တစ္ခါတုန္းက သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္ဟာ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ သစ္ပင္ေတြၾကားမွာ ေပါက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီသစ္ပင္ေလးက ဘာပင္ေလးမွန္း မသိေသးေတာ့ အမ်ဳိးအမည္မသိေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ သစ္ပင္ေလးဟာ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို အားက်ေနတယ္တဲ့။ စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႔ လွပခန္႔ညားတဲ့ ေညာင္ပင္ႀကီးကို အားက်ေနတာေပါ့။ သူ ႀကီးထြားလာရင္လည္း ေညာင္ပင္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္။ လူေတြကို အရိပ္ေပးမယ္ေပါ့ေလ စသည္ျဖင့္ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ေနခဲ့တာ…။ မၾကာပါဘူး သရက္သီး သီးခ်ိန္ ေရာက္လာပါတယ္။ သရက္ပင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး သစ္ပင္ေလးက အားက်ေနျပန္တယ္ေလ။ သူ ႀကီၤးထြားလာရင္ သရက္ပင္ႀကီးလို ခ်ဳိၿမိန္ၿပီးႀကီၤးမားတဲ့ သရက္သီးႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး သီးေပးမယ္ေပါ့။ စိတ္ကူးေတြယဥ္ ပီတိေတြျဖာေနျပန္တယ္ေလ။ အဲ ေနာက္က်ေတာ့ ပန္းေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ပြင့္ေနတဲ့ ခေရပင္ႀကီးကို ျမင္ျပန္ၿပီး အားက်မိျပန္တယ္။ သူရဲ႕ အကိုင္းအခက္ေတြမွာ ပန္းေတြ ေ၀ဆာခ်င္ျပန္တယ္ေလ။ ဒီလို ဒီလိုနဲ႔ သစ္ပင္ေလးဟာ ဟိုအပင္ အားက်လိုက္ ဒီအပင္ အားက်လိုက္နဲ႔ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ အေတာ္္ေလးႀကီးထြားလာခဲ့ပါတယ္။ ဘာမွအသံုးမက်တဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ အျဖစ္နဲ႔ေပါ့။ ထင္း စိုက္ရင္ေတာင္ မီးေကာင္းေကာင္းမေတာက္ႏုိင္ဘူးတဲ့။ အမ်ဳိးအမည္မသိသစ္ပင္ေလးဟာ ဘာမွန္းမသိ ဘာမွအသံုးမက်ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ဓာတ္က်လာၿပီး ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္လည္း မ႐ႈႏုိင္။ ေရလည္းမေသာက္ႏုိ္င္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္…။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ ခင္ဗ်ာ…

(စာၾကြင္း။       ။ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံက လူငယ္မ်ားလည္း ထိုသစ္ပင္ေလးဘ၀နဲ႔ ထပ္တူညီသလို ျဖစ္ေနတာကို စဥ္းစားမိေစခ်င္ပါတယ္။)

ဘင္ႀကီး