ေပ်ာက္ရွတာေတြထဲမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္  ၿပန္ရွာရတာ အခက္ဆံုး
ၿပက္လံုး ေငါင္းေငါင္းစင္းစင္းေတြနဲ႕
ေသတြင္းကိုခပ္နက္နက္တူးခဲ့မိေပါ့။

ၾသဝါဒကထာကို  မုန္းခဲ့
ဆံုးမစာကို  ရြံခဲ့
အေရခြံေဟာင္းေဟာင္းၾကီးနဲ႕
အၿမည္းေတြေပက်ံေနတဲ့ ေနာင္တ
ဘဝကို စနစ္တက်ေသာက္ပစ္လို႕။

မိုးေကာင္းကင္အၿပဲထဲက
ခဏ ခဏ ထြက္က်
ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးမာန
ေသြးဆာေနၾကတဲ့ကံၾကမၼာဆိုးေရွ႕က်
ရုိးရိုးၾကီး ႏူးညံ့ၿပေနေတာ့တာပဲ။

တစ္ခါတေလ
ေက်ေက်နပ္နပ္ေကြ်းတဲ့
ေက်းဇူးတရားတစ္ခ်ိဳ႕
(ေအာက္မက်ိဳ႕မိတာေလး တစ္ခုနဲ႕ပဲ)
ပါးစပ္ၾကီးထဲသိမ္းက်ံဳးထည့္
“အား”
စကားလံုးေတြ မွန္တာလည္း ခံခဲ့ရ။

မေက်နပ္တဲ့အခါ
တံေတြးေထြးတာေတာင္ အသံၿမည္
“ထြီ”
မသဒီစရာရုိးေၿဖာင့္မွု
ဒါ … လူ႕ဂုဏ္သိကၡာလား
အသားက်ေနတဲ့တံေတြးခြက္မွာ
ငါ့မ်က္ႏွာကို ငါ ႏွစ္လိုက္မိရဲ႕။

ဒီလိုနဲ႕
ငါ့နာမည္ေပၚမွာ
ေၿခေတာ္ရာေတြလည္း မ်ားခဲ့ၿပီ။

ၿမင့္ဦးဦးၿမင့္

“ပင္လယ္ကို လေရာင္နဲ႕မွ်ားရတယ္” စာအုပ္မွ ရုိက္၍တင္ပါသည္။