မင္းတို႕ပဲစဥ္းစားၾကည့္ကြာ
ငါကနာက်င္မူကိုသာယာတယ္ ခံစားတယ္

မ်က္စိေရွ႕ကဟာေတြကိုအိမ္မက္ထင္ျပီးလိုက္ျပီဖမ္းေနတဲ့
လူေတြထက္ေတာ့သာတယ္

အဆိပ္ဟာခါးတယ္
သံသယဟာခ်ိဳပါသလား

ငါကျမင္းလိုေတာ့ကုန္းႏွီးတတ္ခံခ်င္ခံထားရမယ္
ႏြားလိုေတာ့ႏွဖားၾကိဳးအဆြဲမခံရပါဘူးထင္တာပဲကြ

မိုးရယ္စဲပါေတာ့ ငါမခ်စ္ခ်င္ေတာ့လို႕ပါ

တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္တယ္
“ဒါ အိမ္မက္လား “

ေလတိုးသံသဲ့သဲ့ေလးၾကားတယ္

ရန္ကုန္ကစံပယ္ပန္းသည္ အဖိုးၾကီး
ရွီေသးရဲ့လား

မူၾကိဳေရွ႕ကပလုတ္တုတ္သည္အဖိုးၾကီး ေရာ
မ်က္မွန္အသစ္ဝယ္လိုက္ျပီလား

ဆူးေလကေရခဲေရေရာင္းသူေတြ
ဖိနပ္စီးေနက်ျပီလား

မုန္႕ေလေပြေရာင္းတဲ့
ငါေသာက္ေနက် အရက္ဆိုင္ေရွ႕ကအဖြားအိုေရာ
အရင္လိုမာနရွီႏိုင္ေသးရဲ့လား

အဖြားေရ
အေႂကြစုတ္ေလးေတြၾကားထဲကမာနက
ငါးေထာင္တန္အုပ္လိုက္ထဲကဝင့္ႂကြားမူကိုယွဥ္ႏိုင္ခဲ့လား
အဖြားေရ

ခင္ဗ်ားတို႕ကိုလဲက်ဳပ္မကူညီႏိုင္ခဲ့ဘူး
က်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ေတာင္မကူညီႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ

အားလုံးဟာခိုကိုးရာမဲ့ အေတာင္မရွိတဲ့ငွက္ေတြလို
တြားသြားရင္းနဲ႕ အစာရွာစားေနက်တယ္

ငါ့ဇာတ္ ငါေရးခဲ့တာပါ
ဒါေပမဲ့အနားသတ္ေတာ့မညီခဲ့ဘူး