္ေအာင္
ငါတို႕လက္ေတြ ျမဲတယ္ . . . .
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ခိုင္မာတယ္ . . . .
တို႕ႏွစ္ေယာက္ ဖန္တီးတဲ့ ကမာၻအတုမွာေလ . . . . ။

မ်က္စိေတြ မွိတ္ထားႏိုင္တယ္ . . . .
အသက္ရွဴရပ္ထားႏိုင္တယ္ . . . .
တို႕ႏွစ္ေယာက္ စိတ္၀ိဥာဥ္မွာေလ . . . . ။

ေလေျပေတြ ၀င္လာတယ္ . . . .
ဆည္းလည္းသံ နဲ႕ ေ၀ဆာတဲ့
အိမ္ေလးဟာ . . . .
ေရႊအိုေရာင္ေတာက္ပေနတုန္း
ဆူးမရွိတဲ့ ေျမတစ္ေနရာစာ ၾကည့္လို႕
ဆူးနည္းတဲ့ အနာဂတ္လမ္းအတြက္
ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ငါငိုေနမယ္ . . . . ။

က်တဲ့မ်က္ရည္ . . . .
ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ ပင္လယ္ျဖစ္ပါေစ . . . . ။    ။